Monkey Talk- ή αλλιώς τι ακούει μια μάνα από ένα μαιμουδάκι 32 μηνών...

Είμαστε στο πρωί στην στάση και περιμένουμε το λεωφορείο. Ο Δημήτρης- Γεράσιμος βαριέται λίγο αφού δεν υπάρχει καν στάση λεωφορείου- αθάνατη Ελλάδα- και ψάχνεται να δει μια στάση σαν τις μινιατούρες στα παιχνίδια του... Τον ρωτάω αν θέλει να του τραγουδήσω. Θέλει. Αρχίζω να του λέω παιδικά τραγούδια για να διαλέξει- δεν θέλει κανένα.  Ποιο θες; τον ρωτάω. 

-"Το Σε μιαν Ανάσα" μου λέει...

‪#‎ΔικοΜουΠαιδίΕίναιΛεμεεεε‬‪#‎ΑμφισβητείΚανέναςΑκόμηΤαΑκούσματαΑπόΤηνΜήτρα‬;;;‪#‎ΕίμαστεΚαιΠολυΚουλτουριάρηδες‬

Στην βόλτα μας μια μέρα, το ομολογώ, λιμπίστικα μια στολή Πειρατή για το μαϊμουδακι. Ήταν κομματάκι τσιμπημένη και τον ρωτάω: Να στην πάρω άντρα μου την στολή, θα την φορέσεις τις απόκριες να μασκαρευτείς ή τζάμπα θα στην πάρω;;

- Τζάμπα. Μου απαντάει.

‪#‎ΔικοΜουΕιναιΤοΠαιδιΛεμε‬ ‪#‎ΤοΟτιΛιμπιστικαΣτοληΝαμεανησυχησει‬;‪#‎ΠλακαΘαΕχειΝαΑγαπησωΚαιΤοΚαρναβαλι‬ ‪#‎ΔενΜουΕφτανεΤοΚαλοκαιρι‬‪#‎Γιοχοχο‬ ‪#‎ΘαΤονΠεισω‬!!!

Περνάνε οι μέρες, δεν πολυκάνουμε συζήτηση για το τι θα μασκαρευτεί, μέχρι που Τσικνοπέμπτη τον ρωτάω ξανά: 

- Τι μασκαρευτείς τελικά Δημήτρη;;

-Κότα!! 

#Οκ #Κότα; #Κότα!

Αφού τελικά αποφασίζουμε με τα χίλια ζόρια και μετά από ζωγραφικές απεικονίσεις των τριών επικρατέστερων στολών, πως θα ντυθεί πειρατής, με βλέπει το βράδυ να φοράω την καινούργια μου floral πυτζάμα... Ρωτάει:
-Τι ντύθηκεεες;;;
-Τι εννοείς, τι ντύθηκα; απορώ...
-Κλόοουν;;;;;;

‪#Εεεεεε;;;#‎ΑυτάΠαθαίνειςΟτανΠροσπαθείςΝαΤονΒάλειςΣτοΚαρναβαλικόΤοΠνεύμα‬‪#‎ΆκουΤαΤώρα‬ ‪#‎ΑκούςΕκεί‬... ‪#‎Κλόοουν‬...

Παίζουμε το παιχνίδι "χαμηλώνω-δυναμώνω". Εγώ δηλαδή είμαι το τραγούδι στο ραδιόφωνο και αυτός με χαμηλώνει ή με δυναμώνει κατά βούληση. Πολύ γέλιο να το δοκιμάσετε. Επηρεασμένη τελευταία από το θέμα του τρίτου πάρτι γενεθλίων μας, του τραγουδάω καλοκαιρινά τραγούδια, 3-4 συγκεκριμένα.Τον ρωτάω ποιο θέλει να του πω και μου λέει αυτό με την άμμο. Σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω ποιο εννοεί. Του λέω κάνα δυο, 

-"Όχι μαμά δεν εννοούσα αυτά..." 

Ξαφνικά μου έρχεται αναλαμπή! "Το, Πάμε όλοι μαζιιιι, σε μια παραλίααα" λες;; Χαμογελάει πλατιά, 

-"Ναι, εννοούσα αυτό μαμά" 

‪#‎πεθαινω‬‪#‎οτανεμπνεεσαιαποτομαθημαμουσικηςεκφρασης‬ ‪#‎havingfunthetoddlerway‬‪#‎αμμοςισονπαραλιαφυσικα‬

Το επόμενο δεν είναι ατάκα, μα είναι ατακαδόρικη στιγμή- συνήθως μοιράζομαι και μια τέτοια...

 Κάποια στιγμή, για πρώτη φορά like ever, μάλωσε ο Παναγιώτης τον Δημήτρη. Μην φανταστείτε... Δεν έβαλε καν τις φωνές. Για έναν όμως τόσο πράο και σιωπηλό άνθρωπο όπως τον Παναγιώτη, το να υψώσει έστω και λίγο την φωνή του και να σε κοιτάξει αυστηρά, είναι άκρως ψαρωτικό... (το έχω περάσει σε καβγά που συνήθως καβγαδίζω μόνη μου και σοκαρίστηκα η γυναίκα, χεχεχε). Είδα λοιπόν έναν Δημήτρη που ενώ είχε πάθει ένα φοβερό ξέσπασμα άνευ λόγου και αιτίας, να του κόβετε ξαφνικά η μιλιά και το κλάμα μαχαίρι, να μην βγάζει άχνα και να έρχεται μουλωχτά να λουφάξει δίπλα μου κοιτώντας το πάτωμα... (Με το ζόρι κρατιόμασταν να μην βάλουμε τα γέλια..).

‪#‎ΜουτρωμένοςΜεΤονΠατέραΤου‬ ‪#‎ΜουΆρεσεΔενΤοΚρυβω‬‪#‎ΠάνταΕγώΗΚακιάΒαρέθηκα‬ ‪#‎ΝτάξειΤουςΤαΕφτιαξα‬

Έχει τέσσερις μέρες που ψήνεται στον πυρετό. Κάποια στιγμή την τρίτη ημέρα ξυπνάει το μικρακι μου απο τον συνεχόμενο σχεδόν ύπνο του πυρετού. Με κοιτάει που είμαι δίπλα του, χαμογελάει γλυκά και λέει: 

"Με προσέχεις."

‪#‎myheartjustskippedabeat‬

Πάω να φορέσω το κολιέ μου που γράφει "Μαμά" . Ο Δημήτρης; "Μην το βάλεις, δεν θέλωωωωω"  Γελάω και το φοράω. 

-"ΒΓΑΛΤΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΆΓΜΑ" !!!! 

‪#‎ΗμαρτονΠαναγιαμου‬ ‪#‎ΤιΕιναιΤουτοΠαλι‬

-Δημήτρη χαμογέλασε να σε βγάλω φωτογραφία...
-ΠΌΤΕΕΕ! Και μου κλείνει κατάμουτρα την πόρτα!! 

‪#‎ΑκόμαΠαλευειΝαΣυνελθει‬ ‪#‎ΝευριασμενοΜαιμουδακι‬

Παίζουμε το παιχνίδι σούπερ μάρκετ. Δηλαδή έχουμε αραδιασμένα μερικά πράγματα κοντά μας, έχω εγώ μερικά κέρματα, έχει και αυτός- εγώ είμαι η πελάτισσα, ο Δημήτρης ο ταμίας- υπάλληλος. Του ζητάω κάτι, τον ρωτάω πόσο κοστίζει, μου λέει ένα, δύο ή οχτώ, (συνήθως) κέρματα, χτυπάει το προιόν στην φανταστική μας μηχανή, (τούουτ!), με ευχαριστεί, τον ευχαριστώ και πάλι από την αρχή. Αφού έχω εξαντλήσει πολλάκις όλα όσα έχουμε δίπλα μας, σκέφτομαι out of the box και συμβαίνει ο εξής διάλογος: 

-Τι θα θέλατε; (Δημήτρης-Γεράσιμος)

-Μμμμ... Μια πιπίλα παρακαλώ! (βλέποντας με την άκρη του ματιού μου την πιπίλα του πίσω του στην πολυθρόνα) 

Γυρίζει, κοιτάει, την βλέπει που είναι, (ακριβώς δίπλα του δηλαδή). γυρίζει με ξανακοιτάει με καχυποψία, γελάει λίγο λοξά και μου λέει: 

-Μας τελείωσε, λυπάμαι... 

#ΤουΤελείωσε #Λυπάται #ΕγώΤώραΤιΝαΠω; 

Σε κάποια από τα καθημερινά ναζάκια μας, τον γαργαλάω χωρίς έλεος, τον αγκαλιάζω σφιχτά, σφιχτά, σφιχτά και του λέω: 

-Είσαι το ουράνιο τόξο μου, το ξέρεις;;;;

-Εγώ όχι το ουράνιο τόξο σου μαμά... Εγώ Δημήτ(ρ)ης Γε(ρ)ασιμός σου μαμά... 

#NoComments

Καθόμαστε στον καναπέ. Έχει λουφάξει κουρασμένος δίπλα μου μετά από ένα πολύ δραστήριο διήμερο. Ξαφνικά τον ακούω να μονολογεί: 

-Εγώ, κοιμάααμαι... Παίζω... Πάω βόοολτα...Κοιμάααμαι... Παίζω.... (Παύση).... Αυτά. 

#Αυτά #Μόνο 

Οι αναρτήσεις αυτές είναι εμπνευσμένες πρωταρχικά από την υπέροχη Ασπασία και τους ξεκαρδιστικούς δεκάλογους της κόρης της Δάειρας, αλλά και από την αγαπημένη μου Γεωργία και τις πραγματικά μοναδικές ατάκες του γιου της Παύλου.  Κορίτσια σας ευχαριστώ για την έμπνευση!