Γίνε άνεμος και χαρταετός ακόμα και όταν ουρανός δεν υπάρχει... (Ελύτης).

Ο λόγος που θα παραληρήσω πάλι σήμερα, είναι επειδή έχω να γιορτάσω έτσι παραδοσιακά την Καθαρά Δευτέρα με πέταγμα χαρταετού,  πιθανότατα από το 1989. Δεν τα λες και λίγα χρόνια. 

Μας πήγαιναν πάντα οι γονείς μας παραλιακά, ο πατέρας μου αναλάμβανε τον χαρταετό και η μητέρα μου το πικ νικ- ήταν μανούλα σε κάτι τέτοια, τίποτα δεν μας έλειπε,  προνοούσε για τα πάντα, πάντα. 

Η Σουλτάνα η Φωφώ, γεννημένη Σουλτάνα σας έχω πει, άπλωνε το κορμί της στην ψάθα του πικ νικ, και απλά χωνόταν σε ένα βιβλίο ή ατένιζε τον ουρανό. Εγώ πάλι, γνήσιο αγοροκόριτσο και  ψυχή γεμάτη περιέργεια για τα πάντα, έτρεχα πίσω από τον πατέρα μου ρωτώντας ότι μπορούσε να περάσει από το μικρό μυαλουδάκι μου και περιμένοντας καρτερικά σαν τον ζητιάνο την ώρα που θα μου έδινε την άδεια να κρατήσω τον χαρταετό. Θυμάμαι το θεωρούσα πολύ σπουδαία υπόθεση, διότι ο πατέρας μου ήταν φανατικός με το πέταγμα του αετού και ένιωθα πως μου είχε πολύ εμπιστοσύνη για να μου δίνει το σχοινί.  Στην πορεία διαπίστωσα, πως μάλλον είχε εμπιστοσύνη πιο πολύ στον αέρα παρά σε μένα, μα όπως και να έχει μου εξηγούσε τα πάντα και με αντιμετώπιζε σαν αυτό ακριβώς που ήμουν. Ένα σωστό και δραστήριο αγοροκόριτσο. 

Πότε, πότε ανταποκρινόμουν και στο κάλεσμα της μητέρας μου που με παρακαλούσε να βάλω κάτι στο στόμα μου, έτρεχα πάντα χοροπηδώντας μέχρι εκεί, παρακαλούσα την Σουλτάνα να σηκωθεί, μου αρνιόταν χωρίς ενοχές, έτρωγα βιαστικά την μπουκιά της μητέρας μου που προσπαθούσε να μου βάλει στο στόμα όσα περισσότερα προλάβαινε σε αυτά τα γρήγορα περάσματα μου και επέστρεφα, χοροπηδηχτά πάντα, στον πατέρα μου που όλα τα ήξερε και όλα τα έκανε τέλεια! 

Και κάποια στιγμή απλά πάψαμε να πηγαίνουμε.  Δεν ξέρω γιατί, εγώ πάντως πάντα ήθελα μια εκδρομή για τον χαρταετό και για πολλά χρόνια την ζητούσα χωρίς όμως πια ανταπόκριση. 

Όντας αυτές οι μέρες με το πέταγμα του χαρταετού, από τις καλύτερες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, ήταν βέβαιο πως θα τις αναπαρήγαγα όταν με το καλό γινόμουν μητέρα. Μέχρι τώρα δεν μας είχε δοθεί η ευκαιρία λόγω διαφόρων συνθηκών.  Φέτος όμως, που θα είχαμε τον μπαμπά μας σπίτι, δεν υπήρχε περίπτωση- βρέξει, χιονίσει- να μην επιχειρούσα να χαρίσω επιτέλους στον Δημήτρη Γεράσιμο την πρώτη του επίσημη Καθαρά Δευτέρα. 

Εφόσον ο καιρός ήταν άστατος και βροχερός, δεν απομακρυνθήκαμε πολύ, ωστόσο εγώ ήμουν οργανωμένη λες και θα κάναμε πικ νικ με τις καλύτερες συνθήκες. Η αισιοδοξία μου και το πείσμα μου στα ύψη, ο Παναγιώτης πάντα σύμμαχος στις πιο τρελές μου ιδέες και το μαιμουδάκι ανυπόμονο όσο κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να ζήσουμε μια καινούργια εμπειρία. 

Είχε πολύ λίγο αέρα, έτσι ο δόλιος ο πατέρας χρειάστηκε να τρέξει πολύ για να ανεβάσει τον χαρταετό ψηλά και να σταθεί εκεί- μαζί και η δόλια η μάνα που έτρεχε πίσω από το μαιμουδάκι, που έτρεχε πίσω από τον μπαμπά του φωνάζοντας του συνέχεια: "Μπορείς, μπαμπά, ΜΠΟΡΕΙΣ!".

Έχω την αίσθηση πως αυτή η φωνούλα να τον ακολουθεί, έκανε τον ίδιο τον Παναγιώτη άνεμο,  προκειμένου να δει το χαμόγελο αυτό της ικανοποίησης ζωγραφισμένο στα χείλη του γιου του... Το χαμόγελο πως ο μπαμπάς του τα κατάφερε... 

Και όταν ήρθε η ώρα να του δώσει το σχοινί... Πω, πω καμάρι και ευτυχία... Και να ακούει τις συμβουλές του πατέρα του σαν μεγαλύτερος από δυόμιση χρονών, επιβεβαιώνοντας μου πως αν πιστέψεις εσύ σε αυτά, θα πιστέψουν και αυτά στον εαυτό τους...

Αφού κουραστήκαμε, ήρθε η ώρα να λάμψει η μαμά! Και μπορεί να μην άπλωσα όλη την πραμάτεια μου για να σας δελεάσω, αφού ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε άμεσα σε περίπτωση καταιγίδας, μπορεί να μην είχα τις κλασσικές Σαρακοστιανές λιχουδιές αφού οι άντρες μου δεν τρώνε και εγώ κάνω διατροφή, όμως είχα όλα όσα θα έκαναν το μαιμουδάκι μου ευτυχισμένο. Είχα σπιτική λεμονάδα, λαγάνα, ντοματίνια, μπανάνα, χαλβά και φυσικά για το τέλος μια μικρή καρδιά γεμάτη πραλίνα, για αυτή την τόσο εορταστική ημέρα. 

Όταν γυρίσαμε σπίτι, ο Δημήτρης Γεράσιμος ήταν ακόμα φανερά εκστασιασμένος με την μέρα του. Για καλή μου τύχη, έτυχε να πέσω πάνω σε μια ακόμα καταπληκτική κατασκευή της γλυκιάς Άντζυ,  και φυσικά τρέξαμε να την υλοποιήσουμε! Έτσι πολύ απλά, χωρίς πολύ μελέτη, φτιάξαμε έναν χαρταετό να τον πετάξουμε μέσα στο σπίτι. Αμέ! Το μαιμούδι έβαζε κόλλα στα ξυλάκια και με βοήθησε με το κόψιμο των κορδελών, ενώ μόλις ολοκληρώσαμε την κατασκευή, άφησα πάνω του το πιο ευχάριστο και δημιουργικό κομμάτι! Τον στολισμό του! Και νομίζω πως έκανε καταπληκτική δουλειά! 

Κάπως έτσι έφτασε στο τέλος της η δική μας Καθαρά Δευτέρα. Μα ξέρετε γιατί μου άρεσε αυτή η μέρα τόσο μα τόσο πολύ; Επειδή κόντρα στον μαύρο ουρανό που απειλούσε με βροχή και κόντρα στον λιγοστό αέρα, εμείς φουσκώσαμε τα πνευμόνια μας με αυτοπεποίθηση και θετική διάθεση και πιστέψαμε βαθιά μέσα μας πως θα τα καταφέρουμε. Ακόμα και αν βραχούμε, (που βραχήκαμε), ακόμα και αν χρειαστεί λίγο παραπάνω προσπάθεια. (που χρειάστηκε). 

Και βρήκα σήμερα μπροστά μου τους υπέροχους αυτούς στίχους του Ελύτη στην αγαπημένη σελίδα Happy Mommy . 

Νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.»

~Οδυσσέας Ελύτης

 Κοιτώντας λοιπόν αυτή την φωτογραφία του δικού μου ανέμου να κοιτάει ψηλά στον μαύρο ουρανό και να ζει ένα απλό πέταγμα χαρταετού σαν τον μεγαλύτερο θαύμα, χάρηκα γιατί για μια μέρα του προσφέραμε αυτό. Να γίνει άνεμος και χαρταετός ακόμα και αν ουρανός δεν υπάρχει...