Γιορτινές, πολύχρωμες, γλυκόπικρες αναμνήσεις....

Οι πρώτες μέρες του 2018 με βρίσκουν σχεδόν μελαγχολική, στραγγισμένη συναισθηματικά, νιώθοντας πως δεν έχω και πολλά να δώσω αυτή την περίοδο. 

Γνωρίζω πολύ καλά τον λόγο που έχει γίνει αυτό και δεν το μετανιώνω στιγμή. Όταν αποχαιρετήσαμε το αστεράκι μας τον Οκτώβριο, έθαψα κάθε αρνητικό συναίσθημα βαθιά. Πρωταρχική μου έγνοια να συνέλθω σωματικά μιας και το τετράωρο χειρουργείο και η επισκληρίδιος μου κόστισαν σε συνδυασμό με την Συριγγομυελία και το σύνδρομο Τόμσεν μα ακόμα μεγαλύτερη μου έγνοια να δώσω όλη μου την προσοχή και την ενέργεια στον Δημήτρη Γεράσιμο που βίωσε και αυτή την απώλεια πολύ έντονα συναισθηματικά. Πολύ γρήγορα- πριν συνέλθουμε καλά καλά- έφτασε ο Νοέμβριος- που για μένα σηματοδοτεί πάντα την αρχή της εορταστικής περιόδου των Χριστουγένννων και έπεσα κυριολεκτικά με τα μούτρα να κάνω όλο αυτό το διάστημα μαγικό για τον γιο μου- να το γεμίσω με αρώματα, γεύσεις και συναισθήματα - αφήνοντας κατά αυτόν τον τρόπο μηδαμινό χρόνο για να ακούσω την ίδια μου την καρδιά. 

Οι γιορτές λοιπόν τελείωσαν, η μαγεία ήταν άφθονη κάνοντας με τόσο ευγνώμων για αυτό και ξημέρωσε η πρώτη μέρα του νέου έτους- όπου δεν είχα πλέον έγνοια να οργανώσω τίποτα- παρά μόνο να επιστρέψουμε στην συνήθη καθημερινότητα μας. Αποκαμωμένη από την σωματική κούραση των γιορτών και αφού χθες κιόλας ξεστόλισα το σπίτι μας, βρέθηκα- αφού κοίμησα το μαιμούδι μας- στο όμορφο σπιτικό μας, μόνη μου, να έχω όλο τον χρόνο μπροστά μου για να αφεθώ σε όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα των προηγούμενων μηνών. 

Έχοντας περάσει πολύ βαρύτερο πένθος στην ζωή μου- ήξερα πολύ καλά πως θα έρθει αυτή η στιγμή. Δεν νιώθω άσχημα που την βιώνω, αντίθετα, απλά αφήνομαι να με οδηγήσει αυτή- άλλωστε η καρδιά ξέρει καλύτερα από εμένα. 

Είμαι θλιμμένη λοιπόν αυτές τις μέρες, για αυτό το όνειρο μας που ναυάγησε, για το γεγονός πως θέλει τόσο κόπο- σωματικό, συναισθηματικό και πνευματικό- κάτι δεδομένο για την πλειοψηφία, για την συνειδητοποίηση πως καμιά φορά όσο και να θες και να πιστεύεις απλά δεν είναι γραφτό. Είμαι περήφανη που ακόμα μια φορά αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω όλες τις αντιξοότητες με αξιοπρέπεια και βαθιά πίστη και λίγο θυμωμένη που ακόμα μια φορά κανείς πέρα από τα τρία άτομα που κλείνει η πόρτα μου δεν το αντιλαμβάνεται αυτό. Είμαι όμως και πολύ ευτυχισμένη που έχω την ευλογία να έχω την υγεία μου- έστω και με τον μοναδικό τρόπο που την έχω- που έχω τον σύζυγο που έχω- πάντα ενωμένοι σαν μια γροθιά και πάνω από όλα που έχω στην αγκαλιά μου το πλάσμα αυτό το υπέροχο, το μοναδικό, αυτό που κουβαλάει άστρο πάνω του από τα ουράνια αδέλφια του- τον Δημήτρη Γεράσιμο μου. 

Γλυκόπικρα τα συναισθήματα λοιπόν και δεν θα το κρύψω. Οι γιορτές μας όμως είχαν από όλα... Και ήταν υπέροχα. Είχαν άφθονες λιχουδιές, όμορφες στιγμές με την οικογένεια, είχαν ένα μοναδικό πυτζάμα πάρτι για το οποίο θα σας μιλήσω σύντομα, άφθονες βόλτες και δωράκια, μεθυστικές μυρωδιές, παραμυθένια χωριά, σπίτια και τρένα που τρώγονταν και μικρά καλικατζαρόσπιτα μέσα στο σαλόνι μας. Είχαν δραστηριότητες δημιουργικές και ονειρεμένες, γράμμα στον Άγιο Βασίλη, καλτσάκια με κουδουνάκια και κάλαντα με ντραμς αντί για τριγωνάκι. Είχαν και ξωτικά κατευθείαν φερμένα από τον Βόρειο Πόλο, σκανταλιές απείρου κάλλους, αστερόσκονη παντού, στρωματσάδες στο σαλόνι, ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς στο σπίτι μας, γάλα, μπισκότα και καρότα για τον Άγιο και τους ταράνδους του, πολύχρωμα σκισμένα περιτυλίγματα, σημειώματα από τον Άγιο Βασίλη τον ίδιο, καρδιές παντού, γρίφους και μαγικά παραμύθια για δώρα που διαλέγουν αυτά τα παιδιά που θέλουν να τα αγοράσουν και μάγους που ακολουθούν τον πιο λαμπρό αστέρι... Είχαν απρόσμενες εκπλήξεις από μακρινούς φίλους, όμορφες ευχές γραμμένες σε κάρτες φτιαγμένες με αγάπη και μεράκι, σπέσιαλ εορταστικά πρωινά, χουζούρεμα με τζάκι αναμμένο, όμορφες ταινίες με όμορφη παρέα, είχαν μια μοναδική μονοήμερη απόδραση στα λατρεμένα μου Γιάννενα, είχαν τόση ομορφιά σε κάθε στιγμή που δεν χωράει όλη σε φωτογραφίες... Χωράει όμως αρκετή... Και πόσο λατρεύω που τις έχω έστω και αυτές καταγεγραμμένες, για πάντα εδώ, (και άπειρες ακόμη στο προσωπικό μου αρχείο), ώστε να μου θυμίζουν αυτά τα Χριστούγεννα του 2017 που παρότι ήμουν θλιμμένη, η μαγεία δεν έλειψε από το σπίτι μας, ούτε από τις βόλτες μας... Κάτι σαν την ομορφιά του σκισμένου περιτυλίγματος από την λαχτάρα ενός παιδιού να δει τι κρύβει μέσα... 

Από αυτές τις γιορτές λοιπόν, κρατάω την μαγεία που βλέπει αυτό το μουτράκι στην πιο απλή μπάλα που υπάρχει... 

και την ευτυχία που νιώθω κάθε που βρίσκομαι εγώ κάπου εκεί γύρω να είμαι μάρτυς αυτής της ικανότητας που μόνο τα παιδιά έχουν... Νιώθοντας ευλογημένη που το ζω...