Ένα κουτσοδόντικο ξωτικό... (5 δοντάκια μείον!)

Την περασμένη εβδομάδα έπεσε και το πρώτο πάνω μας δοντάκι! Έχουμε, (σας συγκλονίζει ο πληθυντικός της μάνας;; χιχιχι),  ήδη χάσει τέσσερα κάτω δοντάκια, (δες εδώ),  μα το πάνω το περιμέναμε με μεγάλη αγωνία η αλήθεια είναι! 

Κουνιόταν εδώ και αρκετό καιρό και τις προάλλες έτσι όπως χοροπήδησε πάνω στο κρεβάτι μας το μαιμούδι- τσουπ! Πετάχτηκε το δόντι πάνω στο πάπλωμα! Είχαμε λίγη παραπάνω αιμορραγία από όση είχαμε συνηθίσει με τα άλλα και τρομάξαμε λίγο, μα η μαμά ήταν οργανωμένη με τα κατάλληλα για να το ξεπεράσουμε πολύ γρήγορα! (από την στιγμή που αρχίζουν τα δοντάκια να κουνιούνται προμηθευόμαστε αποστειρωμένες ατομικές γάζες ώστε να βάλουμε στο κενό και να ζητήσουμε από το μικράκι μας να δαγκώσει μέχρι να σταματήσει η αιμορραγία και μετά έχουμε παγωτό στην κατάψυξη για να φάει ώστε να μουδιάσει η περιοχή και να μην το ενοχλεί τόσο- στην αρχή μπορεί να πονάει λίγο . αυτός και ο λόγος του παγωτού) 

Εμάς δεν μας επισκέπτεται η νεράιδα των δοντιών- βλέπετε η μαμά μου δεν πίστευε σε αυτήν με αποτέλεσμα να μην πιστεύω ούτε εγώ και να μην μας επισκέπτεται, γιατί σίγουρα γνωρίζετε πως πρέπει να πιστεύεις στην μαγεία για να γίνει ;-) - και ούτε θέλει ο Δημήτρης Γεράσιμος να τα πετάμε στα κεραμίδια όπως έκανα εγώ οπότε το φυλάξαμε και αυτό μαζί με τα άλλα στο οικογενειακό scrap book μας- για το οποίο επιφυλάσσομαι να γράψω κάποια στιγμή! 

Τιμούμε όμως πολύ την ημέρα που πέφτει κάποιο δοντάκι με μια ξεχωριστή βόλτα- διότι είναι μεγάλο ορόσημο και μια ακόμα απόδειξη πόσο γρήγορα μεγαλώνει το αγόρι μας! Έχουμε λοιπόν ένα σαφώς κουτσοδόντικο ξωτικό στο σπίτι μας αυτές τις μέρες και εγώ το μόνο που εύχομαι- ξανά- είναι να μην χαθεί αυτό το όμορφο και ξεχωριστό κενό που έχει το αγόρι μου στα δυο μπροστινά του δοντάκια... 

"Κουρούνα πάρε το δόντι του και δως του σιδερένιο, να ροκανάει τα μύγδαλα, να τρώει τα παξιμάδια"

Santapoly- (η δική μας advent calendar edition 2019)

Το ομολογώ. Για το φετινό advent calendar δεν είχα ΚΑΘΌΛΟΥ έμπνευση. Το σχολίασα μια μέρα λοιπόν σε ένα ποστ μου και μια γλυκιά διαδικτυακή φίλη είχε την καλοσύνη να μου στείλει προσωπικό μήνυμα με διάφορες ιδέες. Ότι και να μου έλεγε όμως, είτε το είχα ξαναδεί, είτε απλά δεν μου άρεσε. Παρόλα αυτά, η γλυκιά μου Κυριακή συνέχιζε ακάθεκτη. Μέχρι που κάποια στιγμή γράφει: "Ίσως κάποιο επιτραπέζιο;" 

Ντιιιν, ντιιν, ντιιν!!! Σας μιλάω ειλικρινά, άναψαν λαμπάκια στον εγκέφαλο μου! Τόσα που νομίζω πως έκαψα εκείνο το βράδυ μερικές αντιστάσεις! (χεχε) Και ενώ είχα αρχίσει να φαντάζομαι τεράστια ταμπλό με τρισδιάστατα χριστουγεννιάτικα δέντρα, ξαφνικά κάνω συνειρμό πως το αγαπημένο επιτραπέζιο του Δημήτρη Γεράσιμου είναι η Monopoly! Και πως έχουμε όλες τις πιθανές editions. Γιατί να μην έχουμε και την advent calendar edition;;; 

Κάπως έτσι λοιπόν, με κάμποσα αναμμένα αλλά και καμένα λαμπάκια στον εγκέφαλο μου, σας παρουσιάζω το φετινό μας advent calendar edition, την Santapoly! 

Με ταλαιπώρησε. Δεν θα πω ψέμματα. Οπότε, αν βρείτε- και θα βρείτε- ατέλειες σε σχεδιασμό ή στους κανόνες και άλλα διαδικαστικά- απλά προσπεράστε τα! Διότι υπολογίζω πως το αποτέλεσμα θα ξετρελάνει το μαιμούδι!  

Δεν έχω και πολλά να μοιραστώ στο πως το έφτιαξα. Βρήκα απλά ένα χοντρό αλλά εύκαμπτο χαρτόνι για ταμπλό, ένα κουτί για να βάλω μέσα όλα τα απαραίτητα, και κανσόν κόκκινα και πράσινα για να φτιάξω τις εντολές. Εξτρά χρειάστηκα σοκολατένια νομίσματα, (μπορείτε όμως να χρησιμοποιήσετε και κουφετάκια- σούπερ ιδέα της Κυριακής και πάλι), ένα πιόνι στην δική μας περίπτωση, (οι κανόνες έπονται), ζάρια, (βρήκα στο Tiger Hellas), και "τίτλους ιδιοκτησίας". Δεν έβρισκα τίποτε που να με ικανοποιεί στο εμπόριο, έτσι αποφάσισα να φτιάξω τους δικούς μου με σιλικόνη χρωματιστή. Είχα ήδη κάνει την βλακεία με τα τρισδιάστατα Χριστουγεννιάτικα δέντρα όταν σκέφτηκα την επίπεδη λύση του χρυσού δέντρου μα σε μικρότερη κλίμακα- είχα όμως χρησιμοποιήσει μεγάλη ποσότητα σιλικόνης και λυπήθηκα να τα πετάξω. Πιστεύω στα παιδικά μάτια δεν θα έχουν ατέλειες! Αυτά. Τα υπόλοιπα τα σχεδίασα και τα ζωγράφισα στο χέρι. Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι... 

Για να καταλήξουν έτσι.. 

Το κουτί απέξω είναι απλό με μια μόνο κεντρική ζωγραφιά.

Ανοίγοντας το, χωρίζεται σε μέρη όπου έχουμε: 

Το ταμπλό διπλωμένο 

Τα σοκολατένια νομίσματα μέσα σε ένα σακούλι 

Τους τίτλους ιδιοκτησίας

Το πιόνι και τα ζάρια

  
Τις εντολές 

Και φυσικά τους κανόνες

Εμείς θα παίξουμε την παρτίδα με ένα άτομο, όμως γίνεται και με δυο αδέλφια απλώς θα χρειαστείτε διπλές εντολές και παρόμοια δώρα γιατί δεν γνωρίζετε ποιος θα πέσει πρώτος σε εντολή. Εμάς τα δώρα και οι δραστηριότητες του advent κρύβονται σε μορφή εντολής και θα σας τα δείχνουμε καθημερινά τον Δεκέμβριο. Φανταστείτε όμως κάπως έτσι: 

Αντί για φυλακή υπάρχει χρόνος παραμονής στο δωμάτιο περιτυλίγματος δώρων, και αντί για δωρεάν στάθμευση- δωρεάν ζεστή σοκολάτα. 

Και οι τίτλοι ιδιοκτησίας μας οι εξής: 

Ταχυδρομείο, Σοκονομισματοπωλείο, Κινηματογράφος Χριστουγεννιάτικων ταινιών, Αποθήκη ειδών αμπαλάζ.

Σχολείο ξωτικών, Λούνα Παρκ Ξωτικών, Στάβλος ταράνδων, Εργοστάσιο μαγικής αστερόσκονης. 

Εργοστάσιο ζαχαρωτών, Εργοστάσιο σοκολάτας, Παγοδρόμιο, Συνεργείο έλκυθρων. 

Σταθμός Polar Express, Εργοστάσιο παιχνιδιών, Μαγική Χιονόμπαλα, και το Γραφείο του Άγιου Βασίλη! 

Ανυπομονώ να φτάσει η πρώτη Δεκέμβρη για να αρχίσει το μικράκι μου την παρτίδα του! Ελπίζω να του αρέσει. Άλλωστε για έναν Δημήτρη Γεράσιμο γίνονται όλα, σωστά; 

Ο πιο γαλήνιος ύπνος μου...

Τους πιο γαλήνιους ύπνους μου σαν μητέρα τους έχω κάνει εντελώς αποκαμωμένη και άυπνη, ανάμεσα σε εξαντλητικά ξυπνήματα ανά δίωρο για χρόνια- με το παιδί μου όμως στην αγκαλιά μου. 

Αυτό συνέβη από την πρώτη κιόλας στιγμή που ακούμπησαν το πλάσμα αυτό στο στήθος μου. Και δεν έχει σταματήσει έκτοτε. Τα βράδια που εγκαταλείπει το κρεβάτι του και έρχεται και κουρνιάζει στην αγκαλιά μου είναι ακόμα- 6 χρόνια μετά- τα πιο γαλήνια βράδια μου. Και ας πιάνεται το χέρι μου. Και ας στριμώχνομαι στο χείλος του κρεβατιού. Έχω αυτή την επαφή με το παιδί μου. Μπορώ να το μυρίσω. Να ακούω την ανάσα του. Να νιώθω την ζεστασιά του δέρματος του. Το μυαλό αδειάζει, η καρδιά γαληνεύει και αποκοιμιέμαι ξεχειλίζοντας ευλογία και ευγνωμοσύνη. 

Έτσι είναι. Όταν ήταν μωρό υπήρξε ένα διάστημα, σχεδόν 9 μηνών, όπου επειδή φοβόμουν μην τον πλακώσουμε στον ύπνο μας,  κοιμόμουν καθιστή στο κρεβάτι με τον Δημήτρη Γεράσιμο κουλουριασμένο στο στήθος μου. Τα χέρια κλειδωμένα σε αγκαλιά. Πάντα να αναρωτιέμαι πως δεν αφήνονται τόσο βαθιά που κοιμάμαι- μα 6 χρόνια μετά ξέρω. Πόσο βαθιά να κοιμηθείς όταν γίνεις μάνα; Αφού όλη σου η έγνοια είναι εκεί. Λαγοκοιμάται η μάνα. Τα χέρια ήταν αυτό ακριβώς. Κλειδωμένα. 

Μεγαλώνει όμως το μικράκι μου. Και μεγαλώνει όμορφα και σωστά. Ανεξαρτητοποιείται, απόλυτα, όσο και αν οι επιλογές- της συνκοίμησης, της μη άρνησης αγκαλιάς και του σεβασμού στις ανάγκες και το πρόγραμμα του- ανησυχούσαν πολλούς πως θα τρέχει πίσω από την φούστα μου. Η αναζήτηση της αγκαλιάς μου είναι όλο και πιο σπάνια πια- τόσο που πληγώνομαι λίγο το ομολογώ. Και ας ξέρω πως έτσι πρέπει να είναι. Δεν χόρτασα όμως που να πάρει. Και ας τα παράτησα όλα για να ρουφήξω κάθε δευτερόλεπτο, δεν χόρτασα. 

Χορταίνεις ποτέ το παιδί σου; Αναρωτιέμαι. Αν είχα αγκαλιάσει και τα άλλα μου παιδιά, θα είχα χορτάσει; Δεν θα το μάθω ποτέ υποθέτω. Αυτά σκεφτόμουν χθες το βράδυ όταν ήρθε, ψιθύρισε " Μανούλα" και σχεδόν πήρε το χέρι μου σε αγκαλιά γύρω του. Και εγώ εκεί- να μην αναπνέω σχεδόν- μην και τον ενοχλήσω και αλλάξει στάση, να προσπαθώ να γεμίσω μυρωδιές και αισθήσεις, πριν γυρίσει πλευρό και αναζητήσει και πάλι τον χώρο του....