Monkey Talk- ή αλλιώς τι άκουσα πρόσφατα η μαιμουδομάνα...

Θέλω να αποχαιρετήσω αυτόν τον περίεργα μοναδικό φετινό Μάρτιο με απολαυστικά monkey talk- έτσι μπας και ξορκίσουμε όλη αυτή την τρέλα που πάει να μας καταπιεί... 

Τέλος Φλεβάρη περίπου έπεσα μια μέρα από την σκάλα του δεντρόσπιτου. Από το πρώτο σκαλοπάτι, μέχρι και το τελευταίο έφυγα απλώς προς τα κάτω- κάνοντας, δόξα τον Θεό,  απλά ένα μεγάλο αιμάτωμα στο αριστερό μου πόδι και μερικά κοψίματα στο αριστερό χέρι που προσπάθησε να πιαστεί από όπου βρήκε! (χωρίς αποτέλεσμα!) Τα παιδιά αναστατώθηκαν φυσικά από το γεγονός μιας και ήταν μπροστά, παρότι τα καθυσήχασα τονίζοντας πως έφταιγα εγώ που βιάστηκα και δεν πρόσεξα. Ενώ προσπαθώ να συνέλθω και να ξαναανέβω πάνω ακούω τον Δημήτρη Γεράσιμο: 

- Είδες Χριστίνα; Εμάς φοβόταν η μαμά μην χτυπήσουμε, αυτή χτύπησε τελικά. Εμ , έπρεπε ο παππούς ο Χρήστος να φτιάξει και μέτρα προστασίας για βιαστικές μαμάδες. Δεν το σκέφτηκε. Να του το πούμε. 

#ΤιΑλλοΝαΣκεφτείΚαιΑυτόςΟΔόλιοςΟΠατέραςΜου #ΤουΤοΕίπανΤαΠαιδιά #ΔενΦαντάζεστεΠόσαΕξτράΈβαλεΜετάΑπόΑυτόΤοΠέσιμο #ΌποιοςΒιάζεταιΣκοντάφτει #ΑπλάΤαΠράγματα 

Μετά το πέσιμο πονούσα φριχτά για κανά τριάρι μέρες- λες και είχα φάει ξύλο ένιωθα από τον Hulk. Κάποιο μεσημέρι παραπονιέμαι σχετικά στον Παναγιώτη. Έρχεται μπροστά μου ο μικρός και αρχίζει να με σταυρώνει ολόκληρη. 

-Αυτό μαμά για να γίνεις γρήγορα καλά. Μα και για να μην ξαναπέσεις. 

#ΤονΑγαπώ #ΟΜικρόςΣοφόςΓιοςΜου 

Κάποιο πρωινό παίζει στο δωμάτιο του και ξεκινάω να φτιάξω κέικ σοκολάτας. Βάζω μπροστά το μίξερ. Λίγα λεπτά αργότερα, εμφανίζεται στην κουζίνα όλο νάζι και λέει: 

-Ακούω μίξερ... Τι καλό ετοιμάζειειεις;;;; 

#Τερατάκι #Ύπουλο #ΔενΞεκόλλησεΑπόΤοΜίξερ 

Παίζουνε με τον Παναγιώτη. Δεν έχω ιδέα τι. Ξαφνικά αρχίζει να φωνάζει αγανακτισμένος: (ο Δημήτρης Γεράσιμος)  

- Με πρόδωσες. ΠΡΟΔΟΤΗ! Ε, ΠΡΟΔΟΤΗ!!! 

#ΚλάψαμεΚαιΟιΔυο #ΕιλικρινάΔενΈχουμεΙδέαΠουΆκουσεΑυτήΤηΛέξη 

Συζήτηση μεγατόνων: 

- Μαμά. Η Χριστίνα δεν φοράει Μαρτάκι. Ούτε το δαχτυλίδι Μαρτάκι που της έφτιαξες. 
-Δεν πειράζει καρδούλα μου. Ο καθένας κάνει ότι θέλει. 
-Όχι πειράζει. Γιατί θα την κάψει ο ήλιος. Και μετά θα έχω μια καμένη Χριστίνα. 

#κλαίω  #ΒασικάΈχειΜιαΚαμένηΧριστίναΟύτωςΗΆλλως #Χεχεχε #ΣουλτάναΑκούς;;; 

Παίζουμε μια μέρα ένα παιχνίδι δικής του έμπνευσης. Ξαφνικά και επειδή δεν τον συμφέρει αποφασίζει να αλλάξει τους κανόνες. Του εξηγώ πως αυτό δεν γίνεται. Επιμένει και τονίζει με ύφος: 

-Εγώ φτιάχνω τους κανόνες και μπορώ να τους αλλάζω όποτε θέλω. Και ΑΥΤΟΣ είναι ο ΠΙΟ σημαντικός κανόνας και δεν αλλάζει. 

#ΛογικήΕξάχρονου #Παραφροσύνη #ΔενΤονΠαίζωΆλλο 

Κάποιο βράδυ του ζητάω να ξεκινήσει με τις διαδικασίες του ύπνου. Πυτζάμες, χέρια, δόντια. Το έχω ζητήσει πολλάκις μα με αγνοεί. Κάποια στιγμή θυμώνω, (μην φαντάζεστε, τύπου ήμουν πιο αυστηρή και ύψωσα λίιιγο την φωνή), και απαιτώ να πάει αμέσως. Με κοιτάει απαξιωτικά και μου λέει όλο μίσος. 

- Είσαι η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ και η ΠΙΟ ΚΑΚΙΑ μαμά του κόσμου. 

#Όριστε #ΤοΆκουσαΚΑΙΑυτό #ΔενΠειράζειΘαΤουΠεράσει 

Εν καιρώ καραντίνας τον αρπάζω, τον πνίγω στα φιλιά και στα γαργαλητά ενώ του λέω: 

-Πως γίνεται να μου λείπεις ενώ σε έχω όλη μέρα στο σπίτι, μου λεεεες;;;; Δεν σε χορταίνωωωωωωω!! Για να μου απαντήσει ουρλιάζοντας και παλεύοντας να ξεφύγει: 
- Δεν ξέρωωωωω! Θα με ΠΝΙΞΕΙΣ!!! ΆΣΕ ΜΕΕΕΕΕΕΕ! 

#ΣιγάΜηνΤονΆφηνα #ΑφουΔενΤονΧορταίνωΛέμεεεεεε 

Πάλι εν καιρώ καραντίνας παίζουμε στο μπαλκόνι ένα παιχνίδι όπου πχ βάζω εγώ στο μυαλό μου ένα αντικείμενο που βλέπω εκεί όπου καθόμαστε και οι άλλοι προσπαθούν να βρουν με ερωτήσεις. Έχει πολύ επιτυχία και το παίζουμε ώρα με πολλά γέλια. Κάποια στιγμή βάζει ο Δημήτρης Γεράσιμος κάτι στο μυαλό του και προσπαθούμε με ερωτήσεις με τον Παναγιώτη να το βρούμε. Τίποτα. Ότι και να ρωτάμε νόημα δεν βγάζει. Τελικά ενδίδουμε και του λέμε: 

-Να το πάρει το ποτάμι! Τι είναι τελικά αυτό που βλέπεις;;; 
- Η γειτονιά ΟΛΗ! 

#ΡεΜαςΔουλεύει; #ΘαΤοΣκίσω #ΜετάΞέρετεΤιΈβαλαΕγώΣτοΜυαλόΜου; #Αυτόν! #ΔενΤοΒρήκανΠοτέ #Χεχεχε

Πάλι εν καιρώ καραντίνας. Κοιμάμαι βαθιά. Ξαφνικά ακούω ένα σιγανό "Μαμά;" Ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω να κρατάει έναν πλαστικό δίσκο σερβιρίσματος που έχει πάνω δυο μπισκότα φυστικοβούτυρου και μια άδεια κούπα (για να φτιάξω τον καφέ μου). Συνεχίζει. "Μαμά σου έφτιαξα πρωινό. Ο μπαμπάς κοιμάται και έτσι πρέπει να φτιάξεις μόνη σου καφέ" Εγώ φανερά σαστισμένη τον ευχαριστώ για την όμορφη κίνηση και ταυτόχρονα κοιτάω την ώρα. Είναι έξι το πρωί. Έξι! Συνεχίζω με γλυκό ύφος: 
-Αγάπη μου σε ευχαριστώ τόσο πολύ μα είναι πολύ πρωί ακόμα, άφησε τον δίσκο στην κουζίνα και έλα να ξαπλώσουμε λίγο ακόμη. 
-Εντάξει μαμά. 
Πράγματι έρχεται μετά από λίγο και ξαπλώνει δίπλα μου. 
-Μαμά; Θα σου έβαζα και φρυγανιές αλλά κρύωνα στην κουζίνα και δεν έβαλα. 

#ΗΚαρδιάΜουΜόλιςΈχασεΈνανΧτύπο #ΤονΑγαπώ #ΣαςΤοΕίπα; #ΟΠιοΓλυκόςΎπνος

Ο Μάρτης λοιπόν αυτός διακόπηκε κατά κάποιο τρόπο βίαια. Ξεκίνησε με γλυκιά αναμονή της άνοιξης, με τα γενέθλια μου, (όπου την αμέσως επόμενη μέρα έκλεισαν τα σχολεία στην πόλη μας), και φυσικά με τα χειροποίητα μαρτάκια μας που είχαμε φτιάξει "για να μην μας κάψει ο ήλιος". Πολλές φορές μπήκα στο πειρασμό να το πετάξω- το ομολογώ- μα το κρατούσα στο χέρι μου για χάρη του παιδιού ο οποίος φορούσε το δικό του ευλαβικά. Άλλωστε είναι παράδοση μας, τέλος του μήνα να τα βγάζουμε, να τα βάζουμε σε έναν θάμνο για να τα πάρουν τα χελιδόνια και να φτιάξουν φωλιά. Σήμερα λοιπόν που του είπα πως αύριο ξημερώνει Απρίλης και ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα μαρτάκια μας να τα βάλουμε σε θάμνο. Μου λέει λοιπόν  φανερά ανακουφισμένος: 

-Ουφ! Ευτυχώς! Μου έσπαγε τα νεύρα, το βαρέθηκα! 

Μα όταν το βάλαμε τελικά στον θάμνο μου λέει: 

- Μαμά, βγάλτο φωτογραφία. Θέλω να το θυμάμαι. Ήταν το καλύτερο μαρτάκι που είχα μέχρι τώρα... 

Και σε αυτές τις δυο αντικρουόμενες συναισθηματικές εκφράσεις κρύβεται όλη η αλήθεια αυτού του γλυκόπικρου Μαρτίου. Ο οποίος μας έκλεψε την καθημερινότητα και την ξεγνοιασιά μας, μα μας χάρισε χρόνο και ουσία με την οικογένεια μας και όχι μόνο. 

Υπομονή. Με το καλό να ξημερώσει ο κρίσιμος Απρίλιος. 

Κουλούρια πορτοκαλιού- σούπερ γευστικά!

Αυτή η συνταγή είναι από όταν πήγαινα γυμνάσιο- νομίζω- δεν θυμάμαι πάνε και χρόνια και από τις πιο αγαπημένες μου συνταγές σαν παιδί. Μαγειρεύω από 8 χρονών και λάτρευα τις εύκολες και γευστικές συνταγές. Και σε αυτά τα κουλούρια, τόσο το άρωμα, όσο και η γεύση είναι μοναδικά, ενώ πιστέψτε με είναι τρομερά εύκολο να τα φτιάξετε! 

Θυμάμαι μια μέρα ήρθε στο σχολείο η φίλη μου η Έφη  και μόλις άνοιξε το αλουμινόχαρτο στο οποίο είχε το σνακ της, ξεχύθηκε αυτό το φοβερό άρωμα πορτοκαλιού. Ως το ευγενικό κορίτσι που πάντα ήταν, μοιράστηκε τα κουλούρια  της με εμένα την τρελή ενώ δέχτηκε να μου φέρει την συνταγή. Την επόμενη κιόλας μέρα μου την είχε γράψει σε ένα χαρτί και αυτό ακριβώς το χαρτί έχω ακόμα στο βιβλίο με τις αγαπημένες μου συνταγές. Πόσο μοναδικό είναι αυτό; 

Θα χρειαστείτε λοιπόν: 

• 1 ποτήρι ελαιόλαδο
• 3/4 ποτηριού πορτοκαλάδα (εννοείται πως η φρέσκια είναι η καλύτερη)
• 1 ποτήρι κρυσταλλική ζάχαρη
• 1 κουτ.γλ. σόδα
• 1 κουτ.γλ. baking powder 
• 1 αυγό
• ξύσμα από 1 πορτοκάλι
• αλεύρι για όλες τις χρήσεις όσο πάρει για να έχουμε ζύμη μαλακή. (εμένα δεν πήρε ούτε κιλό και τα ποτήρια χωράνε περίπου 250ml/gr.

Στο μίξερ- με τον γάντζο-  ανακατεύω το ελαιόλαδο με την ζάχαρη. Προσθέτω την σόδα στην πορτοκαλάδα και ανακατεύω- μα πάνω από το μείγμα γιατί θα αφρίσει. Συνεχίζω το χτύπημα, προσθέτω αυγό, baking και το ξύσμα. Προσθέτω σταδιακά το αλεύρι μέχρι να αρχίζει να ξεκολλάει από τα τοιχώματα η ζύμη. Βγάλτε το και δοκιμάστε αν μπορείτε να πλάσετε ένα κουλούρι. Μην ανησυχείτε αν κολλάει η ζύμη, πρέπει να είναι μαλακή και  λίγο κολλώδης. Μπορείτε να βάζετε λίγο αλεύρι στα χέρια πριν πλάσετε το κάθε κουλούρι. Προσωπικά μου αρέσει τα συγκεκριμένα να τα πλάθω αποκλειστικά πλεξούδες γιατί είναι τέλεια για βούτημα σε ροφήματα παντός τύπου. (το μαιμούδι τα τσακίζει με το γάλα του) .Τα στρώνουμε σε λαδόκολλα και ψήνουμε στους 175 βαθμούς στον αέρα ίσα για 8 λεπτά με 10- δεν φουσκώνουν πολύ και ψήνονται γρήγορα. Βγάζει πολλά τεμάχια- σχεδόν 50. 

Θα χαρώ πολύ να τα δοκιμάσετε- όπως κάθε συνταγή που έχει συναισθηματική αξία για μένα- πέρα από γευστική! Εμείς τα τρώμε πολύ συχνά και πραγματικά αναρωτιέμαι πως και δεν έχω μοιραστεί ήδη την συνταγή! (μάλλον χρειαζόταν μια καραντίνα για αυτό!) 

Καλή επιτυχία!

Ένα αγόρι στο μπαλκόνι....

Κάποια στιγμή σήμερα το πρωί και ενώ παίζαμε στο μπαλκόνι ελπίζοντας να χορτασουμε λίγο καθαρό αέρα πριν πιάσει η βροχή, το μικράκι μου απομακρυνθηκε και έμεινε να κοιτάζει στο απέναντι μπαλκόνι όπου είχαν βγει δύο αδέλφια με τον μπαμπά τους να παίξουν μπάλα. Πρόκειται για τους ίδιους που σας έχω αναφέρει πως παρότι έχουν μια σταλιά μπαλκόνι, κάθε μέρα θα βγουν να παίξουν μπάλα και τους καμαρωνω για αυτό. 

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα τον άφηνα να κοιτάζει έτσι έντονα, τονίζοντας του πως είναι αγενής συμπεριφορά. Σήμερα όμως δεν το έκανα. Τον άφησα να κοιτάζει όσο το είχε ανάγκη και στο μεταξύ ήδη δάκρυζα σκεπτόμενη πόσο δύσκολο θα είναι όλο αυτό για αυτόν που δεν έχει αδέλφια να το μοιραστεί, σίγουρη πως αυτό ακριβώς σκεφτόταν. Σχεδόν πέντε λεπτά, έκατσε ακίνητος, κοιτάζοντας έντονα τους γείτονες μας. Να είμαι να σκάσω από στεναχώρια. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι γέννες και τα αδέλφια που ποτέ δεν γνώρισε, να έχουν γίνει ένα τεράστιο βάρος στο στήθος.

 Όταν τελικά έφυγε, ήρθε σε μένα, του χαμογέλασα και μου ζήτησε να μπούμε μέσα. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι, γυρίζει μου χαμογελάει γλυκά και μου λέει: "Μαμά, τελικά είμαι πολύ τυχερός. Είμαι πολύ τυχερός που έχω ένα μεγάλο σπίτι να παίζω, πολλά μπαλκόνια να διαλέγω, έναν όμορφο κήπο - μέχρι και δέντροσπιτο έχω. Ναι. Είμαι πολύ τυχερός που έχω τέτοιους γονείς και τέτοιο παππού που φροντίσατε για όλα αυτά"...

 Έμεινα άφωνη. Εγώ είχα βουλιάξει στο χειρότερο σενάριο, την στιγμή που ο μικρός σοφός μου είχε επιλέξει να δει τις ευλογίες της ζωής του. Ένας 6χρονος δεν μπορεί να πει ότι είναι ευλογημένος. Θα πει ότι είναι τυχερός. Εγώ όμως μπορώ. Είμαι πραγματικά ευλογημένη που ο Θεός έστειλε στην ζωή μου ΚΑΙ στην αγκαλιά μου αυτό το ξεχωριστό πλάσμα. Και Τον ευχαριστώ για αυτό καθημερινά. 

#ΕννοειταιΜενουμεΣπιτι #ΟιΜικρεςΜεγαλεςΣτιγμεςΜας2020 #ΗμεραΚαραντινας17η

Διπλός ο κόμπος φέτος.... (10 χρόνια μακριά σου)

Ακούω τους Χαιρετισμούς, που γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, από την τηλεόραση ενώ γράφω αυτή την ούτως ή άλλως φορτισμένη κατάθεση ψυχής- και ο κόμπος στο λαιμό είναι διπλός. 

Είμαι τρομερά συνδεδεμένη με τους  Χαιρετισμούς. Διάβαζα ένα απόσπασμα καθημερινά όσο ήμουν έγκυος στον Δημήτρη Γεράσιμο και σας ορκίζομαι πως με έναν ακατανόητο μα άκρως αληθινό τρόπο ένιωθα διαρκώς στην παρουσία της Παναγίας μας πάντα στο πλευρό μου- μάλιστα στα δεξιά μου. Δεν ξέρω γιατί. 

Τεράστια η δύναμη που μου έδινε μέχρι να γεννήσω το μεγάλο μου θαύμα. Παρότι ωστόσο ο Δημήτρης Γεράσιμος είναι έξι χρονών, εγώ έγινα πρώτη φορά μητέρα πριν δέκα χρόνια σαν σήμερα. Σχεδόν ξημερώματα ήταν όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, την κόρη μου, τοσοδούλα και ήδη νεκρή από τις άγριες και πρόωρες συσπάσεις στις αρχές του έβδομου μήνα. 

Βλέπετε η κόρη μου έπασχε από αχονδροπλασία, σύνδρομο Turner και άλλα παθολογικά θέματα τα οποία σε συνδυασμό με τεράστιο πρόβλημα που είχα στον πλακούντα δεν της επέτρεψαν να μεγαλώσει παραπάνω από περίπου 400 γρ. Το έχω ξαναπεί και δεν θα κουραστώ να το λέω, από όλα τα παιδιά μου η πιο αδικημένη είναι η κόρη μου. Λες και δεν πέρασε ποτέ από αυτή την γη, λες και δεν μεγάλωσε για εφτά μήνες μέσα στην κοιλιά μου, λες και δεν ήταν ένα ανθρωπάκι παρά μόνο μια κακή χρωμοσωματική ανωμαλία, λες και δεν πόνεσα όσο την γεννούσα φυσιολογικά. Τοσοδούλα μα νεκρή... 

Δεν άκουσα ποτέ το κλάμα της. Άκουσα όμως το δικό μου. Το άκουγα ακόμα και όταν δεν το άκουγε κανείς. Το ακούω και τώρα παρότι χαμογελάω, γράφοντας τούτο εδώ το κείμενο,  στον γιο μου που ζωγραφίζει δίπλα μου. Το κλάμα να ξέρετε δεν ξεσπά πάντα σε αναφιλητά. Δεν φανερώνει πάντα δάκρυα στα μάτια. Μερικές φορές το κλάμα είναι καρδιακό, βαθύ, ανέκφραστο στους άλλους. Το ακούει μόνο η ψυχή σου και η Παναγία. 

Για αυτό είναι διπλός αυτός ο κόμπος φέτος. Γιατί μου λείπει, ειδικά αυτή την ημέρα, να ψάλλω τους Χαιρετισμούς μου προς Αυτήν μέσα στον οίκο του γιου της. Ξέρω πως είναι πάντα δίπλα μου. Το ξέρω. Μα να... Πέρασαν δέκα χρόνια. Ήδη. Και μερικές φορές μου φαίνεται σαν χτες, άλλες σαν να ήταν σε μιαν άλλη ζωή και άλλες... Άλλες μοιάζει απλά σαν ένας κακός εφιάλτης από τον οποίο δεν έχω ξυπνήσει ακόμα... 

Μου λείπεις ψυχάκι. Μας λείπεις. Και θα μας λείπεις πάντα. Συγχώρεσε με για όλα. Το καντηλάκι μου απόψε καίει μόνο για σένα και την Παναγία μας. Σε λατρεύω. 

Μανδάμ ετών 40!

Έτσι. Μαντάμ θεωρούσα 20 χρόνια πριν τη σαραντάρα, και τώρα που είμαι και εγώ μια  οφείλω από σεβασμό για την τότε ασχετοσύνη μου να χαρακτηρίσω και εμένα ακριβώς έτσι! Μαντάμ ετών 40! 

Τι; Όχι; 

Μα, ναι! Βρίσκομαι ήδη στα μισά! Καλώς εχόντων των πραγμάτων! Τυχερή θα είμαι να φτάσω στα 80. Εκεί να δεις τι θα σου γράφω. (αν έχω ακόμα τα λογικά μου!) Ψάχνω λοιπόν φωτογραφίες μου από τότε που ήμουν εικοσάρα. (Μία. Όχι δυο όπως είμαι τώρα!!) Και πέφτω πάνω σε αυτή που χαρακτηρίζει απόλυτα το μικρό και ανόητο θηλυκό που ήμουν- γιατί είπαμε- τα 20 είναι τα εγωιστικά μας χρόνια. 

Κοιτάζω λοιπόν αυτό το όμορφο κορίτσι που σουφρώνει έτσι αλόγιστα τα φρύδια χωρίς να υπολογίζει τις μετέπειτα ρυτίδες, να είναι εντελώς ανίδεο πως είναι ανίδεο σχετικά με το τι το περιμένει, να μην νιώθει και τόσο όμορφο και να μην γνωρίζει πως αυτός ο τσαμπουκάς χαρακτήρας που έχει πρόκειται στην πραγματικότητα για μεταμφιεσμένη δύναμη προσωπικότητας που θα την φτάσει στα 40 έχοντας ακόμα σώας τα φρένας της. 

Και επειδή όπως έλεγε η γλυκιά μου γιαγιούλα "Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα" και αφού δεν μπορώ να προειδοποιήσω εκείνο το 20χρονο κορίτσι, θα μιλήσω στον 40χρονο εαυτό μου, (γυναίκα με τα όλα της πια!) , μα με όσα πιστεύω πως έχω μάθει σε αυτά τα 20 χρόνια που πέρασαν από τότε. 

Ναι, είσαι ακόμα όμορφη παρότι υπάρχουν μέρες που δεν νιώθεις έτσι. Ευτυχώς λίγες. Έχεις όμως πια την ωριμότητα να μην το αφήνεις αυτό να σε επηρεάζει και να εκτιμάς όλα όσα έχεις προσπαθώντας όποτε και όσο μπορείς για το καλύτερο. Στην ουσία,  ξέρεις πλέον πως η γνήσια ομορφιά πηγάζει εκ των έσω. Ναι, είσαι ακόμα τσαμπουκάς,  μα με ενσυναίσθηση. Ξέρεις πως δεν χρειάζεται να πληγώσεις κάποιον για να νιώσεις εσύ ανώτερη, ξέρεις πως πολλές φορές η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση και όταν αποφασίσεις να μην σιωπήσεις,  ξέρεις πως έχεις όλες τις σωστές απαντήσεις. Ξέρεις να διεκδικείς αυτά που θες ή που σου ανήκουν και ξέρεις πια πως έδωσες όλο σου το είναι ακόμα και για όσα όνειρα σου δεν κατάφερες να αγγίξεις. Ξέρεις να προστατεύεις πλέον την Γιάννα και να απαιτείς τον σεβασμό που αξίζεις- και που ξέρεις ότι αξίζεις. Ξέρεις ποιοι άνθρωποι βρίσκονται στον κύκλο εμπιστοσύνης σου και δεν σε πειράζει καθόλου αν είναι μικρότερος αυτός ο κύκλος από ποτέ. Γιατί ξέρεις πως έμειναν μόνο οι καλύτεροι. 

Μα το κυριότερο; Ξέρεις πολύ καλά πως δεν ξέρεις ακόμα απολύτως τίποτα και πως ο μόνος τρόπος να εξακολουθήσεις να μαθαίνεις είναι να ρωτάς και να κρατάς το μυαλό και την καρδιά σου ανοιχτά. 

Υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από αυτό για τα φετινά μου γενέθλια; Όχι στο λέω εγώ. (αν και δεν θα με χαλούσε και μια βασιλική ορχιδέα- το ακουμπώ και αυτό εδώ να υπάρχει για όταν στείλω το κείμενο αύριο στον Παναγιώτη, γκουχ, γκουχ!) 

Έτσι απλά λοιπόν, σε μια στιγμή νιώθω κάποιες φορές και κάποιες άλλες νιώθω σε έναν αιώνα, έγινα και εγώ 40! Και σαν γνήσιο ψυχαναγκαστικό ψαράκι, αγαπώ την νέα ζυγή και ολοστρόγγυλη μου ηλικία την οποία θα χαρακτηρίσω χρυσή. Ξεκινάω μια χρυσή δεκαετία της ζωής μου και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να με διδάξει όσα και οι προηγούμενες- αν γίνεται μοναχά με λίιιγο λιγότερο πόνο. 

Να με χαίρεστε βρε όσοι με αγαπάτε. Για όσους δεν με αγαπάτε- δεν βαριέσαι. Με αγαπάω εγώ αρκετά για όλους.