Τρίτη 26 Μαρτίου 2019

Η πολύπλευρη κούνια του πατέρα μου....

Θέλω να γράψω για αυτή την κούνια από προπέρσι. Γιατί δεν είναι μια απλή κούνια- όχι! Κρύβει ολόκληρη ιστορία πίσω της και ατόφια την τρέλα του πατέρα μου. 

Όλα ξεκίνησαν όταν γεννήθηκε και η βρωμούσα. Τότε το μαιμούδι ήταν μόλις ενάμιση χρονών και ο πατέρας μου αποφάσισε να φτιάξει την πρώτη κούνια στον κήπο για τα εγγονάκια του. Πήρε λοιπόν μια παλιά καρέκλα που δεν χρησιμοποιούσαμε πια- γιατί αν υπήρχε βασιλιάς του repurposing αυτός θα ήταν ο τρελός κρητίκαρος πατέρας μου- της έκοψε τα πόδια, την κόλλησε σε ατόφια ατσάλινη χοντρή  αλυσίδα και την κρέμασε από το πιο ψηλό δέντρο του κήπου. 

Πρώτος δοκιμαστής το μαιμουδάκι ή μάλλον εγώ και οι φοβίες μου. 

"Α πα πα, το κενό στην πλάτη είναι τεράστιο, θα πέσει το παιδί. Και μπροστά; Που είναι η μπάρα ασφαλείας μπροστά;" 

Την επόμενη κιόλας μέρα οι κούνια είχε προστατευτικά κάγκελα στην πλάτη και μπάρα ασφαλείας μπροστά. Άρχισαν λοιπόν οι πρώτες συναντήσεις για κούνια στον κήπο στις οποίες η βρωμούσα απλώς παρακολουθούσε... Πέρασαν όμως οι μήνες και η μικρή μεγάλωσε. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα περίφημα "ντουέτα". Και τα δύο καθισμένα δίπλα δίπλα. Πέρασαν και άλλοι μήνες, η μικρή μίλησε απότομα και δεν έχει σταματήσει έκτοτε και άρχισε να παραπονιέται πως οι αλυσίδες πονάνε τα πριγκιπικά χεράκια της! Τότε αυτός ο τρελός πατέρας και ακόμα πιο τρελός παππούς αγόρασε αφρώδη προστατευτικά και έντυσε με αυτά τις αλυσίδες. 

Θα νόμιζε κανείς πως δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί άλλο αυτή η κούνια... Μα όχι. Τα ξαδέλφια όλο και μεγάλωναν, τα ντουέτα από την άνοιξη και μετά ήταν καθημερινό ραντεβού στον κήπο και ο παππούς όλο και ξεθάρρευε και γινόταν πιο παράτολμος στην κούνια! Τα παιδιά να φωνάζουν "ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΑΠΠΟΥΥΥΥ"-να μην τα σπρώχνει τόσο δυνατά- μα αυτός δεν άκουγε. ( ή μήπως δεν ήθελε;) Έτσι τους αγόρασε κόρνες ποδηλάτων- μια σε κάθε αλυσίδα για να πατάνε όταν ήθελαν ο παππούς να "φρενάρει" την κούνια. Όσο μεγάλωναν όμως, τόσο βάραιναν και τόσο κουραζόταν ο παππούς... Τόσο άρχισε να φωνάζει η γιαγιά ότι της χαλάνε το γρασίδι έτσι όπως φρενάρουν μπρος, πίσω! Τότε μπήκαν τα μεγάλα μέσα, οι τροχαλίες και τα σκοινιά μέσα από σίδερα ενωμένα σε έναν κεντρικό άξονα και σε κλαριά δέντρων, ώστε να μπορεί ο παππούς να ανταποκρίνεται στα απαιτητικά ντουέτα τραβώντας ένα απλό σκοινί για να κουνηθεί η περίφημη πια κούνια ενώ ο ίδιος καθόταν απέναντι αναπαυτικά στην καρέκλα του! Αλλά ταυτόχρονα να κουνιούνται και μόνα τους τραβώντας το σκοινί σε περίπτωση που ο παππούς ήθελε να φυτέψει κανά λουλούδι εκεί δίπλα! Και να' σου η διαγωνισμοί για το πόσο ψηλά θα πάνε ώστε να κόψουν φύλλο από την μουσμουλιά. Να' σου τα κορναρίσματα να ξεσηκώνουν την γειτονιά.  Να' σου οι ιστορίες του παππού- μια φανταστική, μια πραγματική καθημερινά. Να' σου οι λιχουδιές μετά. Να' σου οι διαφωνίες "ΠΙΟ ΨΗΛΆ ΠΑΠΠΟΎΥΥΥ, ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΑΠΠΟΥ", το μαιμουδάκι. "ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑ ΠΑΠΠΟΎΥΥ, ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΑΠΠΟΥ" η βρωμούσα! Μα ήταν πάντα ντουέτο- πως θα γίνει;! Να σπρώχνει, να φρενάρει, να σπρώχνει να φρενάρει και πάντα εγώ και οι φοβίες μου "ΜΠΑΜΠΑΑΑ, τα φοβάμαι αυτά τα σκοινιά, πότε θα κοπεί αυτό το κλαδί δεν ξέρω"!Και να' σου και η μάνα μου να φωνάζει ότι και πάλι της χαλάμε το γρασίδι, (γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ότι και να γίνει!) και άλλα τέτοια τρελά και όμορφα... 

Φέτος λοιπόν, με το που μπήκε ο Μάρτης τα μικρά έκλεισαν ραντεβού για ντουέτο στην κούνια... Και με το ζόρι χωράνε πια... Πρέπει ο Δημήτρης Γεράσιμος να περάσει το χέρι του πίσω από την πλάτη της Χριστίνας για να χωρέσουν, μα αυτά επιμένουν. Ή ντουέτο ή τίποτα! 

Και με συγκινεί η αλήθεια είναι. Αυτή η κούνια υπερπαραγωγή. Που τα έχει όλα. Και άνεση, και ασφάλεια, και συναγερμό και μηχανισμό αυτοκουνήματος. (λες και τα πόδια και το σώμα μας δεν είναι αρκετά!) Και φανταστική ιστορία και πραγματική.  Με συγκινεί γιατί αυτή η κούνια είναι η ενσάρκωση του χαρακτήρα του πατέρα μου. Πολύπλευρη, λίγο προκλητική μα άκρως αποτελεσματική και εν τέλει, διασκεδαστική!


Τετάρτη 20 Μαρτίου 2019

9 χρονών θα ήσουν. Μα όχι.

9 χρονών. 9 χρονών θα γινόσουν σήμερα αν όλα είχαν πάει καλά. Αν δεν είχες σταματήσει να αναπτύσσεσαι στην 22η δεύτερη εβδομάδα για να φτάσουμε στην 27η όπου τελικά γεννήθηκες για πάντα σιωπηλή. 

Μα εγώ δεν γνωρίζω τίποτα για σένα. Ούτε καν το χρώμα των μαλλιών σου. Κανείς δεν σε ακούμπησε στο στήθος μου και εγώ ήμουν τόσο χαμένη, τόσο σοκαρισμένη και πληγωμένη που δεν ήξερα τι να κάνω. Να σε αναλάβει το νοσοκομείο μου είπαν και εγώ η ηλίθια συμφώνησα... 

Μα που να ξέρω; Τώρα πια δεν με μισώ για αυτή την απόφαση μου, μα δεν με αγαπώ κιόλας. Όπως και να έχει δεν μπορώ να αλλάξω κάτι. Το μόνο σίγουρο είναι πως σε αγαπώ ακόμα με όλη μου την καρδιά. Μου χάρισες το πρώτο θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Το μόνο ξέγνοιαστο από όλα τα υπόλοιπα. Γιατί που να ξέρουμε πόσο άσχημα μπορεί να εξελιχθεί ένα τόσο χαρμόσυνο και φυσιολογικό γεγονός; Μου χάρισες αυτή την πρώτη αγκαλιά που κάνει ένα ζευγάρι που αγαπιέται βαθιά και βλέπει αυτό ακριβώς που θέλει να δει. Μου χάρισες την μοναδική φυσιολογική μου γέννα- για την οποία είμαι ευγνώμων που έζησα παρά την έκβαση της. Εγώ πάλι... Εγώ τίποτα δεν σου χάρισα και πόσο πονάω για αυτό. 

Τίποτα όμως δεν είναι στο χέρι μας, το ξέρω πια καλά. Έρμαιο εσύ, έρμαιο και εγώ, έρμαια όλοι μας. Έτσι είναι. Φανερώσου μου βρε κορίτσι μου, θέλω λίγο να σε νιώσω. Ο μικρός έχει αρχίσει να μιλάει και για σένα και αυτό μου δίνει ελπίδα. Ελπίδα πως από κάπου, κάπως μας κοιτάς. Μας νιώθεις. Μας πονάς. Το έχει ανάγκη η ανθρώπινη, αδύναμη ψυχή μου. 

9 χρονών θα ήσουν. Μα όχι. Έμεινες για πάντα ένα έμβρυο 7 μηνών... Ένα τοσοδούλικο κοριτσάκι... Ένα κόκκινο μπαλόνι σου στέλνω. Μόνο για σένα. Και να θυμάσαι. 

Εσύ με έκανες μάνα. 


Τρίτη 12 Μαρτίου 2019

Λίγα άτσαλα κομμένα λουλούδια...

Τι μπορούν να σου κάνουν λίγα λουλούδια σε ένα παιδικό χεράκι... Ή μάλλον τι μπορούν να σου κάνουν λίγα λουλούδια άτσαλα κομμένα, σε ένα παιδικό χεράκι με βρώμικα νυχάκια... Ή ακόμα πιο σωστά, τι μπορούν να σου κάνουν λίγα λουλούδια άτσαλα κομμένα, σε ένα παιδικό χεράκι με βρώμικα νυχάκια και δυο μάτια- τα πιο λαμπερά μάτια- να σε κοιτάνε ορθάνοιχτα γεμάτα χαρά και προσμονή... 


θα σας πω εγώ τι μπορούν να σου κάνουν λίγα λουλούδια άτσαλα κομμένα, σε ένα παιδικό χεράκι με βρώμικα νυχάκια και δυο μάτια- τα πιο λαμπερά μάτια- να σε κοιτάνε ορθάνοιχτα γεμάτα χαρά και προσμονή... 

Μπορούν να φέρουν δάκρυα ευτυχίας στα μάτια σου. Μπορούν να κάνουν την καρδιά σου να χάσει έναν χτύπο. Μπορούν να κλείσουν μέσα τους όλο το νόημα, όλη την ουσία της ζωής σου. Μπορούν και να σε μελαγχολήσουν λίγο. Για αυτά τα γεμάτα μαγεία και παιδική αθωότητα χρόνια που περνάνε τόσο, μα τόσο γρήγορα. Χωρίς να προλαβαίνεις. Χωρίς να χορταίνεις. 

Εγώ τουλάχιστον έτσι νιώθω. Τρέχει ο χρόνος και μαζί του και εγώ. Τρέχω να προλάβω να απορροφήσω κάθε μυρωδιά. Να ακούσω κάθε περίεργα ειπωμένα λεξούλα. Να προσέξω κάθε μικρή λεπτομέρεια σε αυτό το πρόσωπο και κορμάκι που αλλάζει μέρα με την μέρα. Να δώσω βάση σε κάθε ερώτηση. Να χωθώ σε κάθε αγκαλιά που μου δίνεται ακόμα απλόχερα, να ρουφήξω κάθε φιλάκι που μου προσφέρεται. Και έρχονται και κάποιες στιγμές που απλά θέλω να παγώσω τον χρόνο. Να πάψει να τρέχει, να πάψω και εγώ μαζί του. 

Όταν μέσα στην νύχτα κουρνιάζει και πάλι σαν μωρό στο στην αγκαλιά μου. Όταν στην απογοήτευση του, στην "αποτυχία" του θα τρέξει πάνω μου για παρηγοριά. Όταν μου χαιδεύει τα μαλλιά καθώς του διαβάζω παραμύθια. Όταν με αποκαλεί "παραμύθι μου". Όταν με κοιτάει κατάματα. Και όταν αφήνει ξαφνικά την μπάλα του μπάσκετ ενώ παίζει επειδή είδε κάποια λουλούδια τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να μου προσφέρει... 

Δεν παγώνει όμως ο άτιμος. Τρέχει, όπως έτρεξε και το μικράκι μου να ξαναπιάσει την μπάλα του. Και μένω μόνο εγώ παγωμένη. Για μια και μόνο στιγμή. Γιατί δεν ξέρω πραγματικά που να την χωρέσω τόση αγάπη... Νιώθω πως θα σπάσει η καρδιά μου. Μα δεν σπάει. Και αυτή η μια και μόνο στιγμή περνάει. Κοιτάω τα άτσαλα κομμένα λουλούδια στο δικό μου πια χέρι και ξέρω πως δεν έχει σημασία... Ο χρόνος θα τρέχει πάντα. Ξοπίσω του και εμείς πάντα. Η ουσία είναι να ξέρεις πότε να παγώνεις τον χρόνο. Έστω και για μια μόνο στιγμή.... 

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2019

Το μαρτάκι της δασκάλας μας...

Την πρώτη μέρα του μήνα το μικράκι μου γύρισε σπίτι- καταρχάς με τον ρόλο του για το θεατρικό της 25ης Μαρτίου, (επιφυλάσσομαι για εκείνη την συγκίνηση)- αλλά και με ένα υπέροχο χειροποίητο μαρτάκι στο όμορφο χεράκι του. 


Και δεν έχετε ιδέα πόσο συγκινήθηκα. Πάρα πολύ. Ρωτούσα και ξαναρωτούσα "Αλήθεια στο έφτιαξε η δασκάλα σου;; Έφτιαξε δηλαδή ένα για κάθε παιδάκι ξεχωριστά; Μα τι όμορφο που είναι! Να το ξαναδώ!"

Σαν μικρό παιδί και εγώ. Χειρότερα. Και δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με συγκινούσε τόσο. "Υπερβάλλεις" έλεγα στον εαυτό μου, "λες και δεν έχει ξαναφορέσει μαρτάκι. Σε έχει πιάσει η προγενέθλια μελαγχολία" επέμενα και δεν έδινα σημασία. Μα κάθε που φανερωνόταν στο χέρι του γιου μου, ένιωθα και πάλι βαθιά συγκίνηση. Δεν ξέρω. Σαν αυτή που ένιωσα όταν είχα δει εκείνη την μικρή φλέβα που πεταγόταν στον λαιμό...  Το έχω "φωτογραφήσει" αυτό το βραχιολάκι με το μυαλό μου άπειρες φορές αυτές τις μέρες.  Όταν ξεπροβάλει την ώρα που γράφει. Ή που κρατάει το παραμύθι του. Την ώρα του μπάνιου. Όταν κοιμάται δε, είναι από τις αγαπημένες μου εικόνες. 

Ψύχωση σας λέω. Ψύχωση με ένα εθιμοτυπικό βραχιόλι. Σήμερα λοιπόν, χαζεύοντας όλες τις χειροτεχνίες που μου φέρνει από το σχολείο του, (επιφυλάσσομαι και για αυτές) και οι οποίες στολίζουν την κουζίνα μου που κοντεύει ήδη να γεμίσει, κατάλαβα. Κατάλαβα γιατί με συγκίνησε τόσο αυτό το ταπεινό μαρτάκι... 

Ξέρετε, δεν έχω γράψει για το πως έχω εγώ αντεπεξέλθει σε αυτή την καινούργια πραγματικότητα για μας που λέγεται νήπιο. Δεν σκοπεύω να το κάνω τώρα, (επιφυλάσσομαι και για αυτό, Κέλλη το ακούς;;), η αλήθεια είναι όμως ότι μου λείπουν οι στιγμές με το μικράκι μου. Μου λείπει να είμαι εγώ αυτή που του δείχνω όλα αυτά τα ωραία, αυτή που του μαθαίνει τραγούδια, που παίζει μαζί του και που φροντίζει να του μεταδώσει όλα όσα ξέρει και δεν ξέρει. (μαζί του μαθαίνω και εγώ- για χάρη του μαθαίνω ξανά). Κάθε χρόνο λοιπόν, φτιάχναμε ή αγοράζαμε  μαρτάκι. Και φέτος το ίδιο. Ξέχασα να του το δώσω όταν έφυγε για το σχολείο και τον περίμενα με αγωνία να γυρίσει για να τα φορέσουμε παρέα. 

Όταν γύρισε όμως είχε ήδη ένα στο χέρι του. Και ήταν πανέμορφο. Και το είχε φτιάξει μια γυναίκα που στην ουσία δεν τον έχει κάτι τον γιο μου. Ούτε τον δικό σου, ούτε την κόρη σου, ούτε κανένα παιδί. Είναι όμως οι μαθητές της. Και κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι εξίσου ιερό με το να ήταν παιδί της ο Δημήτρης Γεράσιμος. Το πιστεύω αυτό. Και πραγματικά συγκινήθηκα και ας έχασα αυτή την στιγμή μας. Συγκινήθηκα πολύ σκεπτόμενη την δασκάλα να φωνάζει ένα ένα παιδάκι και να του δένει το μαρτάκι στο χέρι ή και να το φτιάχνει επιτόπου. (αλήθεια δεν τον ρώτησα, να τον ρωτήσω). Συγκινήθηκα γιατί παρότι το μικράκι μου άνοιξε τα φτερά του, έχει σε αυτό το ξεκίνημα δίπλα του έναν άνθρωπο που κάνει τον κόπο να κάνει ότι ακριβώς έκανα και εγώ και ίσως και καλύτερα. Εύχομαι λοιπόν, να συνεχίσει έτσι το ταξίδι του αυτό στην εκπαίδευση. Με δασκάλους που θα νοιάζονται. Που εκείνο το εξάωρο που θα λείπει το παιδί μου από κοντά μου θα είναι αυτοί οι κηδεμόνες του. Στην ουσία του. 

Αυτό εύχομαι. Και για φαντάσου. Συγκινούμαι....

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

39 και μελαγχολική...

Φέτος τα γενέθλια μου με βρήκαν άκρως σκεπτική και μελαγχολική. Και είναι παράξενο μιας και, αν εξαιρέσεις κάποια που μεσολάβησαν στα δύσκολα χρόνια μου με τις απώλειες, πάντα είμαι σχεδόν υπέρ του δέοντος ενθουσιώδης με την γενέθλια μέρα μου. 

Και δεν έχει να κάνει φυσικά με την ηλικία μου- τουλάχιστον όχι όπως μπορεί να υποθέσει κάποιος βεβιασμένα. Θεωρώ ευλογία να μεγαλώνεις και αυτό δεν αλλάζει. Αντίθετα, ανυπομονώ για την επόμενη δεκαετία της ζωής μου και τι μου επιφυλάσσει... (είπαμε του χρόνου θα το κάψουμε, πρώτα πάντα ο Θεός!)

Έχω λοιπόν ένα βάρος στο στήθος από χθες το βράδυ σχεδόν και παρότι προσπάθησα σκληρά να το αποβάλω δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα. Τήρησα τις συνήθειες μου για αυτή την ξεχωριστή μέρα της ζωής μου, κάνοντας ότι ήθελα και με ευχαριστούσε. Άκουσα στο τέρμα τα αγαπημένα μου τραγούδια- ενώ οδηγούσα, ενώ μαγείρευα, ενώ χορεύαμε με το μαιμουδάκι. Έκανα τα beaute μου και δεν έκανα τίποτα πέρα από τα απολύτως απαραίτητα για το σπίτι. Διάβασα τα βιβλία μου και ήπια τον αγαπημένο μου καφέ και λίγο από το αγαπημένο μου κρασί. 

Το βάρος εκεί να επιμένει. Υποθέτω λοιπόν πως εν μέρει ίσως τελικά να έχει να κάνει με την ηλικία- μα με άλλο τρόπο. Από τα 30 μέχρι και σήμερα έζησα την πιο απαιτητική μέχρι τώρα δεκαετία της ζωής μου. Τα 30 έρχονται πάντα αεράτα ακολουθώντας τα εγωιστικά μας χρόνια- την περίφημη δεκαετία των 20- και συνήθως αφορούν σε μεγάλες αλλαγές που μας οδηγούν πλέον στην επίσημη ενήλικη ζωή μας. Εγώ λοιπόν στα 30 ήμουν μόλις ένα χρόνο- και ούτε- παντρεμένη, έγκυος στην κόρη μου, την οποία και γέννησα νεκρή 16 μέρες μετά τα γενέθλια μου. Από εκεί και πέρα όλα άλλαξαν και η τρίτη δεκαετία της ζωής μου με βρήκε να βιώνω τις μεγαλύτερες δυστυχίες μου μα και τις μεγαλύτερες ευτυχίες μου. Έμεινα έγκυος τέσσερις φορές, γέννησα τις τρεις, μεγαλώνω ένα από τα παιδιά μου. Τα άλλα τα έχει η Παναγία στο πλευρό της. Σώθηκα άλλες τόσες φορές η ίδια από τον θάνατο, ενώ πυροδοτήθηκε μια δύσκολη πάθηση με χρόνιους πόνους λόγω της ψυχολογίας μου εκείνα τα χρόνια. Αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα να δουλεύω περίπου στα 36 μου, όπου τα συμπτώματα ήταν πλέον πιο έντονα από όσο άντεχα. Τα 38 με δυσκόλεψαν εξίσου για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ. Βρέθηκα ωστόσο και σε αυτόν τον Μάρτιο, στα 39- ένα μόλις χρόνο πριν τα 40-  λίγο πιο κατασταλαγμένη, προσπαθώντας να εργαστώ ξανά αλλά με έναν τρόπο που να μην επηρεάζει την υγεία μου και προσπαθώντας  να επεξεργαστώ το συναίσθημα που σου αφήνει ένα όνειρο που αρχίζει να ξεθωριάζει... 

Με αυτή λοιπόν την ψυχολογία ξεκίνησα να οδεύω προς την τέταρτη δεκαετία. Όπου φτάνει ίσως ο πρώτος σοβαρός απολογισμός της ζωής μου. Πόσα από τα όνειρα μου πραγματοποίησα; Πόσα άλλαξαν; Πόσα αρχίζουν να ξεθωριάζουν; Πόσα μένουν κρυμμένα- καλά φυλαγμένα στο πιο απόμακρο σημείο της καρδιάς; Και πόσα  νιώθω να απομακρύνονται από εμένα χωρίς η ίδια να το θέλω; Ξέρεις, σχεδόν έχουν αρχίσει να με ενοχλούν όλα αυτά τα αποφθέγματα για το πως η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια μας και πως εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνη για αυτήν. Πες το αυτό στην μάνα που έχασε το 7χρονο παιδί της. Στο μωρό που έχασε την μάνα του. Στον άντρα που έχασε της γυναίκα του. Και δεν ξέρω και εγώ σε ποιον άλλον... Σίγουρα. Στο χέρι τους είναι πως θα διαχειριστούν αυτή την απώλεια και πως θα πορευτούν στην πορεία.. Με αγάπη, μίσος ή παραίτηση. Συμφωνώ.  Ρώτα τους όμως αν αυτό ήταν στα όνειρα τους. Αν μπορούσαν να έχουν κάνει κάτι για να αλλάξουν την μοίρα τους... 

Η απάντηση είναι όχι... Αυτά λοιπόν τα ερωτήματα ταλανίζουν το μυαλουδάκι μου που αρχίζει να μεγαλώνει και σημαίνει τελικά αυτό και μόνο αυτό. Πως μεγαλώνει. Και μαζί με αυτό η καρδιά μου και η ψυχή μου. Τίποτε δεν είναι δεδομένο, τίποτε δεν ξέρω στα αλήθεια. Κάθε μέρα μαθαίνω. Κάθε μέρα θα αναρωτιέμαι και άλλα. Και παραδόξως, κάθε μέρα θα ονειρεύομαι. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Άλλωστε, όπως έχει και ο Μπενίνι "Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών,έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη…"






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...