Πέρασε σχεδόν ένας μήνας από τη μέρα που κοιμήθηκε ο Δημήτρης για πρώτη φορά μόνος του στο δωμάτιο του...
Μπορώ λοιπόν με σιγουριά πλέον να κρίνω εκ του αποτελέσματος, πως η μετάβαση- για τον Δημήτρη- ήταν εξαιρετικά εύκολη. Αν εξαιρέσουμε ένα και μόνο βράδυ (το δεύτερο) που ξυπνούσε διαρκώς θέλοντας αγκαλιά, όλα τα υπόλοιπα κοιμήθηκε σαν πουλάκι- ίσως και καλύτερα από ότι στο δωμάτιο μας που ξεσηκωνόταν με το παραμικρό αφού ξυπνάει γενικά πολύ εύκολα.
Για μένα πάλι τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο απλά. Πέρασαν 5 μέρες που δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου και άλλες τόσες που ξύπναγα διαρκώς και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου πήγαινα να ελέγξω ότι όλα είναι καλά. Τώρα έχω αρχίσει να το συνηθίζω αν και δεν το κρύβω πως κάποια βράδια που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, εύχομαι μέσα μου να κλάψει για να τον πάρω αγκαλιά και να νανουρίσει και αυτός εμένα. (είπαμε- είναι το υπνωτικό μου)
Και ναι- ίσως απογοητεύτηκα λίγο που διαπίστωσα πόσο εύκολα "ανεξαρτητοποιήθηκε" το μαιμουδάκι, ίσως ο Δημήτρης να μην απέδρασε "κινηματογραφικά" για να είναι κοντά στη μανούλα, όμως η αλήθεια είναι πως χαίρομαι που αγάπησε τον χώρο του και περνάει και μόνος του καλά!
Χαίρομαι που το πρωί τον ακούω που ξυπνάει από το διακόπτη του φωτός που τον αναβοσβήνει μανιωδώς και διασκεδάζει. Χαίρομαι που καμιά φορά ακούω το πιπίλισμα του από την ενδοεπικοινωνία. Χαίρομαι που με περιμένει με το χαμόγελο κάθε πρωί όρθιος στη κούνια του και τον παίρνω αγκαλιά και τον πνίγω στα φιλιά. Χαίρομαι που μεγαλώνει όμορφα και ωραία και ας μελαγχολώ και λίγο που γίνεται τόσο γρήγορα.
Αχ βρε μαιμουδάκι τι μου έχεις κάνει...
Μπορώ λοιπόν με σιγουριά πλέον να κρίνω εκ του αποτελέσματος, πως η μετάβαση- για τον Δημήτρη- ήταν εξαιρετικά εύκολη. Αν εξαιρέσουμε ένα και μόνο βράδυ (το δεύτερο) που ξυπνούσε διαρκώς θέλοντας αγκαλιά, όλα τα υπόλοιπα κοιμήθηκε σαν πουλάκι- ίσως και καλύτερα από ότι στο δωμάτιο μας που ξεσηκωνόταν με το παραμικρό αφού ξυπνάει γενικά πολύ εύκολα.
Για μένα πάλι τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο απλά. Πέρασαν 5 μέρες που δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου και άλλες τόσες που ξύπναγα διαρκώς και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου πήγαινα να ελέγξω ότι όλα είναι καλά. Τώρα έχω αρχίσει να το συνηθίζω αν και δεν το κρύβω πως κάποια βράδια που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, εύχομαι μέσα μου να κλάψει για να τον πάρω αγκαλιά και να νανουρίσει και αυτός εμένα. (είπαμε- είναι το υπνωτικό μου)
Και ναι- ίσως απογοητεύτηκα λίγο που διαπίστωσα πόσο εύκολα "ανεξαρτητοποιήθηκε" το μαιμουδάκι, ίσως ο Δημήτρης να μην απέδρασε "κινηματογραφικά" για να είναι κοντά στη μανούλα, όμως η αλήθεια είναι πως χαίρομαι που αγάπησε τον χώρο του και περνάει και μόνος του καλά!
Χαίρομαι που το πρωί τον ακούω που ξυπνάει από το διακόπτη του φωτός που τον αναβοσβήνει μανιωδώς και διασκεδάζει. Χαίρομαι που καμιά φορά ακούω το πιπίλισμα του από την ενδοεπικοινωνία. Χαίρομαι που με περιμένει με το χαμόγελο κάθε πρωί όρθιος στη κούνια του και τον παίρνω αγκαλιά και τον πνίγω στα φιλιά. Χαίρομαι που μεγαλώνει όμορφα και ωραία και ας μελαγχολώ και λίγο που γίνεται τόσο γρήγορα.
Αχ βρε μαιμουδάκι τι μου έχεις κάνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...