Προωρότητα και απώλεια... Χρόνια μετά....

 Έχει καιρό τώρα που ο Δημήτρης Γεράσιμος δείχνει αφοσίωση στην γνωστή διαφήμιση για τις πάνες για τα πρόωρα μωρά, ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν μου είχε εκφράσει τις σκέψεις του. Ταυτόχρονα, φέτος ήταν και η χρονιά που συνειδητοποίησε πως τα μωρά που έχουν προηγηθεί του ιδίου και δεν είναι δυστυχώς στην αγκαλιά μας και στο σπιτικό μας,  είναι αδέλφια του. Σήμερα λοιπόν, μόλις είδε ξανά την συγκεκριμένη διαφήμιση,  με ρώτησε με αγωνία σχεδόν και λίγο λυπημένος - τι κάνουν σε αυτά τα μωράκια οι γιατροί. Του εξήγησα φυσικά ενώ μου δόθηκε η ευκαιρία να του δώσω να καταλάβει πως τόσο μικρά γεννήθηκαν και τα αδέλφια του. Ενδιαφέρθηκε να μάθει αν βοήθησαν οι γιατροί τον αδελφό του και πόσο κατάφερε να ζήσει. Το ίδιο ακριβώς ρώτησε και για την αδελφή του. Δεν γνωρίζω αν διαπίστωσε πως η φωνή μου είχε αρχίσει να σπάει, πάντως η συζήτηση τελείωσε όσο απότομα και μαγικά είχε ξεκινήσει. 

Εγώ επίσης βλέπω εδώ και καιρό την συγκεκριμένη διαφήμιση. Ή μάλλον την μισοβλέπω γιατί μου προκαλεί περίεργα συναισθήματα και ταυτόχρονα απολύτως λογικά. Από την μια σχεδόν λαχταράω να την πετύχω, γιατί βλέποντας αυτούς τους πανέμορφους μαχητές νιώθω λίγο κοντά στα παιδιά μου. Μπορώ να πάρω, έστω και έτσι, μια μικρή γεύση του πόσο μικρά γεννήθηκαν. Σχεδόν θέλω να απλώσω τα χέρια μου, να ανοίξω τις παλάμες μου κόντρα στην άψυχη οθόνη για να νιώσω πως θα τα ένιωθα στην αγκαλιά μου. Θέλω να νιώσω πως θα ήταν αν τα είχα νιώσει και έξω από το σώμα μου... 

Δεν μπορώ όμως. Δεν θα μπορέσω ποτέ. Και τότε είναι που αυτή η διαφήμιση μου δίνει μια μαχαιριά στην καρδιά και αιμορραγώ και πάλι. Για αυτό κοιτάω αλλού και κάνω ότι δεν βλέπω. Και προσπαθώ να μην θυμάμαι πόσο τεράστια και λάθος για το κορμάκι του, φαινόταν η πάνα στον δικό μου γιο. Προσπαθώ να μην θυμάμαι τους μώλωπες στα χεράκια του και τα πατουσάκια του από τα πολλά τρυπήματα, ούτε την τομή στον λάρυγγα του, προσπαθώ να μην θυμάμαι την γύμνια του πάνω σε ένα ψυχρό πράσινο νοσοκομειακό σεντόνι. Προσπαθώ να μην θυμάμαι ότι άφησαν την κόρη μου να σκάσει στο πάτωμα μόνο και μόνο επειδή γεννιόταν ήδη νεκρή. Προσπαθώ να μην θυμάμαι πως κανείς δεν βρέθηκε να μου την δείξει, να την ακουμπήσει στην αγκαλιά μου έστω και φευγαλέα να νιώσω την ζεστασιά της πριν την εγκαταλείψει. 

Δεν γίνεται όμως να μην τα θυμάμαι. Δυστυχώς οι μόνες αναμνήσεις που έχω από τα μωρά μου είναι δυσάρεστες. Αυτές όμως με συνδέουν μαζί τους. Και για αυτό, αυτή η μαχαιριά που νιώθω στην καρδιά είναι τόσο πολύτιμη. Γιατί αυτές οι δυο πληγές σε αυτήν, οι βαθύτερες από όλες στην ζωή μου, είναι αποκλειστικά δικές τους. Είναι αυτές που με συνδέουν μαζί τους και αυτές που αποδεικνύουν πως εγώ είμαι η μητέρα τους και αυτά τα μωρά μου. 

Και δεν ξέρω πότε θα έρθει η στιγμή που το μικράκι μου θα με ρωτήσει τα αυτονόητα. Δεν ξέρω πότε θα με ρωτήσει αν μου λείπουν τα αδέλφια του, αν πονάω για αυτά. Ανυπομονώ όμως για εκείνη την ημέρα. Για να μπορέσω επιτέλους να ελευθερώσω τα δάκρυα μου μπροστά του, να τον πάρω αγκαλιά και ξέρω πως αυτός θα νιώσει τις πληγές στην καρδιά μου να πάλλονται. Γιατί υπήρξε και αυτός κομμάτι αυτού του σώματος όταν οι πληγές ακόμα αιμορραγούσαν. Οι πληγές αυτές ήταν που με έναν μυστήριο τρόπο έθρεψαν την πίστη και την τριπλή αγάπη που βοήθησαν να έρθει αυτός στον κόσμο και στην αγκαλιά μας. 

Εμείς λοιπόν, οι μανάδες των πρόωρων αυτών μαχητών που βιάστηκαν να μας αποχωριστούν, να θυμάστε πάντα πως ζήσαμε από καθόλου έως ελάχιστο χρόνο με αυτά τα παιδιά μας, μα καλούμαστε να μας λείπουν για το υπόλοιπο της ζωής μας. Έτσι. Επειδή απόψε με πήρε το παράπονο πάλι... 

Σχεδόν 9 χρόνια μακριά σου. 
Σχεδόν 8 χρόνια μακριά σου. 
Σχεδόν 6 χρόνια στην αγκαλιά μου. Αγαπώ και θυμάμαι όλα μου τα παιδιά.