Τίποτα. Κενό.
Το πένθος είναι πολύ προσωπικό. Μοναδικό. Άκρως μοναχικό.
Έντεκα χρόνια πέρασαν από εκείνο το πρωινό του Φλεβάρη που μου είπε ο Παναγιώτης ότι χάσαμε το μωρό μας. Ότι τελικά δεν τα κατάφερε. Όσο και αν πάλεψε. Έντεκα χρόνια και δεν έχω λόγια.
Μόνο αυτή η καρδιά που βρήκα σήμερα μετά την εκκλησία, μίλησε στη δική μου καρδιά. Γιατί ήταν και αυτή τσαλαπατημενη, ταλαίπωρη, σχεδόν άσχημη να θες να αποτρέψεις το βλέμμα. Τόσα πόδια την ποδοπάτησαν μέχρι που βρέθηκε στον δικό μου δρόμο. Και κοντοστάθηκα. Την κοίταξα και σας ορκίζομαι ένιωσα πως βλέπω τη δική μου καρδιά.
Σιωπή. Νιώθω κουρασμένη. Θα πέσω να κοιμηθώ νωρίς απόψε. Πάντα άλλωστε ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Που τουλάχιστον για έναν ακόμη χρόνο δεν θα είναι 15 του Φλεβάρη.
