Τα Χριστούγεννα για μένα ως... μαμά...

Όσο και αν το ονειρευόμουν, όσο και αν ήξερα βαθιά μέσα μου πως τα Χριστούγεννα με το μαιμουδάκι μου θα είναι μοναδικά, τίποτα  δεν με είχε προετοιμάσει για το πόσο μοναδικά θα είναι, πόσες φορές θα χαμογελάσει η ψυχή μου, πόσες φορές θα χάσω μερικούς χτύπους της καρδιάς μου λόγω αφόρητης ευτυχίας...

Είναι που όσο μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνουν μαζί οι χαρές και οι συγκινήσεις που μου δίνει... Είναι που έχει αυτή την έμφυτη ικανότητα να σε παρασύρει... Είναι που είναι το παιδί μου και το αγαπώ περισσότερο από την ίδια μου την ζωή. 

Να λοιπόν που μετά τις παλαιότερες εξομολογήσεις μου σχετικά με το τι είναι για μένα Χριστούγεννα και τι ήταν για μένα τα Χριστούγεννα όταν ήμουν παιδί, ήρθε να συμπληρωθεί η τριλογία της Χριστουγεννιάτικης αυτής παράνοιας με το τι είναι τα Χριστούγεννα για μένα ως...μητέρα... 

Τι είναι λοιπόν για μένα τα Χριστούγεννα ως μαμά; 

Είναι να μην κρατιέμαι να στολίσω το δέντρο, μόνο και μόνο, για να δω αυτά τα ματάκια να φωτίζονται, μόνο και μόνο για να θέλει κάθε χρόνο να βάλει αυτός το αγγελάκι μας στην κορυφή. 

Είναι να μην βρίσκω τα στολίδια εκεί που τα έβαλα, είναι να μην βρίσκω βασικά κανένα στολίδι στην ίδια μεριά για πάνω από μια μέρα, και να μου αρέσει κιόλας. 

Είναι, να είναι πάντα τα χαμηλά κλαριά υπερφορτωμένα γιατί θες να μπορεί να αγγίζει όση περισσότερη μαγεία μπορεί. 

Είναι χεράκια που φανερωνόνται ύπουλα από το πλάι του τραπεζιού την ώρα που στολίζω τα Χριστουγεννιάτικα μπισκότα για να "κλέψουν" τρούφα ή κουφετάκια που με τόση προσοχή έχω βάλει πάνω. 

Είναι τα ίδια χεράκια που αρπάζουν το καυτό ακόμα μπισκότο από το ταψί και τρέχουν γρήγορα γρήγορα μακριά μην και  το πάρεις. 

Είναι ποδοβολητά που συνοδεύονται από κουδουνίσματα, αφού κάθε μέρα κάτι πάνω του θα έχει ένα κουδουνάκι. Θες οι κάλτσες, θες ο ΑγιοΒασιλιάτικος σκούφος, θες απλά το κουδουνάκι που λατρεύει και χτυπάει με κάθε ευκαιρία; 

Είναι χεράκια λερωμένα μονίμως με πράσινη και κόκκινη μπογιά, χρυσόσκονη και κόλλα παντού από τις άπειρες κατασκευές, είναι το καμάρι και η περηφάνια του όταν κρεμάω και το παραμικρό στολίδι που φτιάχνει στο δέντρο μας. 

Είναι μια φωνούλα να τραγουδάει συνεχώς τα Τρίγωνα κάλαντα, είναι η ίδια φωνούλα να σε εκπλήσσει τραγουδώντας και με πολύ καλή προφορά μάλιστα: "Jingle bells, jingle bells, jingle all the waaaaay. Oh what fun it is to ride in a one horse open sleieieigh". 

Είναι το άγχος να πάρεις τα δώρα χωρίς να σε πάρει μυρωδιά, να τα κρύβεις κάτω από ένα σωρό ρούχα, είναι ο ενθουσιασμός να βρεις κάθε φορά κάτι ακόμα μαγικό να κάνεις για να τον συνεπάρεις. 

Είναι τα ξενύχτια για να φτιάξεις τα ημερολόγια αντιστροφής μέτρησης και να σκαρφιστείς  τις ζαβολιές που θα κάνει το ξωτικό σας. 

Είναι η αγωνία να βάλεις το γάλα, τα μπισκότα και τα καρότα για τον Άγιο Βασίλη και τους ταράνδους του κάτω από το δέντρο, είναι το σήκωμα στις μύτες των ποδιών μες τη μέση της νύχτας για να "πιείς" το γάλα, να "δαγκώσεις" από τα μπισκότα και το καρότο, να βάλεις το δώρο και να πασπαλίσεις με χρυσόσκονη τριγύρω...

Είναι η ευτυχία που σε πλημμυρίζει με κάθε μικρή ή μεγάλη αντίδραση του σε αυτά. 

Είναι τα παραμύθια που για περίπου δυο μήνες κρύβουν Χριστουγεννιάτικες ιστορίες, γεμάτες μαγεία, πίστη και ελπίδα κάνοντας σε και σένα πάλι παιδί... 

Είναι οι Χριστουγεννιάτικες ταινίες στο τζάκι, με το μαιμούδι να κάθεται πάντα στην αγαπημένη του θέση στον καναπέ και να γελάει κακαριστά, να αντιδρά υπερβολικά, πάντα να ανησυχεί για την εξέλιξη της ταινίας και ας ξέρει ήδη τι γίνεται... 

Είναι οι περισσότερες  βόλτες κρατώντας από το χέρι ένα παιδί που ενθουσιάζεται με τα πάντα, μαζί του και εσύ,  είναι οι ζεστές σοκολάτες και τα λιγότερα μη, η έλλειψη τόσων κανόνων- τι θα ήταν άλλωστε τα Χριστούγεννα χωρίς λίγες παραπάνω λιχουδίτσες ή ένα μικρό απρόοπτο δωράκι; 

Είναι αυτά τα κόκκινα σκουφάκια με την άσπρη φουντίτσα που τους πάνε τόσο μα τόσο πολύ... 

Είναι το νυσταγμένο μα τόσο ανυπόμονο μουτράκι το πρωί της Πρωτοχρονιάς. 

Είναι οι αξιολάτρευτες Χριστουγεννιάτικες του πυτζάμες. 

Είναι τα χοροπηδητά στο κρεβάτι και οι φωνές, "Μπαμπάααα ΞΥΠΝΑ!!! Ήρθε ο Άγιος Βασίλης!" 

Είναι να παίζει μόνος του και να αναπαριστά αγαπημένες του στιγμές από τις ταινίες με καθαρή προτίμηση μακράν στην σκηνή που ο Άγιος Βασίλης δίνει το πρώτο δώρο των Χριστουγέννων. 

Είναι οι ντροπές στα κάλαντα και οι μπουναμάδες του πατέρα μου που πάντα βάζει το μαιμούδι να διαλέξει ανάμεσα σε δυο χαρτονομίσματα. 

Είναι που τον έχω δασκαλέψει ποιο να διαλέγει, (το μεγαλύτερο φυσικά, ποιο;;), και όσο και αν προσπαθεί ο πατέρας μου να τον μπερδέψει δεν τα καταφέρνει!

Είναι οι κουβέντες για την γέννηση του Χριστού μας, οι δύσκολες ερωτήσεις που έχουν ξεκινήσει και που ποτέ δεν ξέρεις ποια είναι η σωστότερη απάντηση. 

Είναι που ξαφνικά, το μόνο δώρο που θες για σένα, είναι την δική του ευτυχία- το δικό του χαμόγελο. 

Είναι βασικά αυτά τα ματάκια, μέσα στο σκοτεινό σαλόνι που φωτίζει μόνο από τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια, να λάμπουν και να κοιτούν μέσα στα παιχνιδίσματα πράγματα που εμείς ούτε που φανταζόμαστε...