Αυτή είναι η δουλειά μου- τώρα είμαι μητέρα.

Εδώ και καιρό είχα πιάσει συζήτηση με τον πατέρα μου σχετικά με τον μικρό και μου είχε πει: "Η μεγαλύτερη δυσκολία που θα συναντήσεις στην ανατροφή του παιδιού σου είναι ο κοινωνικός περίγυρος". 

Και είχε δίκιο- το γνώριζα και τότε. Και μάλιστα είχα σχολιάσει πως μέσα σε αυτόν τον περίγυρο εγώ υπολογίζω και τον οικογενειακό, διότι δεν γίνεται να συμφωνούν όλοι με τα πιστεύω σου, ούτε είναι όλοι σεβαστικοί απέναντι σε αυτά. 

Το γνώριζα διότι ως παιδί είχα νιώσει στο πετσί μου τα προβλήματα που εννοούσε ο πατέρας μου μιας και επιστρέφοντας Ελλάδα διαφέραμε τόσο πολύ από τα υπόλοιπα παιδιά, που πέρασαν χρόνια για να δημιουργήσω φιλίες και να νιώσω άνετα με αυτή μου τη διαφορετικότητα. 

Τι κάνεις λοιπόν όταν έχεις επιλέξει ένα συγκεκριμένο τρόπο να μεγαλώσεις το παιδί σου και επειδή αυτός είναι διαφορετικός από της μάζας να πρέπει να απολογείσαι και να δίνεις εξηγήσεις; Γιατί θα πρέπει μεθαύριο που ο Δημήτρης θα καταλαβαίνει να πρέπει να έρχεται αυτός αντιμέτωπος να εξηγήσει τα αυτονόητα; 

Θέλω να πιστεύω πως οι επιλογές μας για την ανατροφή του μικρού είναι σωστές. Θέλω να πιστεύω πως αναγνωρίζω τα ελαττωματικά μου σημεία και προσπαθώ να τα διορθώσω. Θα ήθελα να το κάνει αυτό όλος ο κόσμος όπως  θα ήθελα και παγκόσμια ειρήνη αλλά δεν το βλέπω να γίνεται. Θέλω να πιστεύω πως έχω ήδη βελτιωθεί πολύ σαν άνθρωπος και σκοπεύω να βελτιωθώ ακόμα περισσότερο. 

Ακολουθώ κατ' αρχάς το ένστικτο μου. Ενημερώνομαι διαρκώς σχετικά με τα όσα συστήνουν οι ειδικοί για την διατροφή, εξέλιξη, ασφάλεια. υγεία του παιδιού, και φυσικά έχω τα μάτια μου 24 και σκέφτομαι πάντα το απίθανο -γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Να προστατέψω όσο περισσότερο μπορώ αυτό το πλάσμα από όσα περισσότερα μπορώ. Κουβεντιάζουμε με τον Παναγιώτη όλες μας τις ανησυχίες και μόνο εφόσον συμφωνήσουμε ακολουθούμε μια τακτική. Είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά. 

Προτιμώ να είμαι ασφαλής παρά μετανιωμένη.... Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. 

Αν έχω επηρεαστεί από τα όσα μας συνέβησαν για να αποκτήσουμε τον Δημήτρη; Φυσικά. Και κανείς δεν μπορεί να το κατανοήσει αυτό παρά μόνο αν έχει περάσει τον ίδιο ακριβώς Γολγοθά. Αν έχω επηρεαστεί από το γεγονός πως είμαι παιδί μεταναστών και μεγάλωσα με άλλη νοοτροπία; Φυσικά. Αν με ενοχλεί γενικότερα η νοοτροπία των Ελλήνων; Φυσικά. 

Με ενοχλεί που είμαστε "ο καθένας να κάνει τη δουλειά του και σκοτίστηκα για τους άλλους". Με ενοχλεί που είμαστε "μπάτε σκύλοι αλέστε" και δεν σεβόμαστε την ιδιωτική ζωή και τον προσωπικό χώρο και χρόνο του άλλου. Με ενοχλεί που είμαστε κουτσομπόληδες και κατακρίνουμε χωρίς να κοιτάμε πρώτα τα δικά μας τα χάλια.  Με ενοχλεί που τον ευγενικό άνθρωπο και τον καλό τον θεωρούμε "μ*****α". Με ενοχλεί ο κομπλεξισμός μας. Και αν αρχίσω τα παραδείγματα δεν θα τελειώνω, χρειάζομαι ένα ολόκληρο ξεχωριστό κείμενο. Με ενοχλεί που έφτασα και εγώ στο σημείο να μιλάω έτσι. 

Είμαστε ένας υπέροχος λαός που έχει επαναπαυθεί τόσο στις δάφνες του παρελθόντος, στο υπέροχο φυσικό τοπίο και στην καλή του τη καρδιά- γιατί την έχει- που ξεχνάμε όλα τα άλλα. Όλα όμως. 

Πως τα καταφέρνεις λοιπόν να μην αφήνεις όλο αυτό το χάος να επηρεάσει τη διάθεση σου και το κυριότερο να μην σε λοξοδρομήσει από τα πιστεύω σου και τους τρόπους σου; Και το σημαντικότερο όλων; Πως διδάσκεις στο παιδί σου να ψάχνεται, να μην επαναπαύεται, να τολμά να είναι διαφορετικό, να μην ακολουθεί τη μάζα; (διότι δυστυχώς η πλειοψηφία δεν ξέρει τι της γίνεται.) 

Ε λοιπόν όχι. Θα αντισταθώ σθεναρά σε όλη αυτή την αρνητική αύρα που αντιμετωπίζω. Θα χαμογελώ πλατιά ακόμα και στους μουρτζούφληδες. Θα πάψω να μιλάω και να διαφωνώ με άτομα στενόμυαλα, χωρίς παιδεία και σεβασμό διότι δεν έχει νόημα και χαλάει η ψυχολογία μου. Θα παλέψω για το μέλλον, την ασφάλεια, για την ψυχική, πνευματική και συναισθηματική υγεία αυτού του παιδιού μέχρι τέλους. Θα παλέψω σκληρά. Θα προσπαθήσω να είμαι πιο δυνατή από τον περίγυρο. Και θα είμαι. 

Γιατί το είπαμε. Αυτή είναι η δουλειά μου. Τώρα είμαι μητέρα. 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas