Τι μπορούν να σου κάνουν λίγα λουλούδια σε ένα παιδικό χεράκι... Ή μάλλον τι μπορούν να σου κάνουν λίγα λουλούδια άτσαλα κομμένα, σε ένα παιδικό χεράκι με βρώμικα νυχάκια... Ή ακόμα πιο σωστά, τι μπορούν να σου κάνουν λίγα λουλούδια άτσαλα κομμένα, σε ένα παιδικό χεράκι με βρώμικα νυχάκια και δυο μάτια- τα πιο λαμπερά μάτια- να σε κοιτάνε ορθάνοιχτα γεμάτα χαρά και προσμονή...
θα σας πω εγώ τι μπορούν να σου κάνουν λίγα λουλούδια άτσαλα κομμένα, σε ένα παιδικό χεράκι με βρώμικα νυχάκια και δυο μάτια- τα πιο λαμπερά μάτια- να σε κοιτάνε ορθάνοιχτα γεμάτα χαρά και προσμονή...
Μπορούν να φέρουν δάκρυα ευτυχίας στα μάτια σου. Μπορούν να κάνουν την καρδιά σου να χάσει έναν χτύπο. Μπορούν να κλείσουν μέσα τους όλο το νόημα, όλη την ουσία της ζωής σου. Μπορούν και να σε μελαγχολήσουν λίγο. Για αυτά τα γεμάτα μαγεία και παιδική αθωότητα χρόνια που περνάνε τόσο, μα τόσο γρήγορα. Χωρίς να προλαβαίνεις. Χωρίς να χορταίνεις.
Εγώ τουλάχιστον έτσι νιώθω. Τρέχει ο χρόνος και μαζί του και εγώ. Τρέχω να προλάβω να απορροφήσω κάθε μυρωδιά. Να ακούσω κάθε περίεργα ειπωμένα λεξούλα. Να προσέξω κάθε μικρή λεπτομέρεια σε αυτό το πρόσωπο και κορμάκι που αλλάζει μέρα με την μέρα. Να δώσω βάση σε κάθε ερώτηση. Να χωθώ σε κάθε αγκαλιά που μου δίνεται ακόμα απλόχερα, να ρουφήξω κάθε φιλάκι που μου προσφέρεται. Και έρχονται και κάποιες στιγμές που απλά θέλω να παγώσω τον χρόνο. Να πάψει να τρέχει, να πάψω και εγώ μαζί του.
Όταν μέσα στην νύχτα κουρνιάζει και πάλι σαν μωρό στο στην αγκαλιά μου. Όταν στην απογοήτευση του, στην "αποτυχία" του θα τρέξει πάνω μου για παρηγοριά. Όταν μου χαιδεύει τα μαλλιά καθώς του διαβάζω παραμύθια. Όταν με αποκαλεί "παραμύθι μου". Όταν με κοιτάει κατάματα. Και όταν αφήνει ξαφνικά την μπάλα του μπάσκετ ενώ παίζει επειδή είδε κάποια λουλούδια τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να μου προσφέρει...
Δεν παγώνει όμως ο άτιμος. Τρέχει, όπως έτρεξε και το μικράκι μου να ξαναπιάσει την μπάλα του. Και μένω μόνο εγώ παγωμένη. Για μια και μόνο στιγμή. Γιατί δεν ξέρω πραγματικά που να την χωρέσω τόση αγάπη... Νιώθω πως θα σπάσει η καρδιά μου. Μα δεν σπάει. Και αυτή η μια και μόνο στιγμή περνάει. Κοιτάω τα άτσαλα κομμένα λουλούδια στο δικό μου πια χέρι και ξέρω πως δεν έχει σημασία... Ο χρόνος θα τρέχει πάντα. Ξοπίσω του και εμείς πάντα. Η ουσία είναι να ξέρεις πότε να παγώνεις τον χρόνο. Έστω και για μια μόνο στιγμή....
θα σας πω εγώ τι μπορούν να σου κάνουν λίγα λουλούδια άτσαλα κομμένα, σε ένα παιδικό χεράκι με βρώμικα νυχάκια και δυο μάτια- τα πιο λαμπερά μάτια- να σε κοιτάνε ορθάνοιχτα γεμάτα χαρά και προσμονή...
Μπορούν να φέρουν δάκρυα ευτυχίας στα μάτια σου. Μπορούν να κάνουν την καρδιά σου να χάσει έναν χτύπο. Μπορούν να κλείσουν μέσα τους όλο το νόημα, όλη την ουσία της ζωής σου. Μπορούν και να σε μελαγχολήσουν λίγο. Για αυτά τα γεμάτα μαγεία και παιδική αθωότητα χρόνια που περνάνε τόσο, μα τόσο γρήγορα. Χωρίς να προλαβαίνεις. Χωρίς να χορταίνεις.
Εγώ τουλάχιστον έτσι νιώθω. Τρέχει ο χρόνος και μαζί του και εγώ. Τρέχω να προλάβω να απορροφήσω κάθε μυρωδιά. Να ακούσω κάθε περίεργα ειπωμένα λεξούλα. Να προσέξω κάθε μικρή λεπτομέρεια σε αυτό το πρόσωπο και κορμάκι που αλλάζει μέρα με την μέρα. Να δώσω βάση σε κάθε ερώτηση. Να χωθώ σε κάθε αγκαλιά που μου δίνεται ακόμα απλόχερα, να ρουφήξω κάθε φιλάκι που μου προσφέρεται. Και έρχονται και κάποιες στιγμές που απλά θέλω να παγώσω τον χρόνο. Να πάψει να τρέχει, να πάψω και εγώ μαζί του.
Όταν μέσα στην νύχτα κουρνιάζει και πάλι σαν μωρό στο στην αγκαλιά μου. Όταν στην απογοήτευση του, στην "αποτυχία" του θα τρέξει πάνω μου για παρηγοριά. Όταν μου χαιδεύει τα μαλλιά καθώς του διαβάζω παραμύθια. Όταν με αποκαλεί "παραμύθι μου". Όταν με κοιτάει κατάματα. Και όταν αφήνει ξαφνικά την μπάλα του μπάσκετ ενώ παίζει επειδή είδε κάποια λουλούδια τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να μου προσφέρει...
Δεν παγώνει όμως ο άτιμος. Τρέχει, όπως έτρεξε και το μικράκι μου να ξαναπιάσει την μπάλα του. Και μένω μόνο εγώ παγωμένη. Για μια και μόνο στιγμή. Γιατί δεν ξέρω πραγματικά που να την χωρέσω τόση αγάπη... Νιώθω πως θα σπάσει η καρδιά μου. Μα δεν σπάει. Και αυτή η μια και μόνο στιγμή περνάει. Κοιτάω τα άτσαλα κομμένα λουλούδια στο δικό μου πια χέρι και ξέρω πως δεν έχει σημασία... Ο χρόνος θα τρέχει πάντα. Ξοπίσω του και εμείς πάντα. Η ουσία είναι να ξέρεις πότε να παγώνεις τον χρόνο. Έστω και για μια μόνο στιγμή....
Τι καλά που είναι τα παιδάκια μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι που είναι δικά μας.. 😉❤️
Διαγραφή