Εσύ, τι περιμένεις;

Περίεργο πράγμα η αναμονή, ναι; 

Μια ζωή περιμένουμε. Περιμένουμε να είναι καλύτερες οι συνθήκες, περιμένουμε μια πιο ιδανική στιγμή, περιμένουμε να έχουμε παραπάνω χρήματα, παραπάνω χρόνο, παραπάνω διάθεση και ενέργεια. Περιμένουμε να αλλάξει κάτι, περιμένουμε να μας κατανοήσουν, περιμένουμε να μας εκτιμήσουν, περιμένουμε να πούμε εκείνο το "σ'αγαπώ", να δώσουμε εκείνη την αγκαλιά, περιμένουμε δεν ξέρω και εγώ τι πια. 

Περιμένουμε το αύριο αγνοώντας πως το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ. 

Και περιμένοντας ελπίζουμε. Γιατί αυτά τα δυο πάνε παρέα. Μην τα ξαναλέμε. Τα έχουμε πει ήδη. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ακόμα και αν είναι ναι να σου ρουφήξει κάθε τελευταίο υγιές κύτταρο του κορμιού σου. 

Τι γίνεται όμως όταν περιμένουμε το αδιανόητο; Όταν ο θάνατος κοντοστέκεται έξω από την πόρτα μας; Ανασαίνει στο πίσω μέρος του λαιμού μας; Τι γίνεται όταν αυτό αφορά στο πιο πολύτιμο κομμάτι της ύπαρξης μας; Τι γίνεται όταν περιμένουμε ενώ αργοσβήνει μια ακόμα παιδική και αθώα ψυχή; 

Πόση δύναμη να επιστρατεύσουμε; Πόση λογική; Πως να εκλογικεύσουμε τα παράλογα; Πως να μην μας διαλύσει η ελπίδα; (αυτή που πάντα πεθαίνει τελευταία;) Πως να αγκαλιάσουμε κάτι τόσο ψυχρό; Πως να βρούμε το καλό σε αυτό; Πως να μην αποτρελαθούμε; 

Πραγματικά αναρωτιέμαι. Παρακαλώ τον Θεό να με φωτίσει. Να με γεμίσει κατανόηση και πίστη. Να μην σκέφτομαι ανθρώπινα. Μα πιο πολύ παρακαλώ τον Θεό και πιο πολύ την Παναγία να δώσει ένα θαύμα. Από αυτά που μόνο Αυτή μπορεί. Και αν δεν είναι γραφτό,  την θερμοπαρακαλώ να δώσει δύναμη, απύθμενη δύναμη και φώτιση σε αυτούς του γονείς που περιμένουν. Και περιμένουν. Πιθανότατα ελπίζοντας. (γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία). 

Γιατί το αύριο μπορεί πράγματι να μην έρθει. Και δεν κάνει εξαιρέσεις. 

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι λοιπόν τι περιμένουμε;