Τέλος Ιουλίου, ζήσαμε ένα μεγάλο ορόσημο! Έπεσαν τα δυο κάτω μαιμουδοδοντάκια! Είχαν αρχίσει να κουνιούνται αρκετούς μήνες πριν. Μάλιστα πίστευα πως θα έπεφταν πριν τα πέμπτα μας γενέθλια. Όμως όχι.
Ωστόσο, τέλος Ιουλίου ήταν ολοφάνερο πως ήταν πανέτοιμα να βγουν. Το μαιμούδι δεν άντεχε όμως για κανέναν λόγο αυτή την αγωνία του πότε θα πέσουν- να τα τραβήξει δε ο ίδιος ούτε κουβέντα! Έχοντας ήδη εμπειρία από παιδοοδοντίατρο την οποία είχαμε επισκεφτεί για έναν πρώτο έλεγχο στα τρία μας, με ανάγκασε σχεδόν να πάρω αργά το απόγευμα τηλέφωνο στην οδοντίατρο του, να κλείσω ραντεβού για να τα βγάλει η ίδια. Την επομένη κιόλας αν ήταν δυνατόν.
΄
Έτσι και έγινε. Τον άγχωνε τόσο πολύ όλο αυτό που δεν ήθελα να πιεστεί, ούτε να του χαλάσω χατήρι. Την επόμενη κιόλας, μέσα στο καταμεσήμερο, πήγαμε στο ραντεβού μας. Το μικράκι μου είναι πάντα ο καλύτερος ασθενής- όχι που είναι δικό μου το παιδί μα έτσι είναι, (κουκουβά) - συνεργάστηκε άψογα. Η οδοντίατρος δεν μπορούσε να πιστέψει πως ήθελε ο ίδιος τόσο έντονα να του βγάλει τα δόντια η ίδια. Το δεύτερο δοντάκι τον πόνεσε λίγο- τόσο δα όμως- το ξεχάσαμε σχεδόν αμέσως.
Και ξέρετε ποιο ήταν το καλύτερο; Πως μετά όχι απλά μπορούσε, αλλά έπρεπε να φάει παγωτό- ήταν εντολή γιατρού! Τα δοντάκια μας- τα δυο πρώτα αυτά τα πολύτιμα, τα οποία είναι και τα πρώτα που εμφάνισε σαν μωρό- τα φυλάξαμε με τιμές και δόξες στο scrap book μας. (για το οποίο θα σας μιλήσουμε άλλη φορά).
Τώρα πια έχουν ήδη ξεμυτίσει τα καινούργια και εγώ ανυπομονώ να δω πως θα αλλάζει σιγά σιγά η μορφή του καθώς τα νεογιλά του δοντάκια θα αλλάζουν- αρκεί να μην χαθεί αυτό το κενό στα πάνω μπροστινά του δόντια που τόσο πολύ αγαπώ....
"Κουρούνα πάρε το δόντι του και δως του σιδερένιο, να ροκανάει τα μύγδαλα, να τρώει τα παξιμάδια"
Ωστόσο, τέλος Ιουλίου ήταν ολοφάνερο πως ήταν πανέτοιμα να βγουν. Το μαιμούδι δεν άντεχε όμως για κανέναν λόγο αυτή την αγωνία του πότε θα πέσουν- να τα τραβήξει δε ο ίδιος ούτε κουβέντα! Έχοντας ήδη εμπειρία από παιδοοδοντίατρο την οποία είχαμε επισκεφτεί για έναν πρώτο έλεγχο στα τρία μας, με ανάγκασε σχεδόν να πάρω αργά το απόγευμα τηλέφωνο στην οδοντίατρο του, να κλείσω ραντεβού για να τα βγάλει η ίδια. Την επομένη κιόλας αν ήταν δυνατόν.
΄
Έτσι και έγινε. Τον άγχωνε τόσο πολύ όλο αυτό που δεν ήθελα να πιεστεί, ούτε να του χαλάσω χατήρι. Την επόμενη κιόλας, μέσα στο καταμεσήμερο, πήγαμε στο ραντεβού μας. Το μικράκι μου είναι πάντα ο καλύτερος ασθενής- όχι που είναι δικό μου το παιδί μα έτσι είναι, (κουκουβά) - συνεργάστηκε άψογα. Η οδοντίατρος δεν μπορούσε να πιστέψει πως ήθελε ο ίδιος τόσο έντονα να του βγάλει τα δόντια η ίδια. Το δεύτερο δοντάκι τον πόνεσε λίγο- τόσο δα όμως- το ξεχάσαμε σχεδόν αμέσως.
Και ξέρετε ποιο ήταν το καλύτερο; Πως μετά όχι απλά μπορούσε, αλλά έπρεπε να φάει παγωτό- ήταν εντολή γιατρού! Τα δοντάκια μας- τα δυο πρώτα αυτά τα πολύτιμα, τα οποία είναι και τα πρώτα που εμφάνισε σαν μωρό- τα φυλάξαμε με τιμές και δόξες στο scrap book μας. (για το οποίο θα σας μιλήσουμε άλλη φορά).
Τώρα πια έχουν ήδη ξεμυτίσει τα καινούργια και εγώ ανυπομονώ να δω πως θα αλλάζει σιγά σιγά η μορφή του καθώς τα νεογιλά του δοντάκια θα αλλάζουν- αρκεί να μην χαθεί αυτό το κενό στα πάνω μπροστινά του δόντια που τόσο πολύ αγαπώ....
"Κουρούνα πάρε το δόντι του και δως του σιδερένιο, να ροκανάει τα μύγδαλα, να τρώει τα παξιμάδια"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...