Αυτή η πρώτη πρόταση....

 Όταν έγραψα το πρώτο μου κείμενο σχετικά με την νεογνική απώλεια, το 2014, το πρώτο σχόλιο που είχα κάτω από αυτό στο blog ήταν το εξής:

"Με αηδιάζεις"

Έτσι σκέτο και από ανώνυμο φυσικά χρήστη. Σοκαρίστηκα. Τι μπορεί να αηδίασε στο κείμενο μου αυτό, κάποιον τόσο πολύ για να το επικοινωνήσει κιόλας; Και γιατί; Ένιωσα σχεδόν βεβηλωμένη. Ήμουν έτοιμη να κατεβάσω το κείμενο και να σταματήσω το blogging γενικότερα. Αυτός που με απέτρεψε ήταν ο Παναγιώτης. Ο Παναγιώτης έχει ένα τεράστιο προτέρημα. Δεν του καίγεται καρφί τι πιστεύει ο κόσμος για αυτόν. Πραγματικά όμως. Και όπως δεν του καίγεται καρφί για αυτόν, έτσι δεν δίνει και σημασία σε τίποτα που να μην τον αφορά προσωπικά. Το ίδιο περιμένει και από τους άλλους. Όταν δεν συμβαίνει, οι άνθρωποι αυτοί απλά δεν υπάρχουν για αυτόν. Τέλεια και παύλα. Εγώ δεν είμαι έτσι. Αποζητώ την επικοινωνία, την διαπραγμάτευση, είμαι αρκετά ανασφαλής και το απολαμβάνω να γίνομαι αρεστή. Για αυτό αγαπώ και πολύ την γραπτή επικοινωνία γιατί ο άλλος μπορεί να επιλέξει αν θα ενδιαφερθεί για ότι έχω να πω χωρίς αυτό να με πληγώσει- όπως θα γίνει δια ζώσης όταν κάποιος θα αγνοήσει όσα έχω να μοιραστώ- είτε προκλητικά, είτε διακριτικά.

Αυτό λοιπόν το σχόλιο- με αηδιάζεις- ήταν μαχαίρι στην καρδιά για μένα και την κατάθεση ψυχής που είχα κάνει. Ο Παναγιώτης με προέτρεψε να μην απαντήσω καν- δεν άξιζε- να το διαγράψω εφόσον με προσβάλει και να συνεχίσω να γράφω όσα θέλει η ψυχή μου. Και να είμαι έτοιμη, εφόσον εκτίθεμαι να δεχτώ και κακή κρητική. Και εν μέρει, είχε δίκιο...

Έξι χρόνια μετά, ξέρω πολύ καλά πως έχει τεράστια διαφορά η κακή κριτική από την χολή και τα προσωπικά προβλήματα του καθενός κρυμμένα πίσω από ένα ανώνυμο προφίλ. Έξι χρόνια μετά, έχω μέχρι και υποψίες ότι το έγραψε άτομο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος. Έξι χρόνια μετά, μαντέψτε... Δεν μου καίγεται καρφί. Έχω γράψει πλέον δεκάδες κείμενα για τις απώλειες που βιώσαμε και δεν μετανιώνω ούτε για ένα.

Κάθε ένα ήταν μια μεγάλη κατάθεση ψυχής, πνιγμένο στα δάκρυα μου μα και στην εξιλέωση και την γαλήνη της ψυχής μου. Και αφού ελάχιστοι στάθηκαν σωστοί απέναντι στο πένθος μας- μην θέλοντας να ακούνε για αυτό, μην μιλώντας για τα αγγελούδια μας, χωρίς καν να ανάβουν το καντηλάκι πότε πότε στο μνήμα του ενός- και επειδή ξέρω πολύ καλά πως το ίδιο ακριβώς βιώνουν όλες οι μανούλες αγγέλων, έγραφα για όλα όσα είχα ανάγκη με την ευχή να βοηθήσω έστω και ΜΙΑ μανούλα που νιώθει πως το περνάει όλο αυτό εντελώς ΜΟΝΗ.

Και μέσα από αυτό τελικά βοηθήθηκα και εγώ η ίδια.

Εκείνο το απαράδεκτο σχόλιο ήταν μια μόνο μαύρη κουκίδα μίσους σε μια θάλασσα αγάπης που έχω νιώσει όλα αυτά τα χρόνια μέσω αυτής της διαδικτυακής γωνίτσας μου. Πολλές φορές εύχομαι, όταν βίωνα τις δύσκολες εγκυμοσύνες, να είχα ήδη λογαριασμό στο ίντερνετ, προφίλ και το blog- σίγουρα οι ατελείωτοι εκείνοι μήνες θα είχαν περάσει πολύ πιο εύκολα...

Θα συνεχίσω λοιπόν να γράφω για τα αγγελούδια μας- μιλώντας μέσα από αυτά για όλα τα αγγελούδια του κόσμου. Όποιος νιώθει άβολα, έχει το απόλυτο δικαίωμα να αποχωρήσει από το blog, την σελίδα, από παντού. Δεν θα μας λείψει.

Γιατί όταν έχεις νιώσει πως το μεγαλύτερο όνειρο σου ναυάγησε... Όταν δεν έχεις φέρει εις πέρας το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο... Όταν η πρόταση σου έμεινε στην αρχή και σου φίμωσαν και το στόμα μετά επειδή τα λόγια σου θα προκαλούσαν αμηχανία... Όταν οι κραυγές σου έχουν υπάρξει σιωπηλές... (πως γίνεται, ε;) Τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις, ενάντια σε όλα και όλους, είναι να μιλήσεις. Να φωνάξεις. Στην ανάγκη να ουρλιάξεις. Τόσο, που να ανατριχιάσουν όσοι ακούν....

Ο Οκτώβριος γενικότερα, αλλά και η 15η Οκτωβρίου ειδικότερα, έχουν καθιερωθεί ως μήνας και μέρα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. Σπάστε την σιωπή μαζί μου. Δημιουργήστε ένα κύκλο αγάπης.

Εγώ είμαι η Γιάννα. Έγινα για πρώτη φορά μητέρα στα 29. Στα 40 μου πλέον, είμαι μητέρα της Χριστίνας και του Δημήτρη, (που βρίσκονται στην γειτονιά των αγγέλων αφού πρώτα γεννήθηκαν στην 30η σχεδόν εβδομάδα), ενός αστεριού- δίδυμης κύησης του Δημήτρη, (που βιάστηκε να αποχωρήσει στην έβδομη μόλις εβδομάδα), του Δημήτρη Γεράσιμου, (που βρίσκεται στην αγκαλιά μου μετά από μια σχεδόν τελειόμηνη κύηση), και ενός ακόμα αστεριού... (που μας αποχαιρέτησε στην 10η εβδομάδα).

Μπορεί να έχω ένα μόλις παιδί στην αγκαλιά μου, μα τα έχω ΟΛΑ στην καρδιά μου. Μέχρι την στιγμή που θα πάψει να χτυπά. Μπορεί να μην μπόρεσαν να τα "δημιουργήσω"... Μπορώ όμως να τα αγαπώ μέχρι θανάτου...

Monkey talk! Ή αλλιώς τι άκουσα η μαιμουδομάνα το τελευταίο διάστημα....

Επιστρέφαμε μια μέρα από κάπου, όπου πρέπει να περάσουμε από έναν στενό δρόμο διπλής κατεύθυνσης. Ερχόταν άλλο αυτοκίνητο φουριόζικο και αναγκάστηκα να κάνω όσο πιο άκρη μπορούσα γδέρνοντας το αυτοκίνητο πάνω στα βάτα. Νευρίασα και με τον άλλο οδηγό που δεν με υπολόγιζε, μα και με μένα που κόλλησα στην άκρη. Μου λέει τότε ο Δημήτρης Γεράσιμος: 

- Δεν πειράζει μαμά. Καλύτερα να γδάρουμε το αυτοκίνητο παρά να τρακάρουμε, σωστά; 

#ΣωστάΖωήΜου #ΜαθήματαΖωήςΑπόΤονΕφτάχρονοΓιοΜου

Είναι η βρωμούσα σπίτι. Τρώνε παρέα στην κουζίνα και κουβεντιάζουν. 

-Χριστίνα, άκου. Όταν ανοίξω εγώ το mall και είμαι το αφεντικό, εσύ θα είσαι καθαρίστρια. Ναι; 

-Ναι Δημήτρη. 

-Και θα έχουμε μέσα τα πάντα. Παιδότοπους, μαγαζιά με παιχνίδια, bowling, την πιτσαρία του παππού, τα πάντα. 

-Ναι Δημήτρη. Τότε επεμβαίνω εγώ στην συζήτηση.

-Ματάκια μου, το ξέρεις πως μου αρέσει πολύ η ιδέα σου. Πρέπει όμως να καταλάβεις πως για να ανοίξεις mall, πρέπει- εκτός φυσικά από το να έχεις σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων- να έχεις και πολλά λεφτά. Για να έχεις πολλά λεφτά, πρέπει να δουλέψεις σκληρά πριν το ανοίξεις και να αποταμιεύεις.  

Κάνουν μια μικρή παύση σκεπτόμενοι... Τελικά μιλάει η βρωμούσα: 

-Δεν πειράζει Δημήτρη. Θα σου δώσω εγώ όλα τα λεφτά που μου δίνει ο παππούς! 

#Ψυχούλα #ΗΣουλτάναΛεειΤηςΤοΕκμεταλευόμαστεΤοΠαιδί #ΔενΦτάνειΠουΘαΕίναιΚαθαρίστρια #ΘαΜαςΔώσειΚαιΔανεικάΚαιΑγύριστα #κλαίω 

Λίγο πριν αποκοιμηθούμε κάποιο βράδυ... 

-Μαμά... Να σου πω κάτι που μου αρέσει πολύ;Όταν ξυπνάμε πολύ πολύ πρωί για να πάμε κάπου εκδρομή ή διακοπές. Είτε στα χιόνια, είτε αλλού- δεν μπορώ να το εξηγήσω είναι ένα συναίσθημα μοναδικό... 

#ΈκανεςΚαλήΑρχή #ΤαξιδιάραΨυχή

Το ίδιο βράδυ. 

-Έλα καρδούλα, ετοιμάσου για ύπνο. 

-Δεν θέλω. 

-Το ξέρω καρδιά μου μα πρέπει. 

-Δεν θέλω σου λέω. 

-Έλα μανάκι και νυστάζω πολύ και εγώ. 

-ΕΣΥ άμα θες κοιμήσου. Εγώ θα μείνω ξύπνιος! 

#ΔενΆκουσα #ΠωςΕίπατε #Ορίστε; #ΗΚυρίαΑνεξαρτητοποίησηΕίστε; 

Γυρίζουμε σπίτι μετά από μια δύσκολη και μεγάλη μέρα. Μόλις μπαίνουμε από την πόρτα...

-ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Η μυρωδιά της οικογένειας. 

#MyHeartJustSkippedABeat

Δεν ξέρω αν είδατε πρόσφατα το ποστ που έκανα με την φυλακή των παιχνιδιών. Μπορείτε να το δείτε εδώ. Τις πρώτες μέρες τον επηρρέασε πολύ. Όλα τα άκουσα. Ότι είμαι κακιά μαμά. Ότι θα βάλει φυλακή και τα δικά μου πράγματα. (αν τα βρεις πεταμένα, του είπα, πολύ ευχαρίστως) Ότι δεν τον νοιάζει. Μέχρι που μια μέρα με ρωτάει: 

-Μαμά, από που πήρες την ιδέα για την φυλακή των παιχνιδιών; 

-Από το ίντερνετ.

-Μπαμπά. Να της κόψεις το ίντερνετ.

#κλάψαμε #ΌτανΠαίρνωΙδέεςΓιαΔραστηριότητεςΔενΤονΧαλάει 

Μετά το φετινό μας πάρτι- το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ-  τον ρωτήσαμε το βράδυ ποιο ήταν το ποιο ωραίο δώρο που πήρε φέτος. Περιμέναμε να πει είτε το ποδήλατο που του πήραμε εμείς, είτε το σχολείο της playmobil που του πήραν οι γονείς μου. Όμως όχι. 

-Το καλύτερο δώρο ήταν το πάρτι μου. Πέρασα υπέροχα... 

#ΚαιΚάπωςΈτσιΣυγκινείσαιΒαθιά 

Ένα πρωινό. 

-Μαμά. Σταμάτα ότι κάνεις. Θέλω κάτι πολύ σημαντικό. Κάτι που δεν αρνείσαι ποτέ. 

Ξέροντας ήδη τι εννοούσε, άνοιξα τα χέρια για μεγάλη μανουλοαγκαλίτσα. Αφού αγκαλιαστήκαμε σφιχτά μου λέει: 

-Δεν ήταν πιο σημαντική αυτή από κάθε άλλη δουλειά; 

#ΉτανΖωήΜου #Ήταν 

Ακούγοντας μια μέρα στην διαπασών Βασίλη Παπακωνσταντίνου... 

-Μαμά; Όταν ο Βασίλης λέει κακές κουβέντες, δεν τις ακούω το πιστεύεις; Ακούω την ΦΩΝΑΡΑ του Βασίλη... 

#ΚαιΚάπωςΈτσιΓεννιέταιΜιαΡοκΨυχή 

Ενώ τρώμε το μεσημέρι. 

-Μαμά! Ποντίκιασε το πόδι μου! 

-Τι εννοείς παιδί μου; 

-Ποντίκιασε μαμά. Μούδιασε, πως το λένε;;;;; 

#ΜυρμύγκιασεΚαλέΤοΠαιδί 

Είδε πρόσφατα την ταινία "Τα μυαλά που κουβαλάς" (αν δεν την έχετε δει, πρέπει οπωσδήποτε). Την έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, μάλιστα ήταν η πρώτη που είδαμε στο σινεμά, μα τώρα έχει αρχίσει να την αντιλαμβάνεται τελείως διαφορετικά. Ψάχναμε λοιπόν, κάτι και δεν το βρίσκαμε πουθενά. Ξαφνικά, τρέχει σαν τον σίφουνα, πολύ στοχευμένα και το βρίσκει. Μόλις μας το δίνει μας λέει όλο καμάρι. 

-Τώρα μου έστειλαν από το κέντρο ελέγχου την μπαλίτσα της ανάμνησης! 

#Πεθαίνω #ΑυτόΤοΠαίδιΘαΜεΤρελάνει

Είδαμε πρόσφατα την ταινία για την ζωή του Στίβεν Χόκινγκ. Τον συγκλόνισε. Προς το τέλος της ταινίας μου λέει: 

-Μαμά δεν σε στεναχωρεί η ζωή του; 

-Ναι ζωή μου. Μου δίνει όμως και χαρά και ελπίδα. Διότι παρότι έμεινε εντελώς παράλυτος, δεν το έβαλε κάτω, βρήκε τον τρόπο να ανταπεξέλθει και είναι από τα λαμπρότερα μυαλά του αιώνα. 

-Έχεις δίκιο. Και έγραψε και δύο βιβλία για παιδιά. Εγώ δεν θα πήγαινα ποτέ στο διάστημα. Δεν θέλω. Μόνο μέσα από την φαντασία μου. Ο Χόκινγκ αν ζούσε, μπορεί να πήγαινε. Και αφού θα είχε έλλειψη βαρύτητας θα μπορούσε να νιώσει ότι περπατάει. Δεν θα ήταν φοβερό; 

#ΘαΉτανΖωήΜου #ΘαΉταν 

Πριν τελειώσει τα μαθήματα για καλοκαίρι, πήγαν με τον προπονητή του στην θάλασσα, και αφού τον πήγε στα βαθιά με σανιδά, μετά ήρθε έξω κολυμπώντας. Όταν τον ρώτησα μετά πως ένιωσε μου είπε: 

-Ήταν φοβιστικό μα και συναρπαστικό! 

#ΌπωςΗΊδιαΗΖωή #ΠωςΝαΚρυφτείςΑπόΤαΠαιδιά #ΈτσιΚαιΑλλιώςΤαΞερουνΌλα 

Είναι μια μέρα κακή για μένα. Είμαι κουρασμένη, μελαγχολική και δεν έχω την ίδια ενέργεια όπως συνήθως. Λίγο πριν φύγω για την δουλειά του ζητάω σχεδόν εξαντλημένη, να μαζέψει επιτέλους τα παιχνίδια του γιατί δεν θέλω να επιστρατεύσω την φυλακή. Τότε μου λέει: 

-Μαμά; Τι είναι πιο σημαντικό; Να είναι μαζεμένο το σπίτι ή χαρούμενο το παιδί σου;;;;; 

#Σοκ 

(Σχετικά με αυτή την υπέροχη και εύστοχη παρατήρηση του έχω απάντηση και του την έδωσα. Εννοείται πως ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι να είναι χαρούμενο το παιδί μου. Ωστόσο στην ζωή μας υπάρχουν και πράγματα που πρέπει να κάνουμε και ας μην μας ευχαριστούν. Αν αρχίσω εγώ να αφήνω τα πάντα πεταμένα. Αν κάνει και ο Παναγιώτης το ίδιο. Αν δεν μαζεύουμε τα πιάτα και τρώμε πάνω στα παλιά και πάνω και ξανά το ίδιο. Αν δεν πλένουμε ρούχα, δεν ποτίζουμε τα μπαλκόνια, αν ο μπαμπάς και εγώ παρατήσουμε την δουλειά για να παίζουμε και να σκορπάμε παιχνίδια ανελέητα.... Θα είχαμε μετά λεφτά για όλα όσα κάνουμε; Θα μπορούσαμε να κινούμαστε το ίδιο μέσα στο σπίτι; Που θα φτάσουμε; Του ζήτησα να φανταστεί την ζωή μας έτσι. 

-Θα ήσουν χαρούμενος; 

-Όχι μαμά. 

Τα μάζεψε το ίδιο βράδυ)