Μια βρωμούσα ετών εφτά!

 Όταν γεννήθηκε η βρωμουσα μου, άκα η ανιψιά μου, είχε το πιο εκνευριστικο κλάμα που είχα ακούσει ποτέ μου. Όλο της το πρόσωπο συμμετείχε με πάθος σε αυτό, αλλοιώνοντας εντελώς τα όμορφα χαρακτηριστικά της. Θυμάμαι που είχα πει στην αδελφή μου "Βοήθεια σου" και γέλασα χαιρεκακα για όλα όσα μου έσερνε όταν ήμασταν παιδιά ότι τάχα μου το παιδί μου θα με βασανίζει, θα κάνει, θα δείχνει και πολύ χαιρομουν- το ομολογώ- που ξαφνικά το κλάμα της νεογέννητης κόρης της ακουγόταν σε όλο τον όροφο μαιευτικής όταν εγώ έπρεπε να κοιτάω τον Δημήτρη Γεράσιμο για να δω αν κλαίει. 

Η Χριστίνα, άκα βρωμουσα, όσο μεγάλωνε έπαψε να κλαίει με τόση ευκολία και με τόσο μένος, έβγαλε όλο αυτό το νεύρο σε πείσμα που σπάει κόκαλα, από την στιγμή που μίλησε ξέχασε να σταματήσει, έγινε όσο κοκέτα δεν είμαστε όλες οι θηλυκές του σογιου μαζί και από την πρώτη στιγμή που κοίταξε το μαϊμουδι στα μάτια έγινε ο προσωπικός της ήρωας, ο μεγάλος της ξάδελφος, το Α και το Ω της κάθε μέρας της.

Όσο μεγάλωνε έβρισκε με μαθηματική ακρίβεια όλα τα κουμπιά μου. Μαζί και του Δημήτρη.  Καλά και κακά. Μιλάμε για γνήσιο ταλέντο. Η σχέση μας κατέληξε να είναι "Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε". Κάτι σαν την σχέση μου με την Σουλτάνα ένα πράγμα. Να είναι νύχτα έξω και η Χριστίνα να επιμένει ότι είναι μέρα. Να τρώει το φαγητό σου και να σου λέει κατάμουτρα ότι είναι αηδία. Να ζητάει την ίδια ώρα να της ετοιμάσω μόνο εγώ γλυκά για την κάθε ξεχωριστή περίσταση της και να δηλώνει με σιγουριά πως δεν πρόκειται να την απογοητεύσω. Να μου στέλνει να της αλλάξω μέχρι και μπαταρίες στα παιχνίδια της γιατί μόνο εγώ μπορώ. Να παρατηρεί κάθε φορά που βάφομαι ή χτενίζομαι και να έχει την πιο αφοπλιστικά ειλικρινή άποψη. Να τσακώνεται με τον Δημήτρη, να μένει εντελώς ατάραχη ενώ ο ίδιος χτυπάει το κεφάλι του στο μαξιλάρι από τα νεύρα του . Ταυτόχρονα, να ξεσπάει σε γοερά κλάματα, επειδή το μαϊμουδι δεν θέλει να τον ακολουθεί παντού ενώ η ίδια θέλει να μπαίνει μέχρι και στην τουαλέτα μαζί του. Να είναι μέρα έξω και η ίδια να επιμένει ότι είναι νύχτα... 

Σας ορκίζομαι όμως, κάθε που χτυπάει την πόρτα μου και ακούω τη χαρακτηριστική φωνή της, αμέσως χαμογελάει η καρδιά μου. Κάθε που τα ακούω να παίζουν και νιώθω πως μεγαλώνουν κατά κάποιο τρόπο σαν αδέλφια, χάνω έναν χτύπο από την καρδιά μου. Κάθε που κοιτάζει όλο λατρεία τον Δημήτρη, νιώθω πως θα έχει ένα στήριγμα για όλη του την ζωή. Το ίδιο και εκείνη. Κάθε φορά που συζητάμε και οι τρεις μαζί σοβαρά, κλαίω και γελάω ταυτόχρονα. Και σας ορκίζομαι, το κακαριστό της γέλιο είναι ότι πιο όμορφο έχετε ακούσει στην ζωή σας.

Η ανιψιά μου,  η Χριστίνα μου, είναι η κόρη που δεν έχω. Είναι το alter ego μου, η προσωπική μου πρόκληση, η όμορφη νεράιδα μου. Η μοναδική βρωμούσα μου. Η δική μου. Και δεν θα την άλλαζα για τίποτα στον κόσμο.... Χρόνια πολλά μικρή μου. Dream big... 

Οχτώ χρόνια "Όταν γεννήθηκα ξανά"

 Μόλις έξι μηνών ήταν ο Δημήτρης Γεράσιμος, όταν αποφάσισα να πατήσω το κουμπί δημοσίευσης στην πρώτη ανάρτηση τούτης εδώ της διαδικτυακής γωνίτσας. Τέλη Γενάρη. Είκοσι νομίζω. 

Δεν διαβάζω συχνά εκείνες τις πρώτες αναρτήσεις. Νιώθω πως είναι πρόχειρες, ίσως και κάπως επιτηδευμένες. Με τα χρόνια αυτό άλλαξε. Ωρίμασαν οι σκέψεις μου και ταυτόχρονα ο τρόπος έκφρασης τους- κάπως σαν την ίδια την μητρότητα. Ξεκίνησα λίγο αδαής, προσποιούμενη ότι τα ξέρω όλα και με τα χρόνια έμαθα να βασίζομαι πρωτίστως στο ένστικτο μου. Έτσι και εδώ μέσα. 

Παραδόξως, μέσα από αυτή την καταγραφή των συναισθημάτων και των σκέψεων μου, με γνώρισα καλύτερα. Ο γραπτός ο λόγος βάζει τα πάντα σε τάξη- πιστέψτε με- και ταυτόχρονα σε αναγκάζει να κοιτάς κατάματα ξανά και ξανά πράγματα που πολλές φορές αρνείσαι καν να παραδεχτείς. Άπαξ όμως και βρουν το δρόμο τους στο χαρτί- ή στην συγκεκριμένη περίπτωση στην οθόνη- δεν μπορείς πλέον να τα αγνοείς. 

  Το έχω γράψει ξανά, η ύπαρξη αυτής της διαδικτυακής γωνίτσας, ήταν και είναι η ψυχοθεραπεία μου σε όλα αυτά τα χρόνια που είμαι μητέρα. Η μητρότητα έχει εξελιχθεί σε πολλή μοναχική ιδιότητα, ενώ δεν θα έπρεπε. Στην Αφρική λένε πως χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί και μέσα σε αυτό το γνωμικό κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια. Η δική μας γενιά δεν το έχει αυτό. Συνεπώς, αναζητούμε αυτό το "χωριό" μέσα σε αυτόν τον καινούργιο διαδικτυακό κόσμο. 

Προσωπικά, υπήρξα τυχερή διότι γνώρισα μόνο όμορφους ανθρώπους εδώ μέσα. Και αρκετούς από αυτούς τους γνώρισα εν τέλει και δια ζώσης. Εμπνεύστηκα με υπέροχες ιδέες από άλλες μανούλες, σκέφτηκα πράγματα από άλλη οπτική γωνία, πήρα γνώσεις που δεν είχα, γέλασα και έκλαψα παρέα με άλλες μητέρες έστω και ετεροχρονισμένα. Κρύβει μαγεία το διαδίκτυο αν ξέρεις να το χρησιμοποιείς και δεν το αφήσεις να σε χρησιμοποιήσει- το έχω πει και αυτό άπειρες φορές. 

Οχτώ τα χρόνια λοιπόν για το "Όταν γεννήθηκα ξανά" και εύχομαι να συνεχίσω να εξελίσσομαι μέσα από αυτό. Παρέα με αυτά τα πατουσακια που ήταν, είναι και θα είναι η έμπνευση μου, να μεγαλώνω και εγώ, και αυτό το ημερολόγιο. Έτσι όμορφα. Με ειλικρίνεια και ταπεινότητα. Άλλωστε δεν ξέρω άλλο τρόπο...