Χάζευα τις προάλλες στο κινητό μου όταν έπεσα πάνω σε αυτή την φωτογραφία από το γλυκό μου Καρυδοτσουφλάκι...
Με λεζάντα " Μας προκαλεί ξεδιάντροπα αυτός ο ομορφόκοσμος εκεί έξω!!!!!!"
Μόνο η Ελένη θα έλεγε τόσα, σε τόσες λίγες λέξεις... Η φωτογραφία μαγική. Ξέρω- η Ελένη έχει ήδη ταξιδέψει σε χίλια μέρη με αυτή. Την προκαλώ. Να γράψει για αυτή την ξεδιάντροπη ομορφιά. Λαχταράω τις σκέψεις της. Την επόμενη μέρα η απάντηση είναι αυτή. Το κείμενο της είναι έτοιμο, μα περιμένει τα δικά μας πρώτα....
Δεκτό. Άλλωστε τόση ξεδιάντροπη ομορφιά πως να σε αφήσει αδιάφορο;
Ξέρετε γιατί αγάπησα τόσο αυτή την φωτογραφία; Την αγάπησα γιατί οι σταγόνες της βροχής προσθέτουν μαγεία στην θολούρα που δημιουργούν, σχεδόν μια αγωνία- όμοια με αυτή που νιώθουμε κάθε που κλαίμε. Τα μάτια μας γεμίζουν δάκρυα- μα πόσο όμορφα δείχνουν τα μάτια όταν κλαίνε, το έχετε προσέξει;
Κλαίνε, μα δείχνουν πιο καθαρά, πιο λαμπερά. Όπως καθαρίζουν τα δάκρυα την ψυχή μας, αυτό αντανακλάται στα μάτια μας. Και ομορφαίνουμε... Έτσι και εδώ. Στάλα δεν έχασε το τοπίο από την ομορφιά του. Αντίθετα- σχεδόν κρυμμένο στην θολούρα της βροχής στο τζάμι- αν είναι δυνατόν, ομόρφυνε και άλλο...
Και σχεδόν είμαι εκεί. Μέσα στο αυτοκίνητο. Ακούω τον ήχο της βροχής. Μυρίζω την κανέλα στο καφέ που κρατώ στο χέρι. Κοιτάζω αυτό το σπιτάκι που μοιάζει βγαλμένο από παραμύθι και το μυαλό τρέχει... Και ξαφνικά τα μάτια θολώνουν και αυτά...
Από λύπη, ευτυχία, ευγνωμοσύνη, χαρά- όλα μαζί. Κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το άλλο δίπλα του, αγκαλιά του.
Γιατί ο κόσμος είναι ξεδιάντροπα όμορφος. Και οι άνθρωποι- όταν ξεκινούν αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή- ξεδιάντροπα όμορφοι είναι. Όσο για την ίδια την ζωή... δεν το συζητώ. Όμορφη στην ξεδιαντροπιά της όσο δεν πάει...
Και εμείς εδώ. Να έχουμε ξεχάσει πως από την στιγμή που γεννιόμαστε το κλάμα είναι ένδειξη πως είμαστε ζωντανοί. Πως κάθε ανάσα που παίρνουμε είναι δώρο- τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως καθετί που αποφασίσαμε πως είναι δυσάρεστο, μίζερο ή απλά άβολο, είναι μια ακόμα μοναδική προσθήκη στις ξεδιάντροπες ομορφιές του κόσμου αυτού.
Ξέρω υπάρχει πολύς πόνος εκεί έξω, πολύ αδικία, πολλά γιατί που θα μείνουν για πάντα αναπάντητα... Όμως... Αν τον πόνο τον διαχειριστείς σωστά, αν έστω εσύ και μόνο εσύ, στην αδικία απαντήσεις- ξεδιάντροπα- με ευγένεια, αν πάψεις να αναρωτιέσαι γιατί και πως και απλά να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς- τότε ήδη αυτός ο κόσμος θα έχει ομορφύνει και άλλο...
Ξεδιάντροπα....
(Ελένη μου, όλο δικό σου...)
Με λεζάντα " Μας προκαλεί ξεδιάντροπα αυτός ο ομορφόκοσμος εκεί έξω!!!!!!"
Μόνο η Ελένη θα έλεγε τόσα, σε τόσες λίγες λέξεις... Η φωτογραφία μαγική. Ξέρω- η Ελένη έχει ήδη ταξιδέψει σε χίλια μέρη με αυτή. Την προκαλώ. Να γράψει για αυτή την ξεδιάντροπη ομορφιά. Λαχταράω τις σκέψεις της. Την επόμενη μέρα η απάντηση είναι αυτή. Το κείμενο της είναι έτοιμο, μα περιμένει τα δικά μας πρώτα....
Δεκτό. Άλλωστε τόση ξεδιάντροπη ομορφιά πως να σε αφήσει αδιάφορο;
Ξέρετε γιατί αγάπησα τόσο αυτή την φωτογραφία; Την αγάπησα γιατί οι σταγόνες της βροχής προσθέτουν μαγεία στην θολούρα που δημιουργούν, σχεδόν μια αγωνία- όμοια με αυτή που νιώθουμε κάθε που κλαίμε. Τα μάτια μας γεμίζουν δάκρυα- μα πόσο όμορφα δείχνουν τα μάτια όταν κλαίνε, το έχετε προσέξει;
Κλαίνε, μα δείχνουν πιο καθαρά, πιο λαμπερά. Όπως καθαρίζουν τα δάκρυα την ψυχή μας, αυτό αντανακλάται στα μάτια μας. Και ομορφαίνουμε... Έτσι και εδώ. Στάλα δεν έχασε το τοπίο από την ομορφιά του. Αντίθετα- σχεδόν κρυμμένο στην θολούρα της βροχής στο τζάμι- αν είναι δυνατόν, ομόρφυνε και άλλο...
Και σχεδόν είμαι εκεί. Μέσα στο αυτοκίνητο. Ακούω τον ήχο της βροχής. Μυρίζω την κανέλα στο καφέ που κρατώ στο χέρι. Κοιτάζω αυτό το σπιτάκι που μοιάζει βγαλμένο από παραμύθι και το μυαλό τρέχει... Και ξαφνικά τα μάτια θολώνουν και αυτά...
Από λύπη, ευτυχία, ευγνωμοσύνη, χαρά- όλα μαζί. Κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το άλλο δίπλα του, αγκαλιά του.
Γιατί ο κόσμος είναι ξεδιάντροπα όμορφος. Και οι άνθρωποι- όταν ξεκινούν αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή- ξεδιάντροπα όμορφοι είναι. Όσο για την ίδια την ζωή... δεν το συζητώ. Όμορφη στην ξεδιαντροπιά της όσο δεν πάει...
Και εμείς εδώ. Να έχουμε ξεχάσει πως από την στιγμή που γεννιόμαστε το κλάμα είναι ένδειξη πως είμαστε ζωντανοί. Πως κάθε ανάσα που παίρνουμε είναι δώρο- τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πως καθετί που αποφασίσαμε πως είναι δυσάρεστο, μίζερο ή απλά άβολο, είναι μια ακόμα μοναδική προσθήκη στις ξεδιάντροπες ομορφιές του κόσμου αυτού.
Ξέρω υπάρχει πολύς πόνος εκεί έξω, πολύ αδικία, πολλά γιατί που θα μείνουν για πάντα αναπάντητα... Όμως... Αν τον πόνο τον διαχειριστείς σωστά, αν έστω εσύ και μόνο εσύ, στην αδικία απαντήσεις- ξεδιάντροπα- με ευγένεια, αν πάψεις να αναρωτιέσαι γιατί και πως και απλά να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς- τότε ήδη αυτός ο κόσμος θα έχει ομορφύνει και άλλο...
Ξεδιάντροπα....
(Ελένη μου, όλο δικό σου...)
Τι να πρωτοπώ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου να σταθώ;;
Στο λυτρωτικό κλάμα; ναι είναι λυτρωτικά τα δάκρυα, για όποιο λόγο κι αν στάζουν. Σα νεράκι, ξεπλένουν τη ψυχή...
Ναι Γιαννάκο μου, ομορφαίνουμε όταν κλαίμε! Εγώ κλαίω συχνά. Για τους καλύτερους λόγους και για τους χειρότερους. Καθαρίζω τη ψυχή μου, τη κανακεύω, τη στολίζω, την ομορφαίνω!
Αγαπώ άρωμα κανέλας στο καφέ!! Σχεδον μας βλέπω μαζί στο αμάξι να περιμένουμε να γεμίσει το τζάμι στάλες. Έχω τη κανέλα κιόλας στα ρουθούνια μου! Κι έχουμε κλείσει το δρόμο...
Κανείς δε βιάζεται!
Η πρόκληση μας κλείνει κιόλας το μάτι!
Κι εμείς τη δεχόμαστε! ειδικά εσύ καλή μου... ειδικά εσύ... που ξέρεις ακριβώς τι θα πει η λέξη πόνος. Ξεδιάντροπα τραβάς μπροστά!
Μια σφιχτή αγκαλιά από το νότο!!!!!!
Σε ευχαριστώ για την φωτογραφία, την έμπνευση, το υπέροχο σχόλιο... Μια μεγάλη και σφιχτή αγκαλιά και από εδώ!
ΔιαγραφήΣμουτς!!
ΔιαγραφήΥπέροχο κείμενο Γιαννα μας. Τα δάκρυα λυτρώνουν την ψυχή μας ενώ την στιγμή που κυλάνε οι μάσκες πέφτουν. Σε φιλώ γλυκά, να εχεις μια όμορφη Κυριακή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μάσκες, οι άμυνες, όλα... Σε ευχαριστώ γλυκιά μου, φιλιά πολλά πολλά!
ΔιαγραφήΜαγεία... χάνομαι στις λέξεις και παρασέρνομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου... Απόλαυσα πολύ και το δικό σου κείμενο...
ΔιαγραφήΓιαννα μου πόσες αλήθειες κρύβουν οι λέξεις σου και πόσο πολυ με άγγιξαν... Κι όσο για το τι όμορφα που ειναι τα δακρυσμένα ματια θα σου πω οτι η μικρή μου κάθε φορά που δακρύζει κοιτάζεται στον καθρέφτη και "χαζεύει" τα γαλανά δακρυσμένα ματια της που μοιάζουν με λιμνες που ξεχειλίζουν! Σε φιλώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παιδιά ξέρουν καλύτερα από εμάς Σωτηρία μου... Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια, μια μεγάλη αγκαλιά...
ΔιαγραφήΠολύ σε χάρηκα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σκέψεις σου καθάριες και σοφές έφτασαν ως εδώ μυρίζοντας κανέλα!
Έτσι, ας ομορφαίνουμε ξεδιάντροπα τον κόσμο μας!
Καλό ξημέρωμα!
Πολύ Όμορφο κείμενο όντως η φωτογραφία της Ελένης με την βροχή να δερνει το τζαμι σε παραπέμπει σε δάκρυα που είναι λυτρωτικά στην λύπη.. όπως και στην χαρά.. να περνάς ομορφα Καλο σου Σαββατοκύριακο.. και καλως σε βρήκα Γιάννα.. φιλακιααα!
ΑπάντησηΔιαγραφή