Εύθραυστο όσο ένα μπαλόνι....

Έφτασε και αυτή η ημέρα στο τέλος της. Και βρίσκομαι εδώ με ένα λοξό χαμόγελο στα χείλη- αυτό που χαμογελάει το μισό μόνο στόμα-  και μια γλυκόπικρη αίσθηση στην καρδιά. 

Γλυκιά γιατί το μωράκι μου μεγαλώνει και μεγαλώνει τόσο όμορφα. Πικρή γιατί τα χρόνια περνάνε σαν νερό και κάθε στιγμή που περνάει δεν γυρνάει ποτέ ξανά... Ήταν μοναδική και δεν πρόκειται να επαναληφθεί αυτούσια. 

Γλυκιά γιατί αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν γεμάτα. Γεμάτα όμορφες στιγμές, ξεχωριστές, αγαπησιάρικες, χαμογελαστές. Λίγες οι απαιτητικές στιγμές, ακόμα πιο λίγες και ανώδυνες οι λαχτάρες μας.  Πικρή γιατί πάντα υπάρχει μια αμφιβολία... Γελάσαμε αρκετά; Αγαπηθήκαμε αρκετά; Διασκεδάσαμε αρκετά; Σαχλαμαρίσαμε αρκετά; 

Γλυκιά γιατί από εδώ και πέρα το βλέπω, το νιώθω. Το μικράκι μου αρχίζει να έχει μακροχρόνιες αναμνήσεις, γεμίζει αργά και σταθερά ο "σκληρός" του εγκεφάλου του και αυτό είναι υπέροχο. Πικρή γιατί πριν από εδώ, λίγες οι αναμνήσεις τελικά, μόνο μια πιθανή αίσθηση να έχει μείνει και αυτό δεν γνωρίζω αν όντως υφίσταται... 

Κάθομαι λοιπόν στο σαλόνι μας, περιτριγυρισμένη από τα καινούργια παιχνίδια του ακόμα σκορπισμένα παντού- δεν θέλω να τα μαζέψω θέλω να τα κοιτάω και να βλέπω σε αυτά τις τέσσερις ώρες που παίξαμε συνεχόμενα- και αναπολώ την μέρα μας.... 

Θυμάμαι το πρωινό ξύπνημα, πριν καν χαράξει ο ήλιος, από την ανυπομονησία του επειδή σήμερα είναι τα γενέθλια του. Θυμάμαι το χαμόγελο το πλατύ που βρήκε το δωμάτιο του γεμάτο μπαλόνια όταν ξύπνησε. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό του όταν ανακάλυψε σημείωμα από την νεραιδονονά του που τον παρότρυνε να ψάξει σε όλο το σπίτι για χρυσόσκονη που- αν ήταν καλό παιδί όλο τον χρόνο- σίγουρα θα μετατράπηκε σε δώρα. Θυμάμαι την λαχτάρα του να βοηθήσει στην προετοιμασία του πάρτι του, την προσμονή να έρθουν τα αγαπημένα του ξαδέλφια. Την χαρά του όταν ήρθαν όλοι. Τα γέλια, τα τρεξίματα, τα αμέτρητα γλυκά που μπορούσε να φάει ελεύθερα- ήταν η μέρα του άλλωστε. Θυμάμαι να θέλει να ανοίξει τα δώρα του, την αγωνία του να παίξει με αυτά και τον μπαμπά του πριν αυτός φύγει για δουλειά. Θυμάμαι τον δικό μας μαραθώνιο παιχνιδιού όταν μείναμε τα δυο μας- του άξιζε τόσο. Τις προηγούμενες δυο μέρες είχε κάνει τόση υπομονή όσο εγώ έκανα τις ετοιμασίες. Θυμάμαι τα μπράβο, τα παλαμάκια, τις υπέροχες ιστορίες που έπλαθε το μυαλουδάκι του καθώς παίζαμε. Θυμάμαι το μπανάκι μας που αναπολήσαμε όλη την ημέρα, τα βραδινά μας παραμύθια, την έκπληξη του όταν ενώ με περίμενε στο δωμάτιο του για ύπνο, εμφανίστηκα με ένα ακόμα γλυκάκι που έκρυβε πάνω του ένα κεράκι που φωσφόριζε στο σκοτάδι τραγουδώντας του ακόμα μια φορά το γενέθλιο τραγουδάκι, τις αγκαλιές και τα ζουζουνίσματα- λίγο πιο ξεχωριστά σήμερα αφού ήταν πασπαλισμένα από γενεθλιομαγεία- θυμάμαι την συγκίνηση του όταν του διάβασα τις κάρτες και τις ευχές που του έγραψαν- τόση που μου ζήτησε να τις διαβάσω ξανά και ξανά.  

Πιο πολύ από όλα όμως θυμάμαι τα μάτια του λίγο πριν αποκοιμηθεί αποκαμωμένος από την ένταση της ημέρας. Τα ματάκια αυτά, κατακόκκινα από την νύστα και την κούραση, τόσο όμως λαμπερά από ευτυχία και πληρότητα. Να με κοιτάνε έντονα μες τα δικά μου μάτια, στιγμή να μην τα τραβάει, και να μου λέει το στόμα αυτό που τα μάτια μου έχουν πει ήδη... Ευχαριστώ μαμά... Για όλα. 

Και μένω εγώ να αναρωτιέμαι, ποιος να ευχαριστήσει αλήθεια ποιον; Μα δεν αναρωτιέμαι στα αλήθεια, διότι ξέρω. Εγώ σε ευχαριστώ καρδιά μου. Που είσαι αυτός που είσαι και που υπάρχεις στην ζωή μας. Και ταυτόχρονα να ευχαριστώ τον Θεό που μας τον χάρισε γιατί ξέρω- δεν μου ανήκει. Εκεί πόσα ευχαριστώ να πω; Όσα και να πω, όσα και να λέω- λίγα είναι. 

Έχω λοιπόν σχεδόν δέκα μέρες που κάνω τα γενέθλια του μικρού μας ολόκληρο θέμα. Είμαι σίγουρη πως λίγοι κατανοούν το γιατί και πως πολλοί με βρίσκουν το λιγότερο γραφική. Φυσικά δεν με νοιάζει καθόλου, όμως πόσο θα ήθελα να ήταν το αντίθετο... Όχι για μένα. Αλλά για να καταλάβουν όσοι περισσότεροι γίνεται πόσο σπουδαίο είναι το δώρο της ζωής. Πόση ευλογία είναι να  συμπληρώνεις ακόμα έναν χρόνο στην ζωή σου. Πόσο ΜΗ δεδομένο είναι. 

Όσο εύθραυστα είναι τα μπαλόνια σε ένα παιδικό πάρτι- τόσο εύθραυστο είναι και αυτό το δώρο. 

Πόσο θα ήθελα επίσης να καταλάβουν όσοι περισσότεροι γίνεται, πως δεν γίνεται να δημιουργήσεις παραπανίσια μαγεία στα μάτια ενός παιδιού. Μόνο λιγότερη. Ίσως και αρκετή -αν έχεις διατηρήσει και εσύ όσο μπορείς το παιδί μέσα σου ανέπαφο. Ποτέ όμως παραπανίσια. Μην φοβάστε για υπερβολές στα παιδιά σας. Δεν υπάρχουν υπερβολικές εκπλήξεις, υπερβολικές αγκαλιές, υπερβολικός χρόνος, υπερβολικά λόγια. 

Αντίθετα. Όσες περισσότερες εκπλήξεις, όσες περισσότερες αγκαλιές, όσος περισσότερος χρόνος, όσα περισσότερα λόγια- τόσο το καλύτερο. Γεμίζει ο καμβάς της ζωής τους με ζωηρά χρώματα, ενδιαφέρουσες προσμίξεις, διαφορετικές υφές. 

Και δεν υπάρχει καλύτερο δώρο από αυτό...

Να το θυμάσαι μαιμούδι μου αυτό. Πάντα.