Η Ελεάννα μας προ(σ)καλεί και εμείς θυμόμαστε....

Η γλυκιά Ελεάννα από το Oops Blogara μας προ(σ)καλεί και πάλι να θυμηθούμε ποιο ήταν το πιο ξεχωριστό δώρο που θυμόμαστε από τα Χριστούγεννα όταν είμαστε παιδιά. 

Και βασανίστηκα. Βασανίστηκα διότι σοκαρίστηκα με το πόσο πολύ δυσκολεύτηκα να θυμηθώ. Και αναρωτήθηκα μήπως τελικά οι γονείς μου, που πάντα γέμιζαν το δέντρο με ένα βουνό από δώρα από κάτω, πέτυχαν το αντίθετο από αυτό που ήθελαν και απλά δεν τα εκτιμούσαμε όσο θα έπρεπε...Αρνήθηκα όμως να δεχτώ αυτή την εκδοχή, αφού θυμάμαι πολύ καλά πως αγαπούσα ΟΛΑ μου τα παιχνίδια εξίσου και έπαιζα και με όλα εξίσου. Πάντα τα πρόσεχα και δεν τα κατέστρεφα, απόδειξη ότι έχω ακόμη παιχνίδια από την παιδική μου ηλικία, κάποια εκ των οποίων παίζει ήδη ο Δημήτρης μαζί τους. 

Τα εκτιμούσα λοιπόν και με το παραπάνω- οκ ηρέμησα. Και πάλι όμως... απλά δεν θυμόμουν. Τουλάχιστον όχι από την παιδική, παιδική μου ηλικία. Το μόνο που μπορώ να πω για τότε ήταν πως λάτρευα την κούκλα Cabbage patch kids που είχα και έχω μια φωτογραφία που αποδεικνύει πως ήταν δώρο Χριστουγέννων όταν ήμουν 4 ετών. (μην σας κάνουν εντύπωση τα καλοκαιρινά, ήμασταν Αφρική, όχι τρελοί, χιχι!).  Και την έχω ακόμη.  Μάλιστα ήταν από τα παιχνίδια μου, που πήρα μαζί μου, όταν πλέον, έφυγα από το πατρικό μου. (και μετακόμισα ακριβώς δυο ορόφους από πάνω, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία, χεχε). υποθέτω λοιπόν πως είχα ξετρελαθεί. (προσέξτε εντωμεταξύ πόσο μητρικά κρατάει η αδελφή μου την δική της κούκλα, και πως την κρατάω εγώ... χεχε... ευτυχώς δεν αποδείχθηκα τέτοια μητέρα!!)

Και η κούκλα μου σήμερα... (κυριολεκτικά, σήμερα!)

Υπάρχουν όμως τρία δώρα Χριστουγέννων, τα οποία πραγματικά μου έχουν μείνει αξέχαστα και με είχαν συγκινήσει αφάνταστα. Τα δυο δεν είναι καν από την παιδική μου ηλικία, μα η αλήθεια είναι πως στο σπίτι μας πάντα γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα όπως τους αρμόζει και παρόλο που μεγαλώσαμε πια και γίναμε ολόκληρες γαϊδούρες, η μητέρα μου ακόμα μας αντιμετωπίζει σαν παιδιά και μας ζητάει να γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Οπότε για μας η μαγεία δεν χάθηκε ποτέ.... 

Κάποιο βράδυ, αξημέρωτα, γύρω στα εφτά μου χρόνια, δυσκολευόμουν να κοιμηθώ, (συνηθισμένο φαινόμενο) και τρύπωσα στο δωμάτιο των γονιών μου. Η μητέρα μου ήταν ξύπνια και έβλεπε μια ταινία του Elvis Presley. Την ρώτησα ποιος ήταν αυτός που τραγουδούσε, μου είπε. και εγώ τότε, μέσα στην νύχτα, στην μαγεία που κρύβει αυτή και την ζεστασιά και ασφάλεια που ένιωθα στο δωμάτιο των δικών μου, "ερωτεύτηκα". Ερωτεύτηκα αυτή την τόσο καλοσυνάτη φυσιογνωμία και αυτή τη μαγική φωνή.  Άρχισα μανιωδώς να ψάχνω τραγούδια του στο ραδιόφωνο, να ξενυχτώ σαββατοκύριακα για να δω στην ΕΡΤ τις μεταμεσονύκτιες προβολές των ταινιών του. Τις έγραφα στο βίντεο και έπειτα από την τηλεόραση στην διαπασών αντέγραφα τα τραγούδια στο κασετόφωνο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το άγχος να πατήσω  το REC και το STOP τη σωστή στιγμή. (τι να κάνουμε γεννήθηκα το '80, χεχε!) Μέχρι και σε άγνωστο σπίτι στη Κρήτη είχαμε χτυπήσει τη πόρτα μόνο και μόνο επειδή είδα μια απίθανη αφίσα του Elvis από το παράθυρο και ήθελα οπωσδήποτε να μάθω που μπορούσα να την βρω! Οπότε καταλαβαίνετε την ψύχωση μου. Και φυσικά ποιος άλλος άνθρωπος θα αναγκαζόταν να την υπομένει περισσότερο από την αδελφή μου! Κάποια λοιπόν Χριστούγεννα, αφού η τρέλα με τον Βασιλιά, (χιχι), καλά κρατούσε, κάτω από το δέντρο υπήρχε ένα τεράστιο κουτί, όμορφα αμπαλαρισμένο. Δώρο από την αδελφή μου.... Μέχρι να φτάσει η μεγάλη ημέρα, ήμουν να σκάσω! Τι είχε μέσα, τι είχε μέσα, δεν πήγαινε το μυαλό μου... Ότι σπόντες της είχα πετάξει για ιδέες δώρου δεν δικαιολογούσαν το μέγεθος του κουτιού...  'Οταν τελικά έφτασε η μεγάλη στιγμή και άνοιξα σαν αγρίμι το δώρο μου, και πέταξα έξω όλα τα σκισμένα παλιόχαρτα που είχε βάλει για καμουφλάζ... έβαλα τα κλάματα! Ήταν, όχι ένας, ούτε δυο, ούτε πέντε, αλλά 11 δίσκοι (ξέρετε από βινύλιο...!) του Elvis.... Το ξέρω πως ακούγεται σαχλό, μα ήμουν παιδάκι και θαύμαζα έναν καλλιτέχνη. Είχα μείνει άφωνη και απλά έκλαιγα- πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για μένα, να κλαίω με ακροατήριο- κι όμως τόσο πολύ μου άρεσε... Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την κίνηση της αδελφής μου- όχι μόνο επειδή ξέρω πολύ καλά πως θα στερήθηκε πολύ χαρτζιλίκι αφού τότε κόστιζαν οι δίσκοι- αλλά κυρίως επειδή σκέφτηκε το δώρο με πολύ αγάπη. (Και φυσικά έχω τους δίσκους ακόμα!) 

Το ξέρω πως η ανάρτηση είναι ήδη παραπάνω από πλήρης, όμως επειδή το μπλογκ μου εξυπηρετεί όντως χρέη ημερολογίου, επιτρέψτε μου να μιλήσω και για τα άλλα δυο δώρα που σήμαιναν πάρα πολλά για μένα. 

Πάμε τη πρώτη χρόνια έγγαμου βίου. Νιόπαντροι, ήδη έγκυος στο πρώτο μου αγγελούδι, ήδη έχει πέσει μια σκιά πάνω μας αφού η εγκυμοσύνη είναι δύσκολη και κάθε επίσκεψη στο γιατρό άλλη μια σφαλιάρα. Εκείνη τη χρονιά, θυμάμαι δεν είχα διάθεση για τίποτα. Ωστόσο, όπως πάντα η μητέρα μου επέμενε να της πω, (αφού αρνιόμουν να γράψω γράμμα), τι δώρο θέλω να μου φέρει ο Άγιος Βασίλης. Ένα γερό μωρό της έλεγα και στενοχωριόταν. "Αυτό εννοείται" μου έλεγε "πες μου τότε κάτι που χρειάζεσαι για το νοικοκυριό σου." Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ένα πολύ καλό μίξερ- εξαιρετικά ακριβό- (γιατί είπαμε, είμαι και η πρώτη μαγείρισσα!), και δεν υπήρχε περίπτωση να το ζητούσα. Στη κουβέντα πάνω, μου το απέσπασε και παραδέχτηκε ότι ήταν πολύ ακριβό και δεν θα μπορούσαν να μου το πάρουν. "Μην σκας" της λέω, "έχω μίξερ, πάρε μου μια κουβέρτα" Όταν λοιπόν, μου έφεραν μπροστά μου το μεγάλο κουτί, υπέθεσα ότι ήταν η κουβέρτα. Και που δεν με άφησαν να το σηκώσω; Λογικό. Ήμουν έγκυος και ανάρρωνα από ελαφριά αποκόλληση. Όταν το άνοιξα και είδα ΤΟ μίξερ, απλά βούρκωσα. Γιατί ήξερα πόσο δύσκολο θα ήταν να μου το πάρουν και για ακόμη μια φορά επιβεβαιώθηκε πόσες θυσίες θα κάνουν οι γονείς προκειμένου να δουν ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη των παιδιών τους. Πάνε 4 χρόνια που το έχω λιώσει στη δουλειά, μην ανησυχείς μαμά, τα έχει βγάλει τα λεφτά του! 

And last but NOT least, πάμε δυο Χριστούγεννα αργότερα. Έγκυος στο δεύτερο αγγελούδι μου, εσώκλειστη σε μια κλινική, κλινήρης, να παλεύω να κρατηθώ. Εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν γενικότερα ένα δώρο. Ο τρόπος που προσπάθησε η οικογένεια μου να φέρει τις γιορτές και τη μαγεία μέσα σε εκείνο το άχρωμο δωμάτιο, στολίζοντας κανονικότατα, παρά τις αντιρρήσεις μου, η μαμά μου να μαγειρεύει κανονικότατα και να φέρνει όλο το γεύμα σε τάπερ, η έκπληξη του ξαδαδελφούλη μου που ξεσήκωσε ολόκληρη πενταμελή οικογένεια από Κρήτη μόνο και μόνο για να είναι μαζί μου εκείνες  τις δύσκολες γιορτές. όλα αυτά αρκούν να εκτοπίσουν όλα τα άλλα δώρα. Και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα είχα και έναν σύζυγο δώρο από μόνο του. Έναν σύζυγο που παρά τις δυσκολίες επέμενε να με έχει σε μονόκλινο. Ένα σύζυγο που έπιασε και δεύτερη δουλειά για να τα καταφέρει. Και παρόλο που με τον Παναγιώτη δεν συνηθίζουμε να "ανταλλάσσουμε" δώρα, παρά ψωνίζουμε παρέα ότι θέλουμε, εκείνη τη χρονιά, μου πήρε δώρο. Την αδελφή μου έστειλε μα το παράγγειλε. Και ήταν πολύ προσωποποιημένο και πολύ ιδιαίτερο. Ήταν μια τεράστια χιονόμπαλα. Θυμήθηκε πόσο τις λατρεύω... Που όχι μόνο έπαιζε μουσική μα είχε και κουμπάκι που περιφέρει το χιόνι μέσα στην μπάλα όσο θέλεις. Και μέσα είχε μια οικογένεια. Τετραμελή. Και με διαβεβαίωσε δίνοντας την μου, πως θα γίνουμε οικογένεια και να μην φοβάμαι. Πως θα τα καταφέρουμε και να είμαι σίγουρη... Παρά την έκβαση εκείνων των Χριστουγέννων, εξακολουθεί να είναι ένα από τα τρία αγαπημένα μου δώρα. 

Σ ευχαριστώ Ελεάννα που ρώτησες και μου έδωσες την ευκαιρία να το καταγράψω. Να άλλο ένα απρόσμενο δώρο...