Πόση αφθονία και μαγεία μπορεί να "αντέξει" ένα παιδί;

 Σαν παιδί μεγάλωσα μέσα στην αφθονία. Πραγματικά. Βλέπετε ο πατέρας μου μεγάλωσε σε ένα πολύ φτωχό σπιτικό- του έλειψε το ίδιο το φαγητό πόσο μάλλον οι "περιττές" πολυτέλειες- έτσι όταν πλέον ήταν ο ίδιος υπεύθυνος για την ζωή του, όταν κατάφερε όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του μα να γίνει και ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, τότε ορκίστηκε πως ποτέ ξανά δεν θα έχει όλες αυτές οι ελλείψεις που είχε σαν παιδί. Ούτε αυτός, ούτε κανείς από την οικογένεια του.

Ο πατέρας μου ακόμα και σήμερα, θα αγοράσει μια δεκάδα σοκολάτες- μόνο και μόνο για να τις έχει εκεί μπροστά του και να τις βλέπει. Τόσο δυνατός ήταν ο ψυχολογικός αντίκτυπος αυτής της έλλειψης στην παιδική του ηλικία. Σαν παιδιά λοιπόν μας καλόμαθε. (Και δεν χρησιμοποιώ τυχαία την λέξη καλόμαθε αντί για κακόμαθε). Τα χέρια του ήταν πάντα γεμάτα λιχουδιές. Δεν μας αρνήθηκε τίποτα. (Τίποτα που να μην είναι παράλογη απαίτηση- ανάλογη πάντα της ηλικίας μας). Τα Χριστούγεννα το δέντρο μας είχε ένα βουνό δώρα. Όταν βγαίναμε για ψώνια έλεγε πάντα της μητέρας μου "Κοίτα μην γυρίσουν τα παιδιά πίσω με παράπονο". Και δεν γυρνούσαμε ποτέ με παράπονο. Πάντα με το χαμόγελο.

Εκτός όμως από τα γεμάτα χέρια του, ήταν και η αγκαλιά του πάντα ανοιχτή για να χωθείς μέσα. Ήταν πάντα πρόθυμος να ακούσει τον προβληματισμό σου με σοβαρότητα. Ήταν όμως και αυστηρός. Απαιτούσε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Να σεβόμαστε και να εκτιμούμε ότι έχουμε. Μας έβαλε από μικρές μέσα στην οικογενειακή επιχείρηση για να κατανοήσουμε με πόση δυσκολία βγαίνουν τα λεφτά που μας έδειχνε να σκορπά με τόση ευκολία. Οι πράξεις μας είχαν επιπτώσεις. Είχε όμως βαρύτητα και η γνώμη μας. Στα οικογενειακά συμβούλια που έκανε πάντα πριν μια μεγάλη απόφαση ή κατά την διάρκεια ενός σημαντικού γεγονότος- συμπεριλάμβανε πάντα και εμάς. Την άποψη μας. Μας έμαθε ότι αυτή έχει βαρύτητα- παρά το γεγονός πως ήμασταν μόνο παιδιά.

Και ακόμα και τώρα, που εγώ είμαι πλέον 40 χρόνων γαϊδούρα, τα χέρια του είναι πάντα γεμάτα και η αγκαλιά του πάντα ανοιχτή. Ακόμα και τώρα θα μου φέρει σακούλες πράγματα στο σπίτι, θα μου στείλει έτοιμο φαγητό που θα έχει μαγειρέψει, θα με πάρει τηλέφωνο μόνο και μόνο για να μου τραγουδήσει "Σ' αγαπάω μ'ακουουους;;;;!!" και όταν βρεθούμε θα απαιτήσει την αγκαλιά στην οποία θα με κλείσει ασφυκτικά μέσα. Και όπως ακριβώς εκτιμώ βαθιά όλες τις ευλογίες και αφθονίες της ζωής μου στο παρόν- έτσι τις εκτιμούσα και σαν παιδί. Δεν είναι τυχαίο που έχω σε άριστη κατάσταση όλα μου τα παιδικά αντικείμενα- διαθέσιμα για το μαϊμούδι και την βρωμούσα. Και τις εκτιμούσα παρότι "κολυμπούσα" μέσα σε αυτές.

Πολλές φορές λοιπόν, μας έχουν εκφράσει την αντίθετη άποψη τους σχετικά με την υπερβολή με την οποία γεμίζουμε δώρα τον Δημήτρη Γεράσιμο- ενίοτε έχουμε κατηγορηθεί και για αυτό. Σέβομαι την αντίθετη άποψη. Πραγματικά. Δεν υπάρχει ιερότερο πράγμα από ένα παιδί που τρέχει στην αγκαλιά του γονιού του ακόμα και όταν τα χέρια του είναι άδεια. Μα δεν υπάρχει και μεγαλύτερη κατάκτηση από το να τρέχει ένα παιδί στην αγκαλιά του γονιού του ακόμα και όταν τα χέρια του είναι είτε άδεια, είτε γεμάτα. Και εμείς, προς το παρόν, αυτό το έχουμε πετύχει.

Δεν μιλώ για τις περιπτώσεις όπου η οικογένεια δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να φέρει την υλική υπερβολή στην ζωή ενός παιδιού. Εννοείται. Μιλάω για τις οικογένειες που επιλέγουν την "λιτότητα" ακόμα και αν η οικονομική άνεση υπάρχει. Δεν κρίνω και φυσικά δεν "δικαιολογούμαι" για την δική μας επιλογή- εφόσον θέλουμε και μπορούμε είναι ανεφέρετο δικαίωμα μας. Μπορώ όμως μέσα από την ιστορία μου, να αιτιολογήσω γιατί έχουμε επιλέξει αυτόν τον δρόμο και για ποιους λόγους πιστεύω βαθιά πως δεν θα επηρεάσει αυτή η επιλογή μας αρνητικά την προσωπικότητά του.

Δεν θα τον επηρεάσει γιατί δεν τον λούζουμε μόνο στα δώρα και τα υλικά αγαθά. Τον λούζουμε με αγάπη, σεβασμό και ενσυναίσθηση. Κουβεντιαζουμε μαζί του για τα ΠΑΝΤΑ με πάσα ειλικρίνεια. (ανάλογα φυσικά με την ηλικία του). Του δίνουμε άφθονο προσωπικό χρόνο μαζί μας. Του μαθαίνουμε μέσα από την βιωματική μάθηση, (αυτό σημαίνει πως τον συμπεριλαμβάνουμε σε όλα όσο είναι αυτό δυνατόν) - πόσο δύσκολα βγαίνουν τα λεφτά, πόση προσπάθεια θέλει να συντηρείς ένα σπιτικό, μέχρι και με πόσο κόπο και διαρκή αναζήτηση προσπαθούμε να γινόμαστε καλύτεροι γονείς. Παραδεχόμαστε τα λάθη μας, αλλά ταυτόχρονα είμαστε αυστηροί μαζί του αν παρεκκλίνει από τα πιο σημαντικά- για εμάς- κριτήρια ανατροφής. Τον σεβασμό προς τους ανθρώπους πάνω από όλα μα και προς τα υλικά αγαθά, (καλώς ή κακώς τα έχουμε ανάγκη) και κατά συνέπεια το να εκτιμάει πάντα αυτές ακριβώς τις ευλογίες.

Στην τελική, πέρασα μέσα από την κόλαση για να αποκτήσω αυτό το παιδί. Έμαθα από πρώτο χέρι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν το αυριανό ξημέρωμα. Σκοπεύω λοιπόν, όσο ζω και ανασαίνω, αυτό το θαύμα που μπήκε στην ζωή μου και την γέμισε μαγεία, να το γεμίζω και εγώ με την σειρά μου μαγεία. Μέχρι που να μου πει φτάνει! Γιατί όση μαγεία και να του δώσω- πάλι δεν θα φτάσω αυτή που χαρίζει αυτός καθημερινά σε εμένα...