Η οπτική ενός πατέρα στην απώλεια του παιδιού του…

Σκόρπιες σκέψεις στο χαρτί.

Πόνος – οργή- απορία- απογοήτευση –ερωτηματικά –τύψεις, αυτά και πολλά άλλα. Θα έλεγα και ένα κενό στην κοιλιά αλλά θα με θεωρούσατε υπερβολικό ( εγώ δεν το ένιωσα αυτό αλλά κάποιος άλλος μπαμπάς ίσως το ένιωσε).

Κυρίες μου όταν ο σύντροφός σας συμβιώνει μαζί σας και περνά μαζί σας όλες τις επισκέψεις στο γιατρό από το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης μέχρι να πιάσει το παιδί του στα χέρια του,  βιώνει ότι και εσείς .Η χημεία στο ζευγάρι προφανώς παίζει το ρόλο του αλλά εγώ θα μιλήσω μονάχα για υγιή ζευγάρια με υγιείς σχέσεις . Ίσως ένα πρώτο αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης να το βιώσει και πιο ενοχικά από εσάς και να απογοητευτεί πιο πολύ από εσάς. Όπως επίσης και το θετικό τεστ να είναι η πιο χαρούμενη στιγμή της ζωής του ( Με εξαίρεση της ημέρας που σας είπε για πρώτη φορά ότι σας αγαπά)..

Έτσι και στην απώλεια. Ο πόνος μεγάλος και  αξεπέραστος.

Μα ταυτόχρονα και ΚΟΙΝΟΣ .

Πόνος που μοιράζεται μισός. Αγάπη που μοιράζεται διπλή.

Συμβουλή 1^η της μαίας μας, όταν θα νιώσετε την ανάγκη να κατηγορήσετε τον σύντροφο ή τον εαυτό σας για όλο αυτό, ΜΗ το κάνετε. Απλά έγινε.

2ρη συμβουλή από τον γιατρό μας, ( αυτό το «μας» λύνει πολλά προβλήματα, δεν είναι γυναικολόγο σας μόνο, είναι γιατρός και των δύο ),  αν πρέπει να κατηγορήσετε κάποιο κατηγορήστε τον γιατρό.

3^η συμβουλή από εμένα, μη κατηγορήσετε κανέναν και πολύ περισσότερο μη κατηγορήσετε τον Θεό.

Η αλήθεια είναι ότι περνάς από όλα τα στάδια αυτά και κατηγορείς τους πάντες και τα πάντα γιατί αυτό είναι το ανθρώπινο και η παιδική απώλεια είναι παραλογή και παράφυση. Το θέμα είναι στο δια ταύτα να περάσεις γρήγορα από όλα αυτά τα στάδια μίσους.

Στα 2 πρώτα θα πω απλά ΠΟΤΕ μη μένετε σε μία άποψη. ΠΟΤΕ. Είναι μύθος ότι πρέπει να ακούς τον γιατρό σου και μόνο. Σας παρακαλώ μανούλες ΠΟΤΕ μη μένετε σε μια άποψη. Όταν σας μπει έστω και η ελάχιστη υποψία λάθους επιλογών από τον γιατρό πάρτε 2ρη άποψη. Είναι τόσο μα τόσο κοινό το « έκανα το λάθος και τον εμπιστεύτηκα τυφλά». Μην πάμε στο άλλο άκρο και ακούμε και την φίλη της φίλης . Ήρεμα και λογικά. Πάνω από όλα να εμπιστεύεστε το σώμα σας και να μοιράζεστε τις ανησυχίες με τον σύντροφο σας.

Πάμε στο θέμα Θεός.

Η φεμινιστική άποψη ότι το σώμα ανήκει στην γυναίκα είναι για εμένα αν μη τι άλλο αστείο και μόνο να το ακούω ( στο θέμα της έκτρωσης αναφέρομαι,). Το σώμα ανήκει στην γυναίκα ως νομική οντότητα φυσικά όπως το ίδιο ισχύει και στον άντρα, ο οποιοσδήποτε διαχωρισμός είναι σεξιστικός αλλά ως πλάσμα και οντότητα όλα αυτά είναι θεωρίες και μόνο.

Το σώμα ανήκει σε αυτόν που μας το έδωσε. Πάνε να πεις σε ένα κοριτσάκι 25 χρονών που την μια μέρα της έπεσε το ποτήρι από το χέρι και σε 2 μήνες έφυγε από τη ζωή από καρκίνο στον εγκέφαλο ότι της ανήκει το σώμα της. Είμαστε τόσο μικροί και ασήμαντοι που το σώμα είναι μια λεπτομέρεια. Το ίδιο και τα παιδιά.

Τα παιδιά Μου…. Αυτό το ροζ συννεφάκι ( το χρησιμοποιείτε συχνά εδώ) . Τα παιδιά ανήκουν στον Θεό και μας κάνει συνδημιουργούς και συνδιαχειριστες Του εδώ στη γη. Μα πόσο μεγάλη τιμή είναι αυτή. Έρχεται ο Θεός και σου λέει σε κάνω Συνδημιουργό, μέσω εσού φτιάχνω ζωή. Και αν ο Θεός για τους δικούς του λόγους μας το αρνηθεί ( ατεκνία ) ή μας το πάρει πίσω ( απώλεια ) αυτό το δώρο, του ζητάμε τα ρέστα. Αν αναλυθεί η διαδικασία τεκνοποιίας θα δείτε πόσο εναντίον των πιθανοτήτων είναι να ευοδωθεί μια εγκυμοσύνη. Παρόλα αυτά Ο Θεός  δίνει και όλα πάνε καλά. Όχι πάντα βέβαια.

Το θέμα είναι αν πιστεύεις τότε πιστεύεις στην Ανάσταση. Εάν πιστεύεις στην Ανάσταση τότε γιατί πρέπει να μείνεις στην απώλεια. 

Τα στάδια της απώλειας γνωστά και χιλιοειπωμένα. Κάντε μου τη χάρη και περάστε τα γρήγορα. Το σωστό είναι να τα περάσεις όλα αλλά και γρήγορα. Ο καλός ο ψυχολόγος χρειάζεται και ο καλός πνευματικός χρειάζεται  μα πάνω από όλα ο καλός σύντροφος. Αν υπάρχει πιθανότητα να φέρνει πιο κοντά ένα ζευγάρι ο ερχομός ενός παιδιού η απώλεια του θα πρέπει να το φέρει πιο κοντά 100 φορές.

Η ομάδα και η ο κύκλος αγάπης όπως το λέτε μέσα στο γκρουπ να γίνει πιο δυνατός.

Τα πιθανά προϋπάρχοντα παιδιά και τα μάτια σας. Μέσα στον κύκλο και αυτά ως υποσύνολο βέβαια. Το ζευγάρι ένα και αδιαίρετο και μαζί τα παιδιά. Αν θέλετε το καλό τους ξεπεράστε το για να το ξεπεράσουν και αυτά. Μη τους φορτώνεται κανένα βάρος καμία ενοχή , ελαφρύνεται τον δικό τους πόνο της απώλειας. Κλάψτε μπροστά τους , να είστε αληθινοί σε όλα σας. ΟΧΙ υπερβολές.

Να μιλάτε σε όλους για την απώλεια σας. Όποιος δεν το αντέχει να σας κάνει παρέα και να σας ακούει για την απώλεια μη τον αποπαίρνετε . Αφήστε τον να ζει στο ροζ συννεφάκι του. Δεν είναι εύκολο για τον κόσμο να ακούει για απώλειες παιδιών.

Η αφήγηση των γεγονότων να γίνεται όμως με ηρεμία. Το να πας στη δουλειά σου και να αρχίσεις να κλαις για το τι έπαθες δεν βοηθάει ούτε εσένα ούτε αυτούς. Θέλει μια «αρχοντιά» το όλο θέμα  Θα κλάψεις στο ώμο του άντρα σου και μόνο. Κανένας δεν μπορεί να νιώσει την απώλεια πέραν από εσάς τους δυο. Ακόμα και οι γονείς σας είναι έξω από αυτό το παιχνίδι. Η πεθερά που λέει σε καταλαβαίνω και τι περνάς κόρη μου τι έπαθες, την τύφλα της δεν καταλαβαίνει. Τις δικές τις ανασφάλειες πάει να σας φορτώσει. Ο πόνος πρέπει να μοιράζεται προς όλους τους τρίτους αλλά με ηρεμία να με αναπαυμένη ψυχή.

Εγώ θα το πάω παρακάτω και ας με παρεξηγήσετε κάποιες από εσάς.

Θα πρέπει να καμαρώνετε για ότι σας συνέβη . Βιώσατε κάτι που η ίδια η Παναγία είχε βιώσει. Αναρωτηθήκατε ποια είναι η σχέσης με την Παναγία από την πρώτη στιγμή που είδατε 2 γραμμούλες στο τεστ? Πόσο μάλλον τώρα που βιώνετε κάτι από τον πόνο της . Πόσο ποιο άνετα της μιλάτε και νιώθετε ότι σας ακούει μετά την απώλεια σας. Πριν το ατυχές γεγονός είχατε την ίδια άνεση άραγε , φαντάζομαι όχι.

Ναι σε αυτό θεωρώ ότι διαφέρουν οι μαμάδες από τους μπαμπάδες και σας ζηλεύω.

Στην μια και μοναδική σχέση που έχει η κάθε μανούλα με την ίδια την Παναγία . Αυτό το νήμα ψυχής με τον ουρανό. Και αυτή η σχέση είμαι σίγουρος ότι είναι τόσο δυνατή όχι γιατί οι μανούλες αγαπάνε την Παναγία , μα η Παναγία αγαπά τις μανούλες και τις καταλαβαίνει. Και μόνο για το λόγο αυτό κυρίες μου είστε τυχερές είτε το καταλαβαίνετε είτε όχι είτε το βιώνετε στην καθημερινότητα σας είτε όχι. 

Απλά κοιτάξτε το βλέμμα της σε μια εικονίτσα και αφήστε της  να σας μιλήσει όπως αυτή ξέρει.

photo credits Martha Blogging 

(Αυτό το κείμενο το λαχταρούσα καιρό. Ευτυχώς είχα την τιμή να το μοιραστεί μαζί μας, ένας πατέρας που έχει ζήσει την απώλεια. Και χαίρομαι πολύ για αυτό. Το ξέρω πως το κείμενο είναι πολυδιάστατο και πως αναφέρεται και σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα στην απώλεια όσο είναι αυτό της πίστης και της θρησκείας μας, μα η αλήθεια είναι πως με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη... Σε όλα. Ναι. Ούτε το σώμα μας μας ανήκει, ούτε τα παιδιά μας μας ανήκουν. Ναι, πιστεύω στην Ανάσταση και σε αυτήν ελπίζω, αυτήν προσδοκώ, για αυτήν προσπαθώ καθημερινά να γίνομαι λίγο καλύτερος άνθρωπος. Και ναι. Δυστυχώς ή ευτυχώς, την νιώθω πιο κοντά μου την Παναγία πια... Πραγματικά σε αυτήν μιλάω κάθε βράδυ που ξαπλώνω, σε αυτήν παρακαλάω για δύναμη όταν η δύναμη μου με εγκαταλείπει... Στην τελική την δική της παρουσία ένιωθα τόσο μα τόσο έντονα δίπλα μου κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου στον Δημήτρη Γεράσιμο. Και επειδή τυχαίνει να γνωρίζω, έστω και διαδικτυακά το συγκεκριμένο ζευγάρι, πιστεύω πως είναι από τα πιο υγιή και δεμένα, πως έχουν αντιμετωπίσει τον τόσο απρόσμενο χαμό της δεύτερης κόρης τους όσο πιο σοφά μπορούσαν. Θα ακολουθήσει και άλλο συγκλονιστικό κείμενο από τον συγκεκριμένο πατέρα. Σας ευχαριστώ και τους δυο μέσα από την καρδιά μου).