Κάποιο μεσημέρι που απλά βαρέθηκα να.. βρέχει....

Σήμερα το μεσημέρι ήμουν έτοιμη να γκρινιάξω στον προσωπικό μου λογαριασμό στο fb, ότι μουλιάσαμε, μουχλιάσαμε, βγάλαμε λέπια, και άλλα τέτοια "ευφάνταστα" και χαριτωμένα, μιας και όσο και αν αγαπώ την βροχή, έχει τώρα σχεδόν δυο βδομάδες που βρέχει ασταμάτητα. 

Δεν είναι τόσο ότι μου έχει λείψει ο ήλιος, αγαπώ όλες τις καιρικές συνθήκες εξίσου και τις απολαμβάνω εξίσου, είναι όμως που με ένα μικρό παιδί είναι περιορισμένες οι εξωτερικές δραστηριότητες που μπορείς να κάνεις με τέτοιο καιρό. 

Σήμερα λοιπόν, έχοντας πλέον εξαντλήσει κάθε ιδέα για δημιουργική απασχόληση μέσα στο σπίτι, ήμουν έτοιμη να βουλιάξω στην μιζέρια... Να όμως που δεν μισώ τίποτα περισσότερο από την μιζέρια- ακόμα και δυο βδομάδες βροχή- και έτσι πετάχτηκα πάνω ανακοινώνοντας στο μαιμούδι πως έχω μια ιδέα. 

Τα μάτια του άστραψαν. Πολλές ιδέες είχα αυτές τις μέρες- το ίδιο και αυτός- είδε όμως την τρέλα στο μάτι μου και ήξερε. Αυτή θα ήταν καλή. 

"Θες να πάμε βόλτα στην βροχή; Να βρούμε όλες τις λακκούβες με νερό και λάσπη και να παίξεις;" 

Ήθελε εννοείται! Το ρωτάτε; 

Φορέσαμε λοιπόν τον εξοπλισμό μας, γαλότσες, σκουφιά, κασκόλ πήραμε και τις ομπρέλες μας και ορμήσαμε στην βροχή! 

Και ξέρεις, είναι μαγικό πράγμα να θυμάσαι δίπλα στο παιδί σου και εσύ, πόσο υπέροχο είναι να περπατάς χωρίς σκοπό και προορισμό μέσα στην βροχή- με μοναδικό σου στόχο να βρεις τον πιο μεγάλο λασπόλακκο! 

Και πόσο τυχεροί ήμασταν γιατί τον βρήκαμε! Και είχε τόση πλάκα, διότι από όταν άρχισε να περπατάει τον παρακαλάω να παίξει με την λάσπη, είναι όμως τόσο gentleman το αγόρι μου που δεν τρελαίνεται να λερώνεται! Ποτέ δεν είχε δεχτεί να δοκιμάσει.  Σήμερα όμως ενθουσιάστηκε. 

Ένιωσε τις γαλότσες να κολλάνε στην λάσπη, να γλιστράει εκεί που δεν το περιμένει! Κράτησε πολλές φορές ισορροπία εντυπωσιακά- προκειμένου να μην λερωθεί- και παρότι έφαγε μισή ώρα σουλατσάροντας μέσα στις λάσπες, δεν λερώθηκε τίποτα πέρα από τις γαλότσες και την ομπρέλα του! 

Το μικρό μου τερατάκι, πέρασε υπέροχα με κάτι που εμείς οι μεγάλοι θα γκρινιάξουμε μόλις το δούμε. Και επειδή όσο και αν μεγάλωσα, πάντα θυμάμαι πόσο λαχταρούσα και εγώ σαν παιδί να παίξω στις λάσπες- πράγμα απαγορευτικό για την μητέρα μου- εύχομαι πολύ σύντομα να νιώσει ακόμα πιο άνετα και να μην νοιαστεί να λερωθεί. Να μην νοιαστεί να λασπώσει από την κορφή ως τα νύχια! 

Η περιπέτεια μας δεν τέλειωσε εκεί... Προκαλέσαμε μόνοι βροχή, κουνώντας με τις ομπρέλες μας τα κλαριά των δέντρων ώστε να απελευθερώσουμε τις σταγόνες της βροχής που είχαν εγκλωβιστεί στις φυλλωσιές τους, μάθαμε τι είναι τα βρύα- τα πιάσαμε και τα περιεργαστήκαμε...

Μα το κυριότερο; Μάθαμε πως δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις κούνιες να στεγνώσουν.... 

Μάθαμε πως ακόμα και με κρύο και βροχή, ακόμα και αν στον δρόμο σου πετύχεις παντού λάσπες και νερά, ακόμα και αν βρέχει ασταμάτητα- το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πάρεις την ομπρέλα σου, να ντυθείς καλά, να φορέσεις το πιο όμορφο χαμόγελο σου και να βγεις να ψάξεις μόνος σου τον ήλιο. Γιατί ο ήλιος δεν είναι μόνο αυτή κίτρινη μπάλα στον ουρανό. Ήλιος είναι να ζεσταίνεται η ψυχή σου και να φωτίζει η μέρα σου. Και αυτό μπορεί να γίνει και με ένα ζεστό χαμόγελο από μια φωτισμένη από ευτυχία καρδιά...