Όταν κάποια κομμάτια μου πάντα θα λείπουν...

Κάθε χρόνο, λίγο πριν τα γενέθλια του Δημήτρη Γεράσιμου με πιάνει μελαγχολία. 

Μέσα σε όλη αυτή την προετοιμασία και όλον αυτόν τον ενθουσιασμό, έρχεται έτσι ξαφνικά το μυαλό να μου θυμίσει όλα αυτά τα στενάχωρα γενέθλια. Αυτά για τα οποία δεν ανάβουμε κεράκια αλλά το καντηλάκι, αυτά για τα οποία δεν φτιάχνω καπελάκια πάρτι αλλά μικρά στεφανάκια με λουλούδια... 

Και λες και κάποιος τρυπάει την καρδιά μου με χίλια αγκάθια. 

Πως να το εξηγήσω; Νιώθω τρομερά ευλογημένη, για όλα τα παιδιά που μου χάρισε ο Θεός, ακόμα και αυτά που μου πήρε πίσω. Με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, και ο άνθρωπος που είμαι σήμερα μου αρέσει πολύ περισσότερο από αυτόν που ήμουν παλιά. Κάθε φορά που αντικρίζω αυτό το μαιμουδοπροσωπάκι, ένα τεράστιο χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπο μου, την ψυχή μου, την καρδιά μου. 

Όταν έμεινα έγκυος στον Δημήτρη και έφτανα πλέον στο τέλος της εγκυμοσύνης, ήταν πολύ δύσκολο να γίνει η μετάβαση από το σκοτάδι που διανύαμε, τον πόνο και το πένθος στην απόλυτη ευτυχία. Τα συναισθήματα ήταν τόσο ανάμεικτα, αντικρουόμενα, σχεδόν σουρεαλιστικά. Ευτυχία, φόβος, πόνος, πένθος, εναλλάσσονταν με την ταχύτητα του φωτός τους πρώτους μήνες ζωής του μαιμουδιού. Να κλαίμε από χαρά, να κλαίμε από πόνο για όσα χάσαμε, να κλαίμε από φόβο μην πάθει τίποτα ο Δημήτρης... 

Και εκεί που μπορεί να έλεγε κανείς πως θα φοβόμασταν να ευτυχήσουμε μην χάσουμε και πάλι την γη κάτω από τα πόδια μας, εμείς πέσαμε με τα μούτρα μην θέλοντας να χάσουμε ούτε δευτερόλεπτο από το καθετί που ζούσαμε με τον Δημήτρη Γεράσιμο. Πέφτοντας κυριολεκτικά πάνω του προσπαθώντας να καλύψουμε όλα τα κενά, όλες εκείνες τις πρώτες φορές που χάσαμε... 

Θα το ξαναπώ, όπως το λέω πάντα και θα το λέω πάντα. Ξέρω πολύ καλά πόσο ευλογημένη είμαι. Ο ΔημητροΓερασιμάκος μου είναι ο λόγος που ξυπνάω με χαμόγελο κάθε πρωί και ο λόγος που κοιμάμαι νιώθοντας ευτυχία κάθε βράδυ. 

Πάντα όμως κάποια κομμάτια μου θα λείπουν. Πάντα, σε κάθε αφόρητη ευτυχία θα νιώθω και αφόρητες ενοχές.  Ενοχές που κάποια βράδια πέφτω τόσο απακαμωμένη από την ενέργεια που διέθεσα στον Δημήτρη που δεν μιλάω στα αγγελούδια μου. Ενοχές που υπάρχουν στιγμές που νιώθω πλήρης. Ενώ ξέρω πως δεν είμαι. Ενοχές που στην ερώτηση " 'Ενα έχεις;" τις περισσότερες φορές απαντάω "Ναι" ακόμα και αν υπάρξει παύση αρκετών δευτερολέπτων. Που ακόμα επιτρέπω σε μερικούς να "ξεχνάνε". 

Σήμερα λοιπόν είναι ΨυχοΣάββατο. Και δεν πρόλαβα να πάω στην εκκλησία πριν ο παππούλης να πει το "Λάβετε, Φάγετε..." . Δεν πρόλαβα να γονατίσω για Αυτόν, για τα μωρά μου. Και με πόνεσε πολύ. Το ξέρω πως είναι απλά μια μέρα και δεν σημαίνει κάτι για τα συναισθήματα μου. Δεν το λέω για να ακούσω λόγια παρηγοριάς, ούτε κατά διάνοια. 

Βλέπετε όμως, λίγα είναι τα πράγματα που μπορώ να κάνω πια για τα παιδιά μου που έχω χάσει... Ένα καντηλάκι συνέχεια αναμμένο, μια προσευχή, διαρκής προσπάθεια να γίνω καλύτερος άνθρωπος ψυχικά- άξια να τα συναντήσω όταν έρθει η ώρα- να κρατάω την μνήμη τους ζωντανή, να κάνω τον χαμό τους να "αξίζει" και να τιμώ και να φροντίζω τις δικές τους ψυχούλες- γιατί μπορεί να είναι αγγελούδια αμόλυντα και καθάρια, μα δεν έφυγαν εύκολα... Ταλαιπωρήθηκαν τόσο πολύ... 

Πως να μην τα θυμάμαι ακόμα πιο έντονα όλα αυτά όταν πλησιάζει η μέρα που γέννησα αυτό το πονηρό μαιμούδι; Την μέρα που από την αγωνία μου που δεν μου μιλούσαν οι γιατροί την ώρα της καισαρικής, λιποθύμησα; Την μέρα που για είκοσι μέρες μετά δεν κοιμόμουν από το φόβο μου μην τον χάσω και αυτόν μέσα από τα χέρια μου; 

Κι όμως... Τρία χρόνια πέρασαν και είμαστε ακόμα εδώ... Πιο ενωμένοι και δυνατοί από ποτέ. 

Περήφανη που ζω κάθε στιγμή της ζωής μου με τον Δημήτρη τόσο έντονα και παθιασμένα. Περήφανη που πενθώ με το ίδιο πάθος για κάθε στιγμή της ζωής που δεν έζησα με τα αγγελούδια μου. Περήφανη που ανοίγω ακόμα μια φορά ένα δύσκολο κομμάτι της ψυχής μου και το μοιράζομαι, με την ελπίδα να νιώσει λιγότερο μόνη μια ακόμα μανούλα που βιώνει τα ίδια.  Περήφανη για τα σημάδια στην καρδιά μου, το κορμί μου και την ψυχή μου που μαρτυρούν πως ναι. Έχω και άλλα δύο παιδιά. Μια κόρη και έναν ακόμη γιο.