Το επώδυνο- μα και τόσο πολύτιμο- αυτό κενό....

Δεν έχουν μείνει και πολλά να γράψω για την νεογνική απώλεια- τέσσερα χρόνια τώρα τα έχω γράψει σχεδόν όλα. 

Όταν όμως έχεις χάσει το μωρό σου- νιώθεις πάντα ένα κενό μέσα στην καρδιά σου, την ψυχή σου, την ζωή σου. Το νιώθεις ακόμα και όταν η αγκαλιά σου έχει γεμίσει ή ήταν ήδη γεμάτη. Είναι αδιανόητο να μην το νιώθεις, διότι το κενό υφίσταται- μια θέση στην καρδιά σου που είχε προετοιμαστεί αποκλειστικά για εκείνο το μωρό μένει για πάντα άδεια- χάσκοντας στο τεράστιο κενό που έμεινε από την αγάπη που δεν έδειξες, την φροντίδα που δεν έδωσες, όλες τις πρώτες στιγμές που απλά έχασες- για πάντα. Το νιώθεις ακόμα και όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένη και ευγνώμων με την ζωή σου, πολλές φορές το νιώθεις ακόμα πιο έντονα σε όλες εκείνες τις γνήσια ευτυχισμένες στιγμές. 

Το νιώθεις σε μια οικογενειακή βόλτα στην θάλασσα και αναρωτιέσαι γιατί το παιδί σου να φτιάχνει κάστρα μόνο του- εσύ τρία γέννησες. Το νιώθεις τα Χριστούγεννα στην τεράστια στρωματσάδα κάτω από το δέντρο και αναρωτιέσαι γιατί τα πατουσάκια να μην είναι έξι, χώραμε τόσοι εδώ κάτω από τα ζεστά παπλώματα. Το νιώθεις στα γενέθλια σου και αναρωτιέσαι πως έγινε στα 38 σου η μεγάλη οικογένεια που ονειρευόσουν να έχει χωριστεί τόσο βίαια και πρόωρα, πως εσύ συνεχίζεις να μεγαλώνεις όταν το ένα σου παιδί σταμάτησε να ζει την ώρα της γέννας και το άλλο μόλις 10 ώρες αφότου γεννήθηκε. Το νιώθεις και στα γενέθλια του ουράνιου τόξου σου, του χιλιάκριβου σου, (σιχαίνομαι την λέξη μονάκριβο), γιατί μαζί με τα δικά του χρόνια μετράς και τα άλλα, αυτά που είναι πια ουράνια. Το νιώθεις σε κάθε πιθανότητα ή προσπάθεια να επιχειρήσεις μια ακόμα εγκυμοσύνη γιατί δυστυχώς ξέρεις. 

Ξέρεις πως η νεογνική απώλεια μπορεί να συμβεί, πως θα σε πονέσει τόσο που δεν είχες ποτέ φανταστεί, θα σε γκρεμίσει κατάχαμα και θα πρέπει εσύ να βρεις την δύναμη να ξανασηκωθείς. Ξέρεις πως θα κουβαλάς την απώλεια πάντα μέσα σου, πως μόνο όσοι το έχουν ζήσει θα σε καταλάβουν, πως λίγοι θα σου την αναγνωρίσουν. Ξέρεις πως ταυτόχρονα με την λάμψη αυτή των αστεριών που θα ακολουθεί για πάντα το παιδί που έχεις στην αγκαλιά σου, θα το ακολουθεί και ένα κενό. Το κενό των αδελφών του που ποτέ δεν γνώρισε. Ποτέ δεν ζήλεψε. Ποτέ δεν τσακώθηκε. Ποτέ δεν φίλιωσε. Ποτέ δεν αγκαλιάστηκε. Ξέρεις πως οι ερωτήσεις για τον Παράδεισο, τον Θεό, τον θάνατο, τα αγγελούδια θα έχουν πάντα άλλο βάθος και άλλη υπόσταση. Ξέρεις πως οι απαντήσεις θα είναι πιο δύσκολες γιατί θα πονάνε. Βασικά απλά ξέρεις πως γέννησες περισσότερα παιδιά από αυτά που ακούγονται μέσα στο σπιτικό σου. Και ξέρεις πως αυτό έχει αλλάξει τα πάντα για πάντα. 

Και απλά ελπίζεις. Ελπίζεις πως όλο αυτό σε έκανε και σε κάνει κάθε μέρα καλύτερο άνθρωπο. Ελπίζεις πως το ίδιο θα κάνει και στο παιδί σου. Ελπίζεις κάθε που κοιτάς τον ουρανό, τα βλέμματα σας με έναν μαγικό τρόπο να διασταυρώνονται. Ελπίζεις πως κάθε σου προσευχή να φτάνει στα αυτιά τους. Ελπίζεις τα δάκρυα σου να μην τους κόβουν τα φτερά. Ελπίζεις στην συγχώρεση. Από τα ίδια μα και από Εκείνον. Ελπίζεις να τα συναντήσεις όταν έρθει εκείνη η ώρα. Ελπίζεις, αυτό το κενό, να το νιώθεις για πάντα, γιατί αυτό το κενό είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις για αυτά τα παιδιά σου. Και ελπίζεις όταν εσύ δεν θα είσαι πια εδώ, το θαύμα αυτό που θα αφήσεις πίσω να νιώθει πάντα αυτή την λάμψη των αστεριών. Να νιώθει την ζεστασιά από τα αδέλφια του. Να ξέρει πως αυτά τα ίδια τα αγγελούδια τον έστειλαν στην γη. 

Ελπίζεις, κάθε που θα κοιτά τον ουρανό να βλέπει λίγο από Παράδεισο. Και αν ποτέ δεν καταφέρεις να αναπληρώσεις το δικό του κενό με επίγεια αδέλφια, απλά ελπίζεις- με όλη την δύναμη της καρδιάς σου το ελπίζεις- να κάνει στην ζωή του σχέσεις αδελφικές, σχέσεις βαθιές που θα τον στιγματίσουν. Με τα καλά τους και τα κακά τους. Ελπίζεις αν τα όνειρα του συμπεριλαμβάνουν μια μικρή ή μεγάλη οικογένεια να την αποκτήσει ανώδυνα. Και ελπίζεις ποτέ μα ποτέ να μην βιώσει ο ίδιος την απώλεια που βίωσες εσύ.