Ένα παραμύθι, όπου ήρωας είναι ο.. Δημήτρης Γεράσιμος...

Την Ελισάβετ την "γνώρισα" μόλις πριν ένα μήνα όταν η γλυκιά μου Μαρία, μας παρουσίασε σε αυτήν εδώ την ανάρτηση  το πιο υπέροχο δώρο για το σποράκι της... Ένα παραμύθι ειδικά γραμμένο για την μικρή της... 

Δεν έχασα καιρό. Την ακολούθησα αμέσως στον λογαριασμό της στο instagram- και της έστειλα μήνυμα. Ήθελα τόσο πολύ να φτιάξει και στο μαιμούδι μας ένα τέτοιο παραμύθι, μπορούσε; "Φυσικά", μου απάντησε και πέταξα από την χαρά μου. 

Η Ελισάβετ μου ζήτησε να της γράψω ένα mini "βιογραφικό" με διάφορες σημαντικές λεπτομέρειες για την ζωή του, μαζί με μερικές φωτογραφίες του - και το έκανα με χαρά. Και απλά περίμενα με αγωνία... 

Από τις  κοινοποιήσεις της σχετικά με το βιβλίο, άρχισα να καταλαβαίνω πως η γλυκιά μου αυτή μανούλα, είχε καταλάβει πολλά περισσότερα για εμάς από όσα της είχα γράψει. Είχε διαβάσει ανάρτησεις- υποψιάζομαι πολλές- στο blog και είχε δει πράγματα και λεπτομέρειες που ποτέ δεν περίμενα... 

Η αγωνία είχε αρχίσει να γίνεται συγκίνηση... 

Όταν έλαβα επιτέλους στα χέρια μου το πακέτο, ενώ ήθελα να το ξεσκίσω σαν μικρό παιδί- το άνοιξα με προσοχή λες και έκρυβε τον πιο πολύτιμο θησαυρό. Και αντίκρισα ένα τόσο δα μικρό βιβλίο, με μαύρο εξώφυλλο και το όνομα του μαιμουδιού μου γραμμένο χρυσό... 

Μόλις το άνοιξα όμως κατάλαβα πόσο τεράστιο ήταν... Όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου ξεχύθηκαν από μέσα και ακόμα περισσότερα... Κάτσαμε αμέσως αγκαλιά με το μικράκι μου και άρχισα να διαβάζω... Και η φωνή γινόταν κόμπος και χαμογελούσα πλατιά, παλεύοντας να μην καταλάβει τίποτα ο Δημήτρης Γεράσιμος- ο οποίος είχε πραγματικά μείνει εκστασιασμένος να κοιτάει ένα παραμύθι όπου ο ήρωας έχει το όνομα του, τις συνήθειες του, λέει τα λογάκια τα δικά του, κάθεται όπως αυτός, έχει μέχρι και την δική του μοναδική στραβή φύτρα στο πίσω μέρος του λαιμού του- ένας ήρωας ο οποίος ήταν αυτός ο ίδιος... 

Θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν....

(Ο Δημήτρης Γεράσιμος από την στιγμή που άρχισε να κάθεται στα γόνατα του, κάθεται ακριβώς έτσι... Εδώ φαίνεται και η στραβή μας φυτρούλα... Για το δε κείμενο που είναι από τον λατρεμένο μου Ρίτσο- απλά δεν έχω λόγια...) 

Και είναι μόλις οι  μισές... Τις λατρέψαμε όλες- μια προς μια... Όσο για τον μικρό ήρωα; Από την στιγμή που το πήρε στα χέρια του, το έχει πάντα λίγο πιο δίπλα του. Αν δεν το χαζεύει, το έχει αγκαλιά του, αν δεν το έχει αγκαλιά του, το έχει κάπου κοντά του- ακόμα και όταν ανεβαίνει στο πειρατικό του καράβι ή το άλογο του- το ξεφυλλίζει και λέει από μνήμης την κάθε σελίδα του... 

Το βλέπεις το χαμόγελο του;; 

Και μέσα σε όλο αυτό το υπέροχο βιβλίο και το πιο όμορφα γραμμένο "Όταν γεννήθηκα ξανά..." 

Η δουλειά της Ελισάβετ είναι εξαιρετική. Το πολύτιμο βιβλίο μας είναι ζωγραφισμένο στο χέρι... Ο Παναγιώτης έπρεπε να το κοιτάξει ξανά για να το καταλάβει, να το νιώσει με τα δάχτυλα του και του πήρε μερικά λεπτά μέχρι να βεβαιωθεί, τόσο υπέροχο είναι. Μα αν κάτι με άγγιξε εμένα, είναι που η γλυκιά αυτή ύπαρξη "μπήκε μέσα στην ζωή μας" με τόσο σεβασμό, πήρε τα πιο ξεχωριστά και όμορφα κομμάτια της και τα έκανε εικόνες και όμορφα λόγια... 

Με το βιβλίο αυτό έγινε και κάτι πρωτόγνωρο για το μαιμούδι που με συγκίνησε βαθιά. Η Ελισάβετ έχει μια μικρή αδελφή που είναι εξίσου ταλαντούχα με την ίδια. Στο σημείο του παραμυθιού όπου μιλάει για το πως αυτό το αγόρι που μπήκε στην ζωή μας και της έδωσε χρώμα είναι ο Δημήτρης Γεράσιμος, η αδελφή της Ελισάβετ είχε την καλοσύνη να φτιάξει μια- υπέροχη- προσωπογραφία- του μικρού. Όλες λοιπόν τις φορές που διαβάσαμε το βιβλιαράκι μας, (και είναι πολλές), ο Δημήτρης Γεράσιμος από την στιγμή που αρχίζει η αφήγηση της γέννησης του χαμογελάει με το πιο λαμπερό χαμόγελο... 

Χθες το βράδυ όμως όταν φτάσαμε στην προσωπογραφία του, βούρκωσε. Τον ρώτησα αν θέλει να σταματήσω και τι έγινε. Μου απάντησε πως δεν θέλει να σταματήσω και πως δεν ξέρει τι έγινε. Τον ρώτησα αν κλαίει επειδή είναι στεναχωρημένος και μου είπε όχι, κλαίει γιατί είναι χαρούμενος... Τα έχασα για λίγο και τότε αναρωτήθηκα: 

"Κλαις επειδή συγκινήθηκες; Δηλαδή, σου αρέσει τόσο το παραμύθι που κλαις;" 
"Γίνεται αυτό;" μου αποκρίθηκε. 
"Φυσικά και γίνεται καρδιά μου", απάντησα. Πολλές φορές μπορείς να κλάψεις από χαρά. Όπως η μαμά όταν σε γέννησε.. Έκλαιγε με αναφιλητά από ευτυχία..." 

Με αγκάλιασε σφιχτά και μου ζήτησε να συνεχίσω να διαβάζω... 

Με αυτό λοιπόν, το μοναδικό βιβλίο μας, το μικράκι μου ένιωσε για πρώτη φορά το συναίσθημα της συγκίνησης... Και για αυτό και μόνο είναι  πολύτιμο... 

Σε ευχαριστούμε Ελισάβετ... (και Ελένη και Λουκά και Θόδωρε που πασπαλίζετε και εσείς με τόση αγάπη κάθε βιβλίο της μαμάς...) 

(το κείμενο αυτό δεν είναι διαφημιστικό- δεν πληρώθηκα για αυτό με κανέναν τρόπο. Ειναι η προσωπική μου εκτίμηση για μια ταλαντούχα μαμά που φτιάχνει μοναδικά παραμύθια για το κάθε παιδάκι)