Η μέρα που πήγαμε πρώτη φορά σινεμά με το μαιμουδάκι!

(Όλo αυτό το εισαγωγικό παραλήρημα θα γίνει για να σας δώσω να καταλάβετε γιατί η σημερινή μέρα ήταν τόσο σημαντική και συγκινητική για μένα.)

Η πρώτη φορά που πήγα σινεμά ήταν το 1992- με την αδελφή μου φυσικά αφού ο τρελός Κρητίκαρος πατέρας μας δεν μου επέτρεπε να κυκλοφορώ χωρίς αυτήν- στην ταινία Jurassin Park. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία για μένα, και επειδή είμαι κομματάκι φοβιτσιάρα και φαντασιόπληκτη, (κακός συνδυασμός), έκανα μια βδομάδα σχεδόν να κοιμηθώ πάλι φυσιολογικά. 

Ωστόσο, έκτοτε λάτρεψα τον κινηματογράφο όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Δεν έχανα ταινία για ταινία, ενώ έχω δει κάποιες και πάνω από μια φορά. (Ναι. Πάνω από μια φορά στο σινεμά, για τέτοια τρέλα).  Στην πορεία άρχισα να συλλέγω όσες ταινίες ήταν δυνατόν. Πως; Αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου μια μικρή τηλεόραση και δυο VCR, και έμαθα πως να αντιγράφω από την μια κασέτα στην άλλη. Έτσι, πήγαινα σε ένα video club, (κάτι που ο γιος μου δεν θα γνωρίζει καν τι είναι!), νοίκιαζα ταινίες, εκτύπωνα έγχρωμο το εξώφυλλο, τις αντέγραφα, τις έντυνα και αργά και σταθερά έφτιαξα την δική μου προσωπική ταινιοθήκη με πάνω από 3οο τίτλους. 

Φυσικά, η λατρεία μου για το σινεμά δεν μειώθηκε στο ελάχιστο. Αντίθετα, πήγαινα ακόμη και μόνη μου, κάποιες φορές μέχρι και δυο φορές την εβδομάδα. Με τον Παναγιώτη ταιριάξαμε σε αυτή την τρέλα και την συνεχίσαμε και ως ζευγάρι πλέον. Όταν λοιπόν παντρευτήκαμε και άρχισαν όλες αυτές οι αναποδιές στην ζωή μας, το cinema ήταν το τελευταίο που μας απασχολούσε.... 

Από το 2009 λοιπόν, είχαμε πάει σινεμά μόνο μια φορά. Και είναι λίγο "αστεία" ιστορία- αν είσαι οπαδός του μαύρου χιούμορ όπως εγώ, (άμυνες είναι αυτές). Ήταν την περίοδο που παλεύαμε να αντιμετωπίσουμε και την δεύτερη απώλεια μας. Είχε βγει το Fast and the Furious 6, σειρά ταινιών που ο Παναγιώτης λατρεύει, και ήθελα πολύ να ξεσκάσει. Μάλιστα σχολιάσαμε πως είναι η ιδανική ταινία αφού σίγουρα δεν θα είναι συναισθηματική και δεν θα μας θυμίσει στο παραμικρό τις ατυχίες μας. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε. Και όμως. Στο συγκεκριμένο sequel  είναι έγκυος η αδελφή του Vin Diesel και όχι μόνο αυτό αλλά τρέχει, πηδάει σε στέγες, οδηγεί με νίτρο, κάνει ότι πιο επικίνδυνο μπορείς να φανταστείς και  φυσικά δεν παθαίνει απολύτως τίποτα...! Τα καυστικά λοιπόν σχόλια έδιναν και έπαιρναν στην ταινία για να απαλύνουμε λίγο τον πόνο μας.  (ακόμα δεν θέλω να την ξαναδώ την συγκεκριμένη ταινία).

Μετά ήρθε το μαιμούδι στην ζωή μας και ως μαμά καγκουρό, το σινεμά απλά δεν ήταν καν λύση. Ωστόσο μου έλειπε πολύ. Είναι για την ακρίβεια το μόνο που μου έχει λείψει με την μητρότητα. Μέχρι σήμερα.... 

Σήμερα λοιπόν ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε με το μαιμούδι σινεμά!! (και μάλιστα ήμασταν τόσο τυχεροί που μπορούσε να μας συνοδεύσει και ο μπαμπάς μας!) Αυτός για πρώτη φορά ever, (μετά την περσινή αποτυχημένη απόπειρα να πάμε στο "Τα μυαλά που κουβαλάς" ), εμείς για πρώτη φορά μετά από ουσιαστικά εφτά χρόνια. (Όχι, δεν το μετράω το ενδιάμεσο, δεν το μετράω!) 

Ήμουν πολύ τυχερή διότι- ιδίως μετά την περσινή μου απόπειρα που ακόμα κλαίω τα λεφτά μας- δεν θα το τολμούσα αν δεν έβλεπα, εντελώς τυχαία, την προσφορά που τρέχει αυτή την περίοδο στα συμπυκνωμένα γάλατα Νουνού. Στην εξάδα σου δίνουν δώρο ένα εισιτήριο για επιλεγμένες ταινίες κάθε Παρασκευή. (σίγουρα μέχρι και τον Δεκέμβρη από όσο γνωρίζω).  

Ήταν η ιδανική ευκαιρία! Δεν κρατιόμουν να επιλεχθεί μια κατάλληλη για το μαιμούδι! Και να που χθες ανέβηκε η ταινία "Οι Ευχούληδες". Μπορούσε και ο Παναγιώτης, δεν το συζητήσαμε καν περαιτέρω, κλείσαμε αμέσως τις θέσεις μας! 

Πως να σας εξηγήσω λοιπόν ακόμα καλύτερα το γιατί γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα όταν έδωσα στον Δημήτρη Γεράσιμο να κρατήσει το εισιτήριο του; Όταν πόζαρε με το πιο τεράστιο χαμόγελο μπροστά από την αφίσα; Όταν την χάζευε εκστασιασμένος; 

Ήταν σουρεαλιστικά υπέροχο για τον Παναγιώτη και εμένα να προχωράμε δίπλα δίπλα όπως παλιά και να τον καμαρώνουμε να τρέχει μπροστά μας όταν περάσαμε τα εισιτήρια και του είπα να τρέξει προς την αίθουσα με το φωτεινό νούμερο 3 έξω. (Ήθελα να τον βγάλω φωτογραφία, μα έτρεξε τόσο γρήγορα που ούτε μια δεν κατάφερα να βγάλω που να μην ήταν κουνημένη! ).  Γιατί ξέρετε, πάντα αγαπούσαμε και τις παιδικές ταινίες και κάναμε όνειρα πως θα ερχόμασταν μαζί με τα παιδιά μας μέχρι τα ίδια να μην μας θέλουν πια μαζί τους!

Πως να μην γελάσουμε με την καρδιά μας όταν βλέποντας τις καρέκλες σχολίασε πως είναι στενές αφού δεν ήξερε φυσικά ότι ανοίγουν; Πως να μην χαμογελάσουμε όταν ήθελε αμέσως να βγάλει τα παπούτσια του για να κάτσει άνετα; Που πλάκωσε το pop corn  λες και δεν υπήρχε αύριο; Που κάθε λίγο ρωτούσε: "Πότε αρχίζει η ταινία;" Που όταν άρχισε, σε κάθε σκοτείνιασμα της αίθουσας έλεγε: "Δεν βλέπω!"  Που ήταν το μικρότερο παιδί στην αίθουσα και το μόνο που γέλασε τόσο δυνατά όταν ένας Ευχούλης από την τρομάρα που πήρε "αφόδευσε" μερικά cupcakes;;!! 

Σήμερα η καρδιά μου γέμισε χαρά και συγκίνηση- και ας ακούγεται υπερβολικό. Απόλαυσα κάθε αντίδραση του και απόλαυσα και την ταινία. Απόλαυσα τον Παναγιώτη σε μια από τις πιο αγαπημένες μας εξόδους. Απόλαυσα την πρώτη φορά από- θέλω να ελπίζω- πολλές που θα ακολουθήσουν. Το παιδάκι μας μεγαλώνει και είναι τόσο γλυκά αυτά τα χρόνια που απλά δεν τα χορταίνω, δεν με φτάνουν οι ώρες τις μέρας... 

Άλλωστε όπως λέει και η πάντα χαρούμενη Πόπη- την χαρά δεν πρέπει να την ψάχνουμε πουθενά γιατί είναι πάντα μέσα μας...απλά κάτι τέτοιες μέρες σε βοηθάνε να την βρεις ακόμα πιο εύκολα...