Άνοιξη... Αυτή η πλανεύτρα...

Είμαι παιδί της άνοιξης τελικά. Γεννημένη αρχές του απόλυτου μήνα της άνοιξης, δεν είναι τυχαίο που από παιδί αγαπούσα πολύ την εποχή που όλα βγαίνουν από τον λήθαργο του χειμώνα, που η φύση γεμίζει χρώματα και αρώματα, που όλα γεννιούνται πάλι από την αρχή. 

Πως να μην την αγαπώ; Σχεδόν είναι το πεπρωμένο μου. Έτσι δεν είναι; 

Την άνοιξη, ανοίγω το πρωί τα παράθυρα στο σπίτι για μερικές ώρες και ακούω και πάλι την γειτονιά μου... 

Το αγαπώ αυτό. 

Τις πολύ πρωινές ώρες θα ακούσω την απόλυτη ησυχία που συνοδεύει πάντα το ξημέρωμα, όμως όλο και κάποιος κόκορας θα λαλίσει, όλο και κάποιο πουλάκι θα τιτιβίσει πριν ο ήλιος μας λούσει στο φως. 

Μόλις όμως ο ήλιος φανερωθεί για τα καλά πίσω από το βουνό, τότε ακούω αυτοκίνητα να ξεκινούν για τις δουλειές τους, παντζούρια να ανοίγουν, νοικοκυρές να τινάζουν μικρά χαλιά, τα πουλάκια πλέον κελαιδούν με πάθος όλα μαζί και πάντα μα πάντα θα ακούσω ένα παιδάκι- είτε να φωνάζει, είτε να κλαίει, είτε να γελά- και πάντα μα πάντα αρκετούς σκύλους να γαβγίζουν. 

Θα ακούσω το μηχανάκι του ταχυδρόμου να έρχεται και θα τρέξω στο μπαλκόνι να του φωνάξω αν έχει δέμα για μένα, θα ακούσω και γύρω στις 10:30 τον ψωμά να κορνάρει -από την αρχή της γειτονιάς πολύ πριν φτάσει στον δικό μας δρόμο- έχοντας έτσι άπλετο χρόνο να κατέβω για να πάρω το ψωμί μας και ενίοτε και έναν τεράστιο λουκουμά για το μαιμούδι. 

Αυτόν τον λουκουμά, την άνοιξη, θα βγούμε να τον φάει στο μπαλκόνι μας και θα χαζεύω το κρυσταλένιο μουστάκι ζάχαρης που δημιουργείται κάτω από την μυτούλα του- γιατί το χτυπάει ο ήλιος και φαντάζει μαγικό. Θα πίνω τον ζεστό μου καφέ με κανέλα, την στιγμή που κάνουμε δραστηριότητες με το μαιμουδάκι, με το μεθυστικό άρωμα της γαρδένιας να μου τρυπάει την μύτη. 

Την άνοιξη, όταν τα γειτονικά σχολεία έρθουν εκδρομή στην πλατείας μας- θα τα ακούσουμε, και ανάλογα με την "φασαρία" θα καταλάβω αν είναι δημοτικό, γυμνάσιο ή λύκειο... 

Τα μπαλκόνια μου, την άνοιξη, θα γεμίσουν πάλι χρώμα- με λουλούδια που θα φυτέψουμε μαζί με το μαιμουδάκι- ενώ όλες οι γλάστρες θα μας φανερώσουν εκπλήξεις από σποράκια που είχαμε φυτέψει το φθινόπωρο και έχουμε ήδη ξεχάσει... (και τι χαρά θα πάρουμε...)

Την άνοιξη τα δέντρα μας δίνουν το πιο πολύτιμο μάθημα... Μπορεί να άδειασαν, να απογυμνώθηκαν, να φαίνονται σχεδόν νεκρά- μα σαν έρθει η άνοιξη τα "ξερόκλαδα" θα μας φανερώσουν πως έκρυβαν ζωή, θα γεμίσουν μπουμπούκια και μετά φύλλα και μετά καρπούς- τόσους που θα λυγίσουν από το βάρος... 

Ο ουρανός γίνεται  μαγευτικός. Διότι η άνοιξη είναι ναζιάρα, παιχνιδιάρα και κυκλοθυμική- δεν λέμε ότι ο Μάρτης πότε γελάει και πότε κλαίει - πως γίνεται να μην έχουμε θεσπέσιους ουρανούς γεμάτους σχήματα και χρώματα την στιγμή που τα σύννεφα δεν εξαφανίζονται ποτέ και ο ήλιος επιμένει να φανερώνεται και να κρύβεται ξανά και ξανά; 

Στην τελική, την άνοιξη κυριαρχεί το κίτρινο - κίτρινο παντού, στα κρινάκια στις άκρες του κάθε δρόμου, στην γύρη σχεδόν όλων των λουλουδιών, το κίτρινο του φωτεινού ήλιου, το κίτρινο της αισιοδοξίας... 

Εγώ είμαι αναμφίβολα παιδί της άνοιξης... Εμπνέομαι, γεμίζω ενέργεια και θετική διάθεση. Εσύ; 

(Ένα ακόμα εμπνευσμένο κείμενο για την άνοιξη από την γλυκιά μου Κατερίνα εδώ!)