Τις προάλλες, καθώς πηγαίναμε κολυμβητήριο με το μικρό, έπεσε το μάτι μου πάνω σε μια μητέρα. Είχε το μωρό της στο καρότσι, περπατούσε και φορούσε ακουστικά. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που ήπιε καφέ από το πλαστικό ποτήρι που κρατούσε. Αργά, σχεδόν τελετουργικά- μπόρεσα με ευκολία να διακρίνω την απόλαυση, την ηρεμία στο βλέμμα της. Κατάλαβα.
Ήταν για αυτήν, αυτή η ώρα της ημέρας. Που μέσα σε όλα, κατάφερε να βρει λίγο χρόνο για τον εαυτό της- με όποιο τρόπο ήταν αυτό εφικτό. Βγάζοντας το μωρό βόλτα με το καρότσι, της δόθηκε το προνόμιο να πιει ένα ζεστό καφέ, να ακούσει τα αγαπημένα της τραγούδια. Χαμογέλασα. Με λίγη θλίψη ίσως.
Παρόμοια περιστατικά βλέπω παντού. Τη μητέρα που την ώρα που έχει φροντιστήριο το παιδί, τρέχει γύρω από το τετράγωνο. Τη μητέρα που καθυστερεί παραπάνω από το κανονικό στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ. Τη μητέρα που μιλάει στο τηλέφωνο ή σε μυνήματα με φίλους που δεν προλαβαίνει να δει, στην αναμονή κάθε δραστηριότητας. Τη μητέρα που το βράδυ που βάζει το παιδί της για ύπνο, ονειρεύεται να βάλει εκείνο το ποτήρι κρασί, να δει εκείνη την ταινία, να διαβάσει εκείνο το βιβλίο- αλλά τελικά αποκοιμιέται αποκαμωμενη λίγο μετά... Τη μητέρα που στην ουσία παλεύει να βρει χρόνο ώστε να κάνει αυτό το κάτι που θα γεμίσει το μέσα της. Που θα της δώσει δύναμη και ενέργεια να συνεχίσει αυτή την τρέλα.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό, κάθε μητέρα έχει ακριβώς μπροστά της ένα σωσίβιο και περιμένει κάποιος να της το πετάξει. Μα αυτό δεν γίνεται. Παλεύει λοιπόν μόνη, εξαντλείται, απογοητεύεται, μα εν τέλει βρίσκει τη δύναμη και το πιάνει η ίδια. Άλλωστε, σε αυτή τη ζωή η σωτηρία μας είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Και εφόσον η μητέρα είναι υπεύθυνη και για τη σωτηρία ενός ή και παραπάνω άλλου πλάσματος- μέχρι αυτό να μπορεί να σωθεί επίσης μόνο του- δεν έχει άλλη επιλογή. Θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να σωθεί η ίδια. Να είναι η ίδια πρώτη καλά, ώστε να είναι κατά συνέπεια καλά και η οικογένεια της.
Οποιαδήποτε βοήθεια ωστόσο είναι ευπρόσδεκτη. Ας το θυμόμαστε αυτό. Δεν χρειάζεται να είναι η δική σου γυναίκα, φίλη, μητέρα- στην οποία άλλωστε οφείλεις να προσπαθήσεις να δώσεις λίγο από αυτόν τον πολύτιμο χρόνο. Μπορεί να είναι η μητέρα που παλεύει να ανεβάσει το καρότσι στο πεζοδρόμιο. Η μητέρα που κουβαλάει βαριές σακούλες με ψώνια και παλεύει να ανοίξει την πόρτα. Η μητέρα που περιμένει υπομονετικά αυτή την προτεραιότητα στη σειρά οποιασδήποτε υπηρεσίας- με το μωρό αγκαλιά- προτεραιότητα που δεν έρχεται σχεδόν ποτέ. Η μητέρα που έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση του νηπίου της στη μέση του εμπορικού κέντρου. Σταματά λίγο ότι κάνεις.
Πέτα το ρημαδι το σωσίβιο...
