Ο δυνατός ο άνθρωπος.

Τον δυνατό τον άνθρωπο τον αναγνωρίζεις; 

Είναι αυτός που δεν πανικοβάλλεται εύκολα. Που ότι και αν μάθει, θα είναι ψύχραιμος και θα ψάξει να βρει μια λύση. Είναι αυτός που ίσως να μην χαμογελάει εύκολα, μα όταν χαμογελάει, το χαμόγελο του είναι από τα πιο φωτεινά. Είναι αυτός που σπάνια θα δεις να κλαίει, να φωνάζει, να παρεκτρέπεται. Είναι αυτός που πιθανότατα έχεις χαρακτηρίσει αναίσθητο. Είναι αυτός που κρύβει μια μελαγχολία στο βλέμμα, μα σε κοιτάει κατάματα χωρίς να φοβάται. Είναι αυτός που δεν έχει τίποτα να κρύψει. Είναι αυτός που είναι βαθιά αισιόδοξος και ας μην χαμογελάει διαρκώς. Χαμογελάει η καρδιά του. Είναι αυτός που θα δώσει δύναμη ακόμα και όταν δεν του περισσεύει. Είναι αυτός που θα σε ακούσει πραγματικά χωρίς να βιάζεται να σε φορτώσει με τις δικές του ανησυχίες, τις δικές του φοβίες. 

Γιατί ναι, μην γελιέσαι. Ο δυνατός ο άνθρωπος έχει φοβίες, πολλές, και πιθανότατα πιο μεγάλες από οποιουδήποτε. Και έχει κάθε λόγο να έχει φοβίες- έχει έρθει αντιμέτωπος με αυτές πολλές φορές στην ζωή του- απλά εσύ δεν το κατάλαβες. Ο δυνατός ο άνθρωπος είναι μοναχικός και αγαπάει αυτή την μοναχικότητα του. Διότι μέσα από αυτήν και πολύ εσωτερική αναζήτηση καταφέρνει να δείχνει σε εσένα πως τίποτα δεν τον αγγίζει, (λάθος), τίποτα δεν μπορεί να τον λυγίσει, (λάθος), τίποτα δεν τον πληγώνει. (λάθος). Ο δυνατός άνθρωπος θα δει την θετική πλευρά στο μεγαλύτερο αρνητισμό, θα διακρίνει το φως στο απόλυτο σκοτάδι. Και αν δεν το διακρίνει θα φροντίσει να φωτίσει ο ίδιος για να βγει από αυτό. Είναι οπαδός της "σκληρής¨ αγάπης- μόνο όμως στον εαυτό του. Όλους τους άλλους τους χαϊδεύει, προσπαθεί απεγνωσμένα να τους δώσει λίγη από την δύναμη του. 

Γιατί ξέρει. Ξέρει τι είναι να μην έχεις να αντλήσεις δύναμη από κάπου. Ξέρει τι σημαίνει να ακούς ξανά και ξανά την φράση "Δεν σε φοβάμαι εσένα" και να αναρωτιέται... Πότε έγινε αυτό; Πως; Γιατί δεν φοβάται κανείς εμένα; Ποιος φταίει τελικά; Οι γονείς που βιάστηκαν να τον ανεξαρτητοποίησουν, να τον "σκληρύνουν"; Τα πιθανά αδέλφια/φίλοι που ήταν από την φύση τους πιο "αδύναμοι" με αποτέλεσμα να δωθεί σε αυτόν ο κλήρος του δυνατού χωρίς καν να τον ζητήσει; Κάποιος αδύναμος γονέας ή κηδεμόνας που ίσως τον ανάγκασε να "μεγαλώσει" πριν την ώρα του; 

Κανένας δεν γεννιέται δυνατός. Ούτε αδύναμος. Τουλάχιστον, όχι με την έννοια που το περιγράφω σε αυτό το παραλήρημα. Όλοι γεννιόμαστε με αμείλικτο το ένστικτο της επιβίωσης και από εκεί και πέρα με μια αχόρταγη ανάγκη για αγάπη, αποδοχή, προσοχή, ανάγκη από την οποία δεν ξεφεύγουμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. 

Ποιος λοιπόν κρίνει ποιος εξ όλων μας θα είναι ο "δυνατός"; Ποιες καταστάσεις;

Τον "δυνατό" τον άνθρωπο λοιπόν, να τον προσέχεις λίγο παραπάνω. Να. Τόσο δα. Γιατί όταν ο δυνατός ο άνθρωπος "αδειάζει", αδειάζει εντυπωσιακά. Τόσο απόλυτα και βαθιά, που καμία μεμψοιμερία δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει. Διότι όταν ο δυνατός ο άνθρωπος αδειάσει, δεν είναι από μιζέρια, ούτε από απαισιοδοξία, ούτε από υπερβολή. Ο δυνατός ο άνθρωπος αδειάζει όταν έχει δώσει τόση ενέργεια, τόση προσπάθεια, τόση δύναμη που απλά...στέρεψε. Και κοιτάει γύρω του και δεν βρίσκει κάποιον διαθέσιμο να του δώσει λίγη από την δική του δύναμη. Γιατί; 

"Γιατί δεν έχεις ανάγκη εσύ, δεν σε φοβάμαι εσένα. "

Μα να τον φοβάσαι. Όχι επειδή δεν θα "ξαναγεμίσει¨. Όχι επειδή δεν θα βρει την δύναμη να ξανασηκωθεί. Άλλα επειδή κάποια στιγμή θα πάψει να θέλει να δίνει δύναμη. Και όχι επειδή δεν θα έχει να δώσει. Αλλά επειδή δεν θα θέλει. Γιατί και του ίδιου κανείς δεν του έδωσε. Μόνος του έψαξε και την βρήκε. 

Για αυτό να τον φοβάσαι. Και να τον προσέχεις λίγο παραπάνω. Γιατί μπορεί να είναι ελεύθερη ψυχή που ξέρει να πετάει πολύ ψηλά, αλλά να... Πότε, πότε στις αναμπουμπούλες λαχταράει να χωθεί κάτω από μια στοργική φτερούγα....

Να γιατί...