Πένθος. Αυτή η "άβολη" διαδικασία...

 Έχει τύχει να γνωρίσω ανθρώπους μετά την απώλεια των μωρών μου, οι οποίοι όταν τελικά μαθαίνουν για την απώλεια να μου λένε σοκαρισμένοι: "Μα δεν σου φαίνεται ΚΑΘΟΛΟΥ. Είσαι τόσο θετικός και χαρούμενος άνθρωπος". 

Και εδώ έρχεται η επεξήγηση. Παιδιά πρόκειται για μια διαδικασία. Μια εξέλιξη. ΜΟΝΙΜΗ. ΔΙΑ ΒΙΟΥ. Κάθε απώλεια. Κάποιες πιο έντονα, κάποιες λιγότερο. Το βιώνω τώρα ξανά με την Αφροδίτη. Βλέπω τους ίδιους ανθρώπους που μου είχαν πει έτσι και που μου ομολογούσαν τον απεριόριστο σεβασμό τους, τώρα να σοκάρονται από τον πόνο μου, δεν αφουγκράζονται τις σιωπηλές εκκλήσεις βοήθειας και θεωρούν ότι θα έπρεπε να το έχω ήδη ξεπεράσει. 

Καταρχάς καμία απώλεια δεν ξεπερνιέται. Απλώς αντιμετωπίζεται. Μαθαίνεις να ζεις με αυτή. Προσωπικά, κατάλαβα πολύ νωρίς στη ζωή πως δεν μπορείς να ελέγξεις όσα σου συμβαίνουν, μπορείς όμως να ελέγξεις τον τρόπο που τα αντιμετωπίζεις. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Διότι είμαστε άνθρωποι, βαθιά ελαττωματικοί, και κάποιες φορές απλώς ΔΕΝ μπορείς να ελέγξεις το πώς νιώθεις. Ιδίως όταν ένα τραύμα ή ένα σοκ είναι ακόμα νωπό. Θέλει χρόνο και υπομονή. Θέλει να εκφράζεις τα συναισθήματα σου. (αλλιώς θα σε καταπιούν). Θέλει να βρεις μια δική σου προσωπική διέξοδο. 

Έχουν περάσει 13 και 14 χρόνια αντίστοιχα από όταν έχασα τα μωρά μου. Όσοι με θαυμάζετε ίσως τώρα, θα έπρεπε να με ζείτε τον πρώτο χρόνο - ακόμα και τους επόμενους δύο. Τότε που είχα χάσει το χαμόγελο μου, που είχα υψώσει τοίχους που μόνο ελάχιστοι θαρραλέοι κατάφεραν να σκαρφαλώσουν και να έρθουν να με βρουν στην άλλη πλευρά. Τότε που έχασα πολλούς ανθρώπους από τη ζωή μου, διότι ήταν πολύ άβολο για αυτούς να βλέπουν τον πόνο μου. Τότε που απομακρύνθηκα οικειοθελώς από πολλούς ανθρώπους για τους οποίους έχασα το σεβασμό μου διότι  είπαν πολλά, χωρίς να δείξουν καμία απολύτως ενσυναίσθηση. 

Βιώνω μια παρόμοια κατάσταση τώρα. Πιο ήπια ίσως λόγω της "εμπειρίας" μου πάνω στο θέμα, (γνωρίζω πολύ καλά πλέον όλα τα στάδια του πένθους), μα η οποία με δυσκολεύει ξανά πολύ. Είμαι πολύ περήφανη για τον τρόπο που την αντιμετωπίζω, διότι τώρα έχω και ένα παιδί που δεν μου επιτρέπει να είμαι πάντα όπως νιώθω πραγματικά. (Βέβαια, πώς να κρυφτείς απ'τα παιδιά, έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα...). Είμαι στη φάση που έχω χάσει τον τσαμπουκά μου, το χαμόγελο μου, αυτή τη σπίθα του χαρακτήρα μου, την ίδια μου την υπομονή. Είμαι στη φάση των καταματωμένων χειλιών - διότι εκεί βγάζω όλο το άγχος - των αλλαγών στα μαλλιά- μπας και νιώσω καλύτερα- της επιτακτικής ανάγκης για ασταμάτητες δουλειές- μήπως και οργανώσω μαζί με αυτές τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου. 

Η Αφροδίτη καταλάβαινε τι ζόρια τραβούσα, όταν τα τραβούσα, από τέτοιες λεπτομέρειες και μερικές ακόμη που είχε εντοπίσει μόνο αυτή.  Ακόμα και όταν έχασα τα μωρά μου, που ήταν η μεγαλύτερη απώλεια και της Αφροδίτης μέχρι τότε και που δεν ήξερε καθόλου τι να μου πει, καταλάβαινε ότι αρκούσε να είναι δίπλα μου. Παρούσα. Χωρίς να πει κάτι. Μόνο να ακούσει. Γιατί; Γιατί είχε ΕΝΣΥΝΑΊΣΘΗΣΗ. Ο 11χρονος γιος μου, ο ΕΝΤΕΚΑΧΡΟΝΟΣ, με έχει στηρίξει σχεδόν περισσότερο από τον καθέναν χωρίς καν να του το ζητήσω. Χωρίς φυσικά να ξέρει τι να πει. Μόνο και μόνο επειδή είναι απόλυτα συντονισμένος με τη συμπεριφορά μου (ακόμα και την αόρατη) και θα έρθει να δώσει μια αγκαλιά ή να κάτσει δίπλα μου ή απλώς να με βοηθήσει σε μέρες που δείχνω να πελαγώνω από τις ίδιες μου τις μεθόδους να κρατηθώ στην επιφάνεια. Γιατί; Γιατί έχει ενσυναίσθηση. 

Δύσκολο πράγμα να έχεις ενσυναίσθηση. Αναγκάζεσαι να μπεις στα παπούτσια του άλλου. Πράγμα που σε κάνει να νιώθεις άβολα. Να ζεις το πρόβλημα του. Μα αυτό είναι που θα βοηθήσει. Που θα κάνει τη διαφορά. Προσωπικά, δεν έχω ανάγκη από αυτά. Θα τα ήθελα, μην γελιόμαστε. Ξέρω όμως ότι είμαι αρκετά δυνατή ώστε να ξαναβρώ έναν νέο εαυτό - ακόμα πιο δυνατό. Ακόμα πιο χαμογελαστό και θετικό. Ή μάλλον δεν ξέρω αν είμαι δυνατή. Ίσως απλά να μην μου επιτρέπω άλλη επιλογή. Όπως και να έχει θα τη βρω την άκρη μου. 

Τους ανθρώπους που δεν μπορούν μόνοι τους - για αυτούς μιλώ. Τους ανθρώπους που θα καταπιούν συναισθήματα για να μην νιώθουν οι άλλοι άβολα, χάνοντας έτσι μόνιμα το χαμόγελο τους. Μακάρι να μπορούσα να δείξω σε όλους τον τρόπο.... 

Ψάχνω λοιπόν στις φωτογραφίες που έχω βγάλει μετά τον Αύγουστο μια που να με αναγνωρίζω. Ακόμα και σε αυτές που γελάω, τα μάτια μιλάνε. ("The eyes chico, the eyes never lie"). Αγκαλιάζω όμως αυτή τη Γιάννα γιατί ξέρω ότι θα με οδηγήσει σε μια καινούρια, καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Και θα έρθει η μέρα που θα ακούσω ένα τραγούδι και θα καταφέρω να χρησιμοποιήσω την τακτική της Άφρος μου. Να χορέψω μέχρι τελικής πτώσεως για να νιώσω όμορφα. Εγώ. Που πάντα με έσερνε με το ζόρι στους χορούς, της έκανα όμως το χατίρι γιατί το άξιζε και με το παραπάνω. Κάποια μέρα, σύντομα ελπίζω - μεγαλώνω και μικραίνουν οι αντοχές μου, ειρωνικό ναι;- θα χορέψω για χάρη της dancing queen μου και θα την νιώθω να χαμογελά από εκεί που είναι. 

Στο μεταξύ, ο κύκλος ασφαλείας γύρω μου κλείνει όλο και περισσότερο... Πόσο θλιβερό. Βλέπεις όμως αυτό το μαϊμούδι που αχνοφαίνεται στη φωτογραφία; Αυτό το πλάσμα, η πρωταρχική αιτία, που παλεύω να είμαι η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού μου. Πόσο υπέροχο αυτό από την άλλη...