Οι μικρές/μεγάλες γιορτινές στιγμές μας. (2019)

Όταν οι άνθρωποι που φεύγουν από κοντά μας είναι πλήρης ημερών- το πένθος είναι πιο ήπιο, πιο βατό- χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως δεν έλειψαν, δεν λείπουν και δεν θα λείπουν. 

Τον Σεπτέμβριο αποχαιρέτησα την αγαπημένη μου γιαγιούλα όπως μοιράστηκα μαζί σας εδώ και από σεβασμό στην μνήμη της είχα σκοπό να γιορτάσουμε αυστηρώς οικογενειακά. Τον Νοέμβριο ωστόσο αποχαιρετήσαμε και την γιαγιά του Παναγιώτη καθώς και τον πατέρα μου γαμπρού μου- συνεπώς το πένθος αφορούσε πλέον σε όλες τις οικογένειες κάνοντας τις γιορτές ακόμα πιο ήρεμες και συναισθηματικές. 

Οι φετινές λοιπόν μικρές/μεγάλες στιγμές μας ήταν μεν γιορτινές αλλά ήσυχα γιορτινές δίνοντας τους μια απροσδιόριστη μαγεία- μια διάσταση πέρα από το αναμενόμενο... Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα... 

Δώσαμε βάση στην ουσία και όχι στο φαίνεσθαι... Κάναμε λιγότερα μα απολαύσαμε περισσότερα... Μαζευτήκαμε λιγότερο μα δεθήκαμε περισσότερο... Γελάσαμε γλυκόπικρα και κλάψαμε χωρίς ενοχές. Καθαρίσαμε την καρδιά και το μυαλό μας. 

Ήταν όμορφα. 

Μοναδικός στόχος; Μετάδοση απόλυτης μαγείας σε αυτό το πλάσμα που έχει γεμίσει μαγεία την δικής μας ζωή μόνο με την ανάσα του. 

Το φετινό advent calendar, (δείτε εδώ), ξετρέλανε το μαιμούδι μου και δεν έχασε το ενδιαφέρον του για την παρτίδα αυτού του χειροποίητου επιτραπέζιου ούτε μια μέρα- σε αντίθεση με ότι πίστευα. Ξυπνούσε κάθε πρωί με αγωνία να παίξει, στημένο 24 μέρες στο τραπέζι του σαλονιού μας- μέχρι να πέσει σε εντολή. Οι εκπλήξεις του να περιμένουν υπομονετικά κάτω από το δέντρο μέχρι να έρθει η σειρά τους. Είχε πολύ ενδιαφέρον, διότι έτυχε να  αγοράσει και την τελευταία του ιδιοκτησία μια μέρα πριν την τελευταία εντολή- συνεπώς δεν χρειάστηκε να ξεκινήσουμε από την αρχή καινούργια παρτίδα. 

Μια εξ αυτών των εκπλήξεων, και το ετήσιο πυτζάμα πάρτι του μαιμουδιού στο οποίο καλεί αποκλειστικά τα ξαδέλφια του και εγώ φροντίζω να κοιμηθούν και οι μανούλες των μικρότερων αυτών σπίτι μας. Μια συγκέντρωση για την οποία το μικράκι μου ανυπομονεί πάντα τόσο πολύ... (δείτε πως μπορείτε να οργανώσετε το τέλειο πυτζάμα πάρτι για νήπια εδώ) 

Το τέλος του advent calendar σηματοδοτεί και μια υπέροχη παράδοση σπίτι μας, την στρωματσάδα στο σαλόνι. Φέτος λοιπόν, λόγω της μέρας που συνέπεσε το πάρτι, κοιμόμασταν εν τέλει 5 μέρες σερί στο πάτωμα! Όνειρο! Αλήθεια! Ακόμα και αν μου στοίχισε σε πόνους σε πλάτη με μέση δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο... (δείτε λεπτομέρειες από άλλη χρονιά εδώ) 

Μαζί με την στρωματσάδα όμως συμβαίνει κάτι ακόμα- πολύ πιο μαγικό... Έρχεται ο Δήσιμος- το ολοδικό μας ξωτικό- και μας τρελαίνει μέχρι την Πρωτοχρονιά με τις αταξίες του! Δείτε περισσότερα εδώ!

Λιχουδιές φτιάξαμε λιγότερες από ότι συνήθως, το σπίτι ωστόσο εννοείται πως μύρισε Χριστούγεννα με τους κουραμπιέδες της γιαγιούλας μου να κλέβουν- όχι τυχαία- την παράσταση στην δική μου καρδιά και όχι μόνο... 

Χορτάσαμε πολλές, γλυκές πολύχρωμες εκπλήξεις έξω από την πόρτα μας από την δική μου την Σουλτάνα και δική του μοναδική νονά... Αλλά δώσαμε και εμείς άλλες τόσες.... 

Χορτάσαμε τζάκι, επιτραπέζια, χαλαρές δραστηριότητες και χουζούρεμα...

Απολαύσαμε βόλτες και ξεχωριστά πρωινά. Είτε σπίτι, είτε όχι. Είτε με παρέα, είτε μόνοι... 

Απολαύσαμε και το μικράκι μας σε δυο παραστάσεις και μας γέμισε όπως πάντα περηφάνια... Μια του σχολείου και μια της μουσικής έκφρασης... "Το Δώρο της Παπλωματούς" μας συγκίνησε για να ακολουθήσει "Η καραμέλα με τα καπέλα" που μας έκανε να γελάσουμε με την καρδιά μας... 

Το ρεβεγιόν την παραμονής μας βρήκε σπίτι μας, 8 άτομα όλα και όλα, με ένα τραπέζι πιο επίσημο από ότι συνήθως μα όλοι φορώντας παντόφλες και άνετα ρούχα αφού ήμασταν αυστηρώς οικογενειακά- να ευχόμαστε η νέα χρονιά να μην μας πάρει τίποτε άλλο... 

Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στην παραμονή πρωτοχρονιάς, την μεγάλη αυτή νύχτα που περιμένουμε να πιστέψουμε ακόμα περισσότερο στην μαγεία... Και επειδή πιστεύουμε, αυτή μας ανταμείβει πάντα απλόχερα... 

Ενώ ο νέος χρόνος,  θέλω πάντα να μας βρίσκει με μια μικρή απόδραση στα χιόνια- την οποία, δόξα τον Θεό, καταφέραμε και απολαύσαμε ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ πολύ... Να φτιάξουμε τον καθιερωμένο μας χιονάνθρωπο, μα πιο πολύ από όλα, να απολαύσει αυτό το μαιμούδι το ξεχωριστό δώρο που ζήτησε από τον Άγιο Βασίλη. Ένα έλκηθρο για τα χιόνια! 

Καλή χρονιά και επίσημα λοιπόν, με την πρώτη ανάρτηση του 2020 η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια γλυκιά αναπόληση των γιορτών που πέρασαν - πιο γρήγορα από ποτέ οφείλω να ομολογήσω- ή τουλάχιστον έτσι το ένιωσα. Και να ευχηθώ για  αυτή την φαινομενικά τόσο ισορροπημένη χρονιά, να χαμογελάω συχνά, να διατηρήσω πάση θυσία αυτή την αθωότητα στην οποία εξακολουθώ να πιστεύω με πάθος, να κοιμάμαι λίγο πιο καλά, να περνάω ακόμα περισσότερο ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια μου, να εστιάζω στα θετικά και να αγνοώ τα αρνητικά. Και να βρίσκω όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορώ για απολαυστικά μαιμουδίσια φιλιά. 

Και να λέω "Δόξα τον Θεό" καθημερινά.