Ψυχακι...

 Καμιά φορά αναρωτιέμαι. Ποιο πένθος τελικά προτιμώ. Το πρώτο; Του σοκ, του θυμού και της άρνησης; Το "φρέσκο";  Της κατάθλιψης, των δακρύων χωρίς σταματημό και της συνειδητοποίησης; Ή το "ώριμο"; Της βουβής θλίψης, των στεγνών δακρύων και της αποδοχής; 

Έντεκα χρόνια μετά την πρώτη απώλεια που στιγμάτισε για πάντα την ζωή μου, ακόμα δεν μπορώ να σου απαντήσω με βεβαιότητα. Όσο παράλογο και αν ακούγεται. Βλέπεις, κάθε στάδιο είχε τον σκοπό του. Κάθε στάδιο,  καθάριζε λίγο λίγο τον βούρκο. Κάθε στάδιο,  έδινε ένα ακόμα σπρώξιμο για να σηκωθώ. Υπήρχε μια εξέλιξη. Και τώρα; Τώρα, στο "ώριμο" στάδιο του πένθους συνειδητοποιώ πως δεν έχει άλλο καθάρισμα. Δεν έχει άλλο σπρώξιμο. Αυτό ήταν. 

Η θλίψη παραμένει, αλλά βουβή. Τα δάκρυα στέγνωσαν πια. Και ο ουσιαστικός πόνος με έναν περίεργο τρόπο παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος. Παρά την αποδοχή. Παρά την όποια εξέλιξη. Και αναρωτιέμαι ποιο το νόημα... 

Είχα αποφασίσει, σήμερα που συμπληρώνονται έντεκα χρόνια από την μέρα που έχασα την κόρη μου- αυτή που μου χάρισε το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης, τα πρώτα σκιρτήματα χαράς, τον πρώτο και τελευταίο μου φυσικό τοκετό, αυτή στην ουσία που με έκανε μητέρα- να μην γράψω όπως κάθε χρόνο. Να σταματούσα τις ετήσιες αναρτήσεις και για τα δύο αγγελούδια μου στην δεκαετία. Τι άλλο να πω πια, σκεφτόμουν... Μα έλα που το χέρι ξεκινάει μόνο του να γράφει. Λες και άλλος το κινεί και εγώ το αφήνω γιατί δεν έχω άλλο πράγμα να με συνδέει με αυτά. 

Έντεκα χρόνια λοιπόν και για φαντάσου. Κλαίω ακόμα. Με την καρδιά όμως. Τα μάτια μπορεί να μου κάνουν το χατίρι την πιο περίεργη ώρα, την πιο παράλογη στιγμή. Η καρδιά όμως δεν ξεχνά. Έντεκα χρόνια μετά πονάω ακόμα. Και σίγουρα, έντεκα χρόνια μετά αγαπάω ακόμα. Ίσως και περισσότερο από ποτέ. Ή τουλάχιστον ίσως λιγότερο από του χρόνου... 

Καληνύχτα Ψυχακι. Σε αγαπώ. Συγχωρα με.

Μνήμες... Αυτές οι ύπουλες.

 Είδα το πιο περίεργο όνειρο χθες το βράδυ. Δεν θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες, είχε όμως την αύρα μιας παλαιότερης εποχής και το σημαντικότερο; Ήμουν με τον παππού μου τον Νίκο- τον οποίο έχω χάσει πολλά χρόνια πολλά τώρα... 

Στο όνειρο υποτίθεται πως είχε γίνει λάθος,  πως δεν είχε πεθάνει πραγματικά και πως εν τέλει επέστρεψε πίσω. Ήμουν τόσο χαρούμενη που τον είδα και  που μιλούσαμε- που  έπεσα στην αγκαλιά του και τον αγκάλιαζα σφιχτά ξανά και ξανά. Φορούσε ένα πολύ σικατο καπέλο και είχε αυτό το λοξό χαμόγελο που τον χαρακτήριζε. Είχα αγωνία να τον ρωτήσω αν του αρέσει η "πένα" μου, όπως έλεγε και αυτός μα δεν ήξερα πώς θα μπορούσε να διαβάσει τα κείμενα μου αφού είναι μόνο στο ίντερνετ. Σε κάποια στιγμή τον ρώτησα πόσο χρονών είναι τώρα και αυτός μου απάντησε. "Όσο είναι η Φώφω, πρόσθεσε τριάντα". Και εγώ σκέφτομαι-  μα και στο όνειρο μου μαθηματικά, ημαρτον δηλαδή-  45+30 ευκολακι. 95!!! 😱😱😱( ανίκανη να κάνω μια σωστή πράξη ακόμα και στον ύπνο μου!) Και ο παππούς μου απαντάει: "Όχι βρε!!! 105!" Με αυτό το καυστικό χαμόγελο του όλο υπονοούμενα... 

Δεν θυμάμαι πολλά περισσότερα.  Ξύπνησα όμως με πολύ καλή διάθεση. Νομίζω πως ο λόγος που είδα τον παππού μου, ήταν επειδή πρόσφατα είδαμε κάτι παλιές βιντεοκασέτες στις οποίες ήταν μέσα. Και ακούγοντας την φωνή του- αυτή την ΤΟΣΟ γνώριμη και οικεία παρότι έχω να την ακούσω είκοσι χρόνια  τώρα- ξύπνησαν μέσα μου μνήμες. Σε κάποιο σημείο του βίντεο, είμαι έξι χρόνων έχω τα γενέθλια μου και αφού σβήνω τα κεράκια στην τούρτα,  ο παππούς μου προσφέρει ένα τριαντάφυλλο. Εγώ αρνούμαι πεισματικά να το πάρω, ο πατέρας μου μου ζητάει ευγενικά μα με ύφος επιτακτικό, να πάρω το δώρο του παππού μου- μέχρι που τελικά βάζω τα κλάματα και λήγει εκεί η ιστορία. Ο παππούς μου, όντας αυτός που ήταν, δεν ενοχλήθηκε καθόλου- αντίθετα για να με κάνει να γελάσω ή για να με βγάλει ίσως από την δύσκολη θέση- μετά μου πρόσφερε όλο το βάζο με τα λουλούδια. 

Έμεινα λοιπόν να σκέφτομαι, αν έδωσα του παππού μου να καταλάβει πόσο τον αγάπησα και πόσο σημαντικός ήταν για μένα. Στην γιαγιά μου, δεν έχω αμφιβολία, της το έδειχνα διαρκώς. Στον παππού μου όμως; Δεν ξέρω ειλικρινά, και ούτε θα μάθω ποτέ τώρα πια είναι αργά. 

Είναι αυτά τα μικρά, μα τόσο σημαντικά στην ζωή, στα οποία ίσως δεν δίνουμε την σημασία που τους πρέπει. Όπως το να είμαστε σίγουροι ότι οι άνθρωποι που σημαίνουν πολλά για μας, ξέρουν όντως πως νιώθουμε για αυτούς. Να το δείχνουμε. Να το λέμε. Να μην κρατάμε κακίες για μικροπραγματα. Η διατήρηση σχέσεων είναι πιο σημαντική από τον εγωισμό μας.  Και να τραβάμε παιδιά φωτογραφίες και βίντεο. Πολλά βίντεο. Δεν ξέρετε πότε θα είναι αυτά τα μόνα που θα έχουν μείνει, παρέα με τις αναμνήσεις μας. Η μνήμη δυστυχώς ξεθωριάζει... Δεν βοηθάει. Εγώ είχα μια αίσθηση της φωνής του ακόμα στα αυτιά μου, μιας και ήταν και ενας εκπληκτικος ψάλτης. Μα είναι όμως μοναδικό το συναίσθημα να μπορείς να ακούς την φωνή, την χροιά αυτούσιες, όπως ακριβώς είχαν... 

Συνειδητοποιώ κάτι περίεργο... Όσο μεγαλώνω, μου λείπουν ακόμα περισσότερο κάποιοι άνθρωποι που έχουν φύγει από κοντά μας. Και είναι μυστήριο το γιατί... 

40 ετών- ξανά!

 Κάποιο βράδυ που με είχε πιάσει το παράπονο με όλα όσα συμβαίνουν,  και είχα πάρει μονοτερμα τον Παναγιώτη- ο οποίος ειμαι σίγουρη πως το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα το βουλώσω για να δει επιτέλους λίγη τηλεόραση- γυρίζει και μου λέει όλο γλύκα, (η γλύκα για να το βουλώσω μια ώρα αρχυτερα, μην γελιεστε):

-"Έλα σκέψου ότι σε λίγο καιρό έχεις τα γενέθλια σου που τόσο σου αρέσουν" 

Και παθαίνω φρίκη. Αλήθεια σας λέω. Το είπε για καλό, (λέμε τώρα),  ο άνθρωπος και του γύρισε μπούμερανγκ! Έπαθα φρίκη, διότι συνειδητοποίησα πως πέρσι, ακριβώς μετά τα επεισοδιακά γενέθλια μου- όπου μέχρι και ακρίδα μου είχε "επιτεθεί" έξω από το σχολείο,  η οποία με ακολούθησε τελικά, για τέτοιον έρωτα μιλάμε, στεκουμενη με μεγαλοπρέπεια στον ώμο μου ΜΕΣΑ στο αυτοκίνητο, όπου και την εντοπισα ΕΝΤΡΟΜΗ από τον καθρέφτη- (δεν θέλετε να ξέρετε τι ακολούθησε)-  ήρθε το πρώτο lockdown. Και αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα είναι όλα, (βαρετή), ιστορία. Του απαντώ λοιπόν σε κατάσταση υστερίας: 

-"Θες να μου πεις πως σε μερικές βδομάδες, πέρασε ένας ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ χρόνος από πέρσι;;;;;;;" -"Ε, ναι" απαντάει ο δόλιος, σκεπτόμενος είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ, πως δεν έπρεπε να είχε ανοίξει κουβέντα μαζί μου ευθύς εξαρχής. 

-"ΕΓΩ λοιπόν" του δηλώνω με στόμφο "φέτος δεν θα γιορτάσω τα 41. Θα γιορτάσω ξανά τα 40 γιατί αυτός ο χρόνος πήγε εντελώς ΧΑΜΕΝΟΣ". 

-"Αυτό ακριβώς να κάνεις!" απάντησε ενθουσιασμένος ο Παναγιώτης για να μην έρθει σε περαιτέρω αντιπαράθεση- όχι μόνο επειδή ξέρει πως αν μου καρφωθεί μια ιδέα στο μυαλό δεν μπορεί να μου την βγάλει με τίποτα, αλλά κυρίως επειδή- σας λέω- η σχέση του με το τηλεκοντρόλ είναι σχεδόν εμμονικη και εγώ τον είχα μονοπωλήσει ήδη υπέρ του δέοντος.

Μετά από λίγες μέρες δε, μου στέλνει μήνυμα και η αδελφή μου και με αποτελειώνει: "Φέτος τα γενέθλια σου πέφτουν Τσικνοπέμπτη!!! Γιουχουουουουου! Θα το κάψουμεεεεεε". Και το στέλνει, εν γνώση της η σαδιστρια, στην πλέον αντικαρναβαλιστρια που έχετε γνωρίσει και που κάποτε τις Τσικνοπέμπτες έκανε το αντίθετο από ότι όλοι οι άλλοι. Δηλαδή κλεινόταν σπίτι και έτρωγε λαδερα!  (Και δεν μίλαγε για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο!!) 

Φέτος λοιπόν, γιορτάζω ξανά τα σαράντα! Αμέ! Όχι θα κάτσω να σκάσω! Και θα ψήσω και σουβλάκια. Στα κάρβουνα. Αμέ, αμέ!  Του χρόνου κατευθείαν σαρανταδυο! Χαμπαριαζω εγώ; (Τσου)

 Και δεν το υπερβάλλω, όταν λέω πως αυτός ο χρόνος πήγε χαμένος. Δεν λέω, είμαστε καλά στην υγεία μας και με τον Παναγιώτη όπως φαίνεται θα επιβιώσουμε με λίγες μόνο αμυχες στην σχέση μας  και από το δεύτερο, ατελείωτο, lockdown- αλλά ειλικρινά ο χρόνος αυτός φάνηκε εντελώς ανούσιος. Οι πιο σημαντικές στιγμές μου ήταν σε έναν γάμο και μια κηδεία- και τα δύο στην λατρεμένη μου Κρήτη, οι μόνες μου έξοδοι ήταν για την ρευματολόγο, τον μαγνητικό τομογράφο και το σούπερ μάρκετ και το σπουδαιότερο μου κατόρθωμα- καταρχάς που δεν αποτρελαθηκα,  με την καραντίνα και έπειτα με την μεθοτρεξατη μέχρι να καταλάβω τις παρανοϊκές παρενέργειες που είχε πάνω μου, και κατά δεύτερον που έβαλα ξανά συστηματικά την άσκηση στην ζωή μου και είμαι πλέον- έστω και βασανιστικά αργά- εννιά κιλά μείον. 

Σε αυτόν τον χρόνο επίσης, ξεκίνησα κολυμβητήριο που ήθελα από όταν ήμουν στην ηλικία του γιου μου, και πιστέψτε με, θέλει πολύ θάρρος και θράσος να κολυμπάω δίπλα στα κορμιά που κολυμπάω με το κορμί με το οποίο κολυμπάω, ενώ ξαφνιάστηκα- πολύ- με το ποιοί και πόσοι άνθρωποι μου έλειψαν και μου λείπουν με όλη αυτή την κατάσταση και ποιοι και πόσο δεν "ακούμπησαν καν"... Και ήταν και αυτό μια επιφοίτηση από μόνη της... 

Κάθε χρόνο λοιπόν, στα γενέθλια μου, με νταντευω πολύ. Ως, μοναχικός άνθρωπος στην ουσία, την μερα αυτή δίνω βάση στα δικά μου θέλω και περνάω πάντα χρόνο μόνη μου κάνοντας πράγματα που με γεμίζουν. Από μια βόλτα στην θάλασσα με έναν καφέ στο χέρι, στην πόλη για να πάρω βλακείες που δεν θα έπαιρνα σε καμία άλλη περίπτωση, ακόμα και σινεμά για να δω μια ταινία που κανείς άλλος δεν θα εκτιμήσει- ανήμερα τα γενέθλια μου προτεραιότητα έχει η Γιάννα. Φέτος, δεν μπορώ να κάνω τίποτα από αυτά. Μπορώ όμως να κάνω ένα σούπερ μασκέ πάρτι, έστω και πριβέ, στο μικρό μου το αγόρι- αυτό που με τροφοδοτεί καθημερινά με τόση μαγεία και ενέργεια και που έχει μάθει να σέβεται όλες τις πτυχές του χαρακτήρα μου, ακόμα και αυτές που δεν κατανοεί. Μπορώ να το σκάσω λίγο στην θάλασσα με έναν καφέ στο χέρι, σε ώρα που θα περάσω απαρατήρητη. Και σίγουρα μπορώ να σβήσω τα κεράκια στην τούρτα μου, περιστοιχισμένη από όσους κλείνει η πόρτα μου. Είναι και αυτό μεγάλη ευλογία. 

Επ. Και μην ξεχνάτε. Τα σαράντα ΚΑΙ φέτος. Του χρόνου απευθείας 42!!!