Μικρό Λευκό Κοχύλι- ένα μικρό, μα εκτυφλωτικό διαμάντι γεμάτο φως...

Το μπλογκ της Κατερίνας ήταν από τα πρώτα που έτυχε να μου τραβήξει την προσοχή μόλις ξεκίνησα να έχω το δικό μου και όταν γενικότερα γνώρισα και αγάπησα το μαγικό κόσμο του διαδικτύου με όλες αυτές τις υπέροχες γωνιές του... 

Ούτε που θυμάμαι πια ήταν η πρώτη ανάρτηση της που διάβασα, διότι την ίδια μέρα "ρούφηξα" πολλές μαζεμένες. Θυμάμαι όμως πολύ καλά πως με συνεπήρε, όχι μόνο με τις φωτογραφίες της, μα κυρίως με την αφήγηση της. Γεμάτη ειλικρίνεια, αγάπη για την ζωή και τις μικρές της στιγμές και πολλές φορές γεμάτη σοφία, δεν υπάρχει κείμενο της Κατερίνας που να αφήσεις στην μέση... 

Όταν λοιπόν έμαθα πως κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, Μικρό Λευκό Κοχύλι- χωρίς καν να ξέρω τι πραγματεύεται- ήμουν σίγουρη πως θα το αγόραζα. 

Και ήρθε η μέρα που το κράτησα στα χέρια μου. Λίγο πριν το μάθημα μουσικής έκφρασης με τον Δημήτρη Γεράσιμο, πέρασα από το βιβλιοπωλείο που το είχα παραγγείλει και με πολύ χαρά το κράτησα στα χέρια μου και ας ήξερα πλέον καλά πως το περιεχόμενο δεν θα ήταν εύκολο. 

Είχα χρόνο πριν ξεκινήσει το μάθημα και πίνοντας τον καφέ μου διάβασα την πρώτη σελίδα. Και αρχίσε να τρέμει το χέρι μου... Το ξαναέβαλα με ευλάβεια μέσα στην τσάντα. Ήξερα. Έπρεπε να το διαβάσω άλλη στιγμή....

Το βιβλίο της Κατερίνας πραγματεύεται ένα θέμα πελώριο, δύσκολο, που σου κόβει την ανάσα. Πραγματεύεται το πένθος, την εσωτερική πάλη, την αιώνια πληγή που αιμορραγεί όταν μια μάνα χάνει το παιδί της. Δεν ξέρω τι να γράψω που να μην φανεί λίγο μπροστά στην μαεστρία με την οποία χειρίζεται η Κατερίνα αυτόν τον εσωτερικό μονόλογο της τραγικής μάνας. 

Έχοντας ζήσει την απώλεια δύο παιδιών, πολύ συχνά έχω μια εσωτερική πάλη σχετικά με το κατά πόσο ο πόνος μετριέται ή μπαίνει σε καλούπια... Βλέπετε εγώ τα έχασα αμέσως μόλις τα γέννησα, έτσι αναμνήσεις που να με πονάνε ακόμα περισσότερο δεν έχω. Μα έχω ακριβώς αυτή την έλλειψη αναμνήσεων να με πονάει εξίσου. Βρέθηκα στην θέση, λόγω της φύσης της απώλειας μου, να ακούω- "Δεν έγινε και τίποτα, θα κάνεις άλλο" ενώ μόλις είχα χάσει το ίδιο μου το παιδί και έπρεπε να ακούω ένα "Λυπάμαι πολύ".  Πολλές φορές λοιπόν έχω σκεφτεί τις δυσκολίες ή τις ιδιαίτερες αποχρώσεις που παίρνει ο πόνος, ανάλογα πάντα με τον τρόπο απώλειας... Πονάει το ίδιο όταν χάνεις το παιδί σου ανήλικο, όπου είναι ακόμα υπ' ευθύνη σου; Όταν το χάνεις από ασθένεια ή ατύχημα; Πονάει περισσότερο όταν το χάνεις ενήλικο αλλά από δικό του λάθος ή ευθύνη; Ή από ασθένεια; Ή από έγκλημα τρίτου; Πονάει περισσότερο όταν το χάνεις έχοντας πλέον κάνει την δική του οικογένεια, έχοντας πλέον αφήσει πίσω τους δικούς του απογόνους; Πονάει περισσότερο όταν οι μεταξύ σας σχέσεις ήταν καλές ή κακές; Ή απλά πονάει πάντα το ίδιο; 

Όταν αναγκάζεσαι να ζήσεις την απώλεια τόσο γρήγορα, τόσο απότομα, ενώ περίμενες να ζήσεις το θαύμα της ζωής, μπαίνεις σε τέτοια μονοπάτια σκέψης- συγχωρέστε με. Θυμάμαι, δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει ξανά, μα όταν έχασα το δεύτερο παιδί μου, με πήρε τηλέφωνο η θεία μου η οποία είχε χάσει τον γιο της πάνω από μια δεκαετία από καρκίνο στα 27 του και μου είπε "Είσαι τόσο μικρή για όλο αυτό..." Και ήθελα να της φωνάξω "Γιατί, εσύ τι ήσουν; Ποιος είναι αρκετά μεγάλος για αυτό;" και αμέσως μετά να την ευχαριστήσω... Που αναγνώρισε τον πόνο παρότι είχε ζήσει έναν μεγαλύτερο... Κατ' εμε... 

Το βιβλίο λοιπόν της Κατερίνας μιλάει για την ματαιότητα, την ενοχή, το γκρέμισμα σχέσεων, τον απολογισμό ζωής και συμπεριφοράς που κρύβει η απώλεια του παιδιού σου... Είναι ένα χαστούκι αφύπνισης για όλους αυτούς τους γονείς που χάνονται στην κούρσα της ζωής τρέχοντας να προλάβουν, τι; Και τελικά στο ουσιαστικότερο όλων, δίνουν την δέουσα προσοχή; Να περάσουν χρόνο με τα παιδιά τους, να τα γνωρίσουν, να τα ακούσουν -πραγματικά. Να είναι γονείς παρόντες με όλο τους το είναι. Στο τέλος, τι έχει πραγματική αξία; Μόνο και μόνο στον πρόλογο της, κρύβει την σοφία, την ουσία της ζωής όλης. Μόνο και μόνο για τον πρόλογο, αξίζει να το αγοράσετε... Πιστέψτε με. Μα μην φοβηθείτε να διαβάσετε την συνέχεια. Σας παρακαλώ. Πάψτε να φοβάστε πως διαβάζοντας για κάτι κακό θα σας συμβεί κιόλας. Οι δυσκολίες στην ζωή μας έρχονται για να μας ωριμάσουν, να μας ομορφύνουν... Γιατί δεν κρατάμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας ανοιχτά και σε όλα αυτά που μας φέρνουν σε αμηχανία; Γιατί να μην διδαχθούμε, χωρίς απαραίτητα να πάθουμε. Γιατί πρέπει να ζήσουμε το αδιανόητο για να εκτιμήσουμε τα αυτονόητα; 

Το Μικρό λευκό κοχύλι το διάβασα δίπλα στην θάλασσα, μέσα στο αυτοκίνητο, ενώ το δικό μου θαύμα κοιμόταν στο πίσω κάθισμα. Το τελείωσα σε 45 λεπτά. Μόλις γύρισα και τις τελευταίες τρεις σελίδες, οι οποίες είχαν γεμίσει τα μάτια μου με δάκρυα ελπίδας, το έκλεισα, το ξανακοίταξα και αναρωτήθηκα: Πως ένα τόσο δα μικρό βιβλίο μπορεί να κρύβει μέσα του τόση ουσία; 

'Ενα μικρό, μα εκτυφλωτικό διαμάντι γεμάτο φως... (για όποιον θέλει να το βρει μέσα από τα σκοτάδια....) 

Κατερίνα μου, για ακόμα μια φορά με συγκίνησες μα πιο πολύ με ενέπνευσες... Σε ευχαριστώ. 

Και αφού αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην γλυκιά μας Κατερίνα, μην ξεχνάμε να δώσουμε όλοι μια ευκαιρία στον Παύλο...