13 τα χρόνια μακρυά σου...

Όταν νοσηλευόμουν στο δεύτερο παιδί μας, κάθε μέρα ήταν και ένας μικρός Γολγοθάς. Κάθε μέρα να γίνονται όλες οι απαιτούμενες εξετάσεις για να δούμε αν το μωρό ζει ακόμα. Όλες οι ενέσεις. Να χορηγούνται μόνιμα και ενδοφλέβια, λίτρα και λίτρα από ούτε που θυμάμαι πλέον τι, ήταν όμως τόσο δυνατά όλα τα φάρμακα που δεν μπορούσα να φάω μόνη μου γιατί το χέρι μου έτρεμε απελπιστικά πολύ. Κάθε μέρα για δυόμιση μήνες αυτή η πραγματικότητα. Θυμάμαι λοιπόν, σε μια από αυτές τις καθημερινές επισκέψεις του γιατρού, είχαμε πάει για τον καθιερωμένο υπέρηχο. Αμίλητος και σοβαρός, κοίταζε και ξανακοιταζε την οθόνη αλλάζοντας διαρκώς τη θέση του εξαρτήματος που του επιτρέπει να βλέπει ό,τι βλέπει. Εγώ να τον βομβαρδίζω στις ερωτήσεις, απελπισμένη να ακούσω επιτέλους κάτι θετικό. Να μην μου απαντάει. Να συνεχίζω ενοχλητικά ακάθεκτη. Κάποια στιγμή γυρίζει ενοχλημένος και μου ζητάει να σταματήσω γιατί δεν μπορεί να δει καθαρά. Και εγώ - το τέρας ψυχραιμίας και συνεργασίας- ξέσπασα σε κλάματα. Με λυγμούς. Δεν μπορούσα όχι να μιλήσω, ούτε να ανασάνω καλά καλά.Τότε ο γιατρός μου άφησε κάτω τα πάντα και με πήρε αγκαλιά. Μου ζήτησε συγνώμη και μου είπε ότι είναι πολύ περήφανος για μένα. Ότι τα πάω περίφημα. Και ότι απλώς αγχώνεται και στεναχωριέται γιατί όσο και να ψάχνει δεν βρίσκει αυτό το θετικό που τόσο περιμένω να ακούσω. Εκείνη την ημέρα μου είπε: "Εμείς κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Όμως τα πράγματα δεν είναι καλά. Από εδώ και πέρα μόνο ο Θεός. Και ό,τι μας φωτίσει. Θέλω να το ξέρεις όμως. Αν σε οποιοδήποτε σημείο κινδυνέψεις εσύ, δεν θα υπάρξει δισταγμός. Εσύ είσαι η προτεραιότητα μου ". Πόσο με πόνεσε αυτή η τελευταία του κουβέντα. Για όλους ήμουν εγώ προτεραιότητα. Για μένα, γιατί ήταν μόνο το μωρό μου; Τελικά, ο γιατρός μου μας πρόσεξε και τους δύο εξίσου. Όμως το μωρό μας δεν είχε άλλη δύναμη να παλέψει. Πάλεψε εφτά ολόκληρους μήνες και άλλες δέκα ώρες μετά τη γέννηση του. Μόλις ο Παναγιώτης μπήκε στο δωμάτιο, αφέθηκε. Και μείναμε εμείς πίσω να ζήσουμε με αυτό το κενό... 13 χρόνια μετά νιώθω ότι έχω περάσει από όλα τα στάδια του πένθους. Και εξακολουθώ να τα περνάω. Ξανά και ξανά. Και ξέρεις, αναγκαστικά σκληραίνεις. Παγώνεις. Γίνεσαι απόλυτη και δεν αφήνεις εύκολα πράγματα να σε επηρεάζουν. Ταυτόχρονα όμως γίνεσαι πιο ευαίσθητη. Με περισσότερη ενσυναίσθηση. Και μπορεί να σε επηρεάσει το παραμικρό. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Είναι πολύ περίεργο. Ακόμα μαθαίνω. Αν μου λείπει το μωρό που δεν γνώρισα ουσιαστικά ποτέ; Απελπιστικά πολύ. Γιατί εγώ το γνωρίζω από την πρώτη στιγμή. Είχε ένα δίδυμο αδελφάκι και παρότι μας άφησε πολύ νωρίς, αυτός συνέχισε να παλεύει παρά τις αντιξοότητες που δημιούργησε αυτή η αποβολή. Κλώτσησε νωρίτερα από όλα τα μωρά μου και νομίζω ότι έχει να κάνει με τα μακρυά του πόδια. Ήταν τόσο συνεργάσιμος και καλός και πότε πότε είχε λόξυγκα. Μου είπαν ότι όταν γεννήθηκε κουνούσε τα χέρια του και τα πόδια του πολύ ζωηρά. Και όταν τον είδα είχε πυκνά μαύρα μαλλιά καρφακια, μακρυά άκρα, μια τομή στο λαιμό του και ένα παράπονο στα χείλη. Οπότε ναι. Μου λείπουν όλα του. Όλα όσα δεν ζήσαμε. Μου λείπει μέχρι και το δίδυμο αδελφάκι του που τόσο νωρίς ενέδωσε. 13 τα χρόνια. Μα πως γίνεται; Απόψε μοιάζει σαν χθες.