Η πιο πικρή αλήθεια....

Δύσκολο κείμενο. Μπερδεμένο. Αν δεν εκφραστώ όμως με τον δικό μου τρόπο νιώθω πως η δίνη στην οποία έχω βρεθεί θα με παρασύρει και θα με πνίξει. Με έχει σκεπάσει ένα πέπλο θλίψης. Ξεκίνησε με τις πυρκαγιές και όλο αυτό το παράλογο και τραγικό χάσιμο ανθρώπινων ψυχών. Κορυφώθηκε με ακόμα μια παράλογη και τραγική  δοκιμασία πολύ αγαπημένων μου ανθρώπων. 

Και βρίσκομαι εδώ τόσο μα τόσο μπερδεμένη. Καταβεβλημένη. Απορημένη. Κάθε σκέψη και μια μαχαιριά στην καρδιά. Η πίστη μου ακλόνητη και κλονισμένη μαζί. Να αναρωτιέμαι πως γίνεται αυτό... Αν έχω ζητήσει θαύματα; Πολλές φορές. Όχι μόνο για μένα. Για πολλούς. Αν έχουν γίνει; Όχι πάντα. Αν έχω ζήσει θαύματα για τα οποία δεν προσευχήθηκα; Πολλές φορές. Πως να αμφισβητήσω; Μα πως και να βρω την δύναμη της ακλόνητης πίστης, αυτής που εμπιστεύεσαι τυφλά το θέλημα Του; Δεν με αφήνουν οι ανθρώπινες αδυναμίες μου. Αυτές που δεν κατανοούν πέρα από την ανθρώπινη λογική. 

Όταν έχεις ζήσει μια πολύ μεγάλη απώλεια, όλες οι μεγάλες απώλειες σε πονάνε περισσότερο. Όπως πολύ σωστά  έγραψε η γλυκιά μου Μαρία εδώ "Τα συλλογικά πένθη αναζωπυρώνουν τα ατομικά πένθη.Αναζωπυρώνουν όλα τα ανέκφραστα, τα άλυτα, όλα τα σκοτεινά μας κομμάτια και τα φέρνουν πάλι στο φως."  Αυτό συμβαίνει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν δοκιμάζεται ένας πολύ αγαπημένος και δικός σου άνθρωπός. Δεν θες άλλος γονιός να ζήσει τέτοιο πόνο. Δεν θες να σηκώσει τέτοιο σταυρό. Και παρακαλάς. Προσεύχεσαι. Προσεύχεσαι η ανθρώπινη επιθυμία να συμπίπτει με την θεϊκή. 

Και ξέρετε τι με θλίβει περισσότερο; Μα ταυτόχρονα με γεμίζει με μια περίεργη, απόκοσμη ελπίδα; Η ζωή συνεχίζεται. Συνεχίζεται με τα καλά της και τα στραβά της. Με το γέλιο και τα δάκρυα της. Με την ευτυχία και τον πόνο της. Με το ήλιο να βασιλεύει κάθε βράδυ βυθίζοντας μας στα σκοτάδια μόνο και μόνο για να ανατείλει το πρωί και να μας λούσει στο φως. Το πένθος του καθενός είναι δυστυχώς ατομικό στην ουσία του, πολύ προσωπικό και διαρκές. Τον σταυρό μας τον κουβαλάμε μόνοι μας- στην δική μας πλάτη- και αν αυτός ο σταυρός μας έχει δώσει την ενσυναίσθηση να προσπαθούμε έστω και με μια γλυκιά κουβέντα να απαλύνουμε λίγο το φορτίο ενός άλλου σταυρού- σε μιαν άλλη πλάτη, τότε είμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Στο μεταξύ όμως ο ήλιος δύει και ανατέλλει και εμείς κοιμόμαστε κάθε βράδυ με βαρύ το φορτίο κάθε μέρας για να έρθουν τα όνειρα και το παράλογα λογικό αυτών να μας ανανεώσει με κάθε ξημέρωμα. 

Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν όσα γράφω έχουν συνοχή, λογική ή έστω αξία. Ξέρω όμως πως έτσι με έχουν διδάξει τα αγγελούδια μου στον ουρανό. Έτσι με έχει διδάξει το δικό μου πένθος, η δική μου ευτυχία, η κάθε προσωπική μου δοκιμασία και ευλογία. Έτσι με διδάσκει κάθε μέρα ο πεντάχρονος γιος μου. Αυτός που όταν ανησυχήσει θα το εκφράσει. Όταν θυμώσει θα το επικοινωνήσει. Όταν στεναχωρηθεί θα κλάψει. Όταν βρει κάτι αστείο θα γελάσει με την καρδιά του. Όταν χρειάζεται αγκαλιά θα την ζητήσει. Όταν χρειάζεται χρόνο για τον εαυτό του θα τον διεκδικήσει. Αυτός που ζει την ζωή όπως έχουμε οριστεί να την ζούμε. Στο έπακρο, με ακλόνητη πίστη, παθιασμένα συναισθήματα και χωρίς ίχνος εγωισμού. Αυτός που το βράδυ πριν πέσει να κοιμηθεί γαλήνιος έχει ξεκαθαρίσει κάθε δύσκολη στιγμή της μέρας του. Και δεν μπορώ παρά να εύχομαι καθώς θα μεγαλώνει και τα προβλήματα και οι προβληματισμοί θα μεγαλώνουν μαζί του να βρει τον τρόπο να κρατήσει αγνό αυτό το κομμάτι της τωρινής του ψυχής για να μπορεί να ανταποκριθεί. Εύχομαι να μην χρειάζεται να πονέσει για να μάθει. Εύχομαι αν χρειαστεί αυτή η πλατούλα που ακόμα την καλύπτουν τα χέρια μου, να είναι γερή,  φτιαγμένη από ατσάλι. Μα πιο πολύ από όλα εύχομαι να έχει την ευλογία να τα ζήσει όλα αυτά. Να μεγαλώσει υγιής και ευτυχισμένος. 

Γιατί πραγματικά τίποτα μα τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και αυτή είναι η πιο πικρή μας αλήθεια. Η μόνη αλήθεια με την οποία πορευόμαστε....