Χθες ήμουν τόσο χάλια που δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε ένα παραμύθι του Δημήτρη Γεράσιμου πριν κοιμηθεί. Πρώτη φορά γινόταν αυτό. Του εξήγησα γιατί δεν μπορώ και τον ρώτησα αν τον πειράζει.
-"Όχι μαμά, δεν πειράζει" μου είπε. Ξαπλώσαμε παρέα και κοιμηθήκαμε αγκαλιά από τις 9:00.
Σήμερα λίγο πριν ξεκινήσουμε την "προετοιμασία" για ύπνο, τον ρώτησα αν θα διαλέξει αυτός παραμύθια ή εγώ. Και ενώ περίμενα να μου απαντήσει σχετικά, ακούω:
"Μπορείς;Σήμερα, διαβάσεις, μπορείς;"
Σοκάρομαι και του απαντώ πως ναι, μπορώ. Είμαι πολύ καλύτερα. Συνεχίζει:
- Είσαι καλύτερα σήμερα; Όντως;
- Ναι, καρδούλα μου σε ευχαριστώ πολύ που ρωτάς.
- Κεφάλι σου;
- Ναι, μωρό μου, μου πέρασε.
- Κοιλιά σου;
-Και αυτή καρδούλα μου.
- Γόνατα σου; (αχ αυτά τα γόνατα μου...)
- Όχι καρδούλα μου, τα γόνατα μου πάντα πονάνε μα αυτός δεν είναι λόγος να μην σου διαβάσω παραμύθια, σωστά; Μου χαμογελάει και μου λέει να διαλέξω εγώ παραμύθια. "Πολλάαααααα" συμπληρώνει και τρέχει να πέσει πάνω μου με φόρα για να μου χαρίσει μια από αυτές τις μοναδικές αγκαλιές γύρω από τα πόδια σου, από αυτές που μόνο αυτά τα μικρούλικα ανθρωπάκια μπορούν να σου χαρίσουν...
Και έμεινα σοκαρισμένη, με ένα κόμπο στον λαιμό, να σκέφτομαι... Τι; Τι να πρωτοσκεφτώ; Το πόσο συνεργάσιμος ήταν χθες το βράδυ μόλις διαπίστωσε πως πράγματι δεν ήμουν καλά; Πως αφού τον πήγα στο κρεβάτι του γύρω στις 3:30 την νύχτα, ξύπνησε στις έξι και ήρθε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου λέγοντας μου "Είμαι καλά τώρα, είμαι καλά, ΤΩΡΑ είμαι καλά" και δεν μπορούσε να μου πει τι είχε δει στον ύπνο του; Πως παρόλο που ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό το οποίο συζητήσαμε μόνο το προηγούμενο βράδυ, ο ίδιος το είχε στο μυαλό του και θυμόταν κάθε τι που του είπα με αποτέλεσμα να με ρωτήσει όλα όσα με ρώτησε; Μιλάμε για ένα πλασματάκι δύομιση χρονών που δεν μιλάει καλά, καλά ακόμη. Και όμως έχει πλήρη συναίσθηση των συναισθημάτων γύρω του και των καταστάσεων.
Και ρωτάω: Πως μπορώ να μην αγχώνομαι και να αμφισβητώ διαρκώς τον εαυτό μου για τα όσα του προσφέρω- κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο. Πως να μην αλλάξω σχεδόν ριζικά όταν γνωρίζω πολύ καλά πως αυτό το πλάσμα παρακολουθεί κάθε μου κίνηση, κάθε μου κουβέντα και μορφασμό- ακόμα και αυτά που δεν συνειδητοποιώ καν η ίδια. Πως να μην σκεφτώ διπλά και τριπλά τα όσα θα πω μπροστά του, ή τα όσα θα πράξω;
Τώρα είναι η ευκαιρία μου. Τώρα . Αυτή την στιγμή. Αυτά τα λιγοστά χρόνια που είμαι το επίκεντρο του κόσμου του όλου. Τώρα οφείλω να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Και αν αυτός δεν υφίσταται να τον δημιουργήσω από την αρχή. Τώρα οφείλω να είμαι εδώ- μπροστά του, δίπλα του, πίσω του, με κάθε κύτταρο της ύπαρξης μου. Τώρα ζωγραφίζονται τα πρώτα χρώματα στον καμβά του και οφείλω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι πολύχρωμα, γεμάτα αγάπη, σεβασμό και αυτοπεποίθεση.
Μπορεί να με βρίσκετε υπερβολική, ίσως και λίγο γραφική. Μα ειλικρινά δεν με νοιάζει. Το παιδί αυτό ακολούθησε μετά από δυο γέννες που βάφτηκαν με θλίψη. Πριν την δική του ζωή προηγήθηκε θάνατος. Και όπως είπα στην γλυκιά μου Ηρώ, αυτά τα παιδιά- όσο και αν τα θελήσαμε με τόση, Χριστέ μου πόση λαχτάρα, όσο και αν προσπαθούσαμε να μην αγωνιούμε και να είμαστε θετικές και αισιόδοξες- σφραγίστηκαν με πολύ πόνο και θλίψη. (ή τους έγινε ένα "εμβόλιο" όπως λέει χαρακτηριστικά η Αλεξία σε αυτό το κείμενο της που αγάπησα πολύ).
Άρα για μένα, αυτή η ευθύνη των πρώιμων εμπειριών του, αυτών που θα τον διαμορφώσουν και ας μην τον γνωρίζει ποτέ διότι θα πάψει να έχει την μνήμη τους, είναι εξαιρετικά μεγάλη. Ιδίως όταν καθημερινά διαπιστώνω πόσο μα πόσο προσοχή μας δίνουν...
-"Όχι μαμά, δεν πειράζει" μου είπε. Ξαπλώσαμε παρέα και κοιμηθήκαμε αγκαλιά από τις 9:00.
Σήμερα λίγο πριν ξεκινήσουμε την "προετοιμασία" για ύπνο, τον ρώτησα αν θα διαλέξει αυτός παραμύθια ή εγώ. Και ενώ περίμενα να μου απαντήσει σχετικά, ακούω:
"Μπορείς;Σήμερα, διαβάσεις, μπορείς;"
Σοκάρομαι και του απαντώ πως ναι, μπορώ. Είμαι πολύ καλύτερα. Συνεχίζει:
- Είσαι καλύτερα σήμερα; Όντως;
- Ναι, καρδούλα μου σε ευχαριστώ πολύ που ρωτάς.
- Κεφάλι σου;
- Ναι, μωρό μου, μου πέρασε.
- Κοιλιά σου;
-Και αυτή καρδούλα μου.
- Γόνατα σου; (αχ αυτά τα γόνατα μου...)
- Όχι καρδούλα μου, τα γόνατα μου πάντα πονάνε μα αυτός δεν είναι λόγος να μην σου διαβάσω παραμύθια, σωστά; Μου χαμογελάει και μου λέει να διαλέξω εγώ παραμύθια. "Πολλάαααααα" συμπληρώνει και τρέχει να πέσει πάνω μου με φόρα για να μου χαρίσει μια από αυτές τις μοναδικές αγκαλιές γύρω από τα πόδια σου, από αυτές που μόνο αυτά τα μικρούλικα ανθρωπάκια μπορούν να σου χαρίσουν...
Και έμεινα σοκαρισμένη, με ένα κόμπο στον λαιμό, να σκέφτομαι... Τι; Τι να πρωτοσκεφτώ; Το πόσο συνεργάσιμος ήταν χθες το βράδυ μόλις διαπίστωσε πως πράγματι δεν ήμουν καλά; Πως αφού τον πήγα στο κρεβάτι του γύρω στις 3:30 την νύχτα, ξύπνησε στις έξι και ήρθε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου λέγοντας μου "Είμαι καλά τώρα, είμαι καλά, ΤΩΡΑ είμαι καλά" και δεν μπορούσε να μου πει τι είχε δει στον ύπνο του; Πως παρόλο που ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό το οποίο συζητήσαμε μόνο το προηγούμενο βράδυ, ο ίδιος το είχε στο μυαλό του και θυμόταν κάθε τι που του είπα με αποτέλεσμα να με ρωτήσει όλα όσα με ρώτησε; Μιλάμε για ένα πλασματάκι δύομιση χρονών που δεν μιλάει καλά, καλά ακόμη. Και όμως έχει πλήρη συναίσθηση των συναισθημάτων γύρω του και των καταστάσεων.
Και ρωτάω: Πως μπορώ να μην αγχώνομαι και να αμφισβητώ διαρκώς τον εαυτό μου για τα όσα του προσφέρω- κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο. Πως να μην αλλάξω σχεδόν ριζικά όταν γνωρίζω πολύ καλά πως αυτό το πλάσμα παρακολουθεί κάθε μου κίνηση, κάθε μου κουβέντα και μορφασμό- ακόμα και αυτά που δεν συνειδητοποιώ καν η ίδια. Πως να μην σκεφτώ διπλά και τριπλά τα όσα θα πω μπροστά του, ή τα όσα θα πράξω;
Τώρα είναι η ευκαιρία μου. Τώρα . Αυτή την στιγμή. Αυτά τα λιγοστά χρόνια που είμαι το επίκεντρο του κόσμου του όλου. Τώρα οφείλω να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Και αν αυτός δεν υφίσταται να τον δημιουργήσω από την αρχή. Τώρα οφείλω να είμαι εδώ- μπροστά του, δίπλα του, πίσω του, με κάθε κύτταρο της ύπαρξης μου. Τώρα ζωγραφίζονται τα πρώτα χρώματα στον καμβά του και οφείλω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι πολύχρωμα, γεμάτα αγάπη, σεβασμό και αυτοπεποίθεση.
Μπορεί να με βρίσκετε υπερβολική, ίσως και λίγο γραφική. Μα ειλικρινά δεν με νοιάζει. Το παιδί αυτό ακολούθησε μετά από δυο γέννες που βάφτηκαν με θλίψη. Πριν την δική του ζωή προηγήθηκε θάνατος. Και όπως είπα στην γλυκιά μου Ηρώ, αυτά τα παιδιά- όσο και αν τα θελήσαμε με τόση, Χριστέ μου πόση λαχτάρα, όσο και αν προσπαθούσαμε να μην αγωνιούμε και να είμαστε θετικές και αισιόδοξες- σφραγίστηκαν με πολύ πόνο και θλίψη. (ή τους έγινε ένα "εμβόλιο" όπως λέει χαρακτηριστικά η Αλεξία σε αυτό το κείμενο της που αγάπησα πολύ).
Άρα για μένα, αυτή η ευθύνη των πρώιμων εμπειριών του, αυτών που θα τον διαμορφώσουν και ας μην τον γνωρίζει ποτέ διότι θα πάψει να έχει την μνήμη τους, είναι εξαιρετικά μεγάλη. Ιδίως όταν καθημερινά διαπιστώνω πόσο μα πόσο προσοχή μας δίνουν...
ΠΠοσο ομορφο κειμενο Γιαννα μου! Σπερνεις σημερα τους καλυτερους σου σπορους κ μεθαυριο θα θερισεις τους υπεροχους καρπους σου. <3
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλω πολύ να του διδάξω να μην είναι μίζερος, να είναι ευτυχισμένος με τα μικροπράγματα που είναι και η ουσία- να μην φοβάται να κυνηγήσει τα όνειρα του... Φιλιά πολλά γλυκιά μου!
Διαγραφήμια μεγαλη αγκαλια κι ενα φιλι απο μενα!!! καλο βράδυ κορίτσι!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓλυκιά, γλυκιά μου μανούλα πόσο με καταλαβαίνεις...
ΔιαγραφήΔεν είσαι καθόλου γραφική. Είσαι το καλύτερο που θα μπορούσε να του συμβεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ δεν το νομίζω... Σίγουρα όμως είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου συμβεί εμένα...
ΔιαγραφήΣυγκλονιστικά αληθινό Γιάννα μου το κείμενό σου για όλους μας!!! τώρα είναι η ευκαιρία μας!!! Πολλά γλυκά φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πιστεύω βαθιά... Πολλά φιλιά νεραιδοδρακόμανουλα!
ΔιαγραφήΤι όμορφο κείμενο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο σωστά τα λόγια σου!!!
Τι όμορφο κείμενο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο σωστά τα λόγια σου!!!
Σε ευχαριστώ πολύ κούκλα μου! <3
ΔιαγραφήΠόσο μέσα στις σκέψεις μου είσαι. Ειδικά τον τελευταίο καιρό που χάνω εύκολα την υπομονή μου και τα βράδια με κρατάνε ξάγρυπνη στο πλευρό της οι τύψεις. Και η μικρή μου είναι πάντα εκεί, πολύ πιο δυνατή από εμένα. Να μου δείχνει ότι με περιμένει. Περιμένει την παλιά μαμά να επιστρέψει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ βρε Γιάννα μου, τι μου έκανες πρωί πρωί.
Έχεις δίκιο. Τα παιδιά μας είναι πολύ πιο δυνατά από εμάς. Και πιο υπομονετικά, γεμάτα αγάπη και συγχώρεση. Μην είσαι σκληρή με την Μάρθα, είναι απαιτητική η περίοδος της εγκυμοσύνης, πόσο μάλλον αν έχεις να δώσεις την προσοχή και σε ένα παιδί μέσα στο σπίτι. Σε φιλώ γλυκά, γλυκά!
ΔιαγραφήΓιάννα μου κάτι το παραμύθι, κάτι αυτή η ευκαιρία, κάτι η ευθύνη και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η χθεσινή μου συνάντηση με τον παραμυθά Αβούρη, που πρέπει να σου πω ότι με ταρακούνησε. Μιλώντας λοιπόν για παραμύθια - αλήθεια πόσο βάλσαμο για την παιδική ψυχή, αλλά και την δική μας - συζητήσαμε για αυτήν την ευκαιρία να δώσουμε στα παιδιά μας την προσοχή, την αυτοπεποίθηση, την συναισθηματική ασφάλεια που θα τα συνοδεύει μια ζωή. Και θα σου πω αυτό που μου είπε όταν του εξέφρασα τον προβληματισμό μου, τον ίδιο ακριβώς με τον δικό σου. "Αφού είμαστε εδώ και το συζητάμε είμαστε σε καλό δρόμο. Μην φοβάσαι!"
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη η ανάρτηση σου, αν και δεν πρόλαβα να σχολιάσω. Δεν έχει άδικο, η συζήτηση είναι σίγουρα η αρχή, αρκεί να μην μένουμε μόνο στα λόγια. Οσο για τα παραμύθια, δεν νομίζω πως υπάρχει ιερότερο για αυτά τα φρέσκα μυαλά... Σε φιλώ γλυκά, γλυκά...
Διαγραφήγλυκιά μου Γιάννα...
ΑπάντησηΔιαγραφήμια μεγάλη αγκαλιά σε εσένα και το παιδάκι σου.
.
τα παιδιά μου δεν θέλω να φοβούνται τον θάνατο, ζήσαμε ξανά την επέτειο μνήμης της γιαγιάς τους αυτές τις μέρες, όλα είναι μέσα στην ζωή, όπως έγραψα πάλι εδώ- και ο θάνατος δίνει σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή την διάσταση της αιωνιότητας...
https://momyof6.wordpress.com/2016/03/16/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%89%CF%80%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%AC%CE%BD/
Ο θάνατος είναι πολύ μεγάλος για να μην το φοβάσαι, πόσο μάλλον ένα παιδικό μυαλό που δεν μπορεί καν να το συλλάβει... Ωστόσο, κάθε προσπάθεια εξοικίωσης καλή είναι και πάντα απολαμβάνω αυτά τα κειμένα σου.. Σε φιλώ γλυκά, Αλεξία μου και χρόνια πολλά και καλά αν και αν θυμάμαι καλά δεν γιόρταζες χθες...
Διαγραφήψαράκι γλυκό να είσαι γερή και ευχομαι πολύ καλυτερα σήμερα!!! φιλια Μαρια
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι πολύ καλύτερα σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου Μαρία...
ΔιαγραφήΑγαπημένη μου, πόσο αληθινή πάλι... Έτσι... Τώρα δώσε του όλη την προσοχή σου, όλη την δύναμη σου ακόμα και εαν κάποιες μέρες δεν έιχει μείνει και πολύ...Αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι ο Θεός έβαλε σε αυτό το παιδί ότι καλύτερο είχε για να σας "αποζημιώσει" για τον τόσο πόνο που ζήσατε τα προηγούμενα χρόνια... Με συγκίνησες πάλι ♥
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά
Αποζημίωση είναι ο ίδιος, όπως και να ήταν. Ότι νιώθω πως είναι ξεχωριστός, το νιώθω, μα δεν μπορώ φυσικά να είμαι καθόλου μα καθόλου αντικειμενική. Προσπαθώ σκληρά, μεγάλη ευθύνη πόσο θέλω να φανώ αντάξια της στα μάτια του και μόνο... Μια μεγάλη αγκαλιά...
ΔιαγραφήΆχ τι παιδί!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Με συγκίνησε βαθιά Μαρία Έλενα, δεν το κρύβω. Φιλιά πολλά!
ΔιαγραφήΣημερα ισως ειναι η πρωτη φορα που τσακωθηκα με τον μικρο και το καταλαβε πολυ καλα. Αρκεστηκε σε ενα μου βλεμμα για να μεινει ησυχος για 2 ωρες και να ακολουθει πιστα οτι του ελεγα. Πρωτη φορα. Διαβαζοντας ομως τωρα το κειμενο σου Γιαννα μου βλεπω ποσο λαθος ειχα και κρατησα τον θυμο μου περισσοτερο απο οτι επρεπε. Και τωρα νιωθω απειρες τυψεις..........εχεις απολυτο δικαιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρίνα μου με πολύ καθυστέρηση και αφού έχω διαβάσει και σχολιάσει στο σχετικό σου κείμενο, θα σου πω πως είσαι εξαιρετικά δυνατή και αξιολόγη μανούλα. Αδύναμες στιγμές έχουμε όλοι. Σημασία έχει να τις συνειδητοποιουνε και να αναγνωριζουμε τον αντίκτυπο τους... Και εσύ το κάνεις... Φιλιά πολλά πολλά
ΔιαγραφήΤώρα! όσο προλαβάινουμε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο προλαβαινουμε.....
ΔιαγραφήΔεν υπάρχουν λόγια γι αυτά που πέρασες στο παρελθόν. Η καρδούλα σου το ξέρει μόνο. Κι επειδή όπως βλέπω είναι θωρακισμένη καλά, με αγάπη και επίγνωση του ρόλου σου, είμαι βέβαιη πως ο μικρός σας πρίγκιπας θα κάνει όλα του τα "εμβόλια" και θα βγει δυνατός και αλώβητος στη ζωή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα που ανταμώσαμε. Τις καλύτερες ευχές μου Γιάννα!
Πόσο όμορφα λόγια Μαρία μου... Σε ευχαριστώ για αυτά... Το εύχομαι καθ εγώ μέσα από την καρδιά μου. Δεν ξέρω αν μπορεί βα βγει κανείς αλωβητος από την ζωή, εύχομαι όμως τα "εμβόλια" του να τον κάνουν διαρκώς ομορφότερο άνθρωπο... Και εγώ χάρηκα που σε βρήκα εδώ! Σε φιλώ γλυκά..
ΔιαγραφήΠόσο όμορφα λόγια Μαρία μου... Σε ευχαριστώ για αυτά... Το εύχομαι καθ εγώ μέσα από την καρδιά μου. Δεν ξέρω αν μπορεί βα βγει κανείς αλωβητος από την ζωή, εύχομαι όμως τα "εμβόλια" του να τον κάνουν διαρκώς ομορφότερο άνθρωπο... Και εγώ χάρηκα που σε βρήκα εδώ! Σε φιλώ γλυκά..
ΔιαγραφήΤι υπεροχα λογια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή