39 και μελαγχολική...

Φέτος τα γενέθλια μου με βρήκαν άκρως σκεπτική και μελαγχολική. Και είναι παράξενο μιας και, αν εξαιρέσεις κάποια που μεσολάβησαν στα δύσκολα χρόνια μου με τις απώλειες, πάντα είμαι σχεδόν υπέρ του δέοντος ενθουσιώδης με την γενέθλια μέρα μου. 

Και δεν έχει να κάνει φυσικά με την ηλικία μου- τουλάχιστον όχι όπως μπορεί να υποθέσει κάποιος βεβιασμένα. Θεωρώ ευλογία να μεγαλώνεις και αυτό δεν αλλάζει. Αντίθετα, ανυπομονώ για την επόμενη δεκαετία της ζωής μου και τι μου επιφυλάσσει... (είπαμε του χρόνου θα το κάψουμε, πρώτα πάντα ο Θεός!)

Έχω λοιπόν ένα βάρος στο στήθος από χθες το βράδυ σχεδόν και παρότι προσπάθησα σκληρά να το αποβάλω δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα. Τήρησα τις συνήθειες μου για αυτή την ξεχωριστή μέρα της ζωής μου, κάνοντας ότι ήθελα και με ευχαριστούσε. Άκουσα στο τέρμα τα αγαπημένα μου τραγούδια- ενώ οδηγούσα, ενώ μαγείρευα, ενώ χορεύαμε με το μαιμουδάκι. Έκανα τα beaute μου και δεν έκανα τίποτα πέρα από τα απολύτως απαραίτητα για το σπίτι. Διάβασα τα βιβλία μου και ήπια τον αγαπημένο μου καφέ και λίγο από το αγαπημένο μου κρασί. 

Το βάρος εκεί να επιμένει. Υποθέτω λοιπόν πως εν μέρει ίσως τελικά να έχει να κάνει με την ηλικία- μα με άλλο τρόπο. Από τα 30 μέχρι και σήμερα έζησα την πιο απαιτητική μέχρι τώρα δεκαετία της ζωής μου. Τα 30 έρχονται πάντα αεράτα ακολουθώντας τα εγωιστικά μας χρόνια- την περίφημη δεκαετία των 20- και συνήθως αφορούν σε μεγάλες αλλαγές που μας οδηγούν πλέον στην επίσημη ενήλικη ζωή μας. Εγώ λοιπόν στα 30 ήμουν μόλις ένα χρόνο- και ούτε- παντρεμένη, έγκυος στην κόρη μου, την οποία και γέννησα νεκρή 16 μέρες μετά τα γενέθλια μου. Από εκεί και πέρα όλα άλλαξαν και η τρίτη δεκαετία της ζωής μου με βρήκε να βιώνω τις μεγαλύτερες δυστυχίες μου μα και τις μεγαλύτερες ευτυχίες μου. Έμεινα έγκυος τέσσερις φορές, γέννησα τις τρεις, μεγαλώνω ένα από τα παιδιά μου. Τα άλλα τα έχει η Παναγία στο πλευρό της. Σώθηκα άλλες τόσες φορές η ίδια από τον θάνατο, ενώ πυροδοτήθηκε μια δύσκολη πάθηση με χρόνιους πόνους λόγω της ψυχολογίας μου εκείνα τα χρόνια. Αυτός ήταν και ο λόγος που σταμάτησα να δουλεύω περίπου στα 36 μου, όπου τα συμπτώματα ήταν πλέον πιο έντονα από όσο άντεχα. Τα 38 με δυσκόλεψαν εξίσου για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ. Βρέθηκα ωστόσο και σε αυτόν τον Μάρτιο, στα 39- ένα μόλις χρόνο πριν τα 40-  λίγο πιο κατασταλαγμένη, προσπαθώντας να εργαστώ ξανά αλλά με έναν τρόπο που να μην επηρεάζει την υγεία μου και προσπαθώντας  να επεξεργαστώ το συναίσθημα που σου αφήνει ένα όνειρο που αρχίζει να ξεθωριάζει... 

Με αυτή λοιπόν την ψυχολογία ξεκίνησα να οδεύω προς την τέταρτη δεκαετία. Όπου φτάνει ίσως ο πρώτος σοβαρός απολογισμός της ζωής μου. Πόσα από τα όνειρα μου πραγματοποίησα; Πόσα άλλαξαν; Πόσα αρχίζουν να ξεθωριάζουν; Πόσα μένουν κρυμμένα- καλά φυλαγμένα στο πιο απόμακρο σημείο της καρδιάς; Και πόσα  νιώθω να απομακρύνονται από εμένα χωρίς η ίδια να το θέλω; Ξέρεις, σχεδόν έχουν αρχίσει να με ενοχλούν όλα αυτά τα αποφθέγματα για το πως η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια μας και πως εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνη για αυτήν. Πες το αυτό στην μάνα που έχασε το 7χρονο παιδί της. Στο μωρό που έχασε την μάνα του. Στον άντρα που έχασε της γυναίκα του. Και δεν ξέρω και εγώ σε ποιον άλλον... Σίγουρα. Στο χέρι τους είναι πως θα διαχειριστούν αυτή την απώλεια και πως θα πορευτούν στην πορεία.. Με αγάπη, μίσος ή παραίτηση. Συμφωνώ.  Ρώτα τους όμως αν αυτό ήταν στα όνειρα τους. Αν μπορούσαν να έχουν κάνει κάτι για να αλλάξουν την μοίρα τους... 

Η απάντηση είναι όχι... Αυτά λοιπόν τα ερωτήματα ταλανίζουν το μυαλουδάκι μου που αρχίζει να μεγαλώνει και σημαίνει τελικά αυτό και μόνο αυτό. Πως μεγαλώνει. Και μαζί με αυτό η καρδιά μου και η ψυχή μου. Τίποτε δεν είναι δεδομένο, τίποτε δεν ξέρω στα αλήθεια. Κάθε μέρα μαθαίνω. Κάθε μέρα θα αναρωτιέμαι και άλλα. Και παραδόξως, κάθε μέρα θα ονειρεύομαι. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Άλλωστε, όπως έχει και ο Μπενίνι "Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών,έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη…"