10 χρόνια γάμου- μια τετράδα μπύρες...

10 χρόνια γάμου λοιπόν! (και 17 σχέσης αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία 😂😉😜) Και κάθε χρόνο το παίζουμε πολύ cool και άνετοι, πως εμείς καθόλου δεν τα γουστάρουμε αυτά τα επετειακά και σαχλά, αλλά πως τα καταφέρνουμε όλο και κάτι θα κάνουμε τα δύο μας, (και τα τρία μας από το 2013), για να την γιορτάσουμε αυτή την ηρωική συμβίωση τόσων ετών! (και πως να μην;; Εδώ μπορεί να γιορτάσουμε μέχρι και την πρώτη μας μπουγάδα, στις επετείους σχέσης και γάμου το θυμόμαστε να είμαστε μετριόφρονες και νορμάλ 😂😂😂 ). 

Και για να μην παίρνω στο λαιμό μου και αυτό το σοβαρό λιγομίλητο αγόρι,( όχι τίποτα άλλο με διαβάζει και ο πεθερός μου σε κάτι απρόοπτες στιγμές που δεν πρέπει και μου παραπονιέται να μην εκθέτω τον υιό), θα μιλήσω για τον εαυτό μου- όπως συνήθως άλλωστε.  Φέτος λοιπόν έκανα πολλά όνειρα για αυτά τα 10 χρόνια γάμου. Φανταζόμουν μεγαλεπήβολο gathering σπίτι μας, με πολλά χειροποίητα γλυκά- γιατί είπαμε είμαι δούλα και κυρά δεν πήρε καμία τυχαία το αγόρι- λουσμένα στην χρυσή ζάχαρη και στα περλέ κας κας, μέχρι και σοκολατένιες καρδούλες και γράμματα είχα προμηθεύει κάμποσους μήνες πριν για να γράψω μηνύματα αγάπης πάνω στα, χειροποίητα μην ξεχνιόμαστε, cupcakes! Όλα υπό έλεγχο, και όλα τέλεια!  (γκουχ γκουχ!) Ο Παναγιώτης βέβαια,  πολύ σοφά, (όπως πάντα),  σκεφτόταν πως 2 εβδομάδες μετά θα είχαμε και το μαϊμούδοπάρτι,  όπου μετά τον περσινό πύραυλο που βρέθηκε να φτιάχνει ο καψερός έτρεμε τι θα του λάχει να φτιάξει φέτος, και δεν τρελαινόταν παρά προτιμούσε να κάνουμε κάτι τα τρία μας ως συνήθως. "Άπαπα" διαφωνούσα με στόμφο, "10 χρόνια γάμου και δεν θα κάνουνε grande γιορτή;; Ξεχνά το, ΌΛΑ ΕΓΏ θα τα αναλάβω" διαβεβαίωνα για να μην ξεχνάει κιόλας τι δούλα και κυρά πήρε και να συνεχίσει να την εκτιμά!! 😂😜😂😉!! 

Έλα όμως που κάπου εκεί στο ενδιάμεσο αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες ανακαινίσεις στο σπίτι. Δεκαετία μέτρα το δόλιο, το ήθελε το λίφτινγκ του. Έλα όμως που δεν υπολογίσαμε πόσο χρονοβόρες, κοστοβορες και το κυριότερο εξαντλητικές θα ήταν αυτές οι ανακαινίσεις... Όταν το συνειδητοποιήσαμε ήταν αργά. Ο χορός είχε ήδη ξεκινήσει, έπρεπε να χορέψουμε. Όσο και να ήθελε λοιπόν αυτή η δούλα και κυρά να τα κάνει όλα τέλεια- με καλεσμένους, χειροποίητα γλυκά και ανανεωμένο κιόλας σπίτι- (τρομάρα της), πολύ είχε αρχίσει να φλερτάρει με την ιδέα να το σκάσουνε τα τρία τους incognito για μονοήμερο τρελό μπανάκι. Το σοβαρό αυτό αμίλητο αγόρι, εκστασιάστηκε που επιτέλους λογικεύτηκε αυτό το τέρας οργάνωσης και ψυχεδέλειας το οποίο αποφάσισε 10 χρόνια πριν να παντρευτεί, και πολύ χάρηκε με αυτή την ιδέα. Το φλερτ λοιπόν ευόδωσε, η απόφαση πάρθηκε -  θα το γιορτάζαμε για πάρτι μας. Έλα όμως που αυτή  η δούλα και κυρά το παράκανε όλο αυτό το διάστημα. Γιατί επιλέγει να ξεχνάει πως είναι μια πολύ σπάνια δούλα και κυρά με σοβαρές παθήσεις που δεν ευνοούνται από τις υστερίες και την υπερκόπωση. Κάπως έτσι λοιπόν, σακάτεψε τον ήδη σακατεμένο ώμο της με αποτέλεσμα να φλερτάρει όχι με incognito τρελό μπανάκι αλλά με χειρουργείο, και να ανησυχεί πλέον για το πως θα φέρει βόλτα απλά την καθημερινότητα και όχι grande συγκεντρώσεις με χειροποίητα γλυκά! 

 Σε αυτά όμως τα άσχημα και τα δύσκολα φαίνεται και η μαγεία της αγάπης αυτής που μας έφτασε στα 10 χρόνια γάμου- και 17 σχέσης αλλά είπαμε,  αυτό είναι μια άλλη ιστορία-  και όπως από τότε τα δύο μας, έτσι τώρα τα τρία μας ενωμένοι σαν μια γροθιά, στηρίξαμε όλοι ο ένας τον άλλον, μιζεριάσαμε παρέα, κλειστήκαμε μέσα, ανησυχήσαμε-προσωπικά έκλαψα και πολύ από τον πόνο-  αλλά αργά και σταθερά επανερχόμαστε τουλάχιστον στα βασικά. Μπορεί λοιπόν το σπίτι να έχει σκόνη 2 εβδομάδων στα έπιπλα, στο πάτωμα να γίνεται πάρτι από τα πεταμένα παιχνίδια και άλλα πολλά που επιλέγω να μην βλέπω, το ζεύγος να κοιμάται χωριστά αφού μπορώ να κοιμάμαι μόνο καθιστή στον καναπέ, και μπορεί για δώρο επετείου να αγόρασα μόνο μια τετράδα κουτάκια μπύρας, (για την ακρίβεια να έστειλα την αδελφή μου αφού δεν μπορώ να οδηγήσω) έτσι για την αλητεία και τη καθιερωμένη αμερικανιά που θέλει στα δέκα χρόνια το δώρο να είναι αλουμίνιο και να έφτιαξα μιλφειγ του κουτιού το έτοιμο για να γλυκάνω αυτό το σοβαρό λιγομίλητο αγόρι - όμως.... 

 Κάθε μέση της νύχτας εκεί στο σαλόνι που παλεύω να κοιμηθώ, πλησιάζει ένα μαιμουδάκι και ξαπλώνει στον δίπλα καναπέ και κοιμάται για να μου κάνει παρέα. Κάθε ξημέρωμα που το σοβαρό αγόρι πάει στην δουλειά με ξυπνάει για να μου πιάσει τα μαλλιά και να με βοηθήσει σε ότι άλλο θέλω πριν φύγει. Η κατσαρόλα μαγειρεύεται άναλη για όλους- έτσι για συμπαράσταση- αφού δεν επιτρέπεται να φάω αλάτι, και κάνεις δεν ενδιαφέρεται αν το σπίτι είναι μακράν από τέλειο αρκεί να γίνω καλά. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο του γάμου, της οικογένειας. Αυτή είναι η ουσία.

 10 χρόνια μετά, δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα. 

Πρόσκληση σε πάρτι...πειρατικό!

Το έχω πει πολλάκις, και δεν θα βαρεθώ να το λέω. Το "vibe" ενός πάρτι- για μένα- γίνεται αντιληπτό από την πρόσκληση! Σε μας αρέσουν οι χειροποίητες προσκλήσεις, γραμμένες και στο χέρι αν είναι δυνατόν!! Φέτος είπαμε να το πάμε ένα βήμα παραπέρα και να τις ζωγραφίσουμε κιόλας- γιατί όχι;; 

Γίνεται άλλωστε πάρτι πειρατικό χωρίς χάρτη θησαυρού; ΔΕΝ γίνεται! Η πρόσκληση λοιπόν για τα έκτα γενέθλια μας, δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από αυτό ακριβώς! Έναν χάρτη θησαυρού! 

Δεν θα σας πως ψέμματα! Δεν ήταν εύκολο! Στις μισές ήδη προσκλήσεις αναρωτιόμουν γιατί δεν έβγαλα απλά φωτοτυπία το πρώτο σχέδιο μου, να τελειώνει η υπόθεση! Όμως δεν θα ήταν το ίδιο. Διότι το χαρτί που χρησιμοποίησα εγώ ήταν σαν πάπυρος. Και η κάθε πρόσκληση είναι μοναδική- καμία δεν είναι απολύτως πανομοιότυπη με την άλλη... Οι πρώτες έχουν πιο μικρά και μαζεμένα σχέδια- οι τελευταίες μεγαλύτερα και εντονότερα! Έφαγα πολλά ξενύχτια, αλλά μου κράτησαν και συντροφιά στις πολύωρες πρόβες του μαιμουδιού στην μουσική έκφραση που ξεροστάλιαζα έξω από το θέατρο με τις ώρες! Εν τέλη, αυτή την πρόσκληση πολύ την αγαπήσαμε- τόσο το μαιμούδι, όσο και εγώ. 

Αρχικά σχεδίαζα με μολύβι τον χάρτη που συμπεριλάμβανε όσα βρήκα στο διαδίκτυο που μου φάνηκαν εύκολα να ζωγραφίσω. 

Έπειτα περνούσα με μαύρο στυλό το περίγραμμα. 

Ζωγράφιζα με ξυλομπογιές τα σχέδια...

Έγραφα το κείμενο της πρόσκλησης...

Και ολοκλήρωνα την πρόσκληση... Ή μήπως όχι; Όχι! Την έκαιγα γύρω γύρω για μεγαλύτερο εφέ....

Και αφού την τύλιγα σε ρολό,  την έδενα με σπάγκο, και την σφράγιζα με βουλοκέρι!! Σωστός χάρτης πειρατικός! (όχι παίζουμε!!!) 

Καταρχάς να τονίσω κάτι σχετικά με το κάψιμο! Από έφηβη έχω μανία να καίω περιμετρικά τα γράμματα μου. Μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν όλες οι φίλες μου που έχουν λάβει γράμμα από μένα- και πιστέψτε με τέτοια αγάπη στο γραπτό λόγο από...πάντα, είναι πολλά αυτά τα γράμματα! Ωστόσο, ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός σχετικά με το πως θα το έκανα,και ακόμα και τώρα, 1 εκατομμύριο χρόνια μετά (χεχεχε), τήρησα τους κανόνες του. Καίμε λοιπόν πάντα πάνω από νεροχύτη τα γράμματα μας, ο οποίος είτε έχει νερό μέσα, είτε έχουμε την βρύση ανοιχτή. Προσωπικά καίω λίγο λίγο, ίσα που ανάβει η φλόγα και μετά την σβήνω με το χέρι γιατί αν την φυσήξω η κάφτρα συνεχίζει και καίει ύπουλα το χαρτί! ΠΡΟΣΟΧΗ λοιπόν! 

Ήταν λοιπόν αναμενόμενο αφού αλληλογραφούσα πάντα τόσο φανατικά, να ενδιαφερθώ πολύ σύντομα και για το βουλοκέρι. Σε ένα ταξίδι μου λοιπόν τότε στην Αγγλία είχα αγοράσει ένα σετ για σφραγίδα με βουλοκέρι η οποία σφραγίδα είχε το μονόγραμμα μου πάνω. Και ενώ η αρχική ιδέα ήταν να βάλω τους χάρτες μέσα σε γυάλινα μπουκάλια, επειδή δεν βρήκα με φελλό για καπάκι και δεν μου άρεσαν, θυμήθηκα το λατρεμένο μου βουλοκέρι! Πήρα λοιπόν τηλέφωνο στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου το οποίο μου έφερε άμεσα όσα χρειαζόμουν! Ξεκίνησα με πολύ ενθουσιασμό και ένα εκστασιασμένο μαιμουδάκι από δίπλα, για να διαπιστώσω πολύ σύντομα πόσο χρόνο για χάσιμο είχα όταν ήμουν νια!!!! (χαχαχα) Δυομισή σχεδόν λεπτά χρειαζόμουν για κάθε σφραγίδα, περίπου 40 λεπτά για κάθε πρόσκληση, 17 προσκλήσεις μαζί με την δική μας, κάντε τον λογαριασμό!!! Προς το τέλος, σκεφτόμουν πως δεν πάω καλά στα μυαλά μου αλλά όταν έβλεπα την χαρά του μαιμουδιού μόλις άρχισε να τις μοιράζει, άξιζε κάθε ξενύχτι και κάθε κούραση. 

Στις πρώτες προσκλήσεις, ο μικρός καθόταν πάντα απέναντι μου και έφτιαχνε τους δικούς του χάρτες. Τους οποίους και έδωσε μαζί με την πρόσκληση στα άτομα που ο ίδιος διάλεξε. Δεν είναι υπέροχος ο ένας από αυτούς;; 

Εγώ τον λάτρεψα! Τόσο που απογοητεύτηκα που δεν χάρισε και σε μένα έναν! Όσο για τον χάρτη και την πρόσκληση; Όσοι μας παρακολουθείτε και ακόμα περισσότερο όλοι εσείς οι συνήθεις ύποπτοι καλεσμένοι, γνωρίζετε πως δεν υποσχόμαστε ποτέ κάτι που δεν θα προσφέρουμε... Ετοιμαστείτε λοιπόν για περιπέτειες....πειρατικές!!!  

Ahoy matey!!! (χαιρετισμός μεταξύ πειρατών- Αχόυ μέιτ!!!!-με ύφος ανάλογο παρακαλώ πολύ!!) 

Δείτε και τις άλλες μας προσκλήσεις! 

Την πρόσκληση "Ουράνιο τόξο" εδώ 
Την πρόσκληση "Μαιμουδάκι" εδώ 
Την πρόσκληση "Μια μέρα στην παραλία" εδώ 
Την πρόσκληση "Αγώνες ταχύτητας" εδώ
Την πρόσκληση "Ταξίδι στο διάστημα" εδώ.

Η θάλασσα και εγώ...

Με την θάλασσα έχω μια σχέση έρωτα και φόβου. Την λατρεύω μα και την φοβάμαι. Δεν ήταν πάντα έτσι... 

Αρχικά απλά την λάτρευα. Σαν παιδί μεταναστών στην Νότιο Αφρική, είδα και ένιωσα θάλασσα για πρώτη φορά σχεδόν στα έξι μου χρόνια. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ο  πατέρας μου, ο οποίος  φρόντιζε πάντα να ζούμε μοναδικές οικογενειακές στιγμές, (δείτε εδώ), καλλιέργησε ακόμα περισσότερο αυτόν τον έρωτα με πολυήμερες διακοπές με το τροχόσπιτο μας- όπου κατασκηνώναμε ελεύθερα τότε σε οποιαδήποτε παραλία μας μάγευε. Ήμασταν λοιπόν συνήθως μόνο εμείς, η παραλία και η θάλασσα. Ταυτόχρονα, έβγαλε άδεια και αγόρασε ένα κρις κράφτ και οι περιπλανήσεις μας στα ελληνικά νερά ήταν από τις πιο μαγικές στιγμές μου. 

Με θυμάμαι ατρόμητη να βουτάω από το κρις κράφτ σε άπατα, σκούρα μπλε νερά και να μην έχω έννοια στον κόσμο καμιά. Θυμάμαι να φοράω την μάσκα μου και να μου αποκαλύπτεται ένας κόσμος διαφορετικός, άγνωστος που παρόλα αυτά δεν με φόβιζε. Ήταν η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που ένιωθα δίπλα στον πατέρα μου; Μπορεί. Θυμάμαι ωστόσο τον πατέρα μου πάντα να μου τονίζει την δύναμη της θάλασσας. Πως οφείλω να την σέβομαι. (αυτή και το ηλεκτρικό ρεύμα- πολλά μαθήματα και εκεί!) Να μην την θεωρώ δεδομένη και να μην υπερβαίνω ποτέ τις δυνάμεις μου μέσα σε αυτή. Να προσέχω. Θυμάμαι τον άκουγα. Μα και πάλι δεν φοβόμουν. Αντίθετα. Όλο και μεγάλωνε ο θαυμασμός για αυτό το απέραντο μπλε που τόσο σεβόταν ο άνθρωπος που τόσο σεβόμουν και εγώ με την σειρά μου. 

Και να οι βουτιές. Οι εξερευνήσεις. Οι ατελείωτες ώρες μέσα στα νερά μέχρι να μουλιάσω, να γίνουν τα χείλη μου μπλε και να βεβαιώνω τουρτουρίζοντας πως "¨ΟΧΙ, ΔΕΝ κρυώνω λέμε", την μητέρα μου που ωρυόταν να βγω ΑΜΕΣΩΣ έξω! Να βλέπω αγριεμένη θάλασσα και να τρελαίνομαι από την χαρά μου, με τα μούτρα να βουτάω στα κύματα. 

Κι όμως. Έτσι ήμουν. Όσοι φίλοι μου με γνωρίζουν θα γελάνε αδυνατώντας να πιστέψουν πιθανότατα αυτά που διαβάζουν. Διότι άλλη Γιάννα γνωρίζουν. Σίγουρα όχι την ατρόμητη. Μα την φοβιτσιάρα. Και ξέρεις πότε εμφανίστηκε ο φόβος; Όταν πήγα εκείνο το πρώτο μπάνιο μόνη μου. Χωρίς τους γονείς μου. Όταν με έπιασε εκείνη η πρώτη κράμπα λόγου του συνδρόμου Τόμσεν και δεν είχα δίπλα μου τον πατέρα μου αλλά την καλύτερη μου φίλη. Και μπορεί η Κελλού μου, σαν γνήσιο δελφίνι, να με φρόντισε υπέροχα, μα  κάτι μέσα στην ψυχή εκείνου του ατρόμητου κοριτσιού είχε σπάσει. Δεν ήταν πια ατρόμητο. Γιατί είχε πια συναίσθηση του κινδύνου. Ξαφνικά όλα τα λόγια του πατέρα μου πήραν την πραγματική τους μορφή. 

'Ετσι, αργά αλλά σταθερά όσο και αν την λαχταρούσα δεν υπήρχε περίπτωση να ξανοιχτώ στα άπατα. Ούτε να πέφτω με τα μούτρα στα κύματα της. Υπήρξε μια περίοδος που γέμιζα αυτή μου την ανάγκη με άπειρα μπάνια και βουτιές σε πισίνες που με φόβιζαν λιγότερο. Όσο και αν την λάτρευα, ο φόβος μου νικούσε. 

Μόλις έγινα μητέρα... Καταλαβαίνεις. Μην στα λέω. Λόγω και των μυικών και κινητικών προβλημάτων που έχω πια, το γεγονός πως η εμπιστοσύνη στο σώμα μου είχε πια κλονιστεί η σχέση αυτή  έρωτα και φόβου επηρεάστηκε ακόμα περισσότερο. Έλα όμως που και το μαιμουδάκι ερωτεύτηκε την θάλασσα με την πρώτη ματιά... Γίνεται να του στερήσω τέτοια ευλογία; Γίνομαι λοιπόν ο πατέρας μου. Δημιουργώντας του αυτή την ασφάλεια, τονίζοντας  ωστόσο πόσο πρέπει να σέβεται τα γαλάζια νερά της. Και ας τρέμει το φιλοκάρδι μου. Και ας έχω σκεφτεί όλα τα πιθανά σενάρια. Είμαι εκεί να ενισχύω αυτή την αγάπη και να την στηρίζω. 

Έρχεται όμως και κάποια στιγμή που το μαιμούδι θα πάει στην παραλία για εξερεύνηση με τον μπαμπά. Και θα μείνει η μαμά μόνη στην παραλία, να κοιτάει με λαχτάρα την όχι τόσο φουρτουνιασμένη θάλασσα,  μα που παρόλα αυτά πολύ την φοβίζει. Με ένα σώμα που δεν αναγνωρίζει πια, (μα που αγαπά αφού αυτό φιλοξένησε 4 ζωές και  την κράτησε ζωντανή στις κολάσεις της- αυτό όμως είναι μια άλλη ανάρτηση), που την πονάνε τα πάντα, οι κράμπες είναι ύπουλες πια και ξαφνικές, ενώ η ψυχή της με κανένα ψήγμα θάρρους. Την κοιτάει, παρακολουθεί τους άντρες της να απομακρύνονται όλο και περισσότερο, άδεια σχεδόν η παραλία- μα και γεμάτη να ήταν, έχει μάθει να μην εμπιστεύεται κανέναν πέρα από τον εαυτό της- και παρόλο που φοβάται, παρόλο που το θεωρεί κακή ιδέα έχει ανάγκη να βουτήξει. Μόνη. Εκεί που σκάνε τα κύματα. Που σε παρασύρουν. Με δισταγμό μπαίνει. Μην γελιέσαι. Δεν κάνει δα και κάτι παράτολμο. Στα δικά σου μάτια. Στα δικά της κάνει υπέρβαση. Δεν έχει κανέναν ενήλικα κοντά. Δεν έχει το παιδί της που την αναγκάζει να γίνει η γενναία. Είναι μόνη. Είναι ξανά εκείνο το κορίτσι μα με φορτωμένα 30 χρόνια στην πλάτη του. Δεν κάνει τίποτα σπουδαίο. Όμως νιώθει σπουδαία. Γενναία. Γελάει κιόλας. Γελάει για να ξορκίσει τον φόβο μην και  το σώμα της την προδώσει...

Να ήταν πέντε λεπτά; Δέκα; Τόσο περίπου βούτηξα σε ρηχά νερά εκεί που το κύμα σκάει και σε παρασύρει. Τα ένιωσα όμως περισσότερα. Βγήκα από την θάλασσα χαμογελώντας πλατιά και ας με πέθαινε στο πόνο ο ώμος μου. Ξέρεις γιατί; Ίσως τελικά είμαι πιο ατρόμητη όταν τολμώ παρά τον φόβο. Ναι. Σίγουρα είμαι πιο ατρόμητη όταν τολμώ παρά τον φόβο... 

Πειρατικά "σταράκια" εν όψη... (Art Matina)

Σε λιγότερο από έναν μήνα, έχουμε τα γενέθλια του μαιμουδιού και όπως κάθε χρόνο μόλις μπει το Πάσχα,επικοινωνούμε με την λατρεμένη μας πια, Art Matina, για να μας φτιάξει τα καθιερωμένα, ετήσια, μοναδικά, custome made σταράκια μας! 

Όσοι μας παρακολουθείτε, και πολύ μας συγκινείτε να ξέρετε, γνωρίζετε ήδη πως το θέμα που επιλέγουμε κάθε χρόνο είναι και το θέμα του πάρτι μας! Φέτος , όπως έχουμε ήδη αποκαλύψει, είναι πειρατικό και εμπνευσμένο από το αγαπημένο τραγούδι του μαιμουδιού και τον αγαπημένο του τραγουδιστή. Μα ποιον άλλον; 

Τον μοναδικό Βασίλη Παπακωνσταντίνου και το "Σαπιοκάραβο"! 

Τίποτα άλλο δεν χρειαζόταν  να πω σε αυτό το υπέροχο και ταλαντούχο πλάσμα. Γλυκύτατη όμως καθώς είναι και επαγγελματίας με πήρε τηλέφωνο ώστε να ρωτήσει το ίδιο το μαιμουδάκι τι θέλει πάνω στα παπούτσια του! Ο Δημήτρης Γεράσιμος παραλήρησε και τα ζήτησε όλα! Και καράβι, και θησαυρό και σκελετούς, και πειρατική σημαία, και άγκυρα, και το όνομα του- αααα- και μην ξεχνιόμαστε! Τον στίχο του Βασίλη! Και συμπλήρωσε όλο αγωνία: "Λες να καταφέρει μαμά να μου βρει και αυτόγραφο του Παπακωνσταντίνου;;;" 

Αντί λοιπόν, αυτό το γλυκό κορίτσι να απαντήσει "Και μη χειρότερα, μην θέλετε και τίποτα άλλο;;;;", μας έφτιαξε και καράβι, και θησαυρό και σκελετούς, και πειρατική σημαία, και άγκυρα, και το όνομα του και τον στίχο του Βασίλη! Δεν με πιστεύετε; Να δείτε! 

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μέσα στο τεράστιο πακέτο μας κρυβόταν και μια έκπληξη! Το πιο όμορφο μαιμουδοκαπέλο ever! Ζωγραφισμένο και αυτό στο χέρι με το απίστευτο ταλέντο της Ματίνας και τον αγαπημένο μας στίχο να το αγκαλιάζει... 

Και ξέρετε ποιο είναι το πιο συγκινητικό από ΟΛΑ;;; Ο λόγος που αργήσαμε φέτος να παραλάβουμε τα σταράκια μας, είναι διότι η Ματίνα μας έψαχνε τρόπο και χρόνο να βρεθεί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου για να υπογράψει πάνω στα σταράκια μας ενώ θα το κατέγραφε και σε βίντεο! Μπορεί να μην τα κατάφερε λόγω ανωτέρας βίας, όμως για εμάς είναι σαν να τα κατάφερε γιατί ξέρω πως το ήθελε πραγματικά και προσπάθησε αληθινά. Πόσο μοναδικό άνθρωπο την κάνει αυτό; 

Ματινάκι μας, σε ευχαριστούμε άπειρα των απείρων... (ξέρεις εσύ...) Αυτό το μαιμούδι σε αγαπάει πολύ. 

Αν θέλετε να δείτε και τα άλλα μας σταράκια κοπιάστε: 

Τα πιο γκαζάτα σταράκια μας εδώ. 

Τα "Μια μέρα στην παραλία" σταράκια μας εδώ. 

Τα "μαιμουδένια" σταράκια μας εδώ.  

Αν θέλετε να δείτε και άλλα σχέδια της Ματίνας- πιστέψτε με θέλετε- δείτε εδώ. 

(Τονίζω ξανά πως το κείμενο αυτό δεν είναι διαφημιστικό. Είναι απλώς μια προσωπική εκτίμηση για μια όμορφη γνωριμία και συνεργασία <3 Αν δεν στηρίξουμε η μια την άλλη, τότε τι;) 

Ένας χρόνος στους τοίχους μας...

Η μέρα που εκθέσαμε με περηφάνια τα έργα μιας ολόκληρης χρονιάς... 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.. (την πολύ αρχή!) 

Η αρχική μας γνωριμία με την κ.Σία, δασκάλα του Δημήτρη Γεράσιμου στο νηπιαγωγείο- έγινε με μια ευγενική διαφωνία. Βλέπετε, εγώ είχα πάει να τον γράψω στο προ νήπιο όταν ακουγόταν ότι θα γινόταν υποχρεωτικό. Καθώς λοιπόν συμπλήρωνα τα χαρτιά έτυχε να μιλήσω για την πεποίθηση μας να πάει ο μικρός κατευθείαν νήπιο και διαφώνησε μαζί μου κάθετα. Ευγενέστατα και με επιχειρηματολογία- μα κάθετα. Δεν ενοχλήθηκα καθόλου, η ευγένεια κερδίζει πάντα, απλά συμφώνησα ότι διαφωνούμε. 

Εφόσον το προ νήπιο δεν έγινε τελικά υποχρεωτικό τότε, δεν τον πήγαμε φυσικά. Μιλήσαμε ωστόσο ξανά στο τηλέφωνο τον Σεπτέμβριο για να ενημερώσω σχετικά. Με θυμόταν και με "μάλωσε" ξανά με το γάντι για την απόφαση μας αυτή. Εν τέλει, ο τελευταίος "αποκλειστικός" μας χρόνος πέρασε γρηγορότερα από όσο θα ελπίζαμε και ήρθε η στιγμή που το παιδί μου θα πήγαινε σχολείο. 

Σίγουρη για τον εαυτό μου πως το homeschooling που είχε προηγηθεί ήταν επαρκές, σχεδόν δεν πίστευα πως το παιδί θα μάθει κάτι παραπάνω από αυτά που κάναμε μαζί. Το παραδέχομαι. Άκουσα με πάθος ωστόσο τις συμβουλές της στην πρώτη συνάντηση γονέων και τις εφάρμοσα κατά γράμμα. Πάντα  μιλούσα σε αυτόν με τα καλύτερα λόγια για τις δασκάλες του και τον προέτρεπα να τις βλέπει σαν εμένα ακριβώς. Μόνη μου έννοια απλά να περνάει καλά. Το παιδί συμπάθησε και το ίδιο τις δασκάλες του, έκανε αμέσως φιλίες και ήμουν ευτυχισμένη για αυτό. 

Στην πρώτη μας συνάντηση του μήνα, μου τόνισε πως γράφει πολύ αχνά και πως πρέπει να το δουλέψω αυτό.  Δεν έκλεισα τα αυτιά, δεν παρεξηγήθηκα. Παρά σκέφτηκα. Και είχε δίκιο. Συνειδητοποίησα πως ποτέ δεν τον προέτρεψα να γράφει με μολύβι ή να ζωγραφίζει με ξυλομπογιές που θέλουν μεγαλύτερη πίεση εξού και το "πρόβλημα". Πράγματι το δουλέψαμε και το αποτέλεσμα ήταν άμεσο. Από εκείνη την στιγμή, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον της δασκάλας- και ας ήταν ο Δημήτρης Γεράσιμος ένα ήσυχο παιδί που δεν της προκαλούσε την προσοχή με κάποιο τρόπο, ποτέ δεν τον "ξεχνούσε"- αλλά και αυτά που έβλεπα από το ίδιο το παιδί στο σπίτι, ακολούθησα πολλές τακτικές της δασκάλας του και εγώ - μαθαίνοντας παράλληλα με αυτόν- και μόνο θετικά αποτελέσματα είχα. 

Πάντα εκεί και για μένα, να ακούσει οποιοδήποτε παράλογο ή μη προβληματισμό μου, πάντα εκεί για το παιδί μου- για όλα τα παιδιά. Ευγενική, αυστηρή- τόσο όσο- και χωρίς ποτέ να δείχνει αδυναμίες. (αυτό το χαρακτηριστικό της το λάτρεψα). Και όλες οι χειροτεχνίες, ακόμα και ατελής, ΠΑΝΤΑ όμως κομμένες, ζωγραφισμένες, κολλημένες από τα παιδικά χεράκια.  Και ο Δημήτρης Γεράσιμος κάθε μέρα να έχει μάθει και κάτι καινούργιο! Άρχισα και εγώ να συμπληρώνω με το homeschooling μου, την εκπαίδευση στο σχολείο. Και πάλι ωστόσο, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για τον (τους) φάκελο, (φακέλους) που θα λάμβανα στο τέλος της χρονιάς... 

Αποφοίτησε λοιπόν το μικράκι μας, πήραμε μια βαριά και πανέμορφη τσάντα- στολισμένη φυσικά από χειροτεχνία που έκανε το ίδιο το μαιμούδι και φινιρισμένη από την δασκάλα του- και πήγαμε απευθείας για μπάνιο στην θάλασσα. Μόλις γυρίσαμε σπίτι και ανοίξαμε την τσάντα (του sport billy!!) φανερώθηκε και πρακτικά ΌΛΗ η δουλειά που είχαν κάνει έναν ολόκληρο χρόνο. Τακτοποιημένα σε φακέλους ανάλογα με την εκπαιδευτική ενότητα κάθε δραστηριότητας, (πχ γλώσσα, μαθηματικά, παιδί και περιβάλλον, παιδί και δημιουργία, ελεύθερο σχέδιο, δανειστική βιβλιοθήκη) ούτε που ξέρω ΠΌΣΕΣ εργασίες είδαμε.... 

Συγκινήθηκα πραγματικά. Ντράπηκα σχεδόν για το homeschooling που καμάρωνα ότι του κάνω. Είδα την προσπάθεια των εκπαιδευτικών μα και την πρόοδο του παιδιού μου από τις πρώτες εργασίες τον Σεπτέμβριο, μέχρι τις τελευταίες τον Ιούνιο. Πόσο μα πόσο χάρηκα... Θυμήθηκα τότε την υπέροχη ιδέα της Εύης από το Mamas and Papas η οποία είχε κάνει έκθεση των εργασιών του γιου της ώστε να τα καμαρώσουν συγγενείς. Ρώτησα τον Δημήτρη Γεράσιμο αν ήθελε και ξετρελάθηκε. Το κανονίσαμε για την επόμενη κιόλας μέρα. Γεμίσαμε ΌΛΟ το δωμάτιο περιμετρικά και πάλι κρύψαμε μερικές πίσω από άλλες- δεν χώρεσαν όλες. Ήρθαν ο παππούς, οι γιαγιάδες και η νονά του οι οποίοι ξετρελάθηκαν μαζί του και του ευχήθηκαν καλή πρόοδο. Και ήταν υπέροχα και ας μας περνάνε πιθανότατα για τρελούς.

Μα πιο υπέροχα ήταν για εμάς. Εμάς τους τρεις. Από χθες το δωμάτιο του στολίζουν οι εργασίες ενός χρόνου. Φτιάχνουμε καφέ με τον Παναγιώτη, πάμε μέσα και τις κοιτάμε μια μια, ενώ το μικράκι μας μας λέει κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια για κάθε εργασία. Αναβιώνει την σχολική του χρονιά, μαζί του και εμείς. Αυτές τις δυο μέρες δεν έχει βγάλει παιχνίδια στο δωμάτιο του όταν είναι μόνος. Τα τακτοποιεί γρήγορα γρήγορα και κάθεται και χαζεύει τις εργασίες του. Ανοίγει βιβλία που κάτι του θυμίζουν και χαζεύει. Παίρνει χαρτί, μαρκαδόρους και φτιάχνει μια ακόμα εργασία μόνος του. 

Θυμάται. Αναβιώνει. Εμπεδώνει. Καμαρώνει. Ανυπομονεί να νιώσει εξίσου υπερήφανος και του χρόνου για τον εαυτό του. "Μαμά, να μην τα βγάλουμε. Να τα αφήσουμε μέχρι να φτιάξουμε το γραφείο. Να τα αφήσουμε μέχρι το τέλος του καλοκαιριού!!"  "Φυσικά καρδούλα μου" του απαντώ και επιβεβαιώνεται ακόμα μια φορά το ένστικτο μου. Δεν υπάρχει αρκετή μαγεία, αρκετή αγάπη, αρκετή επιβεβαίωση για τα παιδιά. Πάντα θα χρειάζονται λίγη ακόμη. Ποτέ δεν είναι αρκετή. Μην διστάζετε ακόμα και αν σας χαρακτηρίζουν υπερβολική. (εμένα πάντα!) Ξέρετε ποιος δεν θα σας θεωρήσει υπερβολική μα απλά την καλύτερη μαμά του κόσμου; Το παιδί σας. Σας διαβεβαιώνω. 

Κλείνω λοιπόν αυτή την πρώτη μας επαφή με το σχολείο, πολύ γλυκά. Νιώθω ευλογία που βρέθηκαν οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί φέτος στο δρόμο μας. Και δεν μπορώ παρά να ελπίζω να συμβεί το ίδιο και του χρόνου. Και όσο ευτυχισμένος ήταν κάθε πρωί που πήγαινε νήπιο, άλλο τόσο να είναι και στο δημοτικό! Καλό και ξέγνοιαστο καλοκαίρι λοιπόν! Από εδώ και πέρα μετράμε μόνο μπάνια, παγωτά, αγκαλιές και βόλτες.... 

Ένας χρόνος μετά... (νηπιαγωγείο...)

Πέρασε λοιπόν κιόλας ένας χρόνος. Ένας χρόνος στο νηπιαγωγείο. Για μας, ο πρώτος χρόνος στο σχολείο. Και η αλήθεια είναι πως πέρασε πριν καν τον συνηθίσω. Πριν καν συνηθίσω την καθημερινή απουσία. Τις ώρες μακρυά μου. Την σιωπή στο σπίτι. Στο μυαλό μου. Στην καρδιά μου. 

Ξέρεις, όταν δίνεσαι ολοκληρωτικά στην μητρότητα και  έρχεται αυτή η στιγμή που το μικράκι σου θα ανοίξει τα φτερά του- και θα τα ανοίξει είναι το μόνο σίγουρο όπως σας είχα πει και εδώ- έρχεσαι και πάλι αντιμέτωπη με την γυναίκα πίσω από την μάνα. Με την σύντροφο. Την φίλη. Την αδελφή. Το κορίτσι εκείνο το μικρό που κρύβεται μέσα σου. Έρχεσαι αντιμέτωπη με σένα. Χωρίς το παιδί σου δίπλα σου 24 ώρες το 24ωρο. Και είναι πρόκληση αυτό από μόνο του. Γιατί, για μένα προσωπικά, είχα ξεχάσει πως να υπάρχω χωρίς αυτόν. Είχα ξεχάσει πως είναι να γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι. 

Και με το δικό μας παρελθόν, αυτό ξύπνησε άσχημες μνήμες. Κι όμως. Αν το έχεις ζήσει το καταλαβαίνεις. Ξύπνησε και πάλι αυτά τα ατελείωτα χρόνια που παλεύαμε να γεμίσει η αγκαλιά μας, φτάναμε στην πηγή και νερό δεν πίναμε. Και το σπίτι να μένει πεισματικά σιωπηλό. Μα ήρθε η στιγμή που φώτισε, γέμισε γάργαρα γελάκια και τσιριχτές φωνές. Και δεν ήμουν έτοιμη για αυτή την σιωπή και πάλι. 

Ναι. Έστω και πεντάωρη. 

Μην γελιέστε. Χαίρομαι αφάνταστα που το παιδί μου μεγαλώνει. Γνωρίζω πόσο μεγάλη και μη δεδομένη ευλογία είναι αυτό. Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι για την υπέροχη προσαρμογή του. Θυμήθηκα πόσο γρήγορα μπορώ να κάνω μια δουλειά στο σπίτι χωρίς ένα μαιμούδι να τρέχει από πίσω μου. Γύρισα και πάλι στην μερική απασχόληση και καθαρίζει το μυαλό μου από την ρουτίνα του σπιτιού. Βγήκα για καφέ με τον άντρα μου σαν σαχλό σχολιαρόπαιδο ξανά!

Μα δεν φαντάζεσαι ΠΟΣΟ λαχταρούσα να βρεθώ έξω από την σιδερένια αυτή καγκελόπορτα κάθε μεσημέρι. Πόσο λαχταρούσα να δω το μουτράκι αυτό που τόσο καλά γνωρίζω μα και τόσο λίγο όσο μεγαλώνει. Πόσο κρεμόμουν από κάθε λέξη του, προσπαθώντας να ζήσω και εγώ αυτές τις ώρες που δεν ήμουν κοντά του. Πόσο αχόρταγα ρουφούσα τα απογεύματα μας και τα σαββατοκύριακα μας. Τίποτα δεν συγκρίνεται με τα λεπτά που περνάω δίπλα στον χιλιάκριβο μου. 

Και όταν έκανα την εγγραφή στο δημοτικό πλέον, πόσο πιο οικεία ένιωσα.... Δεν λαχταρούσα πια να είμαι ένα τετραγωνάκι σε εκείνο το σαλιγκάρι, όπως στο νήπιο. Γιατί ξέρω πια πως πρέπει να εμπιστευτώ. Αυτόν. Τις δασκάλες. Τον κοινωνικό του περίγυρο. Αυτόν πάλι. Εμένα. Και την σχέση ΜΑΣ. Αυτή που έχτισα λιθαράκι λιθαράκι τα περασμένα πέντε χρόνια. 

Για αυτή την ανάρτηση, γιατί θα ακολουθήσει και άλλη, θα κρατήσω τις ευχές της δασκάλας του... Γιατί τις διάβαζα και έκλαιγα με λυγμούς. Τους τις διάβαζα και πάλι έσπαγε η φωνή μου. Γιατί πήρε το χαρτί, κοίταξε τα δωράκια του και έμεινε σκεφτικός και μελαγχολικός...Έτσι είναι όμως...

Κάθε τέλος και θλιβερό. Κάθε αρχή και δύσκολη. Το ενδιάμεσο είναι αυτό που μετράει. Να το θυμάσαι πάντα αυτό μαιμούδι μου.... 

Λίγα αυτοκόλλητα στα σκουπίδια...

Αυτή την περίοδο βάφουμε το σπίτι. Φτάσαμε με το καλό και στο μαϊμουδοδωματιο! Συζητάμε εδώ και πολύ καιρό τις αλλαγές, όχι μόνο στο χρώμα, μα γενικότερα! Είχα μια ανησυχία, μήπως όταν έφτανε η ώρα να γίνουν όντως αυτές οι αλλαγές, ο Δημήτρης Γεράσιμος να μην νιώσει άνετα, να αλλάξει γνώμη - γενικά να δυσκολευτεί.                                                 

Ακόμα μια φορά ωστόσο, αυτό το μικρό αγόρι με διέψευσε! Αρχικά σοκαρίστηκα που ήθελε να βοηθήσει να χαλάσουμε την τοιχογραφία! Παρότι το γνώριζε και είχαμε συζητήσει πολύ για αυτό, πραγματικά πίστευα, (ή ήθελα;) πως θα άλλαζε γνώμη! Αυτό δεν έγινε ποτέ! Και παρότι η ίδια πρότεινα πως η τοιχογραφία είχε κάνει τον κύκλο της, η αλήθεια είναι πως ένιωσα λες και μαζι της θα χαθεί και αυτό το μικρό κομμάτι της καρδιάς μου που της ανήκει. (δείτε γιατί σημαίνει τόσα για μένα εδώ). Έχω όμως πολύ ανυπομονησία για την ανανέωση στο μαϊμουδοδωματιο έτσι, γνωρίζω πως αυτή είναι πράγματι η καλύτερη επιλογή.

Όταν όμως ήρθε στην κουζίνα, άνοιξε με φόρα τον κάδο σκουπιδιών και πέταξε μόνος του τα αυτοκόλλητα με τα οποία είχαμε γεμίσει τοίχους και ντουλάπες, σοκαρίστηκα! Σοκαρίστηκα, όχι επειδή θα μου λείψουν αυτά τα αυτοκόλλητα - αν και μου θύμισε πολύ την μέρα που ξεκολλήσα το μαιμουδοαυτοκολλητο-δειτε εδώ) - αλλά επειδή δεν περίμενα για κανέναν λόγο να είναι ο Δημήτρης Γεράσιμος τόσο έτοιμος να τα αποχωριστεί. Και όμως. Είναι. Και είμαι περήφανη για αυτόν πραγματικά.

Νιώθω περήφανη που συμμετέχει σε όλες τις αποφάσεις που αφορούν το σπιτικό μας. Γιατί συμμετέχει με ωριμότητα και αυτοπεποίθηση. Νιώθω περήφανη που αγκαλιάζει τις αλλαγές, γιατί η ζωή είναι γεμάτη από αυτές. Νιώθω και περήφανη όμως που ξέρει να βάλει τα όρια του σε αυτά που σημαίνουν πολλά για αυτόν. Που ακούει, συζητάει, ρωτάει, αναρωτιέται.

Κάποτε λοιπόν, αποφάσιζα εγώ για αυτόν γιατί κάπως έτσι ξεκινάνε όλα. Εγώ είχα ξεκολλήσει και πετάξει  εκείνο το πρώτο μαϊμούδοαυτοκόλλητο. Εγώ είχα απόφασισει να ολοκληρώσω εκείνη την τοιχογραφία, ακόμα και αν με "πονούσε" λίγο. Αυτός όμως είχε αποφασίσει πως θα είναι το κρεβάτι που θα του έφτιαχνε ο παππούς. Αυτός αποφασίζει και τώρα τις μετατροπές. Αυτός διάλεξε το τωρινό χρώμα του δωματίου του. Και αυτός, ποια αυτοκόλλητα θα κρατήσει και ποια θα πετάξει. Εμείς είμαστε εδώ απλώς για να βοηθήσουμε ή να συντονίσουμε σε αυτές τις αποφάσεις. Εμείς είμαστε εδώ να σκεφτόμαστε ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του που θα μας κάνει να διαπιστώσουμε πόσο γρήγορα και όμορφα μεγάλωνει... Είμαστε εδώ. Γονεις αυτού του όμορφου αγοριού.

Και εγώ μάνα. Μάνα που μπορεί να παραληρησει με μερικά αυτοκόλλητα στα σκουπίδια. Αυτή δεν είναι όμως και η μαγεία;; ...