Ο μπαμπάς μου ο σούπερ ήρωας!

Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι. 

Ο μόνος σούπερ ήρωας που γνωρίζω είναι ο μπαμπάς μου. Αλήθεια. 

Έχω πλέον πεισθεί πως δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να κάνει άπαξ και το αποφασίσει. Θες υδραυλικά, ηλεκτρολογικά, ξυλουργική, οικοδομικά, μαγειρική και πάει λέγοντας. 

Θες ψηφιδωτό κάδρο με άγρια ζώα; Θα το έχεις. Θες χειροποίητο τραπέζι με χώρο για άμμο και πετρούλες; Θα το έχεις. Θες εξωτερική σκάλα να ενώσει δυο μπαλκόνια; Θα την έχεις. Θες ενυδρείο για τις χελώνες σου με ειδικές εξέδρες και φωτισμό; Θα το έχεις. Θες μαρμελάδα κουμ κουάτ; Θα την έχεις! 

Δεν με πιστεύετε; Θα το αποδείξω σε άλλη ανάρτηση... (και όχι ένα από το καθένα... φτιάχνει για όλη τη γειτονιά και τα περίχωρα!)

Και δεν φτάνει που είναι σούπερ ήρωας. Είναι και βασιλιάς γιατί εγώ είμαι η πριγκίπισσα του. Αμέ.... Αμφιβάλλετε; Είναι και αυτό αποδεδειγμένο σας λέω! 

Ο μπαμπάς μου είναι Κρητικός και φυσικά ότι αυτό συνεπάγεται.  Άρα ο μπαμπάς μου είναι και φιλόσοφος. Μπορείς να κουβεντιάσεις μαζί του τα πάντα αρκεί να αποδεχθείς πως θα έχει πάντα δίκιο αυτός. Επίσης είναι πολύ "μετριόφρων" (λέμε τώρα!!) - προσόν που έχει μεταφέρει και σε μας. (ε, τι να κάνουμε είμαστε από καταπληκτικό σόι.!!) Είναι φυσικά και των άκρων με τις εκδηλώσεις θυμού αλλά και αγάπης να μην έχουν όρια. Και πολύ αυστηρός. Αλλά πάνω από όλα είναι σκέτο "βούτυρο". 

Κάτω από όλη αυτή την αυταρχική και "μάτσο" εικόνα κρύβεται ένα παιδί. Ένα μεγάλο παιδί. Και ένας εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος. Σκέφτεστε κάποιον ιδανικότερο για να γίνει πατέρας; Εγώ όχι. Και έχω τα παιδικά μου χρόνια να το αποδεικνύουν. (και αυτό!)

Ο μπαμπάς μου ήταν πάντα εκεί. Είχε πάντα ανοιχτή την μεγάλη του αγκαλιά. Είχε πάντα διάθεση για παιχνίδια και εξερεύνηση. (ίσως και περισσότερο από μένα!) Μου απαντούσε σε όλες μου τις απορίες ακόμα και τις πιο χαζές. Και αν κάτι δεν το γνώριζε, (λέμε τώρα!) θα το παραδεχόταν και θα με παρότρυνε να το ψάξουμε μαζί. Ο μπαμπάς  μου, μου μιλούσε σαν σε ενήλικα και με αντιμετώπιζε σαν ενήλικα. (αυτό βέβαια υπήρχαν φορές που δεν με σύμφερε...)  Ο μπαμπάς μου πάντα μου έξυνε τη πλάτη για να αποκοιμηθώ και πάντα μα πάντα ερχόταν να μου δώσει ένα φιλί για καληνύχτα ακόμα και όταν εγώ- νόμιζε ότι- κοιμόμουν. 

Η αλήθεια όμως είναι πως αυτό το φιλί ήταν το υπνωτικό μου. Σήμαινε πως ο μπαμπάς μου είχε γυρίσει σπίτι- άρα ήμουν ασφαλής. 

Μεγαλώνοντας ο μπαμπάς μου είναι ακόμα πάντα εκεί.  Ίσως και περισσότερο από ποτέ. Και ακόμη και τώρα η μαύρη αλήθεια είναι πως αν το ακούσω από αυτόν θα είμαι σίγουρη ότι είναι και σωστό. Ξέρω πως αν είναι δίπλα μου θα προβλέψει αυτό που δεν θα προβλέψω εγώ. Ξέρω πως πάντα, μα πάντα, φυλάει τα νώτα μου. 

Με τον μπαμπά μου φυσικά οι καυγάδες είναι ομηρικοί. Και παρόλο που είναι τόσο έξυπνος, (όπως διατυμπανίζει), δεν του έχει κόψει να καταλάβει πως αυτό οφείλεται στο ότι οι χαρακτήρες μας μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Και φυσικά ακόμα και τώρα, 12 χρόνια μετά, νομίζει πως κάποιος άλλος άντρας πήρε τη θέση του. Όμως αυτό που δεν λέει να καταλάβει είναι πως μπορεί να βρήκα τον πρίγκηπα μου, μα αυτός θα είναι πάντα ο βασιλιάς μου. Και πως τον αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. 

Αλλά είπαμε. Ο μπαμπάς μου είναι Κρητικός. Και έχει πάντα δίκιο. 

Διαφωνεί κανείς;