Δέκα χρόνια. Δέκα. Μέσα σε ένα μνήμα. Σκέφτομαι καμιά φορά τι θα έχει απομείνει εκεί μέσα... Τίποτα. Μόνο η χρυσή βαφτιστικη μου ταυτότητα. Τίποτα άλλο δεν μένει σε βρέφος λίγων ωρών. Πως να μείνει;
Δέκα χρόνια τώρα, δεκάδες μπιμπελό και λούτρινα πάνε και έρχονται. Μόλις σε ένα καλοκαίρι ξεβαφουν, χαλάνε. Κάποια τα αλλάζω, προσπαθώ να βρω ίδια. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Κάποια τα θέλω μέχρι να λιώσουν και αυτά. Σημαίνουν πολλά για μένα.
Χαζό το ξέρω, όταν δεν έχει καν μείνει κάτι από το πλάσμα που σήμαινε τα ΠΑΝΤΑ για μένα. Από το μωρό μου. Το παιδί μου. Το όμορφο αυτό αγόρι με τα πυκνά σκούρα μαλλιά, τα λεπτά άκρα και τις μεγάλες πατούσες.
Μακάβριες σκέψεις ναι; Λυπάμαι, μα αυτή είναι μια θλιβερή αλήθεια μου. Ξέρω πως δεν είναι όντως εκεί. Πως δεν υπήρξε ποτέ εκεί- μόνο το κορμάκι του. Μα είμαι άνθρωπος και μάλιστα βαθιά αμαρτωλός, πως μπορώ να διαχωρίσω έτσι εύκολα ψυχή και σώμα μέσα στο ταπεινό μυαλό μου;
Δέκα χρόνια. Κάποιες φορές νιώθω σαν να ήταν χθες. Άλλες σαν να έχει περάσει ένας αιώνας. Και άλλες λες και είναι όλα ένας κακόγουστος εφιάλτης. Προσπαθώ να θυμηθώ κάθε μικρή λεπτομέρεια. Δόξα τον Θεό τα θυμάμαι ακόμα όλα. Δεν με έχουν εγκαταλείψει οι μοναδικές αναμνήσεις που έχω με το δέκα ωρών μωρό μου.
Τι απόμεινε να πω; Τα έχω πει δέκα χρόνια τώρα όλα. Ή μάλλον σχεδόν όλα. Κάποια δεν λέγονται. Πονάνε τόσο πολύ. Ο πόνος με τα χρόνια γίνεται βαθύτερος. Σχεδόν πιο ουσιαστικός. Δεν φανερώνει πάντα δάκρυα. Όμως πάντα ξεκινάει από το στομάχι και φτάνει στον λαιμό. Εκεί κάνει έναν κόμπο τόσο μεγάλο που με δυσκολία καταπίνεις. Πονάς τόσο ψυχικά που αντανακλάται ο πόνος και σωματικά. Είναι περίεργο δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Φέτος, θα αφήσω όλες τις αναρτήσεις των προηγούμενων χρόνων να μιλήσουν... Δέκατα ουράνια γενέθλια είναι αυτά. Μπήκαμε στο διψήφιο. Το αξίζει το μικρό όμορφο αγόρι μου. Αυτό που γεννήθηκε ξημερώματα, 15 του Φλεβάρη, και που πάλεψε σκληρά, τόσο τους οχτώ μήνες μέσα στην μήτρα, όσο και τις δωδεκα ώρες έξω από αυτήν, για να γυρίσει σπίτι μαζί μας. Και για την μνήμη του, θα χαρώ να τις διαβάσετε όλες μία προς μία.
Αν άντεξα εγώ να τα ζήσω για να τα γράψω, μπορείτε και εσείς να τις διαβάσετε. Και να στείλετε ένα φιλί και μια ευχή απόψε στον ουρανό. Αυτόν που κρύβει το πιο λαμπερό αστέρι...
http://otangennithikaxana.blogspot.com/2014/02/blog-post_14.html?m=0
http://otangennithikaxana.blogspot.com/2015/02/blog-post_13.html?m=0
http://otangennithikaxana.blogspot.com/2016/02/5-xronia-xwris-ton-mikro-mas-prigkipa.html?m=0
http://otangennithikaxana.blogspot.com/2017/02/blog-post_15.html?m=0
http://otangennithikaxana.blogspot.com/2018/02/blog-post_15.html?m=0
http://otangennithikaxana.blogspot.com/2019/02/blog-post_14.html?m=0
http://otangennithikaxana.blogspot.com/2020/02/blog-post_14.html?m=0
