Για αυτές τις στιγμές ζω...

Λίγες μέρες μας χωρίζουν από τα πέμπτα σου γενέθλια... Πέντε χρονών. Ηλικία ορόσημο νομίζω. Κυρίως για σένα. Συνεπώς και για μένα. 

Ένα μικρό αγόρι πλέον. Το ξέρω- το έχω ξαναπεί- τώρα όμως ισχύει. Έφυγε και η τελευταία μωρουδίλα. Δεν έχει μείνει ούτε ίχνος από αυτά τα χαριτωμένα παχάκια που έχουν όλα τα νήπια. Θες λίγο στα μαγουλάκια, λίγο στην κοιλίτσα, στα μπουτάκια...τίποτα. Ψήλωσες και έφυγαν όλα. Μεγάλωσες και έφυγαν όλα. Έμειναν πια μόνο στο μυαλό μου και στις χιλιάδες φωτογραφίες. 

Λίγο ακόμα και θα αλλάξει και το χαμόγελο σου. Άρχισε ήδη να κουνιέται το κάτω σου δοντάκι- αυτό που βγήκε πρώτο και φωτογραφίζαμε με τόσο καμάρι, αυτό που χαμογελούσες και έστεκε περήφανο στο υπόλοιπο φαφούτικο στόμα...τώρα κουνιέται και πάλι με περηφάνια χαμογελάς και ανυπομονείς να πέσει, να βγουν τα άλλα σου τα δόντια- τα γερά, τα μεγάλα όπως λες και ο ίδιος... 

Πέντε χρονών. Στα μισά των δέκα. 

Κάνεις ποδήλατο χωρίς τις βοηθητικές. Αυτοεξυπηρετείσαι σχεδόν μόνος. Μέχρι που έμαθες να κόβεις με μαχαίρι το φαγητό σου. Στο μπάνιο μόνο χρειάζεσαι βοήθεια και είναι η ώρα της μέρας που νιώθω ακόμα όπως ένιωθα όταν ήσουν ένα τόσο δα μωρό που γελούσε με ένα φαφούτικο στόμα και το κάτω δοντάκι να στέκει περήφανο. 

Αυτό, που ετοιμάζεται να πέσει... 

Δυο μήνες τώρα ετοιμάζω το φετινό πάρτι γενεθλίων σου. Δυο μήνες τώρα ετοιμάζω τις εκπλήξεις ανήμερα των γενεθλίων σου. Και λίγα μου φαίνονται. Θέλω τα πέμπτα σου γενέθλια να είναι μαγικά και μοναδικά όπως αρμόζει στην μαγική και μοναδική ηλικία σου. Όπως αρμόζει στον μαγικό και μοναδικό εαυτό σου. Βλέπεις, δεν νομίζω πως μπορώ να σε κάνω να νιώσεις πόσο πολύ σε αγαπάω, πόσο λαχταράω κάθε σου χαμόγελο, κάθε σου σφιχτή αγκαλιά- παλεύω λοιπόν με ότι άλλο μέσο μπορώ να σκεφτώ, παλεύω να σε κάνω να νιώσεις την αλήθεια μου... 

Πώς πέντε χρόνια τώρα έχεις δώσει νόημα στην ζωή μου. Χρώμα. Γέλιο. Έχεις δώσει την απόλυτη ευτυχία. 

Τα βράδια ξαπλώνω και δεν με πιάνει ύπνος. Κοιτάω τις φωτογραφίες, αναπολώ τις στιγμές... Να ξέρεις. Θυμάμαι μέχρι και κάθε μικρή κλωτσιά που μου έδινες όσο ήσουν στην κοιλιά μου... Κρυφοπατάς στην μέση της νύχτας και έρχεσαι στο δωμάτιο μας, μπαίνεις ανάμεσα μας και διεκδικείς πλέον τον χώρο σου ανοίγοντας διάπλατα πόδια και χέρια, εκτοπίζοντας μας την άκρη του κρεβατιού. Μα δεν θα θέλαμε να είσαι και άλλου. Και θυμάμαι τα πρώτα βράδια αϋπνίας που κοιμόμασταν με βάρδιες για να είμαστε σίγουροι πως αναπνέεις. Θυμάμαι και τα επόμενα βράδια που κοιμόμουν καθιστή με εσένα κουλουριασμένο στο στήθος μου- οτιδήποτε αρκεί να ακούω την ανάσα σου, να νιώθεις τους χτύπους της καρδιάς μου. Τώρα αν ξαπλώσεις στο στήθος μου, τα πόδια σου φτάνουν μέχρι την μέση της γάμπας μου... 

Και όμως. Είσαι πάντα το μωρό μου. Πάντα θα είσαι το μωρό μου. Στο λέω συχνά το ξέρω- το γράφω όμως κιόλας να είμαι σίγουρη πως δεν θα το ξεχάσεις. "Δεν χωράω πια στην αγκαλιά σου" μου λες όλο παράπονο. Και εγώ σου απαντάω: "Πάντα θα χωράς στην αγκαλιά μου. Πάααντα.. Ακόμα και αν εγώ είμαι μια μικρή ζαρωμένη γριούλα και εσύ ένας ψηλός άντρας σαν τον μπαμπά σου. Να το θυμάσαι αυτό." Και εσύ χαμογελάς όλο αγάπη και παλεύεις να στριμωχτείς στην μικρή μα τεράστια αγκαλιά μου... Ανοίγουν και μένα μαγικά τα χέρια μου και σε χωράνε. Αυτό το κάνει η αγάπη. 

Και αν αυτό το κείμενο δεν έχει συνοχή, μήτε αρχή μέση και τέλος- συγχώρα με. Δεν έχω βάλει τα αισθήματα μου σε σειρά. Κάθε λίγο αναρωτιέμαι πως γίνεται να σε αγαπήσω περισσότερο αφού νιώθω πως σε αγάπησα με όλο μου το είναι από την ροζ εκείνη γραμμή στο τεστ εγκυμοσύνης. Και όμως... Κάθε μέρα σε αγαπάω ακόμα περισσότερο και είναι τρομακτικό που μπορεί να φτάσει η αγάπη μιας μάνας....

Πέντε χρόνια ο πιο γλυκός τρόμος... Αυτή είναι η αλήθεια. (μου)

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, γράφω όσα λατρεύω σε σένα... Μα τι να γράψω πια; Τι δεν λατρεύω; Μέχρι και τα πρώτα σου ξεσπάσματα που θυμώνεις και δηλώνεις όλο στόμφο πως δεν με αγαπάς καθόλου και πως δεν θες να με ξαναδείς ποτέ, εγώ τα λατρεύω. Γιατί λατρεύω εσένα. 1825 μέρες λατρείας. Που τις ζήσαμε μια μια. Αχώριστοι. Εύχομαι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να θυμάσαι την αίσθηση τους. Να θυμάσαι την αγάπη. να θυμάσαι το απόλυτο δόσιμο. 

Άραγε θα θυμάσαι; 

Μεγαλώνεις λοιπόν... Πόσο γρήγορα... Δεν αποζητάς πια την αγκαλιά μου τόσο συχνά. Ούτε τα χάδια μου. Και τα σβουριχτά φιλάκια έχουν αρχίσει να περιορίζονται... Υπάρχουν όμως και αυτές οι μαγικές στιγμές που σε στέλνουν ξανά κοντά μου. Όπως προχθές. Που ενώ είχες ξαπλώσει στον δίπλα καναπέ γιατί ήθελες τον χώρο σου- μόλις νύσταξες- ήρθες δίπλα μου, ξάπλωσες, πήρες το χέρι μου, το έβαλες στο στήθος σου και το κρατούσες γερά εκεί και μετά που αποκοιμήθηκες... 

Για αυτές τις στιγμές ζω. Για αυτές τις στιγμές θα ζω.