Άλλος ένας Οκτώβριος. Άλλος ένας χρόνος που σπάω την σιωπή μου για να ενημερώσω, να αφυπνίσω, να ευαισθητοποίησω. Φέτος θα μιλήσω για κάτι αμήχανο- όμως ταυτόχρονα τόσο ανθρώπινο. Δυστυχώς.
Έχω σπουδάσει δημοσιογραφία, σωστά; Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις είναι ότι η δυσάρεστη είδηση, η κακή είδηση πουλάει. Η "κίτρινη" ακόμα περισσότερο. Στην σωστή δημοσιογραφία, προσπαθείς να αποφύγεις το τελευταίο. Παρόλο που πουλάει ΠΟΛΥ. Πιο πολύ θα σε τραβήξει ο τίτλος "Σπαρακτικές στιγμές" παρά το "Δύσκολες στιγμές". Η υπερβολή στον γραπτό λόγο είναι σχεδόν επιβεβλημένη. Έχω προσπαθήσει σκληρά τόσα χρόνια- από το πρώτο κείμενο ως και το τελευταίο- να προσέχω τις λέξεις που επιλέγω. Γιατί;
Ο μοναδικός Stephen King έχει πει: (θα το γράψω όπως το θυμάμαι, μιας και είναι από το πρόλογο κάποιου βιβλίου του που δεν μπορώ να ανακαλέσω τώρα). "Όλοι θα κόψουν ταχύτητα, ή και θα σταματήσουν περνώντας δίπλα από ένα ατύχημα. Πόσους όμως έχετε δει να κάνουν το ίδιο σε έναν γάμο; Το αίμα, το δράμα "τραβάει", η χαρά όχι. Είναι στην ανθρώπινη φύση." Και πράγματι είναι. Ρίξτε μια ματιά στις τελευταίες μου αναρτήσεις. Πόση απήχηση είχε αυτή για την ουράνια γιορτή του αγγελουδιου μου και πόση αυτή για τον Δημήτρη Γεράσιμο... Δείτε στο blog ποια είναι τα πιο δημοφιλή κείμενα. Στα τόσα χρόνια που ζω παρέα με την απώλεια των παιδιών μου, έχω βιώσει άπειρες φορές το στιγμιαίο ενδιαφέρον από ανθρώπους- ίσα για να ακούσουν μια τραγική ιστορία, μια ιστορία που θα μπορέσουν να αφηγηθούν και οι ίδιοι σε άλλους κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον, και μετά να την ξεχάσουν εντελώς. Να μην έχει υπάρξει η πραγματική αφύπνιση, ουσιαστική ευαισθητοποίηση. Είναι αυτό που λέμε λίγο λαϊκά εδώ στην Ελλάδα, "Όσο δεν αφορά το ίδιο μου το σπίτι, δεν με αφορά".
Για αυτό λοιπόν, προσέχω τις λέξεις μου. Διότι δεν είμαι εδώ για να σας δώσω μια ακόμα ενδιαφέρουσα κουβέντα στην παρέα σας πριν πείτε: "Έλα τώρα ψυχοπλακωθηκαμε- ας αλλάξουμε θέμα". Μα αν δεν προβληματιστείς, αν δεν "ψυχοπλακωθεις", αν δεν θελήσεις να σκεφτείς πώς μπορείς εσύ να βοηθήσεις, τότε όλες αυτές οι λέξεις τόσα χρόνια, όλο αυτό το μοίρασμα ψυχής- δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Πέφτει κυριολεκτικά στο κενό.
Για μένα λοιπόν, και για όλες αυτές τις γυναίκες που έχουν βιώσει την νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης, ο Οκτώβριος δεν είναι απλά ένας ακόμα μήνας που σπάμε την σιωπή μας. Είναι στην ουσία ένας ακόμα μήνας ΧΩΡΙΣ τα παιδιά μας. Για κάποιες ένας ακόμα μήνας με ΑΔΕΙΑ αγκαλιά. Ένας ακόμα μήνας που η καρδιά μας, το σπίτι μας είναι ΜΙΣΑ. Ένας ακόμα μήνας παρέα με το θεριό του πένθους. Για μας, η κάθε ιστορία, ο κάθε τίτλος που έχει τραβήξει την προσοχή σας, είναι η ΔΙΚΗ μας ιστορία. Ο τίτλος της ΔΙΚΗΣ μας ζωής. Ζούμε με αυτή κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Δείξτε λοιπόν τον ανάλογο σεβασμό.
Αναρωτηθείτε λίγο, ποιο από τα δικά σας παιδιά θα ήσασταν έτοιμοι να αποχωριστείτε. Ποια από τις δικές σας εγκυμοσύνες θα μπορούσατε να είχατε θυσιάσει. Σκεφτείτε λίγο πιο ουσιαστικά πριν "συμβούλεψετε" κάποια μητέρα να ξεχάσει. Να προχωρήσει. Να είναι δυνατή. Σκεφτείτε πριν πείτε "Καλύτερα τώρα παρά αργότερα". "Όλα γίνονται για κάποιο λόγο". "Ο Θεός ξέρει ποιο είναι το καλύτερο". "Το ήθελε αγγελούδι στον κήπο του παραδείσου του". "Δεν πειράζει θα κάνεις άλλο" "Σκέψου τα παιδιά που ήδη έχεις". Σας ικετεύω. Σκεφτείτε τι θα θέλατε να ακούσετε αν χάνατε εσείς το μωρό σας. Την εγκυμοσύνη σας.
Γιατί αν το σκεφτείτε πραγματικά, αν μπείτε όντως στα παπούτσια της κάθε μητέρας που το έχει ζήσει, αν συνειδητοποιήσετε τι εστί να ξεγλιστρα μέσα από την αγκαλιά σου ένα κομμάτι του εαυτού σου- τότε θα βυθιστειτε στην σιωπή. Και θα θέλετε απλά να δώσετε μια σφιχτή αγκαλιά...
Ο Οκτώβριος είναι μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. Ενημερωθείτε. Ευαισθητοποιηθειτε..
