Το Κιτσάκι μου.

 

Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη από τον υπολογιστή με το κινητό. Διαλέγω μερικές ακόμα φωτογραφίες από τον γάμο μας και τον γάμο της Αφροδίτης για να εκτυπώσω. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να ολοκληρώσω τη διαδικασία διότι με διαλύει. Εξού και η "κακή" αυτή φωτογραφία. Όμως δεν ξέρετε πόσο αντιπροσωπευτική είναι της Αφροδίτης. 

Στο συγκεκριμένο κλικ χαζεύει το βιβλίο της "φιλίας" που της είχαμε φτιάξει πριν παντρευτεί. Ζήτησα από κάθε φίλη της να φέρει την αγαπημένη τους φωτογραφία μαζί με την Αφροδίτη και να έχει γράψει και ένα κείμενο/ ευχή για την ίδια. Έτσι υπήρχε στην ουσία έτοιμο ένα όμορφο και τόσο προσωπικό τετράδιο ευχών/ τρενάκι αναμνήσεων για την ίδια να το κρατήσει. 

Η φιλία για την Αφροδίτη ήταν κάτι ιερό και πολύτιμο. Όσοι έχουμε την τιμή να έχουμε υπάρξει και να υπάρχουμε ακόμα (ναι ακόμα) ως φίλες της το γνωρίζουμε ΠΟΛΥ καλά. Και σε αυτό το κλικ, εγώ αυτό βλέπω... Διότι εκείνη τη στιγμή η Αφροδίτη είχε αφήσει στην άκρη τους χορούς και τα σφηνάκια, τα γέλια και τα πειράγματα και είχε απορροφηθεί πλήρως και για ώρα στην αγάπη της για μας. Στην ευγνωμοσύνη που ένιωθε για μας. 

Προς το τέλος - πού να ξέραμε ότι ερχόταν αυτό το ρημαδοτέλος- και ενώ υπέφερε το Κιτσάκι μου, υπέφερε τόσο πολύ και είχε κουραστεί τόσο πολύ, μου είχε πει με το γλυκό χαμόγελο που την διέκρινε, (που τη διακρίνει) πάντα: "Τι παραπάνω να ζητήσω όταν έχω τέτοιες φίλες;;" 

Τέτοιο πλάσμα ήταν το Κιτσάκι μου. Η κολλητή μου, η κουμπάρα μου, το φιλαράκι μου, η αδελφή μου από άλλη μάνα. (Α, ρε Ντόρις). 

Αύριο λοιπόν ξημερώνουν τα γενέθλια της. Και μου είναι ΤΟΣΟ δύσκολο. Γιατί από ΟΛΑ τα γενέθλια της, ΕΛΆΧΙΣΤΑ δεν είχαμε γιορτάσει μαζί. Ακόμα και όταν έχασε τον μπαμπά της και δεν ήθελε να τα γιορτάσει, εγώ τις έφτιαξα μια μικρή τούρτα Μίνιον, έγραψα πάνω "Και αν όλα πάνε στραβά, μην ξεχνάς να χαμογελάς έστω και στραβά " και περάσαμε τη μέρα μαζί. Ακόμα και όταν νοσηλεύτηκα εκτάκτως στο δεύτερο μωρό μου, και παρότι όλα έδειχναν ότι θα μείνω εκεί καιρό όπως και έγινε, η Αφροδίτη ακύρωσε το πάρτι της για να είναι μαζί μου στην κλινική. Ακόμα και όταν μετακόμισε σε άλλη πόλη, ερχόταν έστω και αυθημερόν για να γιορτάσει με όλες τις φίλες της στην οικογενειακή μας επιχείρηση γιατί ήθελε πάντα να με στηρίζει με όλους τους τρόπους. 

Τέτοιο πλάσμα ήταν η Αφροδίτη.

Ο πόνος από την απώλεια της είναι ακόμα πολύ νωπός. Υπάρχει ακόμα πολύς θυμός, πολλά αναπάντητα ερωτήματα που ξέρω πολύ καλά ότι ποτέ δεν θα απαντηθούν - και  καίνε όλα σαν φωτιά. Όμως σε αυτή την ανάρτηση δεν θέλω να κυριαρχήσουν αυτά. Θέλω να κυριαρχήσει η αίσθηση που ήταν το Κιτσάκι μου. Και το Κιτσάκι μου, (ΜΑΣ) ήταν πάντα ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χαμόγελο, μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ αγκαλιά και ΑΦΘΟΝΗ αγάπη και νοιάξιμο για ΟΛΟΥΣ. Φαντάσου να ήσουν και στον κύκλο αυτό που θεωρούσε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. 

Αύριο λοιπόν ξημερώνουν τα γενέθλια της. Μα η Αφροδίτη θα μείνει για πάντα 44. Και δεν ξέρω πώς θα περάσει η αυριανή ημέρα, έχει στείλει ήδη ένα μικρό σημάδι. Προσπαθώ να καταλάβω τι θα ήθελε να κάνουμε. Προσπαθώ να καταλάγιασω λίγο τον πόνο, τον θυμό, τα γιατί και να ανοίξω την καρδιά μου στο τι έχει να μου πει... 

Στο μεταξύ μένω στην αίσθηση της και στο βλέμμα της αλλά και στα λόγια της την τελευταία φορά που την είδα. Αφροδίτη, εγώ επιμένω: 

ΕΓΩ σε αγαπώ. ΕΣΥ να προσέχεις.

Balloon Christmas tree- 2024 advent calendar

 Έχει μπει πλέον τόσο πολύ στη ζωή μας  αυτό το έθιμο ημερολογίου αντίστροφης μέτρησης, που δεν χρειάζονται πλέον πολλές εξηγήσεις! Για μας είναι νομίζω η δέκατη χρονιά που το κάνουμε. 

Ο Δημήτρης παλαιότερα, φοβόταν να σκάει μπαλόνια, είναι όμως κάτι που έχει ξεπεράσει χρόνια τώρα. (Σε αντίθεση με μένα που έχω πραγματική μπαλονοφοβία... Με περηφάνια όμως δηλώνω ότι δεν έχω στερήσει ποτέ του παιδιού αυτή τη χαρά όσο και αν τα αντιπαθώ σχεδόν). Ήθελα λοιπόν φέτος να παίξω λίγο με αυτόν τον τρόπο. 

Εμπνεύστηκα λοιπόν από την αγαπημένη μου Ελπίδα και τον Νικόλα της για ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο φτιαγμένο από μπαλόνια. Δείτε την αρχική της ιδέα εδώ. Μέσα σε κάθε μπαλόνι κρύβεται και ένα χαρτάκι που γράφει είτε τη δραστηριότητα που θα κάνουμε, είτε έναν γρίφο για το δώρο που βρίσκεται τυλιγμένο και περιμένει υπομονετικά κάτω από το κανονικο δέντρο. 

Σας τα έχω ετοιμάσει ήδη σε βίντεο, εδώ όμως θα μοιραστώ όπως πάντα και μερικές φωτογραφίες.

 Επειδή έτυχε και βρήκα ένα πολύ οικονομικό διακοσμητικό δεντράκι φτιαγμένο από ξύλινα κλαράκια, δεν μπήκα καν στη διαδικασία να το φτιάξω μόνη μου. Το συγκεκριμένο το βρήκα δύο γνωστό παιχνίδομαγαζο και έχει και ενσωματωμένα φωτάκια μπαταρίας! (Με ένα σμπαρο δυό τρυγόνια!) Είμαι σίγουρη ότι θα το χρησιμοποιήσω ξανά για ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης! Αγόρασα ποιοτικά όμως μπαλόνια από μαγαζί που εμπορεύεται μόνο μπαλόνια, διότι ήθελα το φούσκωμα και η γυαλάδα των μπαλονιών να κρατήσει μέχρι το τέλος. Είμαστε στην τέταρτη ημέρα και είναι όλα ακριβώς όπως την πρώτη. Έτσι είναι σήμερα: 

Επίσης όταν τα έδεσα στα κλαράκια, φρόντισα τα πρώτα νούμερα του μήνα,  (αλήθεια εφόσον είναι αντίστροφης μέτρησης δεν θα έπρεπε να τα ανοίγουμε ανάποδα;;;;;) να τα δέσω άκρη άκρη και μπερδεμένα ώστε να μην αδειάσει το κέντρο του δέντρου, ούτε να αδειάσει μονομιάς η μία μόνο πλευρά λόγου χάρη. Αυτό είναι το δεντράκι που χρησιμοποίησα: 

Αυτό ήταν όλο! Ο Δημήτρης Γεράσιμος ανυπομονεί να ξυπνήσει κάθε πρωί και να πάει να σκάσει το μπαλόνι. (Εγώ πάλι καθόλου!) Μετά διαβάζει το χαρτάκι και είτε τρέχει να ανοίξει το δώρο του, είτε ανυπομονεί για τη δραστηριότητα που θα κάνουμε! (Το ίδιο και εγώ!) Ακούω πολλές φορές ότι ιδίως τα μικρότερα παιδιά δεν έχουν υπομονή, εγώ δεν αντιμετώπισα ποτέ αυτό το πρόβλημα. Από ενάμιση χρόνων που κάναμε το πρώτο advent, το μαϊμούδι κατάλαβε τους κανόνες και τους τηρεί ευλαβικά έκτοτε. 

Αν θέλετε να δείτε και τις υπόλοιπες εκπλήξεις μας, δεν έχετε παρά να μας ακολουθήσετε στη σελίδα μας στο Facebook. Κλικ εδώ! Σας περιμένουμε! 

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη- with a twist .(2024).

 Όπως πάντα, το γράμμα στον Άγιο Βασίλη είναι δραστηριότητα που κρύβει το ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης. Είναι πλέον σαν παράδοση, να ανάβουμε το τζάκι και να περνάμε μια όμορφη και χαλαρή οικογενειακή ημέρα. Ο Δημήτρης Γεράσιμος το περιμένει με τρελή ανυπομονησία κάθε χρόνο. 

Φέτος ωστόσο, ήταν η πρώτη χρονιά που δεν ήξερε τι να ζητήσει από τον Άγιο. Ταυτόχρονα, ήταν η πρώτη χρονιά που ζήτησε από μόνος του κάτι που δεν αγοράζεται... Μεγαλώνει λοιπόν το μικράκι μου και δεν ξέρω πλέον πως συνδυάζει τόσο μαγικά, την κλονισμένη του πίστη από όσα ακούει φυσικά από τον περίγυρο του και την ανεξήγητα βαθιά πίστη του... Φέτος δεν προσπάθησε να ζητήσει κάτι περίεργο για να "τεστάρει" καταστάσεις, ενώ η έγνοια του μέχρι να έρθει το δώρο είναι αν ο Άγιος Βασίλης θα εκπληρώσει την άλλη του επιθυμία. Αυτή που δεν αγοράζεται... (Την οποία δεν θα μοιραστώ εδώ). 

Ανυπομονώ να δω τι έχει να του πει ο αγαπημένος μας Άγιος. Στο μεταξύ, υπέροχες φωτογραφίες από πιο υπέροχες στιγμές. 

Εγώ θα επιμένω να ζητάω να γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη διότι μόνο όσο γράφει γράμμα θα συνεχίσει ο Άγιος να του φέρνει δώρα. Εύχομαι ο Δημήτρης Γεράσιμος να κρατηθεί από αυτή την ανεξήγητη πίστη και να μην χάσει τη μαγεία μεγαλώνοντας...