Αυτή είναι η φωτογραφία της πρώτης ανάρτησης που ανέβηκε σε τούτη εδώ τη διαδικτυακή γωνίτσα. Έγινα επιτέλους μάνα, διατυμπάνιζα. Και πόση αλήθεια και πόνο έκρυβε αυτό το "επιτέλους".
Διαβάζω τώρα εκείνα τα πρώτα λόγια και νιώθω τόσο παράξενα και άβολα. Διότι βλέπω, σε εκείνο το κείμενο που έγραψα, μια λίγο "άτσαλη" προσπάθεια να δείξω όλα αυτά τα κομμάτια του μυαλού μου και της καρδιάς μου μέσα σε λίγες μόλις λέξεις.
Η αλήθεια είναι ωστόσο πώς το πρώτο, πρώτο κείμενο- αυτό που με οδήγησε τελικά να δημιουργήσω και αυτό το blog- ήταν το κείμενο για το δικό μας Γολγοθά, το οποίο και είχα στείλει τότε στην Ολίβια Γραβιήλ και στο δικό της διαδικτυακό σπίτι. Με αυτή την κατάθεση ψυχής και αν νιώθω άβολα και παράξενα, μα δεν θα άλλαζα ούτε κόμμα.
Βλέπετε, το θέμα είναι πως μαζί με τα παιδιά μας, μεγαλώνουμε και εμείς. Παλεύουμε και εμείς να σταθούμε στα πόδια μας, να επικοινωνήσουμε με τρόπο κατανοητό στους άλλους, να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, ωριμάζουμε ταυτόχρονα και παράλληλα με αυτά.
Ναι. Δεν εγκρίνουμε πάντα όλες τις αποφάσεις που πήραμε, δεν κατανοούμε πια όλα όσα με σθένος κάποτε υποστηρίζαμε, όμως μέσα από όλα αυτά τα λάθη εξελισσόμαστε και οδηγούμαστε αργά και σταθερά στον άνθρωπο που- ίσως - έχουμε οραματιστεί.
Τούτη εδώ η γωνίτσα ζει όσα χρόνια ζει και το τρίτο μου παιδί, αυτό που με έκανε και μητέρα στην πράξη, αυτό που μου χάρισε την πιο χαοτική και υπέροχα μαγευτική πραγματικότητα. Εννιά μοναδικά χρόνια.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί το κάνω, πολλά φορές ανησυχώ ότι το μοίρασμα είναι πλεονεκτικό, κάθε μα κάθε φορά όμως που ταξιδεύω προς τα πίσω, ανάμεσα σε χιλιάδες φωτογραφίες και εκατομμύρια λέξεις- ξέρω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Το χέρι πάει μόνο του. Εγώ γεννηθεί να γράφω - δεν έχω άλλη ευχαρίστηση μεγαλύτερη από αυτή.
Και πόσο χαίρομαι όταν σκέφτομαι ότι το παιδί μου, εάν και εφόσον το θελήσει, έχει ένα ημερολόγιο της ζωής που ζει μαζί μου, (μαζί μας- μα αυτή η κατάθεση ψυχής είναι πολύ προσωπική), και ότι θα έχει την ευκαιρία να κατανοήσει στο μέλλον, με τόσο διαφορετικό τρόπο από αυτόν με τον οποίο αντιλαμβάνεται τώρα, τις στιγμές μας.
Εννιά χρόνια μετά δεν θα έγραφα "Έγινα επιτέλους μάνα". Γιατί μάνα είχα γίνει από το 2010, όταν γέννησα νεκρή την κόρη μου, το πρώτο παιδί μου. Εννιά χρόνια μετά θα έγραφα "Επιτέλους, μάνα και στην πράξη".
Εννιά Ιουλίου λοιπόν, εννιά χρόνια πριν, ξεκίνησε η μαγική καθημερινότητα μου ως μάνα. Είκοσι Γενάρη, λίγους μήνες μετά, ξεκίνησε η μαγική καθημερινότητα μου και ως blogger. Και δεν θα άλλαζα τίποτα.
Συνεχίζουμε δυνατά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...