"Θες να γίνουμε φίλοι;"

Ο Δημήτρης Γεράσιμος κοινωνικοποιήθηκε στο νηπιαγωγείο από την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Εκείνη την μισή στην ουσία, αφού ξεκινήσανε κανονικά στην μέση της. 

Αρχικά του έκλεψε την καρδιά η Κ. έπειτα  ακολούθησε ο Α. Στο τέλος της τρίτης πλέον εβδομάδας είναι ένα μικρό παρεάκι το οποίο αλληλεπιδρά καθ' όλη την διάρκεια της μέρας, χτίζοντας σχέσεις που μπορεί και να διαρκέσουν μια ζωή. 

Και είναι τόσο συγκινητικό αυτό. Βλέποντας το μικράκι μου να μιλάει τόσο γλυκά και παθιασμένα για άτομα που γνωρίζει μόλις λίγες εβδομάδες, το μικρό ενήλικο μυαλό μου δυσκολευόταν να το συλλάβει. Χαιρόμουν και χαίρομαι, απλά δεν το κατανοούσα. Εγώ ακόμα ήμουν, (και είμαι), στην προσπάθεια να πετύχω απλά οπτική επαφή με όλους τους γονείς και να λέμε χαμογελαστά καλημέρα. Προσπαθούσα να κατανοήσω τι ήταν αυτό που τον τράβηξε στα συγκεκριμένα παιδάκια τόσο γρήγορα και τον έκανε να τα συμπαθήσει τόσο πολύ. Όταν μια μέρα εν τέλει τον ρώτησα πως γίνανε φίλοι με την Κ. τότε μου απάντησε: 

Η Κ. με ρώτησε: "Θες να γίνουμε φίλοι;" και εγώ της είπα "ναι". 

Τόσο απλά. Τόσο απόλυτα. Τόσο μη περίπλοκα. Τόσο ουσιαστικά. Δεν έχει σημασία ποιος έκανε πρώτος την κίνηση, δεν έχει σημασία που βλέπονταν για πρώτη φορά στην ζωή τους- ήταν απλά δυο ανθρώπινες ψυχούλες έτοιμες να δώσουν και να πάρουν αγάπη. 

Πόσα ξέρουν τα παιδάκια μας ναι; Και εμείς παιδιά δεν υπήρξαμε; Μεγαλώνουμε όμως και χάνουμε κάπου στην πορεία αυτή την πρωτόγονη φύση μας. Πληγωνόμαστε και γινόμαστε πιο προσεκτικοί, ωριμάζουμε και αλλάζουν οι προσδοκίες μας, ανακαλύπτοντας την προσωπικότητα μας οριοθετούμαστε από αυτήν. Κρίνουμε από την εμφάνιση, από το κοινωνικό υπόβαθρο, τον κοινωνικό περίγυρο. Γινόμαστε εγωιστές, δεν συγχωρούμε εύκολα, βάζουμε τον εαυτό μας σε ένα βάθρο και περιμένουμε πάντα το καλύτερο. Το καλύτερο για εμάς πρώτα. Χωρίς να είμαστε πάντα διατεθειμένοι να ανοιχτούμε, να εκτεθούμε, να δώσουμε χρόνο- χρόνο ουσίας. 

Για τα παιδιά όμως όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Θέλουν απλά να παίξουν. Να περάσουν καλά. Να μοιραστούν. Να γελάσουν με την καρδιά τους. Να τσακωθούν και να τα ξαναβρούν. Γιατί η διασκέδαση τους είναι πιο σημαντική από τον εγωισμό τους. Το ξέσπασμα στον τσακωμό, διώχνει την πικρία και αφήνει και πάλι χώρο για αγάπη. Τα δάκρυα που δεν διστάζουν να χύσουν, καθαρίζουν την ψυχή και και την καρδιά αφήνοντας τα καθαρά για γνήσια ευτυχία. 

Τα παιδιά ξέρουν τι σημαίνει ζωή. Τέλος. Αυτό διαπιστώνω στα πέντε αυτά μοναδικά χρόνια που έχω την ευλογία να μεγαλώνω αυτό το μικρό ανθρωπάκι. Τα παιδιά ξέρουν την ουσία, εμείς απλά τους διδάσκουμε πως να γίνουν λειτουργικοί και σωστοί ενήλικες- ίσως και λίγο βαρετοί, ίσως και χωρίς επιτυχία.  Αυτό πρέπει άλλωστε να κάνουμε. Ας προσπαθήσουμε όμως να το κάνουμε όσο πιο ανώδυνα μπορούμε. Ας δώσουμε βάση σε αυτές τις αγνές ψυχούλες που θέλουν να βιώνουν τα πάντα παθιασμένα και στα άκρα και ας μην ψαλιδίζουμε αυτά τα υπέροχα, τεράστια, πολύχρωμα φτερά τους. 

Γιατί τότε πως θα πετάξουνε ψηλά;