Μια παπαρούνα εύθραυστη....

Λατρεύω τις παπαρούνες. Τις ξεχωρίζω από όλα τα λουλούδια. Τις προάλλες που οδηγούσα και είδα μερικές στην άκρη του δρόμου, εκεί σε ένα κατά τα άλλα άσχημο πεζοδρόμιο με κάμποσα σκουπίδια μαζεμένα ολόγυρα, κατάλαβα το γιατί.

 Δεν είναι το υπέροχα κόκκινο χρώμα τους. Δεν είναι που ανθίζουν για λίγο καιρό και μόνο μια φορά τον χρόνο και έτσι δεν προλαβαίνεις να τις χορτάσεις. Δεν είναι καν που είναι συνδεδεμένες θρησκευτικά με μια πολύ δυνατή και συγκινησιακή στιγμή. Όχι. Λατρεύω τις παπαρούνες γιατί ξέρουν να δίνουν ομορφιά ακόμα και στα πιο άσχημα. Τις λατρεύω γιατί φυτρώνουν εκεί που πιστεύεις πως δεν μπορεί να υπάρχει ζωή. Τις λατρεύω γιατί είναι τόσο υπέροχα ξεχωριστές μέσα στην ντελικάτη ομορφιά τους  με αποτέλεσμα να τραβούν την προσοχή ακόμα και από οποιοδήποτε άλλο "πιο φίνο" λουλούδι. Τις λατρεύω γιατί δύσκολα τις φυλακίζεις. Ναι. Θα επιλέξουν να ρίξουν τα πέταλα τους αν επιχειρήσεις να τις κόψεις, και αν δεν το κάνουν αμέσως θα μαραθούν γρήγορα μακριά από την γη που επέλεξαν να γεννηθούν. Τις λατρεύω γιατί ακόμα και μια, θα στέκεται αγέρωχη, πανέμορφη και περήφανη μέσα στην μοναχικότητα της, επιτρέποντας στο φως του ήλιου να περάσει μέσα από τα σχεδόν διάφανα πέταλα της κάνοντας την ακόμα πιο μοναδική... (αλήθεια πως γίνεται κάτι τόσο έντονα κόκκινο να γίνεται ταυτόχρονα και διάφανο;) 

Μα να σου πω γιατί τις λατρεύω πραγματικά; Γιατί στο μικρό ταπεινό μυαλό μου, η παπαρούνα είναι σαν αυτές τις όμορφες ψυχές που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Αυτές τις ντελικάτες και ευαίσθητες ψυχές που κρύβουν μέσα τους τόση δύναμη και τσαγανό που δεν μπορείς πάρα να τις θεωρήσεις πανέμορφες. Και ξέρεις γιατί αυτές οι ψυχές ξεχωρίζουν; Διότι αναγκάστηκαν. Αναγκάστηκαν να δώσουν ζωή εκεί που δεν υπήρχε ίχνος της, αναγκάστηκαν να ανθίσουν σε άγονη γη. Αυτές οι ψυχές που είναι τόσο πληγωμένες που μεταμορφώθηκαν σε διάφανες... Και μετά πήραν αυτό τον πόνο, αυτή την διαφάνεια και την γέμισαν χρώμα- κόκκινο όμως- γιατί αυτό είναι το χρώμα τόσο της αγάπης όσο και του αίματος αλλά και της ζωής. Αν πονάς, αγαπάς- αυτά τα δυο πάνε μαζί- αν αγαπάς, ζεις.  Όταν δε, βρεθούν απέναντι σε φως, αυτό  θα περάσει μέσα τους. Γιατί αυτές οι ψυχές δεν χωράνε στα σκοτάδια. Αυτές οι ψυχές είναι γεννημένες να αντανακλούν παραδείσια, διάφανη, κόκκινη σαν το αίμα ομορφιά.... 

(αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη καταρχάς σε μια τέτοια ψυχή που εκκολάπτεται τώρα, αλλά και στον Χρήστο που με την υπέροχη φωτογραφία του έντυσε και ένωσε αυτές τις σκόρπιες σκέψεις που υπήρχαν μέρες στο κεφάλι μου...) 

photo credits ophilos.eu