Πέντε τα χρόνια χωρίς τον Μικρό μας Πρίγκηπα...

Κάποιες φορές νιώθω πως όσα και να γράψω για αυτό το όμορφο αγόρι που ποτέ δεν γνώρισα από κοντά θα είναι λίγα. Άλλες πάλι νιώθω πως δεν έχω πια άλλα λόγια να γράψω. Μα σαν αρχίσω να πληκτρολογώ.... δεν μπορώ να σταματήσω....

Πάνε πλέον πέντε χρόνια που σαν σήμερα γέννησα με επείγουσα καισαρική τομή τον Πρίγκηπα μου. Ήταν 2:30 τα ξημερώματα όταν ήρθε στην ζωή μας. Δώδεκα ώρες μετά ο άντρας μου, μου ανακοίνωνε το αδιανόητο. Τον θάνατο του. 

Χθες το βράδυ αποκοιμήθηκα αγκαλιά με το κουτάκι του... Αυτό το τόσο δα κουτάκι που κρύβει μέσα όσα είναι δικά του. Το τεστ εγκυμοσύνης, τα ρουχάκια που είχα διαλέξει να φορέσει όταν θα γεννιόταν, μερικά κοσμήματα που μου έκαναν δώρο όταν τον γέννησα, ένα ηχητικό αρχείο της καρδούλας του  και τρεις άκρως πολύτιμες φωτογραφίες του. 


Τις φωτογραφίες του δεν είμαι έτοιμη να τις μοιραστώ. Βλέπετε τραβήχτηκαν αφού τον χάσαμε. Αφού τον είχαν ταλαιπωρήσει και τρυπήσει επανειλημμένα στην προσπάθεια τους να τον κρατήσουν κοντά μας. Φέτος όμως νιώθω έντονη την ανάγκη να τον περιγράψω....

Μόλις ενάμιση κιλό, μα ψηλός. Με τα πιο μακρυά και λεπτά πατουσάκια. Χεράκια για φίλημα με τα δαχτυλάκια να φαίνονται πως ήταν σφιγμένα γροθιά πριν παραδοθεί. Αρκετά και σκούρα μαλλιά, καρφάκια. Μικρή μυτούλα ολόιδια με του αδελφού του και λεπτά χείλη κυρτωμένα σε παράπονο... Εντελώς γυμνός παρά μόνο με μια πάνα που του πήγαινε τεράστια... Ματάκια κλειστά. Ταλαιπωρημένα. 

Θέλω να πιστεύω πως τον κρατούσε ζεστό η Παναγία αφού εγώ δεν μπορούσα να είμαι εκεί. Θέλω να πιστεύω πως δεν πονούσε, πως τον προστάτευε. Θέλω να πιστεύω πως ακόμα και 15 χιλιόμετρα μακριά ένιωθε την αγάπη μου, άκουγε τις προσευχές μου, καταλάβαινε τους σπαραγμούς μου. Θέλω να πιστεύω πως ένιωσε τον πατέρα του που ήταν ακριβώς εκεί δίπλα. Θέλω να πιστεύω πως τον άκουσε να ζητάει να βαφτιστεί. Θέλω να πιστεύω πως άκουσε το όνομα του... 

Δημήτρης. Ο δικός μας Δημήτρης. Ο πρώτος μας Δημήτρης. Ο σκέτος Δημήτρης. 

Χθες, έπεσα για ύπνο από τις 9:30. Αποκοιμήθηκα με τεράστια δυσκολία γύρω στις 12. Στις 2:24 ακριβώς ακούω βηματάκια. Και ένα μικράκι σκαρφάλωσε στην αγκαλιά μου, χώθηκε εκεί δίπλα στον λαιμό μου, στην ανάσα μου και έκλεισε και πάλι τα ματάκια του... 

Ο Δημήτρης- Γεράσιμος. Ο άλλος μας Δημήτρης. Ο δεύτερος μας. Ο όχι σκέτος. 

Ξέρω... Τον ξύπνησε ο αδελφός του να έρθει στην αγκαλιά μου. Δεν μου το βγάζετε από το μυαλό. Νόμιζα δεν θα καταφέρω να κοιμηθώ πάλι. Μα γέμισα γαλήνη και έγινε πριν καν  το καταλάβω. Μπορεί να μην μου κάνει την χάρη να εμφανιστεί στα όνειρα μου, μα πότε πότε κάνει κάτι τέτοια και μου δίνει δύναμη να ελπίζω. 

Πέντε χρόνια μετά δεν έχουν αλλάξει και πολλά στα συναισθήματα μου, στην ένταση τους, στην σπουδαιότητα τους. Μονάχα ο πιο έμπειρος πλέον χειρισμός τους. Τώρα πια ξέρω καλά. Όπως με τις ψιχάλες δεν μπορείς να δεις καθαρά έξω από το τζάμι αλλά αν πιάσει καταιγίδα, το άφθονο νερό θα σου επιτρέψει να δεις, έτσι και με τον πόνο. Αν αφήσεις τα δάκρυα να ξεχυθούν άφοβα θα καθαρίσει η ψυχή σου...