Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο...

Μόλις είχαμε κάνει το καθιερωμένο βραδινό μπανάκι και τον ετοίμαζα ύπνο. Ιεροτελεστία καθημερινή και αγαπημένη. Ήταν ακόμα με τον μπουρνούζι όταν άκουσα να παίζει στο ραδιόφωνο το "Σαπιοκάραβο" του Παπακωνσταντίνου- ένα από τα καινούργια λατρεμένα τραγούδια του μαιμουδιού- και χωρίς να το σκεφτώ στιγμή τον σήκωσα αγκαλιά μιας και τα πατούσια του ήταν ακόμα βρεγμένα- και έτρεξα μπροστά να δυναμώσω την ένταση και να το ακούσουμε. 

Εννοείται πως άρχισα να τραγουδάω- το τραγούδι είναι πιθανότατα το μόνο πράγμα που επιμένω να κάνω και ας γνωρίζω πολύ καλά πως είμαι εντελώς παράφωνη- και εννοείται πως ακολούθησε και αυτός. Χορέψαμε, χοροπηδώντας αγκαλιά και θα έλεγα πως αντιδράσαμε σχεδόν όπως αν τον ακούγαμε live σε συναυλία. 

Ήταν μια στιγμή μοναδική. 

photo credits: Murmurworkshop 

Αυτός χαμογελούσε όλο ευτυχία με μάτια που έλαμπαν, εγώ βούρκωσα σκεπτόμενη καταρχάς πόσο ευλογημένη είμαι να έχω αυτό το υπέροχο πλάσμα στην ζωή μου και πόση, μα πόση, ψυχική ενέργεια έχω να δώσω ως μητέρα- τόση που στο ένα παιδί υπερτερεί τόσο που το λούζω κυριολεκτικά με αυτή. 

Πήγα μερικά χρόνια μπροστά και αναρωτήθηκα.... Όταν θα είναι πια ενήλικος και αυτός σαν εμένα τώρα- θα υπάρχει άραγε η πιθανότητα να πάμε πράγματι μαζί σε μια συναυλία και να τραγουδήσουμε παρέα, έτσι παθιασμένα και τρελλιάρικα όπως σε αυτή την μοναδική στιγμή; 

Και αν αυτό δεν γίνει- τουλάχιστον θα θυμάται αυτό το κομμάτι του εαυτού μου; Αυτό που γίνομαι και εγώ παιδί μαζί του, ζώντας την κάθε στιγμή ατόφια χωρίς να ανησυχώ για παραπέρα. Το ξέρω, δεν είναι εφικτό πάντα όταν είσαι ενήλικος, το έχω όμως καταφέρει πολύ χάρη σε αυτόν, για χάρη του- δεν ξέρω ποιο από τα δυο ισχύει... 

Θα θυμάται άραγε πως προσπαθούσα πάντα σκληρά να μην υποτιμήσω κανέναν προβληματισμό του, να μην αρνηθώ καμιά αγκαλιά, να μην χάσω καμία ανάμνηση- καμία πρωτιά- να μην τσιγκουνεύομαι τα "σ'αγαπώ", τα "μπράβο", τα "συγνώμη";  Να ακούω περισσότερο από όσο μιλάω, να αφουγκράζομαι πίσω από τις λέξεις, να είμαι συντονισμένη, να κατεβαίνω στο ύψος του- να μπαίνω στον δικό του τρόπο σκέψης... 

Άραγε θα θυμάται; 

Θα θυμάται τα βράδια που σκαρφαλώνει στο κρεβάτι- σχεδόν πάντα από την εξωτερική πλευρά- και τον κρατάω εκεί σφιχτά όλο το βράδυ και ας παύω να νιώθω το χέρι μου- γιατί ξέρω πως εκεί προτιμά να κοιμάται. Θα θυμάται όλη αυτή την αγάπη- Θεέ μου πόση αγάπη- τριπλή αγάπη παίρνει αυτό το πλάσμα και για τα αδέλφια του που δεν είναι κοντά μας.

Και αν δεν θυμάται... Θα έχει χαραχτεί μέσα του αυτή έτσι ώστε αν ποτέ θελήσει να γίνει γονιός να δώσει και αυτός το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του, να προσπαθεί μέχρι να ματώσει; 

Το εύχομαι πραγματικά. Όχι για άλλο λόγο, μα αν κοιτάξεις την μητρότητα/ πατρότητα στα μάτια μόνο καλύτερος άνθρωπος μπορείς να βγεις από αυτήν.  

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάκτηση από αυτή. 

Λίγες ώρες πια μας χωρίζουν από το πρωινό εκείνο, 9 και δέκα ήταν, που γεννήθηκε αυτό το αγόρι. Αυτό το αγόρι που με έχει κάνει να παραληρώ με ένα τραγούδι των τριών λεπτών... Αυτό το αγόρι που έδωσε χρώμα, υπόσταση και ζωηρές πινελιές στην ζωή μου.... Αυτό το αγόρι που αύριο γίνεται τεσσάρων... Και όσα και να κάνω για αυτή την τόσο ξεχωριστή μέρα, πάλι λίγα μου φαίνονται... 

Πως μπορείς να δείξεις άραγε με πράξεις πως μπορείς με την γέννηση ενός ανθρώπου να γεννηθείς και εσύ ξανά; Ποιες πράξεις άραγε να είναι αρκετές για τέτοιο θαύμα;;;