Το μαρτάκι της δασκάλας μας...

Την πρώτη μέρα του μήνα το μικράκι μου γύρισε σπίτι- καταρχάς με τον ρόλο του για το θεατρικό της 25ης Μαρτίου, (επιφυλάσσομαι για εκείνη την συγκίνηση)- αλλά και με ένα υπέροχο χειροποίητο μαρτάκι στο όμορφο χεράκι του. 

Και δεν έχετε ιδέα πόσο συγκινήθηκα. Πάρα πολύ. Ρωτούσα και ξαναρωτούσα "Αλήθεια στο έφτιαξε η δασκάλα σου;; Έφτιαξε δηλαδή ένα για κάθε παιδάκι ξεχωριστά; Μα τι όμορφο που είναι! Να το ξαναδώ!"

Σαν μικρό παιδί και εγώ. Χειρότερα. Και δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με συγκινούσε τόσο. "Υπερβάλλεις" έλεγα στον εαυτό μου, "λες και δεν έχει ξαναφορέσει μαρτάκι. Σε έχει πιάσει η προγενέθλια μελαγχολία" επέμενα και δεν έδινα σημασία. Μα κάθε που φανερωνόταν στο χέρι του γιου μου, ένιωθα και πάλι βαθιά συγκίνηση. Δεν ξέρω. Σαν αυτή που ένιωσα όταν είχα δει εκείνη την μικρή φλέβα που πεταγόταν στον λαιμό...  Το έχω "φωτογραφήσει" αυτό το βραχιολάκι με το μυαλό μου άπειρες φορές αυτές τις μέρες.  Όταν ξεπροβάλει την ώρα που γράφει. Ή που κρατάει το παραμύθι του. Την ώρα του μπάνιου. Όταν κοιμάται δε, είναι από τις αγαπημένες μου εικόνες. 

Ψύχωση σας λέω. Ψύχωση με ένα εθιμοτυπικό βραχιόλι. Σήμερα λοιπόν, χαζεύοντας όλες τις χειροτεχνίες που μου φέρνει από το σχολείο του, (επιφυλάσσομαι και για αυτές) και οι οποίες στολίζουν την κουζίνα μου που κοντεύει ήδη να γεμίσει, κατάλαβα. Κατάλαβα γιατί με συγκίνησε τόσο αυτό το ταπεινό μαρτάκι... 

Ξέρετε, δεν έχω γράψει για το πως έχω εγώ αντεπεξέλθει σε αυτή την καινούργια πραγματικότητα για μας που λέγεται νήπιο. Δεν σκοπεύω να το κάνω τώρα, (επιφυλάσσομαι και για αυτό, Κέλλη το ακούς;;), η αλήθεια είναι όμως ότι μου λείπουν οι στιγμές με το μικράκι μου. Μου λείπει να είμαι εγώ αυτή που του δείχνω όλα αυτά τα ωραία, αυτή που του μαθαίνει τραγούδια, που παίζει μαζί του και που φροντίζει να του μεταδώσει όλα όσα ξέρει και δεν ξέρει. (μαζί του μαθαίνω και εγώ- για χάρη του μαθαίνω ξανά). Κάθε χρόνο λοιπόν, φτιάχναμε ή αγοράζαμε  μαρτάκι. Και φέτος το ίδιο. Ξέχασα να του το δώσω όταν έφυγε για το σχολείο και τον περίμενα με αγωνία να γυρίσει για να τα φορέσουμε παρέα. 

Όταν γύρισε όμως είχε ήδη ένα στο χέρι του. Και ήταν πανέμορφο. Και το είχε φτιάξει μια γυναίκα που στην ουσία δεν τον έχει κάτι τον γιο μου. Ούτε τον δικό σου, ούτε την κόρη σου, ούτε κανένα παιδί. Είναι όμως οι μαθητές της. Και κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι εξίσου ιερό με το να ήταν παιδί της ο Δημήτρης Γεράσιμος. Το πιστεύω αυτό. Και πραγματικά συγκινήθηκα και ας έχασα αυτή την στιγμή μας. Συγκινήθηκα πολύ σκεπτόμενη την δασκάλα να φωνάζει ένα ένα παιδάκι και να του δένει το μαρτάκι στο χέρι ή και να το φτιάχνει επιτόπου. (αλήθεια δεν τον ρώτησα, να τον ρωτήσω). Συγκινήθηκα γιατί παρότι το μικράκι μου άνοιξε τα φτερά του, έχει σε αυτό το ξεκίνημα δίπλα του έναν άνθρωπο που κάνει τον κόπο να κάνει ότι ακριβώς έκανα και εγώ και ίσως και καλύτερα. Εύχομαι λοιπόν, να συνεχίσει έτσι το ταξίδι του αυτό στην εκπαίδευση. Με δασκάλους που θα νοιάζονται. Που εκείνο το εξάωρο που θα λείπει το παιδί μου από κοντά μου θα είναι αυτοί οι κηδεμόνες του. Στην ουσία του. 

Αυτό εύχομαι. Και για φαντάσου. Συγκινούμαι....