Θέλω να γράψω για αυτή την κούνια από προπέρσι. Γιατί δεν είναι μια απλή κούνια- όχι! Κρύβει ολόκληρη ιστορία πίσω της και ατόφια την τρέλα του πατέρα μου.
Όλα ξεκίνησαν όταν γεννήθηκε και η βρωμούσα. Τότε το μαιμούδι ήταν μόλις ενάμιση χρονών και ο πατέρας μου αποφάσισε να φτιάξει την πρώτη κούνια στον κήπο για τα εγγονάκια του. Πήρε λοιπόν μια παλιά καρέκλα που δεν χρησιμοποιούσαμε πια- γιατί αν υπήρχε βασιλιάς του repurposing αυτός θα ήταν ο τρελός κρητίκαρος πατέρας μου- της έκοψε τα πόδια, την κόλλησε σε ατόφια ατσάλινη χοντρή αλυσίδα και την κρέμασε από το πιο ψηλό δέντρο του κήπου.
Πρώτος δοκιμαστής το μαιμουδάκι ή μάλλον εγώ και οι φοβίες μου.
"Α πα πα, το κενό στην πλάτη είναι τεράστιο, θα πέσει το παιδί. Και μπροστά; Που είναι η μπάρα ασφαλείας μπροστά;"
Την επόμενη κιόλας μέρα οι κούνια είχε προστατευτικά κάγκελα στην πλάτη και μπάρα ασφαλείας μπροστά. Άρχισαν λοιπόν οι πρώτες συναντήσεις για κούνια στον κήπο στις οποίες η βρωμούσα απλώς παρακολουθούσε... Πέρασαν όμως οι μήνες και η μικρή μεγάλωσε. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα περίφημα "ντουέτα". Και τα δύο καθισμένα δίπλα δίπλα. Πέρασαν και άλλοι μήνες, η μικρή μίλησε απότομα και δεν έχει σταματήσει έκτοτε και άρχισε να παραπονιέται πως οι αλυσίδες πονάνε τα πριγκιπικά χεράκια της! Τότε αυτός ο τρελός πατέρας και ακόμα πιο τρελός παππούς αγόρασε αφρώδη προστατευτικά και έντυσε με αυτά τις αλυσίδες.
Θα νόμιζε κανείς πως δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί άλλο αυτή η κούνια... Μα όχι. Τα ξαδέλφια όλο και μεγάλωναν, τα ντουέτα από την άνοιξη και μετά ήταν καθημερινό ραντεβού στον κήπο και ο παππούς όλο και ξεθάρρευε και γινόταν πιο παράτολμος στην κούνια! Τα παιδιά να φωνάζουν "ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΑΠΠΟΥΥΥΥ"-να μην τα σπρώχνει τόσο δυνατά- μα αυτός δεν άκουγε. ( ή μήπως δεν ήθελε;) Έτσι τους αγόρασε κόρνες ποδηλάτων- μια σε κάθε αλυσίδα για να πατάνε όταν ήθελαν ο παππούς να "φρενάρει" την κούνια. Όσο μεγάλωναν όμως, τόσο βάραιναν και τόσο κουραζόταν ο παππούς... Τόσο άρχισε να φωνάζει η γιαγιά ότι της χαλάνε το γρασίδι έτσι όπως φρενάρουν μπρος, πίσω! Τότε μπήκαν τα μεγάλα μέσα, οι τροχαλίες και τα σκοινιά μέσα από σίδερα ενωμένα σε έναν κεντρικό άξονα και σε κλαριά δέντρων, ώστε να μπορεί ο παππούς να ανταποκρίνεται στα απαιτητικά ντουέτα τραβώντας ένα απλό σκοινί για να κουνηθεί η περίφημη πια κούνια ενώ ο ίδιος καθόταν απέναντι αναπαυτικά στην καρέκλα του! Αλλά ταυτόχρονα να κουνιούνται και μόνα τους τραβώντας το σκοινί σε περίπτωση που ο παππούς ήθελε να φυτέψει κανά λουλούδι εκεί δίπλα! Και να' σου η διαγωνισμοί για το πόσο ψηλά θα πάνε ώστε να κόψουν φύλλο από την μουσμουλιά. Να' σου τα κορναρίσματα να ξεσηκώνουν την γειτονιά. Να' σου οι ιστορίες του παππού- μια φανταστική, μια πραγματική καθημερινά. Να' σου οι λιχουδιές μετά. Να' σου οι διαφωνίες "ΠΙΟ ΨΗΛΆ ΠΑΠΠΟΎΥΥΥ, ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΑΠΠΟΥ", το μαιμουδάκι. "ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑ ΠΑΠΠΟΎΥΥ, ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΑΠΠΟΥ" η βρωμούσα! Μα ήταν πάντα ντουέτο- πως θα γίνει;! Να σπρώχνει, να φρενάρει, να σπρώχνει να φρενάρει και πάντα εγώ και οι φοβίες μου "ΜΠΑΜΠΑΑΑ, τα φοβάμαι αυτά τα σκοινιά, πότε θα κοπεί αυτό το κλαδί δεν ξέρω"!Και να' σου και η μάνα μου να φωνάζει ότι και πάλι της χαλάμε το γρασίδι, (γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ότι και να γίνει!) και άλλα τέτοια τρελά και όμορφα...
Φέτος λοιπόν, με το που μπήκε ο Μάρτης τα μικρά έκλεισαν ραντεβού για ντουέτο στην κούνια... Και με το ζόρι χωράνε πια... Πρέπει ο Δημήτρης Γεράσιμος να περάσει το χέρι του πίσω από την πλάτη της Χριστίνας για να χωρέσουν, μα αυτά επιμένουν. Ή ντουέτο ή τίποτα!
Και με συγκινεί η αλήθεια είναι. Αυτή η κούνια υπερπαραγωγή. Που τα έχει όλα. Και άνεση, και ασφάλεια, και συναγερμό και μηχανισμό αυτοκουνήματος. (λες και τα πόδια και το σώμα μας δεν είναι αρκετά!) Και φανταστική ιστορία και πραγματική. Με συγκινεί γιατί αυτή η κούνια είναι η ενσάρκωση του χαρακτήρα του πατέρα μου. Πολύπλευρη, λίγο προκλητική μα άκρως αποτελεσματική και εν τέλει, διασκεδαστική!
Όλα ξεκίνησαν όταν γεννήθηκε και η βρωμούσα. Τότε το μαιμούδι ήταν μόλις ενάμιση χρονών και ο πατέρας μου αποφάσισε να φτιάξει την πρώτη κούνια στον κήπο για τα εγγονάκια του. Πήρε λοιπόν μια παλιά καρέκλα που δεν χρησιμοποιούσαμε πια- γιατί αν υπήρχε βασιλιάς του repurposing αυτός θα ήταν ο τρελός κρητίκαρος πατέρας μου- της έκοψε τα πόδια, την κόλλησε σε ατόφια ατσάλινη χοντρή αλυσίδα και την κρέμασε από το πιο ψηλό δέντρο του κήπου.
Πρώτος δοκιμαστής το μαιμουδάκι ή μάλλον εγώ και οι φοβίες μου.
"Α πα πα, το κενό στην πλάτη είναι τεράστιο, θα πέσει το παιδί. Και μπροστά; Που είναι η μπάρα ασφαλείας μπροστά;"
Την επόμενη κιόλας μέρα οι κούνια είχε προστατευτικά κάγκελα στην πλάτη και μπάρα ασφαλείας μπροστά. Άρχισαν λοιπόν οι πρώτες συναντήσεις για κούνια στον κήπο στις οποίες η βρωμούσα απλώς παρακολουθούσε... Πέρασαν όμως οι μήνες και η μικρή μεγάλωσε. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα περίφημα "ντουέτα". Και τα δύο καθισμένα δίπλα δίπλα. Πέρασαν και άλλοι μήνες, η μικρή μίλησε απότομα και δεν έχει σταματήσει έκτοτε και άρχισε να παραπονιέται πως οι αλυσίδες πονάνε τα πριγκιπικά χεράκια της! Τότε αυτός ο τρελός πατέρας και ακόμα πιο τρελός παππούς αγόρασε αφρώδη προστατευτικά και έντυσε με αυτά τις αλυσίδες.
Θα νόμιζε κανείς πως δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί άλλο αυτή η κούνια... Μα όχι. Τα ξαδέλφια όλο και μεγάλωναν, τα ντουέτα από την άνοιξη και μετά ήταν καθημερινό ραντεβού στον κήπο και ο παππούς όλο και ξεθάρρευε και γινόταν πιο παράτολμος στην κούνια! Τα παιδιά να φωνάζουν "ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΑΠΠΟΥΥΥΥ"-να μην τα σπρώχνει τόσο δυνατά- μα αυτός δεν άκουγε. ( ή μήπως δεν ήθελε;) Έτσι τους αγόρασε κόρνες ποδηλάτων- μια σε κάθε αλυσίδα για να πατάνε όταν ήθελαν ο παππούς να "φρενάρει" την κούνια. Όσο μεγάλωναν όμως, τόσο βάραιναν και τόσο κουραζόταν ο παππούς... Τόσο άρχισε να φωνάζει η γιαγιά ότι της χαλάνε το γρασίδι έτσι όπως φρενάρουν μπρος, πίσω! Τότε μπήκαν τα μεγάλα μέσα, οι τροχαλίες και τα σκοινιά μέσα από σίδερα ενωμένα σε έναν κεντρικό άξονα και σε κλαριά δέντρων, ώστε να μπορεί ο παππούς να ανταποκρίνεται στα απαιτητικά ντουέτα τραβώντας ένα απλό σκοινί για να κουνηθεί η περίφημη πια κούνια ενώ ο ίδιος καθόταν απέναντι αναπαυτικά στην καρέκλα του! Αλλά ταυτόχρονα να κουνιούνται και μόνα τους τραβώντας το σκοινί σε περίπτωση που ο παππούς ήθελε να φυτέψει κανά λουλούδι εκεί δίπλα! Και να' σου η διαγωνισμοί για το πόσο ψηλά θα πάνε ώστε να κόψουν φύλλο από την μουσμουλιά. Να' σου τα κορναρίσματα να ξεσηκώνουν την γειτονιά. Να' σου οι ιστορίες του παππού- μια φανταστική, μια πραγματική καθημερινά. Να' σου οι λιχουδιές μετά. Να' σου οι διαφωνίες "ΠΙΟ ΨΗΛΆ ΠΑΠΠΟΎΥΥΥ, ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΑΠΠΟΥ", το μαιμουδάκι. "ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑ ΠΑΠΠΟΎΥΥ, ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΑΠΠΟΥ" η βρωμούσα! Μα ήταν πάντα ντουέτο- πως θα γίνει;! Να σπρώχνει, να φρενάρει, να σπρώχνει να φρενάρει και πάντα εγώ και οι φοβίες μου "ΜΠΑΜΠΑΑΑ, τα φοβάμαι αυτά τα σκοινιά, πότε θα κοπεί αυτό το κλαδί δεν ξέρω"!Και να' σου και η μάνα μου να φωνάζει ότι και πάλι της χαλάμε το γρασίδι, (γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ότι και να γίνει!) και άλλα τέτοια τρελά και όμορφα...
Φέτος λοιπόν, με το που μπήκε ο Μάρτης τα μικρά έκλεισαν ραντεβού για ντουέτο στην κούνια... Και με το ζόρι χωράνε πια... Πρέπει ο Δημήτρης Γεράσιμος να περάσει το χέρι του πίσω από την πλάτη της Χριστίνας για να χωρέσουν, μα αυτά επιμένουν. Ή ντουέτο ή τίποτα!
Και με συγκινεί η αλήθεια είναι. Αυτή η κούνια υπερπαραγωγή. Που τα έχει όλα. Και άνεση, και ασφάλεια, και συναγερμό και μηχανισμό αυτοκουνήματος. (λες και τα πόδια και το σώμα μας δεν είναι αρκετά!) Και φανταστική ιστορία και πραγματική. Με συγκινεί γιατί αυτή η κούνια είναι η ενσάρκωση του χαρακτήρα του πατέρα μου. Πολύπλευρη, λίγο προκλητική μα άκρως αποτελεσματική και εν τέλει, διασκεδαστική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...